จริงเลยค่ะ ที่บ้านก็ทำแบบนี้
ค่อยๆ ซื้อกระเบื้อง ปูน
และวัสดุต่างๆ มาทีละกล่องสองกล่อง

พอครบที่จะทำห้องน้ำได้ก็ทำ
แล้วก็มาเก็บทำครัวต่อ
กว่าจะได้ครบเหมือนคนอื่นเขา

คิดแล้วก็น้ำตาจะไหลเหมือนกันค่ะ
เพราะพอทุกอย่างครบ
พ่อก็มาจากไป ไม่ได้อยู่กับเรา
ท่านเก็บเล็กผสมน้อย
แต่เหมือนฟ้าแกล้ง
พอบ้านเริ่มเสร็จสมบูรณ์
พ่อก็ไม่ได้อยู่

คุณเขียนได้น่าอ่าน เรียบง่ายแต่มองเห็นภาพชัดเจน
ความอบอุ่นของครอบครัวที่น่ารักในวัยเด็ก
วันเวลาย่อมเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านี้ แต่ใจเรายังหวนนึกถึงได้เสมอ และสามารถสร้างครอบครัวให้เป็นเช่นที่ผ่านมาได้
มีความสุขตลอดไปนะคะ

ครอบครัวอยู่กันเยอะ อบอุ่นดีนะคะ

เขียนได้ดีค่ะ เพราะกอล์ฟเป็นคนที่เติบโตมากับความอบอุ่นแบบนี้ นี่เอง พี่เลยเข้าใจว่า ทำไม พี่ๆ ถึงได้รัก และเอ็นดู กอล์ฟ กันทุกๆคน ขอให้ โชคดีนะจ๊ะน้อง

ชิ..มีแต่คนมาชม
ก้เขียนดีเหมือนกันน้า..
พี่ต้องรักอาม่ามากแน่ๆ..และอาม่ารักพี่มากเช่นกัน
ถึงแม้บ้านพี่จะเรียบง่ายไม่มีอะไรจี๊ดจ๊าด แต่ทุกคนรักและสามัคคีกัน ไม่มีเงินก็มีความสุข ชีวิตนี้ที่พอเพียงและอบอุ่นมาก..หล่อหลอมให้พี่เป็นคนดีของสังคม
พี่ถือว่าโชคดีมาก...แม้วันนี้จะลำบากบ้าง แต่แบคพี่ดีพี่ก้ก้าวเดินไปแบบไม่โดดเดี่ยวแล้ว..พี่โชคดีกว่าใครหลายๆคน จงใช้สิ่งนี้นำทางไปสู่จุดหมายนะ
ข้าวจ้าว ก็คือ โคนิส (กลัวไม่รู้)

ปี 18 เหรอ ตอนนั้น ผมจบม. ปลายพอดี
เคยได้ยินชื่อ "เทคโนลาดกระบัง" ครั้งแรก ก็วันที่จะจบ
แล้วต้องสอบเอนท์และเลือกคณะ

ไม่รู้ดอกครับ ว่าลาดกระบังอยู่ที่ไหน
แต่ไม่เคยมีวิดวะ อยู่ในสมอง จึงไม่เลือก
เลือก มช. คับ ต่างจังหวัด ก็มี มช. กะ มข เท่านั้น

ไม่ได้เลือก ร่มก้ามปูแถวสามย่าน แม้ว่า อยู่รั้วติดกันมานานก็ตาม

ผมเป็นคนบ้านนอก ไม่เหมาะกะเมืองกรุง เท่าใดนัก

ครอบครัวดูอบอุ่นมาก
น่าพูมใจที่สร้างด้วยความสามารถของท่าน