ยิปซีสีน้ำเงิน
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 15 คน [?]




Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2551
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
242526272829 
 
23 กุมภาพันธ์ 2551
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add ยิปซีสีน้ำเงิน's blog to your web]
Links
 

 

ค น แ ส น คุ้ น เ ค ย



ค น แ ส น คุ้ น เ ค ย







เหมือนทุกเช้าตรู่ เสียงแกรกกรากหน้าบ้าน ตรงถังขยะนั่น คงเป็นผู้ชายคนนั้น
“เขา” มารื้อค้นถังขยะสูงๆ หน้าบ้าน บางทีก็ก้มลงไปในนั้น
จนมองไม่เห็นหัว สักครู่ก็เข็นรถสามล้อของเก่าหายไปในท้ายซอย

บางคราก็พอดีกับที่ฉันเดินออกไปหน้าปากซอย เขาสวนทางกับฉัน
ฉันรู้เขาพยายามยิ้มให้ฉัน....
บางวันที่ฉันตื่นแต่เช้า เปิดประตูออกมานอกบ้าน ฉันก็เห็นเขากำลังเดินตามเณรน้อย
รับของจากบาตร มาใส่ในรถเข็นใส่ของเก่าคันเดิม
อีกครั้งหนึ่ง..ที่ฉันรู้สึกว่าเขาพยายามจะให้ฉันสบตา และรอส่งยิ้มให้ฉัน

◆ ◆◆ ◆◆ ◆

ฉันเดินเข้าออกในซอยแทบทุกวัน ตรงหัวโค้งนั่น
ฉันยิ้มทักกับ “ดา”เด็กวัยรุ่นที่ช่างพูดคุยที่หน้าบ้านเธอ
ตอนที่ฉันเดินไปยังไม่ทันถึงตรงโค้ง ฉันเห็น “เขา”เดินสวนทางมาแต่ไกล
ฉันพอคุ้นตากับร่างผอมดำ แก้มตอบๆ เสื้อเชิ้ตลายทางเก่าๆนั้นได้อยู่
ทันทีที่เห็นเขา ฉันเสไปมองต้นไม้ใบหญ้าข้างทางทันใด
จนเขาเดินสวนไปแล้วนั่นล่ะ ฉันถึงจะเดินมองไปข้างหน้าตามปกติ
และฉันก็รู้อีกอยู่ดี ว่าเขายิ้มเก้อให้ฉันอีกครั้ง...

◆ ◆◆ ◆◆ ◆

ฉันบอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด ฉันถึงไม่อยากสบตา และไม่อยากยิ้มกับเขาเลย
อาจเป็นเพราะกลัวที่จะรู้จักกับคนที่ดูต่ำต้อยอย่างนั้นหรือ
ก็ไม่ใช่..ฉันเป็นคนยิ้มง่าย และแน่ใจตัวเองดีว่าชอบเป็นมิตรกับคนจนมากกว่าคนรวยๆเสียอีก
ท่าทางที่ทำเป็นเหมือนรู้จักคุ้นเคยฉันเกินไปนั่นหรือเปล่านะ...
ถึงทำให้ฉันรู้สึกต่อต้านเขาขึ้นมา
......และที่แน่นอนที่สุด ฉันแทบไม่เคยใส่ใจถึงความรู้สึกนี้เลย


เช้าอีกวัน ฉันจัดบ้านใหม่ตามเคย ได้ของเก่าๆ จะทิ้งมากมาย
แม่ร้องบอกให้เก็บไว้ขายกับคนรับซื้อของเก่าคงได้หลายบาทอยู่
ฉันนึกถึง “เขา” ขึ้นมา เดินออกไปเก็บรวบรวมของเก่าๆไว้หน้าบ้านตรงถังขยะ
ก่อนออกไปจากบ้านอีกวัน ฉันบอกกับแม่ว่า….
“ถ้าเขาคนนั้นมา บอกให้เขาเอาของเก่าไปเลย ไม่ต้องจ่ายเงินเรานะ”
ฉันคงคิดว่านี่คงจะลบเลือนความรู้สึกไม่ดี ที่ฉันไม่เคยยิ้มให้เขาได้บ้างหรอก...

