|
ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 15
ตอนสิบห้า ชวนมาดู อยู่ใกล้กัน ไม่มีคั่น โฆษณา ให้หน้าเสีย อย่าสิ้นหวัง นั่งหลับตา ทำหน้าเพลีย เชิญมายเดียร์ เชียร์หนังเรา เอาให้มันส์
ลอยละล่อง สองตา ยังพร่ามัว ลมผ่านตัว พัวพัน ดันร่างไหล คล้ายใครคุม กุมบ่า พาลอยไกล แหงนเงยไป ได้เห็น เป็นเพื่อนกัน
ผีเสื้อยักษ์ คล้ายปักษา พาโบยบิน หูยลยิน ดินระเบิด เกิดพลิกผัน ปลวกเพลี่ยงพล้ำ จำหนีไป ในรูพลัน ปิ่นเพื่อนฉัน ถูกดันลง โพรงปลอดภัย
แรงระเบิด เกิดเพราะแสง เพ่งจากฟ้า วัตถุบ้า ยิงลงมา จากฟ้าใส เรียบแบนบาน คล้ายจานบิน ถิ่นแดนไกล รูปร่างใหญ่ ใกล้เคียงกับ สนามบอล
พวกยักษ์ร้าย วิ่งไล่ เข้าใกล้รู ผีเสื้อรู้ ขู่เสียงดัง หวังสั่งสอน เรียกพวกพ้อง ล่องลอยมา ฟ้าสั่นคลอน บินสลอน ร่อนไป ในนภา
หลายสิบตัว ต่างรัวปีก ไม่หลีกหนี เพิ่มความถี่ เกิดมีลม โหมจากฟ้า เกิดพายุ ดุร้าย พระพายมา กวาดยักษา ลาลอยล่อง ลงเหวไป
ฝ่ายจานบิน สิ้นแรงสู้ อยู่ไม่ติด ถูกลมบิด หมดฤทธี ต้องหนีหาย ศัตรูลา ภาระเสร็จ เหตุคลี่คลาย ผีเสื้อลาย บินไต่ลง ตรงพื้นดิน
ปลวกวิ่งออก นอกโพรง โล่งใจนัก พาที่รัก ผลักขึ้นมา นอนหน้าหิน ฉันรีบลง ตรงไปหา น้ำตาริน ห่วงหาปิ่น แทบสิ้นใจ กายระทวย
ส่งความถี่ ผีเสื้อรับ แล้วจับความ มันเดินตาม ถามปัญหา เข้ามาช่วย มันยืดงวง ล้วงหญ้าไป ให้คนป่วย ปลุกปิ่นด้วย กลิ่นราก จากหญ้างาม
ดอกเจ้านี้ มีฤทธิ์ ทำจิตหลับ แต่รากกลับ ขับพลัง อย่างล้นหลาม หากลองใช้ ไปมาก ยากติดตาม ใช้พองาม ตามจำนวน ไม่กวนใจ
ปิ่นเริ่มฟื้น ตื่นขึ้นมา ถามหาฉัน ประคองกัน พลันเอ่ยถาม ตามสงสัย เล่าให้ฟัง กำลังฟื้น ปิ่นรื่นใจ ลุกขึ้นไป ไล่สำรวจ ตรวจรอบกาย
ผีเสื้อลา เหินฟ้าไป หายลาลับ ปลวกไม่กลับ ใจขับสู้ อยู่ไม่หาย ตรวจไปเรื่อย เหนื่อยเหลือทน จนตาลาย แล้วทันใด เหมือนในฝัน ฉันเห็นมัน
วิหารทอง ส่องแสงเรือง อยู่เบื้องล่าง พวกเราต่าง สว่างใจ คล้ายความฝัน ผ่านเวลา ฟ้าเปลี่ยนแปลง สีแดงพลัน ดวงตะวัน นั้นคล้อยลง ตรงหน้าเรา
กลุ่มเรานั่ง ข้างไทรสูง ตรงหน้าผา นั่งมองตา หน้าสดใส ไม่มีเหงา แสงสองผ่าน ม่านเมฆา เข้าตาเรา อยู่ยอดเขา เฝ้าดูวิว ลมพริ้วมา
หันไปมอง น้องปลวกน้อย ค่อยคลอเคลีย นั่งนัวเนีย เขี่ยเล่นกัน แสนหรรษา ชะเง้อมอง จ้องสาวแสบ แอบหลบตา เธอหันมา สบตากัน ฉันหน้าแดง
ปิ่นเอื้อมมือ ถือจับ รับมากุม คล้ายร้อนรุ่ม ฉันกุมท้อง ตาจ้องแสง ผีเสื้อน้อย ลอยข้างใน กายหมดแรง เหมือนใครแกล้ง แรงปั่นป่วน มวนท้องจริง
บรรยากาศ พาใจ ให้ใหลหลง ปิ่นซบลง ตรงไหล่ ใจสุขยิ่ง ผิวนวลนุ่ม ชุ่มใจ ใกล้เกินจริง คล้ายทุกสิ่ง เป็นความฝัน ฉันคิดไป
ปิ่นบีบมือ หูอื้ออึง ซึ้งในจิต ไม่เคยคิด ชีวิตนี้ มีความหมาย ชีพจร กระดอนเด่น เต้นกระจาย ตะวันหาย ลงใต้ดิน สิ้นแสงทอง
ฟ้ามืดไป ได้เวลา ตาเริ่มปิด สองเราชิด ติดกันแจ แค่เราสอง นอนข้างสาว ดาวเต็มฟ้า สวยน่ามอง ปิ่นยังจ้อง มองมา ตรงหน้าเรา
เกิดนึกพลัน ฉันคนผิด คิดปล่อยใจ ไม่ควรให้ ใกล้เธอ เพ้อเพราะเหงา เธอมีแฟน แขนไม่ว่าง ห่างจากเรา ใจเกิดเศร้า เราอึดอัด กำหมัดนอน
ขยับไป ให้ห่างกาย ไม่ใกล้ชิด กลิ้งตัวบิด จิตใจพัง ต้องสั่งสอน ก่อนนี้สุข แล้วทุกข์แพ้ ไม่แน่นอน หลับพักผ่อน นอนไป ให้ลืมเลือน
ลมพัดเอื่อย เรื่อยมา พากันหลับ ไม่รู้รับ ดับใจนิ่ง ทิ้งตัวเกลื่อน ลมพัดนำ ความเหน็บหนาว เข้ามาเยือน มีสิ่งเตือน เสียงเคลื่อนไหว คล้ายภัยมา
*** โปรดติดตามตอนต่อไป ***
| Create Date : 30 พฤศจิกายน 2556 |
|
0 comments |
| Last Update : 30 พฤศจิกายน 2556 4:42:55 น. |
| Counter : 678 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [