คนไร้ค่า..
ในทรรศนะของผู้เขียน
ดินสอดีที่ผ่านการใช้งานมามาก ย่อมถูกคมมีดถากเหลาจนสั้นกุด ฉันใด
จิตใจที่ผ่านโลกมามากย่อมถูกคมแหลมของ โลกธรรม ถางถากทิ่มตำ กิเลส จนบางเบา ฉันนั้น
ต่างกันก็เพียง..
คุณค่าของถ่านดำของใส้ดินสอนั้น ได้เปลี่ยนสถานะไปเป็นตัวหนังสือ
เปลี่ยนไปเป็นรูปร่างบนแผ่นกระดาษ..
แต่คุณค่าของจิตใจที่ผ่อนคลายจากกิเลส ได้แปรเปลี่ยน ความโง่เขลา ไปเป็น ปัญญา
ที่ลอยสูงเด่นเหนือ โลกียะชน ทั้งหลายทั้งปวง..
เมื่อเราเกิดมา เรามีชีวิต เรามีลมหายใจอุ่นร้อน
หากไม่นับอาหารทางกายแล้ว สิ่งที่เราทุกคนต้องการจริงๆในวันนั้นคือ
โอกาส ของการได้มีชีวิตในนาทีต่อไป และ ต่อๆไป..
แต่ในความเป็นจริง ยังมีสัตว์โลกนับแสนนับล้านชีวิต รวมถึงมนุษย์บางคน
ไม่เคยได้รับ โอกาส นั้นเลย..
เพียงแค่ขอมีชีวิตต่อไปอีกสักหนึ่งลมหายใจ
เขาก็ไม่ให้..
แต่เชื่อไหมว่า.. มีคนบางคนไม่เคยเข้าใจว่า
การที่ได้มีชีวิตเกิดมานั้นมีค่าแค่ไหน..
ที่ตนเองได้รับ โอกาส อันสุดแสนวิเศษ แต่ในขณะที่อีกหลายชีวิตไม่เคยได้จับต้องมัน
จนเวลาล่วงเลยผันผ่าน จนสังขารมันฟ้องร้องจะขอสิทธิ์ กลับคืนสู่ความเป็น ธาตุธรรม
กว่าจะเริ่มรู้และเข้าใจ ความหมายและคุณค่าของชีวิตที่ได้เกิดมา..
ก็แทบจะนาทีสุดท้ายของชีวิต
ตั้งแต่เราเกิดมา เราล้างผลาญ ทรัพยากร ของโลกไปเท่าไหร่..?
เราเกิดมาแล้วได้กระทำย่ำยีต่อจิตใจของคนที่เรารักและรักเราไปกี่ครั้งกี่หน..?
เรายกยอยื้อเขย่ง แอบอ้างศักดิ์ศรีของเรา เพื่อเบียดบังสร้างความชอบธรรมเหนือคนอื่น ไปเท่าไหร่..?
เราฉาบทาปรุงแต่งร่างกายภายนอกเพื่อให้คนอื่นดูดี ให้เห็นว่าเราดูแพงดูมีราคา
แต่กลับไม่เคยเสริมสร้างคุณค่าความดีในตัวตน
อย่าว่าแต่สร้างเลย แม้แต่สะสมยังไม่เคยคิด..
เรากราบไหว้อะไรๆก็ได้หมด
แต่ไม่เคยมีวันไหน ที่เราจะน้อมกายกราบไหว้ความดีในตัวเอง..
คนเราจะมีค่า เมื่อเรามีโอกาสทำความดีแล้ว ได้กระทำมันลงไป
แต่มันจะไร้ค่าไร้ความหมายทันที เมื่อเรามีโอกาสแล้ว แต่เราไม่ได้ทำ..!!
ชีวิตเป็น อนิจจัง ย่อมแปรปรวนไปตามเหตุตามปัจจัย
ตราบใดที่ยังไม่หมดเหตุ ก็ยังต้องกลับมารับผลอยู่เรื่อยไป ไม่สิ้นสุด
คนที่เห็นคุณค่าของชีวิต เขาย่อมไม่ประมาทในชีวิต
ย่อมไม่โยน โอกาสอันดีงามอันประเสริฐ นี้ทิ้งขว้างลงทะเล
โดยไม่ยอมสูญเสีย วันคืนให้ล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์
กลับมุ่งหน้า สร้างคุณค่า ให้กับโลกที่โอบอุ้มเขาไว้เพื่อตอบแทนคุณ
ไม่ยอมเป็น คนที่ไร้ค่า ที่อุตสาห์ได้เกิดมาเป็นคน
ผ่องถ่าย ความตระหนี่ถี่เหนี่ยว โลภหลง คืนกลับไปให้ธรรมชาติ
โดยลดราคา ลดอัตตา ลดตัวตนเองให้ถูก ให้ติดดิน จับต้องง่าย เข้าใจชีวิต
เร่งสร้างคุณค่าให้กับผู้อื่น
ในขณะเดียวกันก็ปล่อยวาง ความสำคัญ หั่นราคาค่าตัว ของตนเองไปเรื่อยๆ..
จนสุดท้าย ตัวเขาเองก็กลืนหายไป กับความว่างเปล่าตลอดกาล..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
กว่าจะเกิดมาเป็นคนได้เเสนลำบาก
เเละกว่าจะเติปโตมาได้ ผ่านความลำบากมาเช่นกัน
ทุกชีวิตล้วนต้องสู้ด้วยกันทั้งนั้นนะคะ
สู้ๆๆค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
นายสมมุติ Dharma Blog ดู Blog