แม่บอก..ให้เคี้ยวก่อนกลืน

ตอนที่เราเป็นเด็กเล็กๆ ยังช่วยตัวเองไม่ค่อยได้

ยังไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ เลี้ยงชีวิตตัวเองก็ไม่ได้

ทำได้แค่เพียง หายใจ ให้มีชีวิตรอดเท่านั้นที่ทำได้เอง..

เมื่อยามหิวก็ร้องไห้ งองแง ขออาหาร ไม่แตกต่างจากสัตว์โลกทั่วๆไป..

เมื่อมีแม่คอยป้อนอาหารให้..

เราพอใจที่ได้รับอาหารจากมือแม่..

เป็นความพอใจโดยสัณขาติญาณ..

เมื่อมีอาหารอยู่ในปาก..แม่คอยพร่ำเตือนว่า..

อย่าพูด อย่าหัวเราะ อย่ากระโดดโลดเต้น

ให้เคี้ยวอาหารในปากให้ละเอียดก่อน แล้วกลืนลงคอให้หมดก่อน...

เจตนาของแม่ ก็แค่ไม่อยากให้ลูกสำลักอาหาร..

ได้รับความทุกข์ทรมาน จากเศษอาหารติดคอ หรือเข้าหลอดลม

และหากลูกเคี้ยวอาหารไม่ละเอียด แล้วรีบกลืนลงคอไป

ก็จะทำให้มีอาการท้องอืด และถ่ายยาก..

เด็กที่ท้องอืด ถ่ายไม่ออก เป็นความทุกข์อย่างมากของเด็กเอง

และของพ่อแม่

ที่อาจต้องส่งถึงมือหมอ หรือต้องกินยาระบาย

ซึ่ง ยากับเด็กเล็ก เป็นของแสลงกันอยู่แล้ว..

ธรรมะ ก็เหมือนกับอาหาร

แต่เป็น อาหารทางใจ..

หากเราได้สัมผัส ลิ้มรส ที่ชื่นใจของมันแล้ว..

ได้เสพรสอร่อยของมันแล้ว

บางคนก็รีบกลืนกินเข้าไปโดยไม่เคี้ยวให้ละเอียดเสียก่อน..

การเสพธรรมะโดยไม่คิดตรึกตรอง หิวกระหายในธรรม

ก็เหมือนกับเด็กที่เคี้ยวอาหารไม่ละเอียดก่อนก่อนกลืน..

ก็ย่อมทำให้เกิดทุกข์ในภายหลัง

ดังนั้นเมื่อเรามีใจใฝ่ธรรม ต้องการเสพธรรมเป็นอาหารใจ

ก็ต้องค่อยๆศึกษา ตีความให้แตก ไม่รีบร้อน ใช้งาน

ให้นึกถึง คำเตือนของแม่ ที่คอยพร่ำสอนว่า

ต้อง เคี้ยวอาหารให้ละเอียดก่อนกลืน..

Create Date : 17 เมษายน 2557 Last Update : 11 กรกฎาคม 2557 14:51:08 น. Counter : 1605 Pageviews.		0 comments
Share Tweet