ความทรงจำหลังภาพถ่าย 

 ช่วงนี้ฟ้าฝนกับแสงแดดดูจะไม่ค่อยปรองดองกันมากนัก วันหนึ่งฝนตก อีกวันกลับแดดแรงจนเหลือเชื่อ 

หากแต่เมื่อไหร่ก็ตามเมฆครื้มบดบังท้องฟ้า สายฝนกระหน่ำเทลงมาโดยไม่ปราณีก็สามารถทำให้

บรรยากาศรอบตัวของเรานั้นซึมเศร้ามากขึ้นได้โดยอัตโนมัติ

  วันหนึ่งในช่วงวันหยุด ขณะที่ผมกำลังเร่งทำงานวิจัยและงานที่คั่งค้างมากมายเพราะใกล้ถึงกำหนดส่ง

ในไม่ช้า ทั้งๆที่ขณะนั้นเป็นช่วงเที่ยงวัน เมฆดำทะมึนกลับลอยมาบดบังแสงอาทิตย์จนสิ่งต่างๆรอบตัว

มืดลงจนน่าใจหาย ไม่นานนักสายฝนก็เทกระหน่ำชนิดที่เรียกได้ว่าไม่รู้ว่ามันจะหยุดลงในวันนี้หรือไม่ งาน

ต่างๆที่กำลังคิดแก้ไขปัญหาอยู่ก็ถูกยุติลงโดยทันที ใครกันจะประคองสมาธิให้คงที่อยู่ได้ในบรรยากาศ

เช่นนั้น

  ไม่นานผมก็วางปากกาและละสายตาออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทางแก้ปัญหาต่างๆที่คิดไว้ได้ส่วน

หนึ่งกลับถูกแทนที่ด้วยภาพเงาแห่งความทรงจำต่างๆจากอดีต มันถูกฉายขึ้นจอในสมองของผมโดย

อัตโนมัติ ผมเฝ้าดูภาพเงาแห่งอดีตเหล่านั้น หรือแม้บางทีก็เปลี่ยนช่องไปดูภาพจากอนาคตบ้างสลับกัน

ความคิดแล่นกลับไปมาอยู่หลายครั้ง ไม่นานก็เริ่มรู้สึกตัว ผมปิดสวิตช์ภาพเหล่านั้นลงได้ แต่กลับเริ่มต้น

ทำงานต่อได้ยากยิ่ง ด้วยเหตุว่าในสมองยังคงมีตะกอนความคิดอันวุ่นวายในอดีตตกค้างอยู่เป็นอันมาก

ประกอบกับสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งทำให้จิตใจห่อเหี่ยวลงได้หลายเท่า

  ผมนั่งกดโทรศัพท์มือถือดูรูปถ่ายเก่าๆระหว่างที่สมองตัน ความคิดไม่แล่น จริงๆแล้วรูปถ่ายเปรียบ

เสมือนสะพานเชื่อมต่อสู่ความทรงจำที่ประทับใจของเราได้อย่างดียิ่ง ภาพที่เห็นข้างล่างนี่ก็เช่นกัน

  ครั้งหนึ่งผมเดินทางไปประชุม จำได้ว่าในวันนั้นฟ้าครื้มเช่นเดียวกับวันนี้ ต่างกันที่สายฝนยังปราณีผู้

เดินทางอยู่บ้าง ความกังวลใจว่าเครื่องบินจะขึ้นไม่ได้เริ่มก่อตัวขึ้นในใจผมพร้อมกับก้อนเมฆสีดำบน

ท้องฟ้า โชคดีที่เวลากังวลมีไม่มากนัก ไม่นานก็ถึงเวลาขึ้นเครื่อง

  เครื่องบินไต่ระดับขึ้นสู่ท้องฟ้า ผมอดคิดในใจไม่ได้ว่าเหล่านักบินจะพาเราทะลุก้อนเมฆดำทะมึน

นี้ไปได้จริงหรือไม่ แต่ไม่นานนักผมก็ประหลาดใจ หลังจากเครื่องบินผ่านทะลุก้อนเมฆเหล่านั้นขึ้นมาได้

ผมก็ได้มองเห็นท้องฟ้าอันสดใส แสงแดดสาดส่องกระทบกับปุยเมฆเป็นประกายสีทองระยิบระยับ ช่าง

แตกต่างจากภาพที่เห็นเบื้องล่างโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่เวลาผ่านไปไม่นานนักและสถานที่ก็ไม่ได้ห่างไกลกัน

ต่างกันก็เพียงระดับความสูง จนผมอดใจไม่ได้ ต้องใช้กล้องโทรศัพท์มือถือเก็บภาพความงดงามนี้เอาไว้

เพราะมันทำให้ผมรู้สึกสดชื่นและมีความหวังในการเดินทางไปประชุมขึ้นอีกมาก

   เมื่อเห็นภาพนี้ในหน้าจอโทรศัพท์ผมก็คิดได้ เมื่อเราต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆนานา เราพยายามทุก

วิถีทางที่จะหาทางแก้ไข ทว่าโชคไม่ดีที่เราไม่พบทางออก สิ่งที่เราทำส่วนใหญ่มักเป็นการปล่อยตัวเอง

ให้เลื่อนไหลไปตามความคิดในอดีตที่คอยจ้องหาโอกาสผุดขึ้นมาจากเถ้าตะกอนที่เคยนอนก้นไปแล้วใน

สมองของเรา ความคิดในอดีตนี้มีพลังมหาศาลอย่างมากในยามนี้ มันสามารถลากจูงเราไปทุกที่ที่ต้องการ

จุดประสงค์เพื่อทำลายเวลาปัจจุบันที่มีค่าของเราให้สูญสิ้นไป

   บางทีการแก้ปัญหาต่างๆอาจง่ายเพียงนิดเดียว เราอาจแก้ปัญหาโดยการเปลี่ยนระดับการมองเห็น

ถอยจากปัญหาออกมาสักหน่อย แล้วมองมันกลับไปในระยะไกลๆดูบ้าง เราอาจจะเห็นภาพที่ต่างไป

บริบทที่แปลกใหม่อาจสร้างสรรค์ทางออกให้ปรากฏขึ้นได้อย่างง่ายดาย เหมือนการเปลี่ยนระดับของ

เครื่องบินยิงไกลจากพื้นเท่าไหร่ เมฆก็สวยงามมากขึ้นเท่านั้น

   ตอนนี้เมฆดำในใจของผมจางหายไป พร้อมกับสายฝนที่หยุดตกกระหน่ำ ผมปิดโทรศัพท์มือมือและจับ

ปากกาอีกครั้ง ขอบคุณภาพถ่ายในอดีตที่มอบทางออกของปัญหาให้กับผม