◆ ◆◆ ◆◆ ◆

วันดีคืนร้าย ฉันก็ต้องไปงานศพ.. “ดา”เด็กวัยรุ่นคนนั้น เธอถูกรถชนตายที่หน้าปั้มใกล้ปากซอย
คนในซอยต่างรักชอบดากันทั้งนั้น เพราะพ่อแม่ของเธอเป็นคนดั้งเดิมในพื้นที่
และ “ดา” เองก็เป็นเด็กสาวกตัญญูที่ยอมออกจากเรียน
มาช่วยแม่รับจ้างดายหญ้าทำสวน
ฉันได้เห็นเธอครั้งสุดท้ายที่กลางถนน ใบหน้าหายไปครึ่ง มีผ้าผืนขาวคลุมทับร่าง...


วันแรกที่รดน้ำศพ ฉันเลิกงานแล้วก็รีบไปที่วัด ฉันไม่รู้จักใครเท่าไร
ในหมู่คนใส่ชุดดำนั้น ฉันจึงพยายามมองหาคนรู้จัก
โอ..ตรงลานปูนหน้าศาลา “เขา”คนนั้น ดูโดดเด่นท่ามกลางใครๆ ทั้งหมด
ท่าทางของเขาไม่เหมือนทุกวันที่ฉันเห็น เขาดูมีพลังความเชื่อมั่นบางอย่าง
และยืนล้ำอยู่หน้าใครๆแม้แต่พระสงฆ์ด้วยซ้ำ
ยังไม่ทันจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ พี่ชายมาทักอยู่ข้างหลัง

“คนนั้นใครนะพี่” ฉันรีบถามก่อนเรื่องอื่นๆ
“คนที่ใส่เสื้อสีดำๆลายทางๆนั่นน่ะ”พี่ชายมองตาม แล้วหันมามองหน้าแบบงงๆ
“อ้าว จำไม่ได้จริงๆเหรอ น้องนี่ท่าจะความจำเสื่อมนะ ก็ตาดำ..สัปเหร่อวัดไง”

โอ...ฉันนึกทุกอย่าง จำทุกสิ่งได้ขึ้นมาทันใด ฉันร่อยหรอความทรงจำเพียงนี้เชียวหรือ….

◆ ◆◆ ◆◆ ◆

เขานั่นเอง เขาที่เป็นคนแสนคุ้นเคยของครอบครัวฉันมานาน
ในงานศพของพ่อฉัน เขาเป็นคนคอยนำให้เราทำโน่นนี่ในพิธีการต่างๆ
เขาคนนี้เอง ที่เป็นคนคอยเปลี่ยนธูปเทียนที่หน้าโลงศพพ่อหลายต่อหลายคืน
และเขาคนนี้อีกล่ะ ที่เป็นคนกอบเถ้ากระดูกพ่อใส่โกศให้พวกพี่น้องฉันเอากลับบ้าน…

คราวงานศพหลานชายของฉันอีกคน เขาก็เป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง
แม้แต่คราสุดท้ายที่บ้านเราทำเจดีย์ให้พ่อ
เขาคนนี้ก็เป็นคนเอาแผ่นหินอ่อนรูปถ่ายพ่อ ติดปูนไปตรงหน้าเจดีย์ให้
ฉันจำได้แล้ว จำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา พร้อมๆกับภาพที่กำลังเห็นเขาตรงหน้า
เขากำลังแต่งหน้าศพให้ “ดา”อย่างชำนิชำนาญ หวีผมทาแป้ง ขยับจัดท่าทางอย่างทะนุถนอม
ดูเอาเถิด ฉันลืมเขาได้อย่างไร เขาคนนี้เองที่จะดูแลฉันในวาระที่ไร้ลมหายใจแล้ว

◆ ◆◆ ◆◆ ◆

คนที่ไปในงาน ต่อแถวเข้าไปคอยรดน้ำศพ มาถึงคิวฉันเมื่อไหร่ไม่รู้
ฉันก้มนั่งลงข้างร่างของดา เทน้ำลงในมือซีดขาว
นึกถึงความตายที่ดูราวเป็นเพื่อนสนิทที่อยากลืมของทุกคน
พอกำลังจะลุกขึ้น “เขา”กำลังเงยหน้ามาจากตรงปลายเท้าดาพอดี
ไม่ทันต้องคิดอะไรอีก.....
ภายในส่วนของเสี้ยววินาทีนั้น
ฉันรีบส่งรอยยิ้มให้เขาก่อน....






◆ ◆◆ ◆◆ ◆











 

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2551
40 comments
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2551 21:41:35 น.
Counter : 1695 Pageviews.

 

 

โดย: ช่อชบา IP: 58.9.235.8 23 กุมภาพันธ์ 2551 21:24:28 น.  

 

ดีจัง

 

โดย: อินเดียน สีแดง IP: 58.9.156.47 23 กุมภาพันธ์ 2551 22:24:41 น.  

 


คนที่แสนคุ้นเคย ที่น่าเห็นใจ

ผมเองบางวันจะเห็นเด็กผู้ชายอยู่3คน เป็นทุกเช้าของวันที่รถผมจอดอยู่ใกล้กับกองขยะที่แฟลต เขาจะนั่งหลบคนอยู่ระหว่างรถหลายคันที่จอดนิ่ง หนึ่งในสามนั้น เป็นเด็กนักเรียนชาย สวมเสื้อขาว กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน พอรถผมสตาร์ท เขาทั้งสามก็จะรีบหันหลังให้ผมแบบไม่ต้องนัดหมาย ที่จริงผมน่ะเห็นนานแล้วละ เห้นตั้งแต่เดินมาและตั้งแต่ไขกุญแจรถแล้ว

ใจหนึ่งก็เห็นใจและเป็นห่วง แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากจะเสาะหาความเครียด เพราะเด็กไม่ใช่คนที่ผมรู้จักเป็นแค่เด็กที่ผมคุ้นหน้า คิดว่าเด็กที่มีพฤติกรรมแบบนี้คงจะมีนับพันนับหมื่นทั่วกรุงเทพ

ส่วนใหญ่ผมมักจะออกรถราวๆ8โมงเช้า ซึ่งเวลานี้ก็คือเวลาชักธงชาติเข้าโรงเรียน

แต่ทำไมเด็กชายคนนี้ มานั่งระหว่างซอกรถใกล้กองขยะล่ะ มานั่งกับเด็กรุ่นเดียวกันสองคนแต่สวมเสื้อผ้าปอนๆ เป็นเด็กผอมทั้งสองคน ใบหน้าซูบเซียวสกปรกอาจจะเพราะอดนอนไม่ได้อาบน้ำอาจจะเพราะโดนยุงกัดมาทั้งคืน หรืออาจจะสูบยาเสพติดสักอย่าง อันนี้ผมเองก็ยังไม่รู้

นับเป็นคนคุ้นเคยตอนเช้าๆที่ผมจะเจอ หากรถผมบังเอิญจอดอยู่ใกล้กับกองขยะ

ซึ่งผมก็คิดว่า เป็นคนคุ้นเคยของเจ้าของรถทุกคันแถบนั้นด้วย


ผมเข้ามาเยี่ยมเพราะเห็นว่าระบายสี ที่บล๊อกของเจฟ ได้สวย แล้วรูปที่ระบาย แขวนไว้ที่มุมไหนของบล๊อกล่ะคร้าบ...


 

โดย: yyswim 23 กุมภาพันธ์ 2551 22:30:37 น.  

 

ดา คงไปสบา่ยแล้ว วันพรุ่งนี้ของดาไม่ต้องกังวลใดๆแล้ว เหลือแต่เราสิ

 

โดย: ตาพรานบุญ 24 กุมภาพันธ์ 2551 0:02:15 น.  

