ขอเพียงแค่..๑ วินาที

  แด่ผู้ที่ปราถนาความพ้นทุกข์ทางใจทั้งหลาย..

แม้ท่านทั้งหลายจะตั้งจิตปราถนาความสิ้นทุกข์ มีความต้องการสลัดทิ้งอาสวะกิเลส ที่ท่วมทับจิตใจ

อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่นั้นเป็นเพียงแค่ ความต้องการในเบื้องต้นเท่านนั้น..

หากขาดความเพียรพยายาม ในการฝึกฝนอบรมจิตใจ ให้รู้เท่าทัน ต่อสภาวะธรรมทั้งหลายแล้วไซร้

ความปราถนา ก็คงเป็นเพียงแค่ความปราถนา ความต้องการก็คงเป็นแค่เพียง ความอยาก ที่ไร้จุดหมาย..

 

และย่อมไม่เคยมีใครจะประสบความสำเร็จใดๆได้โดยไม่อาศัยความเพียรเลย..

แม้แต่การกินข้าว การหายใจเข้าออกนี้ ท่านทั้งหลายลองคิดดูเอาเถิดว่า ตอนเราเกิดมาใหม่ๆนั้น

เราไม่คุ้นเคยต่อการเอาสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้าหลอดอาหารหรือหลอดลมของเรา..

เราเคยชินต่อการ กินและหายใจทางสายสะดือ ที่ผู้เป็นแม่เป็นผู้ลำเลียงให้..

การกินอาหารทางปากครั้งแรกนั้น แม้จะเป็นเพียงน้ำนมแม่ แต่เราก็ต้องฝืดฝืนต้องพยายามกลืนกิน

เพียงเพื่อต่ออายุให้ร่างกายนี้อยู่รอดตามธรรมชาติของสัตว์โลกทั่วๆไป มิใช่หรือ..?

ส่วนการหายใจเล่า ทารกน้อยย่อมดิ้นรนหายใจตามการกระตุ้นทางกายที่คุณหมอหยิบยื่น

เพียงแค่ต้องการให้ผู้มาใหม่ต้องหายได้ด้วยตนเองได้..

 

แม้ว่าวันเวลาเหล่านั้นจะผ่านพ้นไปนานแสนนาน จนเชื่อว่าคงไม่มีใครจดจำเหตุการณ์เหล่านั้นได้

แต่หากลองย้อนคิดเอาแบบเป็นสาระว่า หากวันนั้นเราเกิดไม่อยากจะหายใจด้วยตนเองเล่า..

หากเราไม่อยากจะกินอาหารด้วยตนเอง ก็คงยากที่จะมีเราอยู่ในวันนี้เวลานี้แน่นอน..

 

แม้วันนี้เราได้ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านลมแดดฝนจนเติบใหญ่ เรียนรู้ชีวิต ค้นหาความหมายของชีวิต

ได้มาพบพระพุทธศาสนา ได้มีโอกาสได้ฟังพระธรรมคำสั่งสอน ได้มีโอกาสได้มาคิดพิจารณาธรรม

แล้วเกิดเป็นกำลังใจในการศึกษาพระธรรมที่เป็นเหมือนเพื่อนชีวิต ที่จะพาให้เราก้าวข้ามผ่าน

ความทุกข์และโทมมนัสทั้งหลาย ก้าวสู้ความเป็นปรกติเยือกเย็นของจิตใจ จนเริ่มมองเห็นโอกาส

ในการตัดทอนสะบั้นภพชาติให้มันสั้นลงได้ก็นับว่าเป็นบุญวาสนาอย่างมหาศาล..

 

เพราะเริ่มมองเห็นแล้วว่า สังสารวัฏ อันยาวไกลจนมองไม่เห็นต้นเห็นปลายนั้น น่ากลัว

และเต็มไปด้วยภัยอันตรายอย่างนี้ๆ เข้าใจแล้วว่าความเกิด แก่ เจ็บตาย ชาติ ชรา มรณะ ทั้งหลาย

เป็นทุกข์อย่างยิ่ง ต่อให้มีเงินเป็นแสนๆล้านก็หาได้ไม่ที่จะซื้อทางออกจาก ทะเลทุกข์ นี้ได้เลย..

 

ผู้ที่มีใจเริ่มหาทางออกให้กับตนเองอย่างฉลาดย่อมเข้าถึง สัจธรรมพื้นฐาน ของชีวิตว่าเป็นเช่นไร

ย่อมหาเวลา ย่อมเสียสละเวลาอันมีค่ามากระทำกิจกรรมอันเป็นประโยชน์ อันจะได้ประโยชน์สูงสุด

ของการที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ให้สมกับได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา..

 

การเริ่มต้นยากเสมอ แต่ทุกคนย่อมล่วงความทุกข์ได้ด้วยความเพียร..

เริ่มออกเดินทางกันเสียแต่วันนี้เถิด อย่าให้วันเวลาล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์กันเลย..

เพียงแค่ ๑ วินาทีต่อวัน ที่เรามีสติรับรู้ความเปลี่ยนแปลง ความเสื่อมไปดับไป ความไม่สามารถบังคับ

บัญชาได้ของร่างกายและจิตใจนี้ ก็นับว่าดีมากมายแล้ว สักเสี่ยววินาที่ที่ อกุศลกรรม

ใดๆไม่สามารถเข้ามา ครอบงำ จิตใจของเราได้ ขอเพียงแค่ รู้อย่างวางเฉย แล้วดูมันเกิดดับไป

ต่อหน้าต่อตาก็พอ ไม่ต้องเข้าไปแทรกแซงหรือทำลายมัน มันก็ไม่สามารถทนทานต่อการ

พิสูจน์ของเราได้เลย ทำได้ไหม..? เริ่มต้นเพียง ๑ วินาทีต่อวันเท่านั้นเอง...

 

Create Date : 05 มีนาคม 2558 Last Update : 5 มีนาคม 2558 9:55:19 น. Counter : 1973 Pageviews.		0 comments
Share Tweet