Bloggang.com : Diagonal : [AF Story] Friendship: เพื่อน << รัก >> เพื่อน === ตอนที่ 21

[AF Story] Friendship: เพื่อน << รัก >> เพื่อน === ตอนที่ 21

======

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้นอนเตียงตัวเองอย่างที่เคย แต่มิ้นก็สามารถหลับได้ยาวจนถึงเช้า ไม่มีการกระสับกระส่ายเพราะแปลกที่อย่างที่หลายๆ คนเป็นกัน คงจะเป็นเพราะว่าไปทำกิจกรรมที่ต้องค้างคืนนอกสถานที่บ่อย

เมื่อตื่นมา เลยทันเห็นคนที่ก่อนเธอจะนอนนั้นยังพูดเจื้อยแจ้วอยู่เลย แต่ตอนนี้หลับคากองหนังสือไปเรียบร้อยแล้ว... และยิ่งมิ้นนึกถึงเรื่องที่ซาร่าพูดเมื่อคืน เธอก็ต้องน้อยใจอีกครั้ง... รับเช้าวันใหม่กันเลยทีเดียว

แต่ถึงจะน้อยใจอย่างไรก็ตาม มิ้นก็ปล่อยให้ซาร่านอนผิดท่าจมกองหนังสือไม่ได้อีกนั่นล่ะ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยต้องเดินเข้าไปปลุก “ร่า ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวคุณพ่อจะมารับไปอาบน้ำที่บ้านนะ”

“หืม...” คนถูกปลุกผงกหัวขึ้นมาทันที ก่อนถามด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียเหลือเกิน “นี่ชั้นหลับคาหนังสืออีกแล้วเหรอเนี่ย...”

“ใช่ ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว” ตอนนี้ประหนึ่งมิ้นเป็นคุณแม่อีกคนของซาร่าก็ไม่ปาน เพราะคนที่เพิ่งตื่นนั้นลุกเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย เหมือนแม่กับลูกไม่มีผิด

แต่ก่อนจะเปิดน้ำขึ้นวักล้างหน้า ซาร่าก็พูดประโยคหนึ่งที่มันเสียดแทงใจมิ้นซึ่งกำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋าให้อย่างเป็นที่สุดขึ้นมา

“เอ้อ มิ้น เมื่อคืนฝันถึงพี่ต้าด้วยล่ะ”

เล่นเอามือเรียวที่กำลังเคาะเอกสารซึ่งแยกเป็นใบๆ ให้เรียบร้อยถึงกับชะงัก

“เหรอ ฝันว่าอะไรล่ะ” เมื่อถามออกไปแล้ว มิ้นอยากจะเอามือที่กำลังเก็บหนังสือนั้นตบปากตัวเองนัก ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าถามไปแล้วตัวเองจะรู้สึกอย่างไร ก็ยังจะถาม...

“บอกไม่ได้หรอก อาย...”

ถึงแม้จะไม่เห็นสีหน้าท่าทางของซาร่า แต่มิ้นก็พอเดาได้ ว่าอาการของคนซึ่งกำลังอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำนั้นจะเป็นอย่างไร

ทันทีที่หนังสือเล่มสุดท้ายถูกยัดเข้าไปในกระเป๋า โทรศัพท์มือถือมิ้นซึ่งเสียบที่ชาร์จแบตอยู่ก็ดังขึ้นพอดี

“ค่ะ เรียบร้อยแล้ว กำลังจะลงไป” มิ้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ผิดปกติ “ค่ะ คุณพ่อจอดรอหน้าโรงพยาบาลได้เลย ค่ะ สวัสดีค่ะ...” แล้วก็หยิบกระเป๋าใส่หนังสือ ซึ่งเป็นของซาร่านั่นล่ะ ขึ้นสะพาย ก่อนจะเดินออกไป โดยบอกกับซาร่าซึ่งแปรงฟันอยู่ว่า

“ร่า ลงไปเจอกันข้างล่างนะ”

“อืม...แต่ขอเก็บของก่อนนะ อาจจะนานหน่อย” มิ้นให้คำตอบว่าเรียบร้อยแล้วด้วยการถือกระเป๋าให้ดูก่อนจะยิ้มให้...เป็นยิ้มที่ฝืนเหลือเกิน เมื่อซาร่าเห็นกระเป๋าก็เอ่ยปากขอบคุณ ทั้งที่ยาสีฟันเต็มปากนั่นล่ะ

“อ้าว เก็บให้แล้วเหรอ ขอบคุณนะมิ้น”

“อื้ม...”

