Group Blog
All Blog
|
ผูกพันธ์2 ขีดเขียนโคลงคัดข้อ ครู่ครา เหตุแห่งหวงแหนหา หัดให้ สร้างสรรค์ศัพท์ศึกษา สืบศาสตร์ ทอถักถ่องไทยไท้ ทักข์แท้เธียรทำ-*- ชูเด่นเช่นบัวบอน งามสลอนว่อนเต็มบึง ๐ มีมากแลหลากหลาย วาดลวดลายสายงามซึ้ง สวยพราวราวพลับพลึง แลตะลึงถึงในทรวง ๐ บางดอกออกแนวไหว รั้งหัวใจให้ห่วงหวง บ้างก็จ่อเด่นดวง ดั่งข้าวรวงควงข้าวลาน ๐ ผูกผันกันเป็นภาพ โสตกำซาบเนตรกำสาส์น สื่อซึ้งถึงดวงมาน สะท้อนกาลสะท้านเกลียว ๐ สายใยไขว้บทวรรค ดุจไหมถักปักแน่นเหนียว พิเคราะห์เหมาะนักเชียว ประกอบเกี่ยวประดับปัน ๐ ต่างคนด้นต่างคิด เสกลิขิตจิตรังสรรค์ น้อมนพเคารพกัน ล้วนผูกผันจารเจือจุน ๐ พี่น้องร้องบอกทัก ด้วยความรักมักเกื้อหนุน ขัดเกลาเคล้าการุณย์ ดั่งลานบุญกรุ่นลานคำ ๐ ประหนึ่งคลังความรู้ เอกองค์ครูผู้แนะย้ำ ให้เราเฝ้าจดจำ รู้หลักกรรมกานท์กวี ๐ หากน้อยเพียงหนึ่งนิด คงไร้สิทธิ์มิดราศี แต่หากล้วนมากมี ย่อมสุนทรีทุกครายล ๐ อักษรอันอ่อนไหว ย่อมเกรียงไกรก้องเกริกผล ประสานกันทุกคน เพื่อย้ำตนเราคนไทย ๐ จงฉายความเป็นหนึ่ง เฉกบัวบึงพลับพลึงไหว ผูกผันกันด้วยใจ รักษาไว้ให้จงนาน... แสงเงินยวงช่วงทาบลงอาบป่า สายน้ำซ่ากระเซ็นเป็นฟูฝอย กรุ่นมาลีคลี่ร่ำฉมฉ่ำรอย ฝูงนกน้อยบรรเลงเพลงกล่อมไพร คือร่มรื่นผืนป่ารักษาน้ำ คงชุ่มฉ่ำสัตว์ป่าได้อาศัย น้ำสู่เมืองเรืองรุ่งเป็นกรุงไกร ผู้คนใช้ชีพชื่นในผืนเมือง เวลาเวียนเปลี่ยนผันจากวันเก่า เป็นร้ายเร้าโรมรุกในทุกเรื่อง ทั้งฝนแล้งน้ำท่วมร่วมขัดเคือง ทั้งต่อเนื่องดินไหวให้โลกตรม ป่าที่เคยสมบูรณ์กลับสูญหาย เมืองสลายลงพื้นคนขื่นขม ส่ำสัตว์สูญชีพพร่ำร่ำระงม ต่างใจจมจำโศกวิโยคครวญ คือผูกพันในโลกนี้โศกนัก คนตวงตักใส่ตนโภชน์ผลถ้วน บอกว่ารักแต่ทำร้ายหลายกระบวน โลกร้ายล้วนจากผลผู้คนทำ เถอะมนุษย์หยุดทำร้ายโลกใบนี้ คืนขจีสู่ไพรหัวใจพร่ำ ประหยัดกินประหยัดใช้ในประจำ โลกจะล้ำงามชื่นสุขคืนครอง .*-*กวีเอย-*- ***************************************************************** 
|
muster
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ไม่ เคยบอกสักครั้ง ให้เข้าใจ ผ่านมาตั้งนาน ที่เธอเดินจากไป ไม่มีสัญญานอะไร ที่บอกว่าเธอจะไป |
||||||||||||
