|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เจ็บซ้ำซ้ำ
-25 มกราคม 2553-
และแล้วเส้นทางรักครั้งใหม่ของผมก็มาถึงทางตัน ด้วยระยะเวลาสั้นๆเพียงสามเดือนกว่าๆเท่านั้น
ด้วยเหตุที่ว่าหัวใจผมที่เคยเจ็บมาแล้วหลายครั้ง (ครั้งล่าสุดกับ -ถามเอาอะไร-) มันไม่สามารถทนรับ พบหน้าและทักทาย ความเจ็บซ้ำซ้ำในรูปแบบเดิมๆได้อีก
...ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม ที่ทำให้ฉัน ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้ เรื่องราวก็เดิมๆ เหมือนเดิมอยู่ทุกที ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน...
ด้วยเหตุที่ว่าความเจ็บซ้ำซ้ำในรูปแบบเดิมๆนั้น มันกลับมาทักทายหัวใจดวงเดิมของผมอีกครั้ง
แม้ว่าครั้งนี้มันจะมาพร้อมกับคนใหม่และรักครั้งใหม่ แต่มันก็ยังคงมาในรูปแบบเดิมๆที่ทำร้ายหัวใจได้อย่างไม่ใยดี
ราวกับว่าเข็มนาฬิกาแห่งเรื่องเลวร้ายนั้นมันไม่เคยยอมหยุดเดิน มันได้แต่เดินไปข้างหน้า ๆ ด้วยความเร็วที่มากขึ้น ๆ
แถมในบางครั้งบางครามันยังชอบย้อนเวลากลับไปในบางช่วงเวลา ให้คนหัวใจปวดร้าวและอ่อนแอได้พบเจอเพื่อให้นึกถึงและจดจำ ว่าช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดบาดลึกนั้นมันยังคงอยู่
เพียงแต่รอเวลาให้เข็มนาฬิกาแห่งความเลวร้าย ได้ย้อนทวนกลับไปเพื่อให้คนหัวใจอ่อนแอทั้งหลาย ได้ลิ้มรสและรับรู้ความเจ็บแปลบปวดร้าวนั้นอีกครั้งเท่านั้นเอง
...รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเอยด้วยน้ำตา...
ความไว้ใจ บางครั้งมันมักย้อนกลับมาพร้อมกับ ความเจ็บใจ
เจ็บใจที่ตัวเองรักและไว้ใจเค้ามากจนเกินไป เจ็บใจที่เชื่อใจและมั่นใจเค้ามากจนเกินไป และเจ็บใจที่สุดท้ายแล้วมีแต่ตัวเราเองนั่นแหละที่ปวดใจ
เพราะจากประสบการณ์รัก (ร้าย)ในครั้งก่อน ทำให้ผมเริ่มเชื่อลางสังหรณ์ของหัวใจตัวเอง
เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น เชื่อในสิ่งที่ตัวเองพบ เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเจอ และเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด
เพราะว่ากับรักครั้งก่อนนั้นลางสังหรณ์ของผมมันถูกต้องเสมอมา เพียงแต่ว่าผมกลับเลือกที่จะปิดกั้นหัวใจตัวเอง ไม่ให้รับรู้และยอมรับความจริงอันปวดร้าวว่า...เค้า (คนรักเก่า)มีคนใหม่จริงๆ
และครั้งนี้ลางสังหรณ์ของหัวใจผมมันก็กลับมาทำงานอีกครั้ง แม้ว่ามันอาจจะเป็นได้ทั้ง จริง และ ลวง
...เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไร ไม่เคยจำ...
การส่งข้อความหวานๆให้กัน การโทรหากันยามดึก การโทรคุยกันตอนผมโทรหาแล้วไม่รับ
มันคงไม่ใช่เหตุผลมากพอที่จะบอกได้ว่าเค้ากับคนนั้น จะมีอะไรเกินเลยกว่าการเป็นเพื่อนกัน
บวกด้วยเสียงยืนยันอันหนักแน่นของเค้าที่บอกกับผมว่า...
เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ
ถ้าเป็นแค่ครั้งแรก ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ผมก็คงคิดว่าไม่มีอะไร และคงปล่อยให้เรื่องราวเหล่านี้ผ่านเลยไป แต่มันไม่ใช่ เมื่อมันมีครั้งที่สี่ ครั้งที่ห้า ครั้งที่หก และครั้งต่อๆไปตามมาอย่างนี้
ผมคงจะไม่ยอมเป็นคนโง่งมเหมือนเมื่อครั้งก่อนหน้านั้นอีกแล้ว ก็อย่างที่เคยบอกไว้ว่าเพราะเคยผ่านประสบการณ์รัก (ร้าย)มาก่อน ครั้งนี้ผมจึงขอเชื่อหัวใจตัวเองดูสักครั้ง
...ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้ ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา...
แต่การเลิกราและเลิกรักกับใครสักคนนั้น มันก็ไม่ได้ทำได้ง่ายดายเหมือนกับการทิ้งขยะลงถัง
เพราะการเลิกรักนั้นมันเกี่ยวข้องกับหัวใจโดยตรง ข้องเกี่ยวกับหัวใจมนุษย์ที่ช่างแสนบอบบางและอ่อนไหว
หลังจากนอนไม่หลับเพราะเฝ้าครุ่นคิดหาคำตอบถึงเรื่องนี้ทั้งคืน เนื่องด้วยสมองและเหตุผลพากันโต้แย้งลางสังหรณ์ของหัวใจผมว่า...