มิ้นเพียงแค่รับคำสั้นๆ ไม่พูดจายืดยาวเหมือนทุกที แต่ไม่รู้ทำไม ทีแบบนี้ซาร่าไม่ยักกะสังเกต

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง มิ้นก็ยืนพิงอยู่นานแสนนาน ราวกับว่าจะรวบรวมความเข้มแข็งที่เคยมีให้กลับมาสู่ตัวเองโดยเร็วที่สุด...อย่างไรอย่างนั้น

======

มิ้นกับซาร่ายืนรออยู่หน้าโรงพยาบาลไม่นาน รถคันที่แสนจะคุ้นตาคนทั้งคู่ก็เข้ามาจอด ไม่ใช่ฮอนด้าแอคคอร์ดสีบรอนซ์ทองที่กฤตขับอยู่ทุกทีหรอก แต่เป็น....

“สาวๆ ขึ้นรถจ้ะ”

เมื่อกระจกไฟฟ้าเลื่อนลง พร้อมกับเสียงทุ้มของใครบางคน ซาร่าก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ

“หวัดดีค่ะพี่ต้า”

มิ้นเบือนหน้าจากภาพนั้น แล้วขึ้นมานั่งข้างหน้ารถโดยเร็วที่สุด ทำให้ซาร่าที่จ้องที่นั่งข้างหน้าคนขับไว้แล้วถึงกับกลับลำแทบไม่ทัน เดินไปเปิดประตูด้านหลังขึ้นอย่างจ๋อยๆ

“เอ้อ นี่ มิ้น จำมี่ได้มั้ย”

“มี่ไหนคะ...” มิ้นหันมามองต้าแล้วขมวดคิ้วนึกพักหนึ่ง ก่อนจะร้องอ๋อออกมาเบาๆ “อ๋อ พี่ปามมี่ ทำไมเหรอคะ”

ปามมี่ที่มิ้นพูดถึงนั้น คือ แฟนสาวสุดไฮโซของพี่ชาย ซึ่งรู้จักกันตอนที่ต้าไปออกค่ายบนดอยกับกลุ่มเพื่อนเมื่อตอนสมัยเรียน แล้วบังเอิญไปเข้าทริปเดินป่าด้วยกัน พอดีเกิดพลัดหลงไปด้วยกันสองคน และด้วยความที่ไม่เคยทำตัวเป็นภาระกับเขาตอนหลงป่าเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เป็นลูกของคนมีสตางค์ ต้าก็เลยเกิดความประทับใจในตัวปามมี่ขึ้นมา

ที่มิ้นต้องนึกตอนที่ต้าพูดขึ้น ก็เพราะแฟนพี่ชายนั้นเดินทางไปเรียนปริญญาโทอีกใบที่อังกฤษเมื่อสองปีที่แล้ว เพราะไม่ได้เจอกันนาน เลยลืมๆ ไปเหมือนกัน

“ใช่ มี่เค้ากลับมาแล้วนะ เกือบอาทิตย์ได้แล้วแหละ” ต้าว่าด้วยรอยยิ้ม “เนี่ย วันนี้เค้าจะไปทำงานวันแรก พี่เลยจะไปรับเค้าหน่อย เพราะว่า บริษัทที่เค้าจะไปทำน่ะนะ อยู่ไม่ไกลจากบริษัทพี่เท่าไร”

