|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อเขาและเธอ ซึมเศร้า เหงากับฉัน
ระยะนี้รอบข้างมีแต่คนเจ็บป่วย ทั้งญาติเพื่อน ๆ ญาติตัวเองและล่าสุดที่หายไปจากบล็อคเพราะคุณพ่อตัวเองป่วย รักษามาหลายหมอก็ไม่มีสาเหตุ จนต้อง Search จากอินเตอร์เน็ตและก็พบว่ามีความรู้มากมายที่มีคนแบ่งปันประสบการณ์ ให้เราพอจะคาดเดาโรคได้ และบางทีรู้ถึงวิธีรักษาด้วยตนเองได้ จึงอยากให้เรื่องนี้เป็นความรู้ เพราะบางทีคุณอาจไม่รู้ว่าโรคซึมเศร้า เหงา และเก็บตัว มันมีจริง และถ้าวันหนึ่งมันเกิดกับคนที่คุณรู้จัก บางทีบทความนี้อาจทำประโยชน์ได้ในวันที่คุณต้องใช้มันค่ะ
โรคซึมเศร้า ตัวฉันเองก็ไม่ค่อยรู้จักในตอนแรก จนกระทั่งวันหนึ่งคนรักของฉันเกิดอาการนี้โดยที่เขาไม่เคยบอกฉันมาก่อน
เริ่มจาก เมื่อเจ็ดปีที่แล้วตอนรักกันใหม่ ๆ เขามีอาการอินเลิฟตามปกติ ตามประสาคนกำลังมีความรัก ฉันรู้สึกถึงการเอาใจใส่ตลอดมา อยู่มาวันหนึ่ง
เขาก็เปลี่ยนไป เขาเฉย เขาไม่ค่อยพูด โทรไปก็ไม่ค่อยคุยกันมากมาย
เหมือนในตอนแรก ๆ และเวลาเจอกันก็ดูสายตาเลื่อนลอยชอบกลในบางที
ฉันคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเขาเบื่อ เขาคงจืดจาง เขาคงไม่เหมือนเดิมแล้ว
คิดไปคิดจนอยากจะเลิกกันด้วยซ้ำไป แต่ปรากฏว่าในวันนั้นเขาบอกฉันว่า เขาไม่เคยบอกฉันเลยว่าเขามีอาการเป็นโรคซึมเศร้า เป็นมานานตั้งแต่มัธยม ฉันงงเป็นไก่ตาแตกโรคอะไรหว่า ฉันบอกตรง ๆ ว่าไม่เคยรู้จัก
ไม่เข้าใจสมัยนั้นเขายังไม่ฮิตตอนนี้ ฉันก็เลยคิดว่าเขาพูดเป็นข้ออ้างมากกว่า คงไม่อยากใช้เวลาอยู่กับฉัน เพราะตอนนั้นเขาไม่มารับ ไม่ไปกินข้าว โทรไปก็คุยกันนิดเดียว บอกว่าไม่ไหวไม่อยากได้ยินเสียงอะไร
ฉันเริ่มงง และแปลกใจมากเริ่มค้นหาหนังสือที่เคยสะสมเกี่ยวกับโรคและสารอาหารต่าง ๆ จนพบว่าโรคซึมเศร้านี้มันมีที่มาและมีที่ไป ซึ่งไม่ธรรมดาสักนิด ฉันจึงรู้จักเจ้าโรคประหลาดนี้ในครั้งนั้น
ปีแรกที่เขาเป็นจะเป็นประมาณเดือนตุลาคม มีอาการประมาณหนึ่งสัปดาห์
จนเริ่มสะสมไมล์มาเป็นหลายอาทิตย์ และปีหลังสุดเขาเป็นเดือนกว่า
ฉันอยู่คนละบ้านกับเขา บ้านเขาอยู่กันพ่อแม่พี่น้องครบในตึกเดียวกัน
แบ่งแยกห้องกันคนละมุม เขาตอนนั้นอยู่กับพี่สาวที่ยังไม่แต่งงาน พอมีอาการปุ๊ป พี่สาวก็รู้สึกว่าเขาแปลก ๆ ไปเริ่มจากไม่ดูโทรทัศน์ทั้งที่ปกติชอบดูหนังฟังเพลง ไม่อยากได้ยินเสียงใครเข้าออกประตู ไม่อยากเห็นแสง
และไม่อยากพูดกับใครจนเหมือนคนมีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งไม่ใช่เขาเลยสักนิด
