ผม

ผมสีขาวเริ่มแซมปรากฏอยู่บนหัวของผมจนสังเกตได้ชัดเจน พวกเขามาเยือนพร้อมกับกาลเวลาที่เปลี่ยนแปลงไป



...............................................



ค่ำคืนนี้ ผมมีโอกาสได้คุยกับชายหนุ่มคนหนึ่ง เขามานั่งอยู่ต่อหน้าผม เรามักจะเจอกันบ่อยๆ เมื่อต่างฝ่ายต้องการ







วันนี้เป็นวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดของเขา เขาเหยียบย่ำโลกนี้มาได้ครบ 22 ปีพอดี ผมมองหน้าเขา รอยยิ้มปรากฏอยู่บนหน้าเขาอย่างต่อเนื่อง เขากำลังมีความสุข....







“มีคนให้ของขวัญคุณหรือยัง” ผมถามเขา







“มีคนให้ของขวัญกับผมทุกวัน ผมชอบของขวัญทุกชิ้น” เขาตอบ







“ชีวิตคุณเป็นยังไงบ้าง....”







“...ใน 22 ปีนี้” เขาชิงบทพูดไป เหมือนรู้ว่าผมกำลังจะพูดอะไร







“ผมชอบชีวิตของผม มันมีหลายรสชาติ ผมไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจ ในการเกิดมาเป็นตัวเอง คือแม่ง ... พูดยังไงดี คือ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกว่าสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด ผมไม่น่าทำสิ่งนั้น เพราะวินาทีนั้นคุณได้ตัดสินใจ ทำสิ่งเหล่านั้นไปแล้ว คุณจึงควรภูมิใจในสิ่งนั้น และผมก็ชื่นชมในสิ่งที่ผมทำที่ผ่านมา” เขาตอบผม







“เรามักจะเป็นฝ่ายสูญเสียเสมอ... หรือเปล่า” ผมถามเขา







“ผมไม่คิดว่าเราต้องสูญเสีย คุณเองก็เหมือนกัน รู้ไหมวันนี้คุณดูโทรมมาก คุณควรจะเลิกเป็นทุกข์เป็นร้อนในสิ่งที่ไม่เป็นเรื่องเสียที แค่สีผมคุณเปลี่ยนก่อนวัย อันนี้มันก็น่าคิดแล้ว คุณน่าจะทิ้งอะไรลงจากหัวบ้าง ความจริงผมไม่ต้องสั่งสอนอะไรคุณมากนี่” เขาตอบ







บางอย่างที่เขาพูด อาจจะเป็นเรื่องจริง ผมอาจจะต้องฟังเขาบ้าง แต่สำหรับผมแล้ว บางทีการยืนหยัดชีวิตด้วยตนเองก็เป็นเรื่องสวยงาม ....แต่การนั่งฟังไอ้เด็กเวรนี่มาพูดต่อหน้าผมบ่อยๆ ก็เป็นเรื่องน่าปวดหัว ผมควรจะเจอเขาให้น้อยลง





“ใน 22 ปีมานี้ ผมไม่อยากเปรียบเทียบอะไรกับมันทั้งนั้น มันมีความลงตัวในตัวเองอยู่ ถ้าเปรียบเป็นหนัง มันยังไม่จบ ยังมีนักแสดงมาให้ผมเล่นด้วยเรื่อยๆ และเมื่อเวลาผ่านไป คนที่เคยเป็นนางเอก ก็จะอยู่ในความทรงจำ” เขาสรุป







เขาพูดได้ดี แต่บางครั้ง คนๆ นั้นก็เป็นนางเอกในใจเราตลอดกาล...







“แววตาเช่นนี้ มันบ่งบอกอะไรในใจคุณพอให้ผมรู้บ้าง” เขาถาม







ผมรู้สึกว่า เขาเข้ามายุ่งกับชีวิตผมมากเกินไป แต่ทุกครั้งที่เราคุยกัน มันก็หนีไม่พ้นเรื่องพวกนี้







“ผมสบายใจดี สบายใจกับทุกอย่าง ที่ผ่านมามันหายไปพร้อมกับการสั่งชักโครกของผมเมื่อเช้านี้ แววตาของผมมันเป็นอย่างนี้แหละ มันอาจจะมีอะไรติดค้างอยู่บ้าง แต่ผมคิดว่ามันเป็นความทรงจำที่ดี และผมก็หัวเราะอยู่กับมันทุกวัน” ผมตอบเขา







“ใช่ บางทีเราอาจจะต้องทำในสิ่งที่ขัดแย้งกับตัวเองบ้าง เวลาที่สมควรร้องไห้ เราควรหัวเราะให้ดังๆ แต่มันต้องมาจากใจจริงๆ แง่มุมที่ร้องไห้ ก็มีแง่มุมที่ให้หัวเราะได้” เขาพูด





ฝนต้อนรับฤดูหนาวตกลงมาอย่างต่อเนื่อง โทรศัพท์ของเขาดัง เขาขอตัวไปคุย

โทรศัพท์







ใช่ บางครั้งผมควรหัวเราะ แม้ในช่วงเวลาแบบนี้...







“ใครโทรมาล่ะ” ผมถาม







“มีคนโทรมาอวยพรวันเกิดน่ะ เป็นรายแรกเลย ทั้งๆที่มันจะผ่านวันที่สวยงามวันนี้ไปแล้ว มันเป็นเพื่อนรักผม ผมก็ขอให้เขามีความสุข” เขาตอบ







เขาเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดมาก เขาเลือกที่จะนั่งคุยกับผมมากกว่าการไปฉลองวันเกิดตัวเอง







“คุณกลัวอะไรที่สุดตอนนี้” ผมถามเขา







“ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อกลัว ผมต้องยอมรับทุกอย่างอย่างมีศักดิ์ศรี ผมพร้อมเผชิญทุกอย่าง แม้แต่ความตาย และผมจะยิ้มเมื่อเจอมัน” เขาตอบ







“คุณดูเด็ดเดี่ยวนะ แต่คุณไม่มีวันได้เจอความตายหรอก เพราะเมื่อมันมา คุณก็ไม่มีวันได้เจอมัน” ผมตอบเขา







เราไม่ได้เกิดมาเพื่อกลัว







เราเกิดมาเพื่อเผชิญอะไรบางอย่าง และเราต้องยิ้มรับมัน







ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม







รายละเอียดของมันช่างสวยงาม เหมือนดอกไม้ในแจกัน ไม่ว่าจะสดหรือเหี่ยว







มันก็สวยงาม..







สิ่งเหล่านี้อยู่ในใจผม...







ผมยิ้มให้เขา เขายิ้มกลับคืนมา



















ผมเห็นตัวเองอยู่ในกระจก...

Create Date : 01 กันยายน 2548		2 comments
Last Update : 1 กันยายน 2548 2:56:55 น.
Counter : 212 Pageviews.
Share Tweet