ซาร่าซึ่งตั้งแต่ขึ้นรถมา ก็นั่งเงียบอยู่ที่เบาะหลังอยู่คนเดียว พอได้ยินชื่อคนที่เธอไม่รู้จัก เลยยื่นหน้ามาสะกิดถามมิ้น “มิ้นๆ พี่ปามมี่นี่เค้าเป็นใครเหรอ”

ใจจริงมิ้นอยากจะบอกกับซาร่าไปเลยว่า ‘เป็นแฟนของพี่ต้า’ แต่ด้วยความที่กลัวเพื่อนจะเสียใจ เธอเลยพยายามบอกเลี่ยงๆ ไป

“อ๋อ เพื่อนพี่ต้าน่ะ ไม่มีไรหรอก”

ถึงแม้ว่าซาร่าจะถามด้วยเสียงที่เบาอย่างไร ต้าก็ยังคงได้ยินอยู่ดี เลยช่วยเสริมน้องสาวไปอย่างไม่รู้อะไรเลยว่า

“มี่แฟนพี่จ้ะซาร่า นี่ถ้าได้เจอนะ ซาร่าต้องชอบเค้าแน่ๆ เลย เพราะเค้าน่ารักมาก...”

ต้ายังพูดต่อจากนี้อีกยืดยาว แต่โสตประสาทของซาร่าก็รับได้เพียงเท่านั้น เพราะเพียงได้ยินคำว่า แฟนพี่ เธอก็หูอื้อและตาลายไปหมดแล้ว... ซาร่าเลยไม่รู้ว่า มีบางคนกำลังมองเธอด้วยความเป็นห่วงที่สุด

“แล้วจะกลับบ้านกันก่อนหรือไปรับมี่ด้วยกัน”

“กลับบ้านก่อนดีกว่าค่ะพี่ต้า เห็นร่าบอกอยากอาบน้ำ” มิ้นรีบตอบอย่างรวดเร็ว และประโยคหลังเธอก็หันมาทางซาร่า พลางขยิบตาให้ “ใช่มั้ยร่า”

“ค่ะ”

ซาร่าตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะนั่งซึมอยู่ที่เบาะหลังคนเดียว...

======

มิ้นอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นซาร่านั่งซึมอยู่ที่เตียงนอนคนเดียว ใจจริงแล้วอยากจะเข้าไปปลอบใจแทบขาด แต่อีกใจก็คิดว่าตอนนี้ซาร่าคงอยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวมากกว่า เลยเลี่ยงเดินไปเป่าผมที่กระจกแทน

พอเป่าผมไปได้สักพัก มิ้นก็ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกดังมาจากข้างหลัง เมื่อมองดูกระจกแล้วเห็นว่าน้ำตาซาร่าเริ่มไหลออกมานั้น ก็รีบถลาไปที่เตียงทันที

“เฮ้ย ร่า ใจเย็น อย่าเพิ่งร้อง”

“มิ้น...” ซาร่าหันมาพูดกับมิ้นด้วยน้ำตาและเสียงที่สั่นเครือ “ชั้นไม่สมควรจะร้องไห้ใช่มั้ย”

มิ้นที่อึ้งไปกับน้ำตาของเพื่อนจนสติหลุดไปไหนไม่รู้ ก็พยายามรวบรวมกลับมา พร้อมกับบีบมือซาร่าเบาๆ แล้วพูดว่า “มิ้นขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกว่า พี่ต้า...มีแฟนแล้ว”

“จริงๆ เรามันก็เป็นบ้าไปเองแหละมิ้น แค่พี่ต้าเค้ามาทำดีหน่อยเดียว ก็ไปปลื้มเค้า แล้ว...แล้ว...” คนที่เพิ่งรับรู้ความจริงมาพูดได้เพียงเท่านั้น ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดที่จะกลั้นได้แล้ว

มิ้นไม่อยากจะเห็นภาพอย่างนี้เลย เธอไม่อยากเห็นซาร่าร้องไห้ ไม่อยากเห็นซาร่าเสียใจ

