Bloggang.com : : เอ็นจัง : การรอคอย

การรอคอย

“ คุณหมอนัดวันศุกร์หน้านะคะ เวลาเดิมค่ะ” คุณพยาบาลยิ้มหวานพร้อมส่งใบนัดมาให้ฉัน

อีกตั้งอาทิตย์หนึ่งเชียวเหรอ มันช่างนานเหลือเกินสำหรับฉันที่ต้องนับถอยหลังกว่าจะถึงวันศุกร์หน้า กว่าฉันจะได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับฉันบ้าง ต่อจากนี้ชีวิตของฉันต้องดำเนินต่อไปอย่างไร

ชีวิตที่ผ่านมาฉันเกลียดที่สุดคือการรอคอย และการถูกกักเกณฑ์ให้ทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำ ฉันจะแหวกกฎเกณฑ์ที่ฉันไม่อยากทำด้วยความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง แล้วนี่ฉันต้องมาพ่ายแพ้แล้วเหรอ

ฉันค่อยๆเดินออกจากโรงพยาบาล พร้อมด้วยเพื่อนสนิทที่มาด้วยกัน
“ อย่าคิดมากเลย ตอย หมอยังไม่ได้บอกว่าเป็นอะไรสักหน่อย ใจเย็นๆนะ “
“ อืม เข้าใจแต่ว่าแต่ฉันก็ยังอดหวั่นๆไม่ได้ ฉันนี่ตามใจตัวเองมากไปรึป่าว ใช้ชีวิตที่อิสระมากไปใช่ไหม ปอ ฉันถึงต้องมานั่งเศร้าอย่างนี้ “ ฉันเริ่มระบาย
“ อย่าคิดมากน่า ศุกร์หน้ารู้ผลแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ เมื่อคืนอดมาทั้งคืนไม่ใช่เหรอ แถมต้องมาโดนเจาะเลือดอีก หน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ว “ ปอลากฉันไปหาข้าวกิน อาหารที่ฉันแสนจะโปรดปราน แต่ฉันกินไม่ลงเลยทั้งๆที่เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไรมาเลย หลังทานอาหารกันเรียบร้อย ฉันกับเพื่อนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ระหว่างทางฉันทั้งง่วง ทั้ง เหนื่อยและเพลียมากแต่ไม่สามารถหลับได้ในใจยังคงกังวลกับผลที่จะออกมา เกือบเดือนแล้วที่ฉันภาวนาขอให้แค่ภูมิแพ้ธรรมดาอย่างที่ฉันเคย เป็นแต่ครั้งอาจจะมากหน่อยเพราะฉันกินเหล้าหนักเพราะต้องเลี้ยงรับรองลูกค้า และพักผ่อนน้อยอาการภูมิแพ้เลยลุกขึ้นมารายงานตัว

ผื่นแดงที่ขึ้นตามตัว และหน้า ร่างกายที่ขยายออกในตอนแรกคิดว่า ฉันกินมากไปเลยอ้วน เหมือนอย่างที่หมอคนหนึ่งที่ฉันไปหาที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน เขาบอกว่าฉันแค่อ้วนไปเท่านั้น แล้วที่ปวดเมื่อยเพียงเพราะกล้ามเนื้ออักเสบ

อาการไม่ได้ดีขึ้นเลยหลังจากที่ฉันไปหาเขามา 1 สัปดาห์ ก็เลยตัดสินใจเปลี่ยนหมอ ที่คลีนิคดูบ้าง เพราะเป็นหมอใหญ่จากโรงพยาบาลของรัฐ คุณหมอท่านนี้สงสัยว่าฉันจะเป็นระบบทางเดินปัสสาวะอักเสบ สั่งให้หยุดยาทุกอย่างที่คุณหมอท่านอื่นให้ทาน รวมทั้งงดเหล้า และน้ำอัดลม ด้วย มันช่างทรมานเหมือนกัน เพราะช่วงนี้เป็นช่วงแห่งการเฉลิมฉลองงานแต่งงานแทบทุกสัปดาห์ ฉันต้องอดกลั้น อย่างมาก พี่ๆหลายคนที่อยากให้ฉันเลิกเหล้าต่างดีใจที่ฉันโดนคำสั่งนี้

ฉันรักษาหมอคนนี้ประมาณ 10 วัน คุณหมอถึงกับส่ายหน้าแล้วบอกว่า

“ หมอว่าคุณคงไม่ใช่แค่อาการทางเดินปัสสาวะอักเสบธรรมดาแล้วล่ะ เพราะถ้าใช่ต้องหายแล้ว ผมว่าคุณไปตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลเถอะ “
ฉันตกใจ ถามคุณหมอว่า

“ คุณหมอคิดว่าจะเป็นอะไรเหรอคะ”
“ คุณอาจเป็นนิ่ว หรือไต หรือไม่ก็อาจเป็น SLE “
“ อะไรนะคะ SLE “ ฉันถาทอย่างตกใจ
“ ไม่ใช่ HIV นะครับ “ คุณหมอรีบตอบ
“ค่ะ ใช่โรคเดียวกับคุณพุ่มพวงรึป่าวคะ “
“ครับ แต่ยังไม่แน่นะครับ ต้องรอผลจากการตรวจเลือดก่อน “
“ ค่ะ “ ฉันได้แต่ตอบสั้นๆ เพราะสมองมึนไปหมดแล้ว

ฉันถามหมอว่าฉันเป็นได้อย่างไร หมอบอกว่ายังไม่รู้สาเหตุแน่นอน แต่ดูจากประวัติของฉัน ตัวยาที่ฉันทานไปมีผลต่อการทำงานของไต และปกติฉันก็มักซื้อยาเอง โดยที่ไม่ได้มาหาหมอเองก็บ่อย ด้วยความป่วยเป็นโรคเดิมๆบ่อยๆ หรือบางทีฉันก็กินยาไม่ครบเพราะเห็นว่าหายแล้ว ยิ่งเรื่องอาหารการกินฉันไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นยังงัย เขาห้ามกินของที่ย่างไหม้ๆแต่ฉันไม่สน ถือว่ากินง่ายอยู่ง่ายเท่ห์กว่า
คุณหมอได้นัดให้ฉันไปหาที่โรงพยาบาล ในวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันไปหาคุณหมอสั่งยาให้ทาน พร้อมทั้งให้ไปเจาะเลือดและตรวจปัสสาวะ และวันต่อมาฉันก็มาเจาะเลือดตามที่ได้นัดไว้

พยาบาลที่เจาะเลือด พยายามหาเส้นที่เจาะไม่เจอ จนต้องให้หัวหน้าพยาบาลมาพาฉันเข้าที่ห้องเขาบอกว่าต้องใช้สมาธิอย่างมาก

“ ทำไมเจาะเยอะจังจ๊ะ ตั้ง 6 หลอด” พยาบาลถาม
“ เห็นคุณหมอบอกว่าสงสัยเป็น SLE” ฉันตอบ
“ อ้อโรคแพ้ภัยตัวเอง นั่งสมาธิมากๆนะจ๊ะ “ พยาบาลถามอีก
“ค่ะ”
คำพูดของพยาบาลทำให้ฉันจิตใจยิ่งห่อเหี่ยวไปอีก ฉันรู้มาว่าโรคนี้ เป็นโรคที่ต้องดูแลตัวเองอย่างดี หรือพูดง่ายๆว่าเป็นโรคของคนมีตังค์ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น

ที่บ้านฉันไม่มีใครรู้ว่าฉันไปทำอะไรมา เมื่อฉันกลับมาถึงฉันรีบตรงเข้าห้องนอน ความสับสนทำให้ฉันอยากร้องไห้ ฉันสับสน วุ่นวายใจเป็นที่สุด

เพื่อนที่รู้เรื่องต่างโทรมาปลอบใจ เพื่อนคนหนึ่งบอกฉันว่า

“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นอะไร บางทีฉันอาจจะตายก่อนแกก็ได้ เพราะไม่รู้ว่าบางทีฉันอาจเดินไปแล้วรถมาชนฉันตายก็ได้”

ทำให้ฉันได้สติขึ้นมาอีกครั้ง

ใช่ ฉันไม่ได้ตายในวันนี้สักหน่อย และฉันก็โชคดีกว่าใครอีกหลายคนถ้าฉันรูว่าฉันเป็นอะไร ฉันสามารถที่จะวางแผนได้ว่ายังมีอะไรที่ฉันอยากทำแล้วฉันยังไม่ได้ทำ ฉันยังโชคดีที่ฉันยังมีโอกาสร่ำลาเพื่อนๆ แต่คนที่โดนอุบัติเหตุไม่มีโอกาสแบบฉัน

ฉันไม่เถียงหรอกว่า กว่าจะถึงวันศุกร์หน้า ความคิดของฉันจะเปลี่ยนไปไหม แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ การรอคอย ซึ่งเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันเกลียดในชีวิต

รอเพียงคำตอบว่า “ ฉันเป็นอะไร”

แต่ทุกคำตอบฉันก็รู้อยู่แล้วว่านั่นหมายถึงชีวิตของฉันถูกขีดเส้นนับจากนี้ แต่ฉันอาจยอมแค่ตอนแรกเท่านั้น สุดท้ายแล้วฉันนี่แหละจะขีดชีวิตตัวเองเหมือนอย่างที่เคยเป็น

Create Date : 07 พฤษภาคม 2548

Last Update : 7 พฤษภาคม 2548 1:54:14 น.

0 comments

Counter : 215 Pageviews.