คิดดีแล้วหรือ?
คืนนั้นทั้งคืนผมจึงใช้ทั้งสมอง หัวใจและหยดน้ำตา คิดคำนวณพร้อมประมวลผลถึงคำตอบในรักครั้งนี้ว่า...
สมควรจะเป็นเช่นไร?
และสุดท้ายความคิดตกตะกอนที่ได้ก็คือ...ผมขอเลือกเชื่อหัวใจตัวเอง
...เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไร ไม่เคยจำ...
แต่...... หัวใจและสมองมนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาให้ลืมเรื่องราวอะไรได้ง่ายๆ
การเปลี่ยนเบอร์ใหม่และหักซิมเบอร์เดิมทิ้งนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ผมลืมและคิดถึงเค้าน้อยลงเลย
แม้จะไม่มีเบอร์และชื่อของเค้าอยู่ในเครื่องแล้วก็ตาม แต่ตัวเลขเหล่านั้นก็ยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัว ซ้ำไป ซ้ำมา...
ตัวเลขที่เมื่อเรียงกันแล้วจะกลายเป็นเบอร์โทรเค้า ราวกับสมองและหัวใจผมสั่งการไว้ว่าไม่อยากให้ลืมเลือน
และแล้วความรักก็มีอำนาจเหนือกว่าเหตุผล ผมจึงลองโทรไปหาเค้าด้วยเบอร์ใหม่ดู เพราะสิ่งที่ผมอยากรู้และอยากได้ยินจากปากเค้าก็คือ...
สิ่งที่ผมคิดมันจริงไหม?
ซึ่งสุดท้ายคำตอบที่ได้ก็แค่คำแก้ตัวเหมือนเดิม แต่หัวใจผมรับรู้และสัมผัสได้จากน้ำเสียงของเค้าว่ามันคือ เรื่องจริง
...ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้ ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา...
นี่คงเป็นคำพูดสุดท้ายที่อยากบอก... ...ลาก่อน
คือข้อความสุดท้ายที่ผมส่งไปให้เค้า ก่อนที่จะหักซิมเบอร์ใหม่นั้นทิ้ง
กระบวนการทำร้ายตัวเองก่อนที่จะโดนทำร้าย เป็นกระบวนการหนึ่งที่ผมเลือกใช้เป็นประจำ และครั้งนี้ผมก็เลือกใช้มันอีกครั้ง
แม้ว่าผลลัพธ์สุดท้ายที่ได้จะเป็นเพียงผมคนเดียวที่รู้สึก เจ็บ ก็ตาม ใครจะว่าผมเป็นคนโง่ เห็นแก่ตัวหรือว่าคิดมากไปเองก็ตามใจ แต่สิ่งที่ผมได้ทำลงไปนั้น ผมคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว
มันเป็นวิธีเดียวที่ผมจะปกป้องหัวใจตัวเอง ถึงแม้ว่ามันจะทำร้ายหัวใจไปด้วยพร้อมๆกันก็ตาม
แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้หัวใจร้าวๆของผมนั้น ต้องทนรับความเจ็บปวดซ้ำซ้ำจากคนที่ผมรักอีกครั้งแน่นอน
...ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา...
Create Date : 26 มกราคม 2553 |
Last Update : 28 มกราคม 2558 16:42:41 น. |
|
24 comments
|
Counter : 1548 Pageviews. |
|
|
|
โดย: thinkcraft วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:19:13:06 น. |
|
|
|
โดย: ความรัก ยากที่จะเข้าใจ IP: 125.26.175.85 วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:19:23:47 น. |
|
|
|
โดย: peeamp วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:19:55:49 น. |
|
|
|
โดย: blog pu วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:20:20:52 น. |
|
|
|
โดย: อิ ส ร ะ ช น ตั ว โ ต เ ต็ ม วั ย . . ไม่ ใ ช่ ใ ค ร . . . มัน คื อ . . (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:20:26:22 น. |
|
|
|
โดย: peeamp วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:20:51:55 น. |
|
|
|
โดย: น้ำเคียงดิน วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:21:28:23 น. |
|
|
|
โดย: aenew วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:21:49:40 น. |
|
|
|
โดย: BeCoffee วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:22:21:47 น. |
|
|
|
โดย: ส้มแช่อิ่ม วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:23:27:12 น. |
|
|
|
โดย: Chulapinan วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:23:32:04 น. |
|
|
|
โดย: น้ำเคียงดิน วันที่: 27 มกราคม 2553 เวลา:21:40:55 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 28 มกราคม 2553 เวลา:8:02:15 น. |
|
|
|
โดย: ตัวp_box วันที่: 28 มกราคม 2553 เวลา:9:31:17 น. |
|
|
|
โดย: peeamp วันที่: 28 มกราคม 2553 เวลา:10:43:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [?]
|
คนเรามีโชคไม่เท่ากัน แม้กระทั่งในความฝัน
-------------------------
การให้คะแนนในบล็อกนี้ ไม่ได้มีกฏเกณฑ์หรือหลักการใดๆทั้งสิ้น แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นขึ้นอยู่กับความชอบส่วนตัวของเจ้าของบล็อกเป็นสำคัญ
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด |
|
|
|
|
|
|
|
|