“มัน...เอ่อ ไม่หรอกร่า...” จริงๆ มิ้นอยากจะพูดต่อจากนี้อีกยืดยาว แต่คำพูดที่คิดไว้ในหัวก็ต้องช็อตลงไปเสียสนิท เมื่อซาร่าโผเข้ากอด แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นกับบ่า...ของเธอ

“มิ้น........ชั้นจะทำยังไงดี”

ทั้งๆ ที่มิ้นพยายามยั้งมือตัวเองไว้ให้กอดตอบ แต่ในที่สุดก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก่อนจะลูบผมคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนในที่สุด แล้วปลอบว่า

“ก็ทำตัวปกติไง ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่รู้มา”

“ทำไม่ได้หรอก...”

“มันต้องได้สิ” มิ้นคลายอ้อมกอดลง ก่อนจะจับหน้าของซาร่า ให้ดวงตาของอีกฝ่าย มองเธอตรงๆ “ที่ผ่านมา ร่ายังทำได้เลย ของแบบเนี้ย มันไม่ยากหรอก ถ้าใจเราสู้น่ะ” พูดไป มิ้นก็คิดถึงตอนที่ตัวเองต้องก้มหน้าฟังเวลาซาร่าพูดถึงต้าให้ฟังไปด้วย

“ยังงี้แล้วเวลาติวหนังสือล่ะ”

“โหยร่า ใจคอจะไม่นึกถึงมิ้นเลยใช่มะ” มิ้นว่าขำๆ ตอนนี้เธอพยายามทำตัวเองให้ร่าเริงที่สุด เพื่อจะช่วยดึงอารมณ์ของซาร่าให้ดีขึ้นจากที่เป็นอยู่ “มิ้นก็เรียนไม่แย่นะ จะบอกให้”

“เออ นั่นสิ ขอโทษที” หลังจากที่เห็นรอยยิ้มของมิ้น ซาร่าก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะกำลังเศร้าอยู่ก็ตาม “เราอ่านหนังสือของมิ้นอะ ได้อะไรดีๆ เยอะเลย ความรู้แน่นปึ้ก”

เมื่อเห็นคนตรงหน้าร่าเริงขึ้นมาได้แล้ว มิ้นก็แอบโล่งอกอยู่ในใจคนเดียว

======

“มิ้น ซาร่า...” เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อน พร้อมกับเสียงเรียกของพัดที่ดังตามมา “เดี๋ยวคุณแม่จะไปส่งครูอัซที่สนามบินนะคะ แล้วก็จะไปดูบรูน่าที่โรงพยาบาลเลย หนูจะไปด้วยกันมั้ยลูก”

ทั้งสองสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

ถ้าลองให้พัดเปิดเข้ามาแล้วเห็นซาร่าร้องไห้สิ มีหวังได้ต่อความยาวสาวความยืดกันไม่จบแน่

ทั้งๆ ที่อยากจะไปส่งคุณครูอัซคนใจดีที่สนามบิน แต่เมื่อหักลบทั้งหมดแล้ว เธอก็เลือกที่จะตอบไปว่า

“เอ่อ...คุณแม่ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวมิ้นอยู่อ่านหนังสือกับร่าที่บ้านดีกว่า” พลางหันมาขอคำสนับสนุนจากคนตัวเล็กที่กำลังเอาเสื้อเช็ดน้ำตาอยู่ เลยต้องดุเบาๆ “ร่า เช็ดแบบนั้นได้ยังไง”

“จ้ะ งั้นอยู่กันดีๆ นะ เดี๋ยวแม่จะล็อกบ้านไว้ให้”

มิ้นเดินไปแนบหูกับประตู เมื่อเสียงรองเท้าแตะใส่ในบ้านย่ำห่างออกไปแล้ว เธอจึงหันมาเท้าสะเอวพูดเรื่องที่ค้างไว้กับซาร่า

“ร่า เวลาร้องไห้อะ อย่าเอาเสื้อเช็ด ตามันจะบวม” ถึงแม้ท่าทางจะดูแข็งไปบ้าง แต่เจตนาและน้ำเสียงกลับอ่อนโยน ไม่สมดุลกันเป็นอย่างมาก ก่อนจะเดินไปจับข้อมือของคนตาแดงๆ แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำทันที “มานี่ เดี๋ยวจะแนะนำ”

