รักคนมีเจ้าของ1

"เขามีเจ้าของแล้วนะ" เราได้แต่นึกตอนที่เปิดอ่านข้อความที่เธอ ส่งมาแทบทุกวัน เธอพาเราไปออฟฟิศที่เธอทำงาน "อยากให้แหม่มเห็นไง ว่าพี่ทำงานตรงไหนเผื่อเกิดไรขึ้นมาจะได้มาวางระเบิด ได้เลย 555"อ่ะนะ ยังพูดทะเล้นได้อีก ไม่นึกเลยว่าจู่ๆๆเธอจะชวนเรามาที่ออฟิศเธอ สายตาของเพื่อนร่วมงานบางคนที่มองเราแปลกๆ คงเป็นเพราะเธอคงพาแฟนเธอมา เพื่อนๆร่วมงานของเธอ ก็คงเห็นล่ะเราคิด"เขาเคยทำงานที่เดียวกับพี่น่ะแหม่ม แต่ตอนนี้ เขาไปทำที่อื่น ออกไปนานแล้วล่ะ" อ่อ มิน่า แต่ทำไมนะ เธอไม่กลัวคนอื่นจะไปบอกเค้ารึไง แต่เธอก็บอกเหตุผลเราว่า เพื่อนร่วมงานสมัยก่อน ออกกันไปหมด มีแต่คนใหม่ๆๆเข้ามาไม่มีใครรู้จักแฟนเธอ และแฟนเธอก็ไม่รู้จักสนิทกับคนในนี้แล้ว ฮืม เรารู้สึกดีนะ เราคิดว่าถ้าเธอไม่จริงใจเธอคงไม่พาเรามาออฟฟิศเธอแน่ๆ"ไปนั่งเล่นคอมโต๊ะตรงข้ามพี่ก่อนนะ เดี๋ยวขอทำงานอีกแป๊บนึงแล้วไปกินข้าวกัน งานพี่เยอะมาก ดูสิคนอื่นเค้าทยอยกลับบ้านกัน ก็มีแต่งานพี่แหล่ะล้นโต๊ะเลย"เธอนั่งทำงาน เราเองก็นั่งมองเธอนั่งเล่นคอม "หยุดๆชีวิต หยุดที่ตรงนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน..." เสียงเรียกเข้ามือถือเธอ ดังขึ้น ซึ่งมันไม่ใช่เสียงธรรมดาที่เราเคยได้ยิน คนอื่นโทรมาหาเธอ "ฮัลโล คุณกินไปก่อนเลย ก็ไม่เป็นไร วันนี้เราทำงานเยอะมาก อีกสัก3ทุ่มคงกลับ ก็เหลือไว้แหล่ะไม่ต้องเยอะ ครับๆก็รีบแหล่ะ.."แฟนเธอโทรมาแน่ๆ แค่เสียงเรียกเข้าเพลงแบบนี้เราก็รู้แล้วว่าคนพิเศษของเธอโทรมา ฮืม..มันจุกในอกจริงๆ"ดีจังค่ะ พี่ตั้งเสียงเรียกเข้าเพลงนี้ให้เค้าเหรอคะน่าอิจฉาจัง ยังไม่เคยมีใครตั้งเพลงแบบนี้ให้แหม่มบ้าง เฮ้อ"เราแซวและเหน็บเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าจริงๆแล้วเราต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ "ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เปลี่ยนเพลง ถ้าแหม่มไม่ชอบ สำหรับแหม่มพี่เตรียมเสียงเรียกเข้าให้แล้วนะ อยู่ในเครื่องนี่แหล่ะ" เค้ายิ้มแล้วนั่งทำงานต่อ "จริงสิ เพลงไรคะพี่จี"เป็นใครๆจะไม่ดีใจ "เรื่องมหัศจรรย์ ไง ก็เราสองคนมันไม่น่าเชื่อไงที่ได้เจอกัน พี่เห็นแหม่มพี่คิดถึงเพลงนี้นะ"โอ ทำให้เรารู้สึกดีอีกแล้ว และเธอก็พาเราไปกินข้าวแถวๆออฟฟิศ เสียงเพลงนั้น ดังมาจากมือถือเธออีกแล้ว "เราไม่ได้ยินจริงๆ จะมีใคร เราออกมากินข้าวรองท้องเนี่ยะ อ่ะนะ เดี๋ยวเรากลับไปกินแหล่ะเดี๋ยวต้องขึ้นไปทำงานต่อ ครับ ก็รีบอยู่"เค้าวางไปนานแล้วแต่ ใจเรากลับรู้สึกแปลกๆ"พี่กับเขาอยุ่ด้วยกันเหรอคะ"เราถามเพราะความอยากรู้ ก็มันน่าคิดมั้ยล่ะ คบกันมาตั้ง 7 ปี แล้วยิ่งได้ยินที่เค้าคุยกันมันก็ต้องคิดแบบนั้นแหล่ะ คนสมัยนี้แค่เป็นแฟนกัน เค้าก็อยู่ด้วยกันเยอะแยะ แต่ไอ้ที่จะมาแต่งงานใช้ชีวิตอยุ่ร่วมกันตลอดไปน่ะ มันหายากนะ เราคิด "เปล่า เค้าอยู่อพาตเม้นท์กับเพื่อนน่ะ แต่พักนี้เค้าแค่สงสัย เห็นพี่กลับช้าบ่อยๆมั้ง เลยแวะมาหาน่ะ เค้าขี้หึงเกินไปบางครั้งพี่ก็อึดอัดเหมือนกัน พี่ชอบผู้หญิงมีเหตุผลมากกว่านะเดี๋ยวกินข้าวเสร็จทำงานอีกชั่วโมงนึง พี่ไปส่งแหม่มนะ"เธอยิ้ม เราสองคนกินข้าวกันเสร็จ เธอก็ขับรถไปส่งเราที่บ้าน ยังดีนะ บ้านเราอยู่ห่างจากออฟฟิศเธอแค่สองไฟแดง แต่ก็อย่างว่าล่ะ ถนนเส้นนั้นทั้งเช้า-เย็นรถติดอย่าบอกใครเชียว เธอเดินมาส่งเราที่บ้าน เราแนะนำ ตาของเราให้เธอรู้จักเธอยกมือไหว้ตาเราอย่างนอบน้อม ตาเรามองแบบ งงๆ ผู้ชายสูงประมาณ 175 ผิวขาว หน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่ แต่งตัวภูมิฐาน แบบหนุ่มออฟฟิศ พูดจาสุภาพ "สวัสดีครับตา ผมมาส่งแหม่มครับ พาเค้าไปออฟฟิศมาน่ะครับเลยมาส่งบ้าน ตาเป็นไงครับสบายดีมั้ย" เข้ายิ้มแย้ม เราเห็นท่าทางตาพินิจพิจารณาเธอ เราก็รู้ล่ะว่าตาชอบลักษณะบุคลิกเธอ ผู้ใหญ่ส่วนมากก็ชอบคนลักษณะแบบเธอทั้งนั้นแหล่ะ ขนาดเราเองอยู่ข้างๆเธอเรายังรู้สึกได้เลย ทั้งๆที่เธออายุน้อยกว่าเรา เราพาเธอมานั่งเล่นที่ห้องเรา เธอดึงเรามากอด เราไม่ทันตั้งตัวจริงๆ เธอเดินจับมือเราตลอด ตั้งแต่อยู่ที่ออฟฟิศ จนเธอขับรถมาส่งเรา เธอยังกุมมือเราไว้ตลอด อ้อมกอดเธอ มันช่างอบอุ่นมากมาย อยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้แค่ อยู่ในอ้อมกอดของเธอได้มั้ย เราเริ่มรู้สึกชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว เธอค่อยๆๆก้มลงจูบเรา เราอึ้งทำไรไม่ถูกจริงๆได้แต่กอดเธออยู่อย่างนั้น ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ถ้าเธอไม่มีเจ้าของ เราคงมีความสุขมากกว่านี้ ....

Create Date : 15 มิถุนายน 2553		6 comments
Last Update : 16 มิถุนายน 2553 15:57:33 น.
Counter : 474 Pageviews.
Share Tweet