เพิ้งได้เขียนบล๊อคกะเขา ยังทำไรไม่ค่อยเป็น เลยขอ รวบรวบรูปลูกชายตั้งแต่ อายุดหนี่งเดือน ถึงหนึ่งขวบ (ขอโทษนะลูกแม่เพิ่งได้ทำบล๊อคตอนหนู่สองขวบ )

ตอนอายุหนึ่ง ถึง สามเดือน ก็ ดูเป็นเด็กแข็งแรงดี แต่พอ ย่างเข้าเดือนที่ ๔ ดัสตินก็ไม่สบาย เริมจากเป็นซางก่อน กินนมก็ไม่ได้ เรานะสงสารลูกมากเลย ต้องป้อ้นนมกับช้อนให้ลูก หลังจากนั้น ก็เริ่ม ท้องเสียอีก เป็นไข้ ด้วย ไปหาหมอ รพ หาดใหญ่ หมอบอกแค่เป็นไข้ ให้ยาแล้วกลับบ้าน แต่อาการไม่ดีขึ้นเลย เลยลองเปลี่ยนโรงพยาบาล ไป รพ ม.อ ซึ่ง รอบแรก นักศึกษาแพทมาตรวจ ผลตรวจเลือกออกมา ก็บอกว่าลูกเราไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ เป็นไข้ธรรมดา(พูดเหมือนโรงบาลแรกเลย ) พอซักสิบห้านาทีหลังจากนั้น คุณหมอเจ้าของไข้ (คาดว่าคงจาเป็นอาจารหมอ ) บอกเราว่าลูกเรา ติดเชื้อในกระแสเลือด และปอดบวมด้วย ต้องแอดมิท อ้าวยัยนักศึกษาแพทย์ บอกว่าไม่ได้เป็นไรมาก แต่เราโชคดีที่คุณหมอเข้ามาตรวจเช็คอีกทีนึง ลูกเราเลยโชคดี นี่ถ้าคุณหมอคนนี้ไม่เข้ามาตรวจอีกรอบ ลูกเราจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ไม่อยากคิดเลย คิดขึ้นมาแล้วใจหายทุกที นี่แหละนะ ที่เขาว่า ชีวิตของคนไข้ขึ้นอยู่กับหมอ ดัสตินนอนโรงพยาบาล ห้าคืน มีทั้งเข็มน้ำเกลือ เข็มยาฆ่าเชื้อ ติดอยู่ทีมือทั้งซ้ายทั้งขวา และทุก สี่ชั่วโมงก็ต้อง พ่นยาแก้หอบ ตอนนั้นสงสารลูกมาก สามีก็อยู่อเมริกาและยังไม่เคยได้เจอลูกเลย เพราะเขามาเยี่ยมเราตอนเราท้องได้แปดเดือน เขาบอกอยากมาตอนลูกคลอด แต่เราหาเรืองเองแหละอยากให้เขามาก่อน เขาลางานได้แค่ปีละสองครั้ง เลยเก็บอีกครั้งนึงไว้ตอนปลายเดือนธันวาเพื่อมาขอพาสปอร์ตให้ลูกที่สถานทูตเมกา พอลูกไม่สบายเราก็กลัวไปสารพัด สงสารลูกด้วย เขาเลยได้แต่ส่งกำลังใจ (กับปัจจัย)มาให้

10 สิงหา ๒๕๕๑ ชุดนี้ แม่เอ ซื้อให้ ครับผม

มองอาไรเหรอลูก ตาแป๊วเชียว



ฮั่มมมมมมมมมมมมมมม