ต้มน้ำทิ้งไปเปล่า ๆ -- กับการนั่งสมาธิ

ปฏิปทาการสอนธรรมะของหลวงปู่นั้น
ในเบื้องต้น...ท่านจะให้ลูกศิษย์สร้างความชำนาญในการทำสมาธิ คือ คุ้นเคยกับการทำจิตให้สงบ ตั้งมั่น เหมือนให้ชำนาญในการพักจิต
หลังจากนั้น ท่านก็จะให้เขยิบเข้าสู่การพิจารณาธรรม บนฐานของจิตที่มีความตั้งมั่นนั้น

แต่ถ้าหากลูกศิษย์เอาแต่ความสงบ(เอาแต่พักจิต) โดยไม่ใช้ความเพียรพิจารณาธรรม(ภายใต้กรอบแห่งอนิจจัง
ทุกขัง อนัตตา)แล้ว หลวงปู่ท่านจะพูดให้คิดโดยพูดเชิงอุปมาว่า “ต้มน้ำทิ้งเปล่า ๆ”
กล่าวคือ สู้อุตส่าห์เสียเวลา เสียฟืน เสียไฟต้มน้ำจนร้อนแล้ว แทนที่จะเอาไปใช้ชงไมโล โอวัลติน ฯลฯ ก็กลับปล่อยทิ้งน้ำร้อนนั้นให้เย็นไปเปล่า ๆ เสียนี่ พอต้องการจะใช้งานก็ต้องเสียเวลา เสียฟืน มาต้มน้ำใหม่อีก

การภาวนาก็เหมือนกัน เมื่อได้สมาธิคือความสงบแล้ว แทนที่จะเอาไปใช้งานใช้การในการเป็นบาทฐานของการเจริญปัญญา กลับแช่นิ่งในความสงบ ปฏิบัติคราใดก็อยู่ในความสงบจนเลิกนั่งทุกครั้ง อย่างนี้เรียกว่าเสียเวลา
และเสียโอกาสไปเปล่า ๆ

พระพุทธเจ้าก็สอนอยู่ว่า “ความดีที่ยิ่งกว่านี้ยังมีอยู่อีก มิใช่มีเพียงเท่านี้” จงอย่าได้ประมาท ให้ขวนขวายประกอบความพากเพียรเจริญคุณงามความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป จะได้ไม่เสียใจว่าไม่ได้ทำในสิ่งที่ควรทำในขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่

คำของพระพุทธองค์อีกอันหนึ่งที่น้อมนำมาเตือนใจได้ดีก็คือ จงอย่าเป็นผู้เก้อเขินในยามที่มาพบเจอหมู่คณะ เพราะในขณะที่หมู่คณะกำลังพากเพียรปฏิบัติ จนมีความก้าวหน้าไปตามลำดับ ๆ นั้น เรากลับทอดธุระในการประกอบความเพียร เวลาผ่านไป ๆ ก็ไม่ได้มีความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมเพิ่มขึ้นเลย ดีไม่ดีกลับเป็นผู้ถอยหลังไปเสียอีก
ดังนั้น เวลามาพบเจอสนทนาแลกเปลี่ยนธรรมกัน เราก็จะต้องเป็นผู้เก้อเขิน เพราะความเป็นผู้ตั้งอยู่ในความประมาทนั้นเอง



จากบทความของ คุณสิทธิ์
ที่มา //www.luangpordu.com/


เวปบอร์ดวัดถ้ำเมืองนะ

Create Date : 30 มีนาคม 2553 Last Update : 30 มีนาคม 2553 13:46:48 น. Counter : 920 Pageviews.		6 comments
Share Tweet