 

อ่านจบแล้ว ชื่นใจจังค่ะ ^____^

เชื่อว่ารอยยิ้มจริงใจ ^____^ สามารถทะลายกำแพงอากาศ กำแพงในหัวใจได้อย่างง่ายดาย


ที่บ้านก็คล้ายกัน จะแยกขยะที่ 'เขา' ต้องการ ไปวางไว้ข้างถัง ทุกคืนก่อนปิดประตูบ้าน

ถ้าพบ 'เขา' และลูกหลาน ที่ยัง 'ทำงาน' ในตอนกลางวัน จะพบรอยยิ้มกว้าง สีหน้าแววตา แสดงความขอบคุณจากใจ ส่งมาให้ได้ชื่นใจเสมอเสมอ


เป็นความชื่นใจ ที่เงินไม่อาจเข้าใจ ...


ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดี ที่ได้อ่านก่อนเข้านอนค่ะ

 

โดย: บัวจ้า ^____^ IP: 202.47.238.165 24 กุมภาพันธ์ 2551 2:11:22 น.  

 

ม่วนมันก็คือการตรวจภายในตัวเอง
ตรวจไปตรวจมา
เราก็อาจจะพบว่า
ตายว้ายกรี๊ด! นี่ภายในของฉันหรือเนี่ย!!
(เพราะช่วงนี้ม่วนตรวจภายในตัวเองบ่อย
เลยเห็นอะไรๆ ที่ไม่งามเยอะแยะไปโม้ดดอิอิ)
ต้องขัด - ซัก - ล้าง (ลงแวกซ์) โดยด่วน

พอตากแดดหอมๆ (มันหมูม่วน)แล้ว
ตอนนั้นแหละ
มันน่าชื่นใจที่ซู้ดดด


จุ๊บๆ คุณยิปซีฯ


ปล.เมื่อคืนพระจันทร์สวยมากๆ แหงนหน้าดูฟ้าบ้างเปล่าเอ่ย


 

โดย: ม่วนเอง... IP: 125.24.25.27 24 กุมภาพันธ์ 2551 8:26:11 น.  

 

คุ้นเคยกับหญิงชราละแวกบ้าน
แกเก็บขยะใส่รถเข็นไปขาย
วันไหนซาเล้งเข้ามา..แกก็ไม่มา
แกเก็บไม่ทันเขา..
คนในหมู่บ้านมักจะเก็บของทิ้งที่ขายได้ไว้ให้แก
เราก็เก็บของไว้ให้แกเป็นประจำ
ทุกครั้งที่เจอแก จะทักทาย-พูดคุยกับแกเสมอ
บางครั้งแกหายไปหลายวัน ก็นึกเป็นห่วง
ภาพหญิงชราร่างผอม-เล็กกับรถเข็นเก็บขยะ
เป็นภาพที่เห็นบ่อย ชินตา-คุ้นเคย
ไม่รู้ว่าแกจะมีแรงเข็น....ไปอีกนานเท่าไร

 

โดย: พุกไม้ IP: 58.9.130.19 24 กุมภาพันธ์ 2551 11:41:25 น.  

 

งามและเศร้าอีกละ...เธอคนนี้

 

โดย: pu_chiangdao 24 กุมภาพันธ์ 2551 16:50:58 น.  

 


อ่านแล้ว รู้สึกตื้อๆ ในใจ ด้วยรู้สึกสัมผัสได้ถึง
ความรู้สึกสะเทือนใจที่เกิดขึ้น เนื่องจากได้พบว่า
บางครั้งเราได้ด่วนตัดสินมิตรภาพบริสุทธ์ของ
คนบางคน หรือสร้างกำแพงขึ้นมาขวางกั้น
เพียงเพราะความระแวง หรือความรู้สึกระแวดระวัง
ภัยต่างๆ ที่มีอยู่ในสังคมรอบๆ ตัวเราทุกวันนี้

แต่เมื่อปริศนาคลี่คลาย .. และมิตรภาพบริสุทธ์
งดงาม เกิดก่ออีกครั้ง ก็เป็นสิ่งที่น่ายินดียิ่งนะคะ


 

โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) 24 กุมภาพันธ์ 2551 17:17:24 น.  

 

ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจกับน้องดาด้วยค่ะ ขอให้น้องไปสู่สุขตินะคะ

เรื่องคนคุ้นเคย หรือภาพคุ้นเคยแบบนี้ เราก็มีบ้างเหมือนกันค่ะคุณยิปซี ระแวกซุปเปอร์มาเก็ตแถวบ้าน จะมีชายแก่อายุราวๆ 60กว่าๆ คนหนึ่ง (เค้าเป็นอัลกอฮอล์ลิคค่ะ) เราเรียกเค้าว่า "ซุปเปอร์-แมน" เพราะจะเห็นเค้าตามซุปเปอร์มาเก็ตต่างๆ เพราะเวลาซุปเปอร์มาเก็ตปิดทำการ ก็จะมีขนมปังเหลือ หรือของที่ใกล้หมดอายุเป็นของสมนาคุณซุปเปอร์แมนเสมอ เพราะเค้าจะคอยช่วยจัดระเบียบรถเข็น แต่ไม่เคยขอเงินจากใคร เว้นแต่ใครอยากให้เค้าเอารถเข็นไปเก็บให้ เค้าก็จะได้เงิน 50 เซ็นต์ที่เราต้องหยอดไว้ในรถเข็นไป

เราคุ้นเคยกับเค้ามากๆค่ะ แรกๆก็เขินๆที่จะยิ้ม แต่เป็นปกตินิสัยที่ต้องทักทายกันว่าฮาโหล พอหลังๆเราเริ่มคุยแล้วล่ะค่ะ คริสมาสทำอะไร วันนี้สบายดีมั้ย? ตอนนี้ซุปเปอร์-แมน กลายเป็นคนคุ้นเคยในระแวกบ้านของเราคนหนึ่งไปแล้ว เจอกันที่ซุปเปอร์มาเก็ตทีไร ต้องส่งยิ้มทักทาย พร้อมกับฮาโหลแบบกันเอง

บางทีคนคุ้นเคย ก็คือคนเห็นหน้าบ่อยๆ แต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากทักนะคะ

 

โดย: KOok_k 24 กุมภาพันธ์ 2551 17:24:03 น.  

 

เสียใจกับครอบครัวของดา...

ที่สุดท้ายของทุกคนต่างมีความตายเป็นเพื่อนแท้อยู่เสมอ เพราะแม้เราจะมีชีวิตยืนยาวแค่ไหน เจอะเจอผู้คนมากมายแค่ไหน สุดท้าย ความตายจะรอเราอยู่ปลายทางเสมอ

คิดว่าที่คุณจำคุณสัปเหร่อไม่ได้อาจจะเป็นเพราะว่าประสบการณ์ที่คุณสูญเสียคนอันเป็นที่รักมันเจ็บปวดจนไม่อยากที่จะจำรายละเอียดให้เจ็บปวดมากนัก (มันเป็นไปแบบไม่รู้ตัวถึงแม้ว่าคุณจะพยายามไม่ลืมก็ตาม) ดังนั้นผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนั้นก็มักจะถูกไม่จำตามไปด้วย แต่ก็ยังคงมีตะกอนความจำอยู่ตรงก้นบึ้งของความทรงจำอยู่ ซึ่งถ้าหากมีอะไรไปสะกิดให้ตะกอนมันฟุ้งขึ้นมา ตอนนั้นคุณก็จะจำสิ่งของ ผู้คนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้นได้เอง

ไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้ใส่ใจกับคุณสัปเหร่อ หรอกเนอะ


(ป.ล. อันนี้เป็นการคาดเดาล้วนๆ โปรดอย่าถือสา
ป.ล.2 อัพบล็อกแล้วจ้า และเห็นด้วยว่าทำ index แล้วไม่เวิร์คอย่างแร็ง )>

 

โดย: waidhaya 25 กุมภาพันธ์ 2551 2:24:52 น.  

 

อ่านแล้วค่ะ เศร้าใจไปด้วยคนค่ะ พี่ยิบซีเล่าจนบีแอบคิดถึงภาพวัดที่บีคุ้นเคย และจิตนาการตามภาพต่างๆได้อย่างชัดเจนค่ะ

สะดุดคำที่ว่า เค้าจะเป็นคนที่ดูแลเราในวันหนึ่งนะคะพี่

ขอให้ดา ไปสู่สุขคติ ในที่ที่ดามีความสุขนะคะ

อ้อ บีเกือบลืมเลยค่ะ พ่อลงรูปวาดของพ่อค่ะ พี่ยิบซีไปดูนะคะ อ้อ แวะหาเค้าบ้างนา อิอิ

 

โดย: be-oct4 25 กุมภาพันธ์ 2551 8:29:57 น.  

 

อ่านแล้วเศร้า ...เหมือนพี่บีค่ะ

ขอให้ดา หลับสบาย..

คุณยิปซีฯ เขียนได้ละเอียดดีจังค่ะ

ขอบพระคุณคุณยิปซีมากมายค่ะที่นำคำอวยพรแวะไปส่งให้ถึงบ้าน...

ขอบคุณอย่างที่สุดค่ะ

คิดถึงค่ะ

 

โดย: โมกสีเงิน 25 กุมภาพันธ์ 2551 11:19:04 น.  

 

เศร้าเรื่องดาค่ะ

ส่วนเรื่องของคุณสัปเหร่อ ก็ทำให้นึกถึงตอนที่จัดงานศพของยาย ก็ได้เห็นการทำงานของเขา รู้สึกว่าเป็นคนที่ขาดไม่ได้จริงๆ

 

โดย: cottonbook 25 กุมภาพันธ์ 2551 18:26:18 น.  

 

อืมมมม

 

โดย: Untrue 26 กุมภาพันธ์ 2551 8:08:14 น.  

 

แอบซับน้ำตาถึงสองครั้งให้เรื่องที่อ่าน
ภาษาสวยงาม ถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกได้ดีเหลือเกินครับ

 

โดย: กะได 26 กุมภาพันธ์ 2551 10:56:13 น.  

 



พี่ยิปซีฯ คะ.....


เล่าได้อย่างเรียบง่าย แต่ใช้ภาษาและคำที่สวยงาม
อ่านแล้ว อึ้ง นะคะ

จริงด้วย รอยยิ้ม ไม่ใช่สิ่งที่หายาก
ไม่ใช่สิ่งที่ต้องซื้อขาย และไม่ใช่สิ่งที่จะหมดไปเลยนะคะ
หากแต่..คนเรา..ก็เลือกที่จะมอบให้

นกชอบคำนี้ ที่อยู่ในไตเติ้ลรายการทีวีรายการหนึ่ง
...แบ่งปันรอยยิ้ม...

 

โดย: Nok_Noah 26 กุมภาพันธ์ 2551 19:47:12 น.  

 

พิเรน รึ พิเรณกันแน่ บอกให้ชัดหน่อยซิ อาจารย์ยิป ตกลงถูกรึผิดนี่แม่เอ๋ย....

 

โดย: ตาพราน IP: 124.157.180.121 26 กุมภาพันธ์ 2551 21:35:39 น.  

 

พี่ยิบซีอ่ะ มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือคะ
แม่ก็บอกว่าเหนื่อย อยากให้อยู่เป็นเพื่อนกันไปดีกว่า
พี่เอก็ไม่อยากให้มีน้องค่ะ แต่เป็ดจังยังไม่เคยมีลูก เหมือน แม่ พ่อ พี่เอ นป

เป็ดจังก็วาดฝันไปตามจิตนาการแบบเป็ดๆค่ะ

แต่เดือนนี้ฝันสลายแล้วค่ะ

เจ้า ปจด มาแล้ว

แงแง

พ่อวาดรูปสวยเนอะ แล้วรูปแบบนั้นแต่ละรูป วาดไม่ถึงสองชั่วโมงสักรูป ทั้งสาดทั้งลงสีนะคะนั่น

เฮ้อ เป้ดจังนี่ไม่ได้พ่อเลย หางอึ่งอ่างคางคกจริงๆ

ไว้เป็ดจังจะเอารูปที่เป้ดวาดมาถวายพี่ยิบซีเบิ่งเล่นนะคะ

อิอิ

กุดไนท์ค่ะ

 

โดย: be-oct4 26 กุมภาพันธ์ 2551 22:33:32 น.  

 

นึกถึงคนคุ้นเคยของครอบครัวเหมือนกันค่ะ
ปีที่ผ่านมา มีงานศพถี่มาก เจอกันบ่อย


ปิดเทอมแล้ว ได้ออกไปถ่ายรูปสลับกับนอนอ่านหนังสือมากกว่าเดิมนิดนึงค่ะ

 

โดย: แพนด้ามหาภัย 26 กุมภาพันธ์ 2551 22:56:42 น.  

 

 

โดย: big-lor 27 กุมภาพันธ์ 2551 17:02:02 น.  

 

อัพจับกระแสนำแม่ยิปไปก้าวนึงแล้วนะ ตามมาสิจ๊ะ สดๆร้อนๆ ช้าไปอาจชืด เสพบทนี้ไม่อร่อยนะ

 

โดย: ตาพรานบุญ 28 กุมภาพันธ์ 2551 0:05:07 น.  

 

 

โดย: mameehanako 28 กุมภาพันธ์ 2551 4:29:59 น.  

 

เศร้า...ดี

 

โดย: ตุ๊ IP: 222.123.233.46 28 กุมภาพันธ์ 2551 11:44:28 น.  

 

เศร้าจังคะ...พูดไม่ออก

 

โดย: มุกสีทอง 28 กุมภาพันธ์ 2551 12:39:27 น.  

 

ชอบข้อเขียนของคุณยิปซีจัง อ่านแล้วทั้งอึ้งทั้งเศร้าเลยค่ะ

 

โดย: haiku 28 กุมภาพันธ์ 2551 22:53:52 น.  

 

อานแล้วชอบที่เขียนค่ะ
มีหลายคนที่เราแสนจะคุ้นเคย
แต่บางครั้ง...เราหลงลืม

 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท 29 กุมภาพันธ์ 2551 8:22:49 น.  

 



มาชวนคุณยิปซีสีน้ำเงินไปชมวิมานน้อยของลุงแอ๊ดครับ

 

โดย: ลุงแอ๊ด 29 กุมภาพันธ์ 2551 8:44:06 น.  

 



คล้ายๆมีความผิดอยู่ในใจ
เลยแอบมายิ้มให้ยิปซี
:)
:P
:D
^^
^______^

คิดดูสิตั้งแต่ต้นปี
ยิ้มให้วันนี้สายไปหรือเปล่าคะคนดี

 

โดย: ดาวทะเล 29 กุมภาพันธ์ 2551 10:56:03 น.  

 

ชายผู้แสนคุ้นเคยคนนั้น จะรู้ไหมว่า

งานที่เขาทำมีความสำคัญต่อโลกมากเลยนะครับ

เขารู้จักคุณค่าของขยะ (เป็นส่วนสำคัญของการลดภาวะโลกร้อน อิอิ) เขาไม่เคยรังเกียจร่างที่ไร้วิญญาณ ทำหน้าที่อย่างเต็มใจ

ดีใจจังที่เขาได้รับรอยยิ้มจากคุณแล้ว คงทำให้เขามีกำลังใจขึ้นเยอะเลยล่ะครับ

 

โดย: ธารเมฆ 29 กุมภาพันธ์ 2551 11:38:21 น.  

 

แม่ยิป
เราตอบข้อกังขาบางประการให้แล้วนะ ตามมาอ่านด้วย มันเยอะเลยไม่อยากขนมาที่นี่ เกรงใจเขาน่ะ

 

โดย: ตาพราน IP: 222.123.40.191 29 กุมภาพันธ์ 2551 11:40:41 น.  

 

แวะมาทักทายครับ.....

Ninja!

 

โดย: big-lor 29 กุมภาพันธ์ 2551 14:06:12 น.  

 

เราเป็นคนคุ้นเคยกันหรือเปล่านะ

หายไปหลายวัน
แล้วเราก็ผ่าน...วันเวลาอันเปล่าดายนั้นได้

คิดถึงค่ะ

 

โดย: ชิงดวง 29 กุมภาพันธ์ 2551 20:48:38 น.  

 

สวัสดีครับ ถ้าคุณเบื่อการดื่มแบบเดิมๆ ถ้าคุณเบื่อ น้ำ น้ำแข็ง และ soda ผมขอเชิญดื่ม cocktail นะครับ(ผมต้องขอโทษที่รบกวนนะครับ และแสดงความเสียใจด้วยนะครับ)

 

โดย: veerar 1 มีนาคม 2551 0:44:54 น.  

 

คุณยิปซีคะ คิดถึงเหมือนกัน พูดจริงๆนะคะ เพราะชอบมาอ่านเรื่องเล่าของคุณ อ่านทีไรเหมือนได้ชโลมใจ ยังบอกกับคนข้างๆตั้งหลายครั้ง ว่าอ่านบล็อกของคุณยิปซี แล้วเหมือนกำลังลอยได้ ฮิๆๆ แปลออกมาฟังดูเว่อร์เล็กน้อย แต่รู้สึกแบบนี้จริงๆค่ะ

คุณยิปซี ปล่อยสมุดร้างแบบนี้ เดี๋ยวสมุดบันทึกเหงาเหมือนของเรานะคะ

 

โดย: KOok_k 1 มีนาคม 2551 3:51:49 น.  

 

หัวใจคนเขียนอ่อนโยน
และน่ารักเหลือเกินค่ะ

 

โดย: ระเบียงดอกไม้ 1 มีนาคม 2551 4:54:13 น.  

 

based on true story รึเปล่าน๊อ
คิดถึงคุณยิปซีนะค๊า

 

โดย: คุณย่า 1 มีนาคม 2551 6:54:39 น.  

 

แวะเข้ามาหาคุณยิปซีตอนดึก ๆ .. เห็นหัวข้อเรื่องของบล๊อกนี้ .. แล้วเกิดความอยากอ่าน
แต่พอหลวมตัวอ่านแล้วพูดอะไรไม่ค่อยออกจริง ๆ เลยล่ะคุณยิปซี
โตสรู้ว่า .. หลัก ๆ เลยของบล๊อกนี้ คุณยิปซีพูดถึงลุงสัปเหร่อ
แต่.... โตสเศร้าไปกับน้องดาจังเลยอ่ะจ๊ะ .. เศร้าแทนครอบครัวของน้องเค้า
เศร้าที่ทำไม .... คนดี ๆ มาก ๆ หลาย ๆ คน ถึงมีชีวิตสั้นจัง
เพราะว่าการมีชีวิต .. มันคือความทุกข์ .. หรือเปล่านะ ..

เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าว่างโตสจะแวะมาอ่านบล๊อกล่าสุดนะจ๊ะ .. ตอนนี้ทั้งเศร้า ทั้งง่วงเลยล่ะ

Good night from Orlando จ๊ะ

 

โดย: Chini 5 มีนาคม 2551 14:33:12 น.  

 

อืม... กันคุณยิปซีเข้าใจผิดว่าโตสกำลังทุกข์อะไรหรือเปล่า
ที่โตสบอกว่า การมีชีวิต มันคือความทุกข์ .. จริง ๆ แล้วโตสหมายถึง ความทุกข์ยากอ่ะจ๊ะ
เพราะเห็นว่าน้องดาต้องออกจากโรงเรียนมาเพื่อช่วยพ่อแม่ทำงานดายหญ้า

ไปนอนแล้วก๊ะ

 

โดย: Chini 5 มีนาคม 2551 14:36:35 น.  

 

อ่านแล้วคิดถึงสัปเหร่อที่เป็นเพื่อนของไอ้ฟัก ในหนังสือ คำพิพากษาเลยครับ

 

โดย: ฟ้าดิน 9 มีนาคม 2551 2:39:11 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.