ใจ..แส่หาเรื่อง

  ชีวิตของคนเราช่างแสนสั้นและแสนจะเปราะบาง..

ไม่ใช่แค่เรื่องของกายภาพ สภาพทางร่างกายเท่านั้น ที่ดูเหมือนจะแสนอ่อนแอ

แม้เจออุบัติเหตุเพียงเล็กน้อย หรือเชื้อโรคร้าย ก็พร้อมจะเป็นผู้พ่ายแพ้ต่อ ภัยภายนอก ได้ทันที

ซ้ำยังมีความเปราะบางทาง ความรู้สึก ที่เป็นตัวกระตุ้น ต่อมความอ่อนแอ ให้ทำงาน

ได้อย่างมีประสิทธิภาพเสียอีก สุดท้ายก็มักจะต้าน ภัยภายใน เอาไว้ไม่อยู่ ก็เลยไปกันใหญ่..

 

เป็นอันว่าหากคนเรา สามารถแบ่งความรู้สึกที่เรามีอยู่ออกได้ชัดเจน ใหญ่ๆก็คงแบ่งได้เป็น

สามกลุ่ม คือ หนึ่งความรู้สึกสุข หรือความรู้สึกทางบวก

สองคือ ความรู้สึกทุกข์ หรือความรู้สึกทางลบ..

และสาม คือความรู้สึกเฉยๆไม่สุขไม่ทุกข์ หรือเรียกว่า ความรู้สึกกลางๆ

 

เคยมีใครลองสังเกตดูไหมว่า ในวันๆหนึ่งเรามีความรู้สึกแบบใหนมากที่สุด..?

เอาแบบที่ไม่เข้าข้างตัวเอง แม้แต่ตอนที่กำลังอ่านบทความนี้อยู่ก็ตาม..

 

โดยปรกติคนทั่วๆไปหากไม่เคยลองสังเกต ความรู้สึก ของตนเองอย่างจริงๆจังๆ

ก็จะพบว่าตนเองจะมีความรู้สึก สุข ทุกข์ หรือ เฉยๆ ก็ตอนที่ มีอะไรจากภายนอกมากระทบ

จิตใจเราแรงๆ จริงใหม..?

เช่นตอนที่เรา รู้ตัวว่าเราสอบติด ในคณะที่เราเลือกเรียน หรือตอนที่ได้ของขวัญถูกใจ

หรือตอนที่มีโทรศัพท์มาแจ้งข่าวร้ายที่เราไม่อยากฟัง..แม้กระทั้งตอน อกหักรักเป็นพิษ..

 

เมื่อมีปัจจัยภายนอกมากระทบกระทั่งจิตใจ จนเกิดการสั่นสะเทือนไปถึงหัวใจ

เมื่อนั้นความรู้สึก บวกลบ หรือ ไม่บวกไม่ลบก็เกิดขึ้นได้ทันที แต่จะสังเกตมันทันหรือเปล่า

หรืออาจจะปล่อยจิตใจให้ใหลจมไปกับ อารมณ์ที่สดใส หอมหวาน หรือ มืดทะมึน

อย่างไร้สติ รับรู้โลกภายนอกใดๆ ยอมให้ความสุข ทุกข์เข้าครอบงำหัวใจฉันได้เต็มที่..

จนเผลอไปสร้างกรรมใดๆตามแรงกดดันของ ความรู้สึกนั้นๆ และมีผลเป็นการต้องเป็นผู้ที่ต้อง

ก้มหน้ารับผลของการกระทำนั้นๆอย่างช่วยไม่ได้...

 

แม้วันนี้เราจะยังรู้สึกว่า ความรู้สึกทั้งสุขและทุกข์ ยังเป็นของเรา

ยังมีเราเป็นเจ้าของ ความสุขและทุกข์ ทั้งหลาย..

นั้นเป็นเพราะยังเคยชินกับ ความมี และ ความเป็นของเรา..

หากมันไม่ใช่เราทุกข์เราสุข แล้วใครกันหล่ะที่กำลังทุกข์หรือสุขอยู่นี่..?

 

หากเรามองโลกอย่างฉลาด ไม่เอาความรู้สึกที่มันแปรปรวน เกิดดับ วนเวียน ซ้ำซาก

มาเป็นหลักยึดให้แก่ชีวิตของตนแล้ว..

ความรู้สึก บวก ลบ หรือ กลางๆทั้งหลายเหล่านี้ มันก็ไม่เคยมีอยู่จริง..

มันก็ไม่เคยเป็นของใครจริงๆ หากมันเป็นของเราจริง เราก็ต้องบังคับควบคุมมันได้

ให้มันอยู่กับเรานานๆ หรือ ขับไล่ออกจากจิตใจเราไปได้สิ  แต่จริงๆทำได้หรือไม่..?

 

เพราะความรู้สึกเหล่านั้นมันไม่ใช่ของใครอย่างไรหล่ะ มันถึงอยู่กับเราไม่ได้จริง..

มันถึงไม่เชื่อฟังเราเมื่อเราอยากให้มันหายไป..

เพราะมันก็เป็นเพียง ธรรมชาติหนึ่ง ที่มีเหตุปัจจัยให้เกิด และสุดท้ายก็ต้องจืดจาง ดับหายไป

แล้วก็เกิดซ้ำ วนเวียนอยู่อย่างนี้..

มีแต่ใจของเรานี่แหละที่ไป หลงยึดเป็นจริงเป็นจัง ว่ามันเป็นของเรา

ก็มีแต่ใจของเราเท่านั้นที่ ดันไปแส่ส่าย หาเรื่อง จนเป็นเหตุให้ กินไม่ได้นอนไม่หลับ

เพราะตกเป็น ทาสทั้งสุขและทุกขเวทนา อย่างไม่รู้ตัว..

 

 

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2558 Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2558 10:24:35 น. Counter : 1771 Pageviews.		2 comments
Share Tweet