เราต่าง,,,,

ฉันเฝ้านึกตรึกตรองมาชั่วกัปป์ กับคำรำพึงว่า "ฉันคือใคร ฉันคือใคร" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จนเมื่อฉันได้เงยหน้าขึ้น เพื่อที่จะเงียบ เมื่อครั้งที่เสียงฝนและพายุฟ้าเริ่มสร่างซา แล้วฉันก็ได้ยิน "ฉันคือใคร ฉันคือใคร" แว่วลอยมาจากอีกฟากของมวลหมอกสลัว

นานนับวูบลมหายใจของเมฆครึ้ม กระทั่งเวลา ได้กลับมาดำเนินต่อไปอีกครั้ง ภายใต้รอยฝนอาบแสงตะวันชรา

ฉันเห็น เธอยืนขึ้น พยายามไขว่คว้าใยหมอกที่กำลังลอยเลือน แต่เมื่อมือเอื้อมนั้น คว้าได้เพียงความเย็นชื้น เธอจึงเศร้า เธอจึงกลับไปเฝ้าถามคำถามเดิม "ฉันคือใคร ฉันคือใคร"

ยามนั้น ฉันจึงมองย้อนไป ข้ามคำถามซ้ำๆนั้น สู่เรื่องราวที่ผ่านมา จากฤดูฝัน จนถึงฤดูเหงาที่ปรกคลุมโลกอยู่ในวันนี้
แล้วฉันก็รู้สึกถึงสายลมอบอุ่น ชุ่มชื่นและสดใส ลอยเรื่อยมาเบาๆ เพื่อเข้ามาบอกหัวใจว่า "ฤดูอบอุ่นกำลังจะมาถึง ฤดูอบอุ่นกำลังจะมาถึง"

ฉันจึงหลับตาลง เพื่อนำคำถามเก่าๆนั้น เก็บฝากไว้กับความทรงจำ ก่อนจะลืมตาขึ้น เพื่อมองโลกผ่านคำถามใหม่

"เธอคือใคร" ฉันถามเธอ ที่อยู่อีกฟากฝั่งของความว่างเปล่า แล้วเธอก็หันมา "เธอคือใคร" เธอถามฉัน

และด้วยสิ่งที่ฉันรู้ แม้มันอาจไม่ใช่ทั้งหมด "ฉันคือคนธรรมดาคนหนึ่ง" ฉันตอบ จากมุมมองเล็กๆที่ฉันแน่ใจ เธอนิ่ง มองหาความมั่นคงในคำตอบนั้นจากสายตาฉัน

จนเมื่อความเป็นสามัญของคำตอบ ได้หยั่งลงลึกถึงหัวใจเธอ เธอจึงยอมรับว่า "เช่นนั้น เราคงไม่ต่างกันในคำถามนี้" จากถ้อยคำที่เหลือจากเธอกล่าว ฉันจึงสงสัย

"แล้วในคำถามอื่นๆเล่า" ฉันถามถึงสิ่งที่เราอาจต่างกันออกไป

เธอยิ้มเมื่อกล่าว "อาจเป็นคำตอบที่เราต้องร่วมกันถาม และอาจเป็นเวลาที่ตอบได้ แต่อย่างน้อย" ในเวลานี้ สิ่งที่เรารู้สึกอาจจะเป็นเหนือกว่าคำตอบ

"เธอสัมผัสได้ไหม" เธอถามฉันถึงเวลาที่ดำเนินอยู่ท่ามกลางเราทั้งสอง

ฉันและเธอ ต่างเคยเป็นหนึ่งในผู้คนทั้งหลาย ที่เฝ้าถามความเหงาด้วยคำถามซ้ำๆนั้น ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ราวฝันอยู่ชั่วนิรันดร์

แต่อย่างน้อย ในช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันได้มองเธอ พยายามไขว่คว้าบางสิ่งเพื่อมาเป็นคำตอบ ฉันก็หวนนึกไปถึงผู้คนอีกมากมาย ผู้คนซึ่ง บ้างก็เก็บสายลมมาทอเสื้อตัวงาม และเขาก็ยึดเสื้อลมนั้นไว้เป็นเครื่องห่มใจ บ้างก็คว้าเศษแสงมาแต่งถ้อยคำ และได้ดื่มกินความหมายเหล่านั้นให้อิ่มวิญญาณ

เราเอย ก็อาจไม่ต่างจากผู้คนเหล่านั้นหรอก การหยุดถาม ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเรารู้คำตอบ แต่บางครั้ง "ฉันสงสัยในคำถาม" และเธอว่า "แล้วเธอจะตั้งคำถามต่อคำถามหรือ" เราขบขันจึงหัวเราะ เราหัวเราะด้วยกัน เมื่อนั้นดูราวเหมือนกับว่าทั้งโลกนี้ . . . . . . . . . .

ทิวาหมดอายุขัย ผ่านมาสู่ลมหายใจสีดาวของรัตติกาล มีโลกหนุนต้นหญ้าอ่อนๆ ให้เราเอาหลังอิงไว้ และมีกลุ่มดาวกางเขนใต้ให้เราเหยียบยืน กลุ่มดาวหมีใหญ่ ลอยหมุนอยู่เหนือหัวเรา

"พรุ่งนี้" ฉันบอกเธอ "เธอจะเห็นตะวัน ทอเช้าขึ้นที่ปลายมือซ้ายของฉัน" เธอยิ้มเมื่อบอกว่า "และพรุ่งนี้ เธอจะเห็นจันทร์แรมแย้มค่ำคืน ออกมาจากปลายมือขวาของฉัน"

"แล้วข้างบนฟ้านี้ล่ะ" ฉันถาม และเธอก็บอกว่า "ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไร บนฟ้าจะมีทุกสิ่ง ว่างเว้นไว้ให้เราได้มองอยู่เสมอ" จากนั้น เราต่างหลับตาลง และโลกก็ หมุนไป หมุนไป

Create Date : 13 มกราคม 2551		0 comments
Last Update : 13 มกราคม 2551 0:33:19 น.
Counter : 322 Pageviews.
Share Tweet