แต่กระนั้น แม่กำปองก็ยังมีป่าและน้ำตกที่สมบูรณ์ให้ผมเดินทางกับคนรู้ใจ แม้มันจะไม่ใช่ป่าดงดิบ

ที่กระตุ้นความอยากผจญภัยมากมายนักแต่ก็เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับผม ก่อนหน้านี้ผมใช้ชีวิตทั้งหมดอยู่

ในเมือง ทำงานอยู่ในล้อมรั้วและตึกสีขาวของโรงพยาบาล ผมรู้สึกปลอดภัยและมั่นคงในสถานที่นั้น

ความต้องการทุกอย่างได้รับการตอบสนอง บ่อยครั้งผมถูกตามใจและได้อย่างที่ต้องการอยู่เสมอด้วย

ความที่ทำหน้าที่ในการตรวจรักษาซึ่งเป็นงานหลักของโรงพยาบาล สิ่งเหล่านี้ล้วนก่อร่างสร้างตัวตน

ของผมให้ใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆจนหลายครั้งแทบไม่รู้สึกตัว เพราะเผลอคิดไปว่าเป็นเรื่องปกติที่ควรได้รับ

   ผมเองไม่ได้รู้สึกชื่นชมและยอมรับความรู้สึกและตัวตนที่ถูกมอบให้เช่นนี้มากนัก ทั้งยังลองพยายาม

ขัดใจกิเลสและตัวตนอันนำมาซึ่งความอยากและความเห็นแก่ตัวเหล่านี้อยู่บ่อยๆ หลายครั้งพยายาม

ทำงานเพิ่มเติมจากหน้าที่หลักโดยไม่รับสิ่งตอบแทน ด้วยหวังว่าการกระทำเช่นนี้จะทำลายความคิด

แบ่งแยกตัวเองออกจากสังคม ลดทอนความเป็น “ตัวกู ของกู”ให้น้อยลง การรับใช้ผู้อื่นโดยไม่มีข้อแม้

อาจจะกัดกร่อนกำแพงแห่งตัวตนลงได้บ้าง แต่กระนั้นผมก็กลับเปลี่ยนมันไปเป็นตัวตนในมุมมองอื่น

ที่ใหญ่โตขึ้นแทนโดยไม่รู้ตัว เช่นเมื่อผมเริ่มรู้สึกว่าผมคือตัวแทนของสังคมนี้และเมื่อสังคมนี้กำลังถูก

เอาเปรียบ ผมจะต้องปกป้องโดยการเข้าชนกับผู้คนในสังคมอื่นที่ผมและเพื่อนได้มอบคำตัดสินไป

แล้วว่า “คุณคือคนผิด เพราะคุณเห็นต่าง” ผมมองเหลียวหลังกลับมาทบทวนอีกที ก็รู้สึกตัวว่า

   นี่แหละ!! ผมถูกตัวตนเล่นงานเข้าให้เสียแล้ว ผมเสียรู้มันแล้ว เพราะได้ยกระดับตัวตนเดิม

ของผมไปเป็นตัวตนแห่งสังคมแทน นั่นยิ่งสร้างความบอบช้ำมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก เมื่ออะไรหลายๆ

อย่างไม่ได้อย่างใจ ผมก็เกิดทุกข์เพราะตัวตนหรืออัตตามากขึ้นกว่าเก่าก่อน

  ป่าเขาในแม่กำปอง สอนวิชาผมได้ดี วิชาแรกคือการละวางตัวตน ผมไม่อาจแบกอัตตา คำชื่นชม

ยกย่อง แม้กระทั่งคำตำหนิวิจารณ์เข้าป่าไปด้วยได้ ทั้งนี้แบกเข้าไปก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ไม่ได้เกี่ยว

อะไรกับชีวิตในป่า ความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยที่เคยมีก็สูญหายไปเสียหมด เนื่องด้วยผมไม่อาจคาดเดา

ได้หรอกว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่หลังเงาไม้หรือใต้พื้นดินชื้นแฉะที่ผมเหยียบย่าง สิ่งนั้นอาจนำมาซึ่ง

อันตราย ผมต้องคอยระวัง ผมต้องมีสติ เมื่อเกิดสติผมจึงละวางตัวตนลงได้ไม่ยากในป่าใหญ่

  ทุกอย่างดูใหญ่โตในป่านี้ ต้นไม้สูงกว่าผมประมาณสักสิบเท่า รายล้อมหน้าและหลัง ผมต้องคอย

หลบหลีกพวกเขาไปมาเพราะพวกเขาคงไม่สนใจอะไรถ้าผมจะซุ่มซ่ามเดินมาชน จริงๆแทบจะไม่รู้

สึกต่างอะไรจากนกที่เกาะบนกิ่งของพวกเขาเพื่อทำรัง แถมผมยังร้องเพลงไม่เพราะเท่านกด้วยซ้ำไป

ยิ่งเดินลึกยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่จำเป็นเสียเลยในป่าแห่งนี้ น้ำตกไหลรินหลายชั้น มันช่าง

ดูยิ่งใหญ่ สงบและสดชื่นเหลือเกินเมื่อผมได้อยู่ใกล้ อดคิดไม่ได้ว่าน้ำตกคงความสง่าและ

สวยงามก็เพราะการไหลรินลงสู่ที่ต่ำนี่เอง เปรียบดั่งคนที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริงในสังคม ก็เป็นเพราะ

พวกเขาอ่อนน้อมถ่อมตนแก่ผู้อื่น พวกเขาไม่มีอัตตา