การกระทำทั้งหมดของมิ้นทำให้ซาร่าแปลกใจเหมือนกัน... แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

“ก่อนอื่น” มิ้นตรงเข้าไปหมุนก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้า แล้วผายมือเป็นเชิงให้ซาร่าเข้ามาตรงที่เธอยืนอยู่ “ร่าต้องล้างหน้าก่อน... ล้างเบาๆ นะ”

ซาร่าทำตามอย่างว่าง่าย เธอวักน้ำที่ไหลออกจากก๊อกขึ้นลูบหน้าลูบตาเบาๆ โดยเน้นดวงตาเป็นพิเศษ ตามคำบอกของ ‘คุณแม่อีกคน’ ที่ยืนกำกับอยู่ข้างตัว

“เอาล่ะ ทีนี้...” พูดได้เพียงเท่านี้ มิ้นก็เดินออกจากห้องน้ำไป แล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูลายการ์ตูนน่ารักๆ “เอาผ้าสะอาดๆ นุ่มๆ เช็ดหน้าซะ ซับเบาๆ ที่ตาด้วยนะ” เมื่อเห็นท่าซาร่าเช็ดหน้าอย่างไม่ได้ดั่งใจ เธอก็คว้าผ้าขนหนูนั้นมาเอง แล้วค่อยๆ บรรจงซับไปที่ดวงหน้าสวยของซาร่า...อย่างเบามือที่สุด

“ร่า หลับตาก่อน”

เพราะมิ้นต้องเช็ดไป ดูดวงตาของซาร่าไป และด้วยความที่สายตาสั้น ถ้าไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าปกติ ก็จะมองได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าใดนัก

ทำให้ตอนนี้ ใบหน้าของทั้งสองคน อยู่ใกล้กันมาก...มากจริงๆ

จนมิ้นถึงขั้นต้องกลั้นหายใจเลยทีเดียว

และอยู่ดีๆ ซาร่าก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ ดูเหมือนว่าจะอดใจเก็บความสงสัยไม่ไหวแล้ว

“มิ้น...”

“หืม?”

“ทำไมเธอคล่องจัง” ประโยคนี้ของซาร่าทำเอามิ้นชะงักมือไปนิดหนึ่ง “เคยทำให้ใครบ่อยเหรอ”

เข้าใจไปดาวอังคารนู่น...มิ้นคิดในใจ ก่อนจะตอบความจริงออกไปว่า

“ที่คล่อง คงเพราะทำให้ตัวเองน่ะ” แล้วเสริมอีก เมื่อซาร่าส่งใบหน้าขี้สงสัย คิ้วขมวดเป็นปมมาให้ “คือ มิ้นเป็นคนร้องไห้ง่าย ร้องไห้บ่อยไง เลยค่อนข้างเชี่ยวชาญ” พูดไปก็หัวเราะแห้งๆ ให้กับนิสัยที่แก้ไม่หายของตัวเองไป “นี่ถ้าเกิดตามันบวมมากๆ นะ เราก็ใช้น้ำแข็งประคบได้ แต่ถ้าคนอื่นมาเห็น มันจะเหมือนกับเราโดนต่อย แล้วต้องเอาน้ำแข็งมาแก้ช้ำ”

“แล้วปกติเคยทำให้คนอื่นป้ะ”

มิ้นเลิกคิ้ว เป็นเชิงว่า ‘เธอจะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ย’ แต่สุดท้ายก็ต้องตอบจนได้

“ไม่เคยหรอก...” ก่อนจะพูดต่อ ด้วยสายตาที่มีความหมาย...

“กับร่าอะ คนแรก”

======

Create Date : 05 ธันวาคม 2550

Last Update : 5 ธันวาคม 2550 22:00:39 น.

0 comments

Counter : 225 Pageviews.