มิถุนายน 2552

 
1
2
3
4
5
6
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
 
 
All Blog
ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินของสตรีมีครรภ์!!! -- เมื่อหนูอยู่ในท้องได้ 32 วีค -- ตอนที่ 2
ต่อจากตอนที่แล้ว..

เมื่อเห็นลูกเงียบสนิทอย่างนั้น...ฉันก็ใจไม่ดี จะร้องไห้อยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ยังมองโลกในแง่ดี เพราะมันเป็นช่วงปกติที่ลูกหมูหลับอยู่แล้ว ฉันเลยพยายามทำใจดีๆ

คุณสามีก็ถามว่า เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหน

ฉันจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ฉันไม่เจ็บพุงเลยสักนิดเดียว.... แต่แขนซ้ายฉันนี่สิ..มันเจ็บเพราะกระแทกแรงมากๆ ลำดับความได้ว่า ตอนที่ล้มน่ะ เหมือนข้างซ้ายจะลงไปก่อน แขนลงไปไถลกับพื้น แล้วพอได้ที่ พุงก็ค่อยตามลงไปสัมผัสพื้นเพียงนิดเดียวเท่านั้น

แต่ฉันก็ยังไม่วางใจ!!!

ฉันเองเคยตกเก้าอี้ตอนท้องอ่อนๆก็แล้ว เคยนั่งมอเตอร์ไซค์ โดนมอเตอร์ไซค์ทำหล่นตอนท้องได้สามเดือนแล้ว เคยลื่นหน้าห้องน้ำที่อพาร์ทเมนท์เก่าไปตอนท้องเจ็ดเดือนแล้ว(แต่ไม่ล้ม) เคย ฯลฯ แต่ก็ไม่เป็นไร

แต่ครั้งนี้...ฉันกังวลมากที่สุด ฉันแทบร้องไห้ ใจเสียและเสียใจมากๆ รู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำไมฉันต้องรีบมากขนาดนี้ รู้ตัวอยู่ว่าท้องแก่แล้ว และปกติก็ซุ่มซ่ามเป็นนิจสิน และยิ่งช่วงหลังๆ ฉันหมดแรงง่าย ก็รู้ตัวอยู่แท้ๆ ทำไมฉันถึงไม่ระวัง????

ฉันปรึกษาสามีว่า ฉันควรจะไปหาหมอไหม
สามีถามว่า

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ถ้าไม่เจ็บก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ แต่ถ้าอยากไป จะพาไป.."

ที่จริงแทบไม่ต้องคิดเลย... ฉันบอกเค้าว่า

"ไม่เจ็บท้อง ท้องไม่เจ็บเลยสักนิดเดียวค่ะ แต่ลูกไม่ดิ้น...ไปหาหมอดีกว่านะคะ"

เมื่อชำระเงินเสร็จ เราก็พากันเดิน จะออกจากห้างฯ เราหาลิฟท์ พอดีลิฟท์มันอยู่หน้าห้องน้ำ สามีจึงขอเข้าห้องน้ำก่อน ให้ฉันนั่งรอหน้าลิฟท์

ระหว่างที่รอ ฉันโทรหาน้าสาวฉันทันที...(ที่ไม่โทรหาแม่ เพราะว่ากลัวแม่จะกังวล รายนั้นวิตกจริตเป็นอาจิณอยู่แล้ว เลยคิดว่าอย่าให้รู้ดีกว่า..)

"น้าแอว... หนูล้ม..."

น้าฉันก็คงยังงงๆ อะไรวะ โทรมาถึง รับสายแล้วไม่เกริ่นเลย..
น้าแอวจึงถามฉันว่า "อะไรนะ..???"

"หนูล้ม...ลื่นล้ม"

"เฮ้ย ล้มที่ไหน??? แล้วก้นกระแทกหรือเปล่า" น้าแอวถามฉัน ด้วยน้ำเสียงตระหนกพอสมควร

ฉันจึงเล่าให้ฟัง ว่ามันเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ฉันผิดเอง และฉันก็อยากร้องไห้ กังวลมากๆ แต่ฉันไม่เจ็บพุงนะ (ยังเน้นคำเดิม ว่าไม่เจ็บพุง)

"ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่หาหมอหรือยัง? มีเลือดออกหรือเปล่า" น้าแอวถามต่อ

ฉันตอบว่า

"ยังไม่ได้ดูค่ะ แต่รู้สึกว่าไม่มีเลือดนะ นี่**(ชื่อสามี) เข้าห้องน้ำอยู่ เดี๋ยวเค้าออกมาแล้วหนูจะเข้าไปดู... แต่เจ็บแขน โชคดีที่เอาแขนลงก่อน"

น้าฉันจึงปลอบว่า ไม่น่าจะเป็นอะไร แล้วก็บอกฉันว่า

"ไม่ต้องตกใจนะ ไม่ต้องคิดมาก พื้นตามห้างฯพวกนี้มันจะลื่นๆอย่างนี้แหละ แม่บ้านขยันมาก ทำความสะอาดดี น่าให้รางวัล"

(ฉันรู้ว่า ที่จริงน้าแอวพูดให้ขำๆเท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้โทษแม่บ้านจริงๆหรอกนะ.. คุณแม่บ้านทั้งหลายอย่าเคือง)

หลังจากวางสายน้าแอว สามีฉันออกมาพอดี ฉันจึงขอเข้าห้องน้ำบ้าง โดยที่เข้าห้องน้ำไปเช็คดูว่ามีเลือดออกแม้แต่น้อยหรือเปล่า..ปรากฏว่า...

ไม่มีเลือดออกค่ะ!!!

โอ๊ย โล่งใจไปอีกเปราะนึง..

แต่จนแล้วจนรอด...เจ้าตัวเล็กก็ยังคงเงียบ...เงียบสนิท...เงียบเหมือนไม่รู้ว่าแม่กำลังจะเป็นบ้าเพราะเป็นห่วงลูกหมูน้อยอยู่

พอออกจากห้องน้ำ ฉันตัดสินใจถอดรองเท้าเดินซะเลย ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งซื้อนะ ฉันจะขว้างมันทิ้งทั้งคู่เลย ให้ตายสิ!!!

เราสองคนเดินมาที่ลิฟท์ อ้าว..ลิฟท์ปิดซะแล้ว เราจึงต้องเดินมาประตูหน้า ตรงทางเชื่อมต่อกับโซนพลาซ่า.. ประตูปิดเช่นกัน... เราสองคนจึงต้องรอให้รปภ. มาเปิดประตูให้ ระหว่างนั้นมีคุณยาย และผู้หญิงอีกคนที่วัยน่าจะแก่กว่าฉันไม่มาก ที่คาดว่าคงจะเป็นลูกของคุณยาย เข็นเด็กตัวเล็ก หน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งเดินมา พวกเค้ามาซื้อรถเข็นให้หลานกัน แล้วก็เห็นเหตุการณ์ที่ฉันล้มหน้าคะมำลงไปด้วย ยืนรอประตูเปิดด้วยกัน

คุณยายถามฉันว่า

"หนูเป็นยังไงบ้าง เห็นล้มลงไปท้องลงก่อนเลย เจ็บหรือเปล่า เป็นอะไรไหม"

"โชคดีค่ะ ที่ท้องลงไม่แรง ไม่เจ็บเลยนะคะ แขนลงไปก่อน แล้วท้องตามลงไป โชคดีที่แขนรับน้ำหนักไว้ ท้องเลยไม่แรงมากน่ะค่ะ เมื่อกี๊มันลื่น รองเท้ามันสูงนิดหน่อยเองค่ะ (เป็นรองเท้าส้นเตี้ย ที่มีปุ่มส้นขึ้นมานิดเดียว ไม่สูงจริงๆค่ะ) แต่ปกติหนูใส่ส้นแบนหนูก็ลื่นแบบนี้อยู่แล้ว คิดว่าคงเป็นเพราะซุ่มซ่ามเองด้วยอ่ะค่ะ"

(มานึกได้ทีหลังว่าพูดกับผู้ใหญ่ไม่ควรพูดคำว่า ซุ่มซ่าม น่าจะใช้คำว่า ไม่เรียบร้อยมากกว่า)

คุณยายได้ยินจึงบอกว่า "ไม่เป็นไรก็ดีแล้วจ้ะ ไปหาหมอหน่อยก็ดีนะ ให้หมอดูซักหน่อย เนอะ"

หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไป..

สามีใช้จีพีเอสค้นหารพ.ที่ใกล้ที่สุดทันที... เรามุ่งหน้าไปยัง รพ. นพรัตน์ฯ แต่เมื่อไปถึงฉันพบว่า เป็นรพ. รัฐฯ ณ ตอนนั้นมันนอกเวลาราชการ เราสองคนจึงเปลี่ยนไปรพ.สินแพทย์แทน

ระหว่างนี้ ลูกหมูน้อยเริ่มขยับ ทีละนิดๆๆ ฉันเริ่มใจชื้นขึ้น แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี เพราะเค้ายังขยับนิดๆเอง แต่ฉันก็หันไปบอกสามีว่า ลูกเริ่มดิ้นแล้วนะ

ระหว่างทาง ผ่านศาลพระภูมิ ศาลพระพรหมที่ไหน ฉันยกมือไหว้หมด แล้วภาวนาขอให้ลูกของฉันปลอดภัย ไม่กระทบกระเทือนใดๆทั้งสิ้น นอกเหนือจากกลัวจะเสียเค้าไปแล้ว สิ่งที่ฉันยังกลัวอีกคือ ฉันกลัวเค้าแข้งขาหักด้วยน่ะซี

เมื่อถึงรพ.สินแพทย์ ฉันเข้าตรวจที่ห้องฉุกเฉินก่อน คุณหมอห้องฉุกเฉินบอกฉันว่า คงไม่ต้องเอ็กซ์เรย์ ถ้าปวด ก็ทานยาพาราเอา (หมายถึงที่แขน และขา) แต่ประเด็นสำคัญคือ ลูกดิ้นน้อยลงนี่แหละ ว่าแล้วคุณหมอก็ส่งฉันขึ้นตรวจกับคุณหมอสูติฯ ทันที (โดยไม่คิดค่าตรวจที่ห้องฉุกเฉินเลยสักบาทเดียว)

หลังจากนั้น ฉันชักใจไม่ดี เพราะพยาบาลพาฉันขึ้นไปที่ "ห้องคลอด"

เฮ้ยยยยยย!!! ยังๆๆๆ ยังไม่เจ็บท้องคลอด ทำไมไม่พาไปหาหมอสูติฯที่ห้องตรวจ หรืออะไรก็ว่าไป เค้าพาฉันขึ้นไปที่ห้องคลอดเลยจริงๆค่ะ ห้องทำคลอดนี่แหละ แต่แล้วฉันก็เริ่มโล่งใจ เพราะ เค้าพาฉันเลี้ยวเข้าไปที่ห้องสังเกตอาการก่อนคลอด

คุณหมอมาตรวจ ถามว่าไปล้มยังไง แบบไหน และมีอาการอะไรบ้าง

ตรวจสอบอาการกันเสร็จ โอเค ปกติดี ไม่มีปัญหา คุณหมอจึงขอตรวจสุขภาพของน้อง ด้วยวิธี NST ซึ่งเป็นการตรวสุขภาพของเด็กโดยการวัดคลื่นเสียงหัวใจเด็ก ว่ามีความเปลี่ยนแปลงมากน้อยหรือไม่ เมื่อเด็กมีการเคลื่อนไหว ซึ่งโดยปกติแล้วเมื่อมีการเคลื่อนไหว อัตราการเต้นของหัวใจจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง

ฉันนอนให้ตรวจ แรกๆลูกหมูน้อยก็ไม่ยอมขยับเล้ยยยยยยยยย ทำเอาใจเสียหมด พอนอนไปสักพัก เริ่มมูฟแล้วเว้ยเฮ้ยยยยยย... โอ๊ย หนูรู้มั้ยลูก ว่าแม่ดีใจมากๆ ดีใจมากถึงมากที่สุด ลืมเรื่องเจ็บแขนไปเลย

ตรวจเสร็จก็ห้าทุ่มตรงพอดี

คุณหมอมาดูกราฟ แล้วบอกว่า อืม เริ่มดีขึ้นแล้ว (นั่นหมายถึงว่า แรกๆ ยังอาจจะน่ากังวลนิดหน่อย ฉันเข้าใจเอาเองว่า เป็นช่วงที่เค้ายังกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนคนเพิ่งตื่น ก็จะงัวเงียๆ ไม่รู้จะนอนต่อดีหรือเปล่า แล้วหลังจากนั้น พอเค้าตื่นแล้วก็ตื่นตัวเต็มที่ เลยมูฟได้ปกติ)

คุณหมอก็สอนให้ฉันนับลูกดิ้น บอกอาการว่า อย่างไรจึงจะผิดปกติที่ต้องรีบมาพบแพทย์ ฯลฯ แล้วให้ฉันกลับบ้าน

วันนั้น ฉันจ่ายค่าตรวจไปทั้งหมด 530 บาท

ฉันตกใจมาก เพราะ ค่าตรวจ NST ที่นี่ แค่ 250 บาท ค่าแพทย์ (เวรดึก) 200 บาท ค่าพยาบาล ฯลฯ รวมเบ็ดเสร็จ 530 บาท เป็นราคาที่ฉันคงไม่มีทางได้จ่าย เวลาที่ไปสมิติเวช... (สมิติเวชแค่ค่าหมอก็ 1200 แล้วค่ะ)

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันได้แต่พร่ำบอกสามี และลูกว่า "ขอโทษ" สามีก็ให้กำลังใจว่า ไม่เป็นไร ขอให้คราวหน้าระวังหน่อยนะ สงสารลูกด้วย แล้วอีกอย่างใกล้จะคลอดอยู่แล้วเชียว...

จนกระทั่งถึงบัดนี้ ฉันก็ยังพร่ำบอกลูกทั้งวันว่า

"แม่ขอโทษ หนูอย่าโกรธแม่เลยนะลูกนะ แม่ซุ่มซ่ามเอง คราวหน้าจะระวังให้มากขึ้นนะลูกหมูน้อยของแม่"
เรื่องผ่านไปได้หลายวันแล้วค่ะ... อาการที่พุงก็ไม่มีปรากฏให้เห็นแต่อย่างใด ลูกหมูน้อยก็ยังคงดิ้นอย่างปกติ จะมีก็แต่ ปวดแขนและขาข้างซ้ายมากๆ แขนขาอ่อนแรงไปเลย เพราะว่ามันยังปวดๆอยู่ เฮ้อ..

ฉันสัญญาค่ะ ว่าฉันจะระวังให้มากขึ้น...



Create Date : 08 มิถุนายน 2552
Last Update : 12 มิถุนายน 2552 9:10:08 น.
Counter : 6132 Pageviews.

10 comments
  
Good to hear you and a baby are ok.
โดย: Gena (Lilybell ) วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:10:37:30 น.
  
ดีใจด้วยที่ปลอดภัยนะคะ ใกล้คลอดแล้วอย่าเครียดนะคะ

จะคอบเอาใจช่วยค่ะ
โดย: กิ่งลีลาวดี วันที่: 17 มิถุนายน 2552 เวลา:22:41:54 น.
  
สวัสดีค่ะ

แวะมาเยี่ยมคุณแม่และคุณลูกค่ะ ขอให้มีความสุขทุกวันนะคะ
โดย: กิ่งลีลาวดี วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:16:17:16 น.
  
How's it going? Did you get my message?

หลังไมค์ไป ใยเจ้าไม่ตอบ ฮึ!!!
กี่วีคแล้วเอ่ย สามสิบแปด ใช่เปล่า ถ้านับไม่ผิด
ตื่นเต้นแทนจัง

ขอให้คลอดง่ายๆ น้า
โดย: เจ้าแม่แฟชั่น วันที่: 11 กรกฎาคม 2552 เวลา:5:36:58 น.
  
เล่าได้อารมณ์มากมาย คงใกล้คลอดแล้วสิน่ะค่ะ มีอาการเดียวเหมือนกันเลย เวลาลูกไม่ดิ้น หรือดิ้นน้อย อยากไปอยู่ใกล้ๆ หมอ
โดย: BlueFat วันที่: 11 กรกฎาคม 2552 เวลา:11:51:39 น.
  
สวัสดีค่ะ

ใกล้คลอดแล้วใช่ไหมคะ ขอให้คลอดง่ายๆ นะคะ น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ
โดย: กิ่งลีลาวดี วันที่: 19 กรกฎาคม 2552 เวลา:12:39:29 น.
  
ฮัลโหลๆ สวัสดีค่ะ หนีไปคลอดหรือยัง วันนี้พี่ไปพบคุณหมอมาด้วย และน้ำหนักขึ้นมาเกือบ สามกิโลแน่ะ ตอนนี้คุณหมอบอก ไม่กังวลเรื่องน้ำหนักแล้ว เพราะทำได้ดี บอกสามีแล้วก็ไม่เชื่อ ว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะเด๋วท้องแก่ขึ้น มันก็จะขึ้นเอง

ตอนนี้ก็เกือบๆ จะสามสิบวีค แล้ว ส่วนของน้อง พี่ว่าหน้าจะเกือบๆ สามสิบแปด ใช่หรือเปล่า

น้องปิ่นมุกหนัก 3 lbs, 6 oz แน่ะ หนักกว่ามาตรฐานนิดหน่อย พี่อยากให้ลูกหนักซัก 7 lbs กำลังดี ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว กลัวคลอดยาก

แล้วหัวลูกลงมาอุ้งเชิงกรานหรือยังคะ คุณหมอว่ายังไงบ้าง ส่วนน้องปิ่นมุก เอาหัวลงมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเค้าจะเอาขึ้นอีกหรือเปล่า

ยังไงพี่ก็ขอให้คลอดน้องได้เอง และง่ายๆ เด้อออ
โดย: เจ้าแม่แฟชั่น วันที่: 22 กรกฎาคม 2552 เวลา:6:17:58 น.
  
Congrats!!!!

อยากเห็นหน้าหลานสาวจัง
ว้าวววว ตื่นเต้นแทน
เอ่อ ว่าแต่เอาแล็ปท็อปไป รพ. ด้วยหรือ
อยากเห็นๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: เจ้าแม่แฟชั่น วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:7:50:24 น.
  
ว้าว..เหมือนได้นั่งในห้องคลอดด้วยเลยค่ะ
ตื่นเต้นมั๊กมาก
โดย: nuengnarak วันที่: 5 ตุลาคม 2552 เวลา:13:34:40 น.
  
อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอค่ะ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
ประกัน "PAคนท้อง" ตอบโจทย์ให้คุณแม่เเน่นอนค่ะ
ดูรายละเอียดได้ที่ >> https://goo.gl/8P5qLM
โดย: ให้เราดูแล (สมาชิกหมายเลข 3851452 ) วันที่: 19 มิถุนายน 2560 เวลา:14:27:28 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

elin
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]



New Comments