พี่สาวกับที่บ้านยังไม่เข้าใจก็นึกเลยเถิดไปว่าเขาคงมีปัญหากับฉัน คงอกหักเลิกกันทำให้มีอาการประหลาดแบบนี้ ส่วนฉันอยู่คอนโดคนเดียวก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าเค้าแกล้งเพื่อหาทางเลิกกันหรือปล่าว แต่ฉันไม่ยอมรับความจริงว่ากำลังถูกทิ้ง ฉันเลยฮึดลองเป็นฝ่ายเข้าไปคลุกวงในเอง
เริ่มแรกเขาบอกว่าขอเขาอยู่บ้านไม่มาหาฉันนะ ฉันก็พยายามเข้าใจ แต่ในใจข้องใจอย่างแรง เขาไม่มารับและคุยโทรศัพท์แบบถามคำตอบคำ และช้ามากจนถึงนิ่งเฉยจนฉันอยากวางสายไปเฉย ๆ แต่ด้วยความที่อยากเอาชนะว่าเขาทำจริงหรือหลอกฉันจะจับให้ได้ ก็ตื้อโทรหาเขาบ่อย ๆ คุยนาน ๆ ถามสารพันเพื่อให้เขาตอบ จนวันหนึ่งเขาบอกว่าที่ฉันทำคือไม่เชื่อใช่ใหม
ว่าเขาเป็นซึมเศร้า เขาเป็นจากอะไรไม่รู้เขาไม่เคยรู้สาเหตุสักครั้ง
และเขายังรักฉันเหมือนเดิม เป็นคนอื่นเขาไม่ทนรับโทรศัพท์วันหลายรอบแบบนี้ คนที่บ้านเขาว่าเขาประหลาดไปแล้ว เหลือแต่ฉันที่เขายังสั่งสมองให้รับรู้ว่าต้องเอาใจใส่ฉันบ้าง และยังคงมีฉันที่อาจทำให้เขาหายได้
ความจริงที่ฉันได้รู้และยอมรับก็เลยเกิดขึ้น ฉันพยายามศึกษาโรคนี้ด้วยตัวเองอย่างจริงจังจากหนังสือ เพราะตอนนั้นอินเตอร์เนทยังไฮเทคเกินไปสำหรับฉัน ก่อนที่จะหาการรักษาทางแพทย์ได้ เขาก็บังเอิญหายเสียก่อน
การหายของเขาก็ช่างน่าแปลกใจสำหรับฉัน คือเขาบอกว่าพอเช้าวันที่อาการจะหายไป เขายังซึมเศร้าอยู่ พอคุยโทรศัพท์กับฉันสักพักก็เกิดอาการ
" ปิ๊ง " ในสมองแบบอัตโนมัติ ฉันเข้าใจเองว่าเหมือนหูอื้อแล้วอยู่ดี ๆ คลิ๊ก หายอื้อเฉยเลย ตอนนั้นฉันดีใจที่ไม่มีอาการร้ายแรง ก็เลยดำเนินชีวิตด้วยความเพลิดเพลินจนลืมไปว่าเขายังมีโรคนี้ซ่อนอยู่
สองปีผ่านมาเขาเริ่มเป็นอีกแล้วเจ้าค่ะ แต่คราวนี้เขาบอกเลยว่าเหมือนจะเป็น
ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร ก็ได้แต่บอกเขาว่าอย่าคิดมาก อย่ากังวลว่าจะเป็น แต่ฉันซิ กลับคิดสมองจะแตกว่าทำไงดี เขาเป็นโรคนี้อีกแล้ว
ครั้งที่สองที่เป็นฉันเริ่มรู้ คนเป็นโรคนี้มีสามประเภท หนึ่งจากความเครียด
สองจากเคมีในสมองไม่เท่ากัน และสามจากโรคทางระบบประสาท
กรณีของเขาเป็นจากเคมีในสมองไม่เท่ากัน เพราะตามปกติเขาเป็นคนไม่เครียด อารมณ์ดีไม่ค่อยคิดมากจุกจิก ไม่ค่อยสนใจเก็บอะไรมาคิด
ข้อนี้เลยข้ามไป เรื่องเคมีนี่สิยิ่งรักษายากเพราะคงต้เองใช้ยาหรือสารสื่อสมองที่ทำให้เคมีในสมองมันเท่ากัน ฉันพยายามหาโภชนาการบำบัดมาเพื่อเขา คนเป็นโรคนี้จะขาดสารโฟเลทซะส่วนใหญ่ ซึ่งมีมากในาข้าวโพด
บร็อคโคลี่ ขาดวิตามินบี ขาดแมกนีเซียม และแคลเซียม ฉันเลยพยายามสรรหาอาหารบำรุงสมองมาให้เขาตามที่ศึกษามา แต่ก็เพื่อให้รักษาเป็นไปอย่างถูกต้อง ฉันเลยพาเขาไปหาหมอโรงพยาบาลดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
โรงพยาบาลรัฐบาลที่เขาว่าเก่งเนี่ยแหละ แต่บังเอิญไปเจอหมอที่แก่วิชาการปิดห้องซักถามอย่างจริงจัง แต่เป็นแนวว่าเขาเครียดจากอะไร ปัญหาในครอบครัว ปัญหางาน ซึ่งฉันพยายามอธิบายว่าเขาไม่ใช่คนเครียด แต่ฉันก็พอเข้าใจแนวทางของหมอที่ต้องทำตามหลักในการรักษาเบื้องต้น ฉันเลยปล่อยให้หมอสัมภาษณ์เขาไปอย่างมึนงง เพราะในวันที่เขาไปพบหมอเขากำลังมีอาการจะถึงขีดสุด คือไม่อยากเผชิญโลกภายนอก สุดท้ายการหาหมอยังไม่ใช่คำตอบสำหรับฉันเพราะหมอบอกว่าเขาต้องกินยาตลอดชีวิต และโรคนี้ต้องกินยาไปเรื่อย ๆ พอได้ระยะหนึ่งต้องมาเจาะเลือดเพื่อลดปริมาณความเข้มข้นของยา ให้เหมาะสมกับอาการ แต่ยังไงก็ต้องกินไปตลอดชีพ ยิ่งกว่าโบนัสที่ได้รับซะอีก ฉันตัดสินใจไม่รับยา เพราะกลัวการกินยาแล้วทำให้เขาป่วยเพิ่มเป็นโรคไตหรือโรคอื่นอีกสารพัด และฉันมั่นใจว่ามันต้องมีการรักษาของหมอแบบอื่น ๆ ก็เลยพาเขากลับบ้าน และเริ่มให้กินอาหารตามที่ฉันรู้มาว่ามีสารที่เกี่ยวข้องกับโรคนี้ ไม่นานนักไม่รู้เพราะฉันขยันไปไหว้พระขอพรหรือเพราะอาหารถูกโฉลกกับโรคนี้ เขาหายได้อย่างน่าอัศจรรย์ แถมตอนหายคือเดินอยู่ดี ดี จากมึน ๆ เฉื่อย ๆ ก็บอกได้หน้าตาเฉยว่า เขาหายแล้ว ฉันก็ต้องประหลาดใจพร้อมดีใจอีกครั้งกับโรคประหลาดโรคนี้ แต่.......
เรื่องดีดีคงไม่เข้ามาในชีวิตฉันแล้วออกไปง่าย ๆ แบบนี้ มันยังรังควานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อยู่มาวันหนึ่งหลังจากคนรักของฉันหายดี เธอที่ฉันรักอีกคนก็เข้ามาในชีวิตฉันแบบไม่ปกติอีกคน เธอมาพบฉันด้วยหน้าตาอิดโรยขอมาพักกับฉันที่ห้องสองสามวัน ความวัวยังไม่ทันหายความ... ดีที่ฉันต้องทำต่อก็เข้ามาแทรก เธอบอกกับฉันว่า "เจ้ หนูเป็นไรไม่รู้ งง ๆ คิดอะไรช้า ๆ ไม่อยากได้ยินเสียงดัง ๆ และก็เจอคนแล้วไม่รู้ว่าเขาพูดกับตัวหนูว่าอะไร สมองมันตามไม่ทันล่ะเจ้ ทำไงดีล่ะ" น้องสาวคนเล็กของฉันยิ้มจืด ๆ แล้วเริ่มเล่าว่าเกิดจากไปทำอะไรมาทำให้ประสบการณ์ครั้งแรกของน้องสาวฉันได้เกิดขึ้นอีกคนแล้ว ทำไงดีล่ะ..... (อ่านต่อ ตอนจบของโรคนี้ล่ะกันนะ)
| Create Date : 12 พฤศจิกายน 2553 |
|
12 comments |
| Last Update : 16 พฤศจิกายน 2553 21:31:57 น. |
| Counter : 1275 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [