Bloggang.com : ความฝันเดินทาง : ไม่ใช่กวี แต่อยากลองแต่งเล่น ๆ ลองอ่านดูนะจ้ะ

ไม่ใช่กวี แต่อยากลองแต่งเล่น ๆ ลองอ่านดูนะจ้ะ

ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแต่งกลอนได้นะ
แต่ว่าช่วงนี้รู้สึกว่าเครียด ๆ อยากที่จะขีดจะเขียนตามเรื่องราว
ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดีอ่ะ จะแต่งเรื่องสั้นก็ไม่ไหว เขียนไม่เป็น
เขียนเป็นแต่ระบายความในใจอ่ะ........

ตอนที่กำลังหาว่าจะขีดจะเขียนอะไรดีนะ ความคิดแวบเข้ามาอ่ะ

แบบว่าช่วงนี้มีคนที่รู้จักกันอยู่เค้าเป็นแบบนี้อ่ะ

แบบว่าเค้าชอบบอกว่าเค้ารู้แล้ว เค้าทำเหมือน

เค้ารู้ดีทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอะไร แต่ความจริงมันก็ไม่เท่าไร

หรือย่างที่เราอ่านหนังพวกแนวที่ให้กำลังใจหรือข้อคิดแนวทาง

ในการดำเนินชีวิต เค้าก็จะบอกว่าเค้าไม่สามารถที่จะอ่านได้หรอก

เพราะว่าเข้ามีอยู่แล้ว ไม่สามารถที่จะรับอะไรเพิ่มได้อีก

เราก็ฟังได้นะ แต่ว่าบางอย่างที่ฟังบ่อย ๆ แต่ที่เค้าพูดมา

มันไม่ค่อยจริงเท่าไรนี่สิ เราก็เลยแอบเอาเรื่องเค้ามาวางเป็นแนว

แต่ไม่ทั้งหมดนะ คิดเอาเองมั้งส่วนใหญ่ คนที่เข้ามาอ่านก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะ

แบบว่าครั้งแรกที่เขียนจริง ๆ ไม่เคยเขียนอะไรเป็นเรื่องแบบนี้มาก่อนอ่ะจ้ะ

ยังไงก็ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะจ้ะ

ฉันเก่ง ฉันรู้ ฉันทำได้

จะยากอะไรกับการคิดเพียงแค่นั้น

เคยมากกว่า คิดมากกว่า เขาคิดกัน

คิดแค่นั้น ฉันคิดได้ มากกว่าเขา

ฉันไม่สน ฉันรู้ ว่าฉันเก่ง

ฉันไม่เกรง ฉันไม่กลัว ใครใครเขา

แม้ใครว่า ฉันไม่สน เพราะตัวเรา

ก็เพราะเขาคิดได้แค่นั้นเอง

ด้วยความคิดจิตที่ทะนงอยู่

คิดว่ารู้มากกว่าและตัวเก่ง

ไม่รับรู้คำใครไม่ยำเกรง

คิดว่าเก่งกว่าใครและแน่จริง

แค่ถ้อยคำความคิดของคนอื่น

แม้จะหมื่นแสนล้านก็ขว้างทิ้ง

ยืดถือมั่นตนตัวเป็นของจริง

ฉันนั้นหยิ่งกว่าจะเอาคำเขามา

ผ่านเวลาผ่านเรื่องราวหลากหลายอย่าง

ก็มีบางคนสร้างปมปัญหา

ฉันเลยโทษทุกคนที่เข้ามา

สร้างปัญหารุมเร้าให้เศร้าใจ

ฉันไม่ผิดฉันโทษแต่คนอื่น

ว่าถ้าขืนสร้างปัญหาให้แก้ไข

ฉันจะโต้และฟาดฟันสู้ใครใคร

ฉันมั่นใจฉันสู้ได้กับทุกคน

จากปัญหาหนึ่งสองเพิ่มเป็นสาม

ให้ฉันตามแก้ไขจนสับสน

แก้ไม่ได้คิดมากกลัวกังวล

คิดวกวนหนทางแก้ห่างเหินไกล

ความเครียดเริ่มเข้าเร้ารุม

จิตใจกลัดกลุ้มหม่นหมองเกินแก้ไข

ทุกปัญหารุมเร้าให้เศร้าใจ

หนทางไปมืดมนทนทุกข์ตาม

ที่เคยคิดว่าฉันนั้นก็เก่ง

จากไม่เกรงไม่กลัวใครใครถาม

ที่เคยทิ้งถ้อยคำและข้อความ

เริ่มคิดตามความคิดของทุกคน

ที่เคยคิดว่าฉันนั้นก็รู้

ตอนนี้ดูวุ่นวายและสับสน

คิดเกรงกลัวอำนาจทำลายตน

ความอดทนเริ่มถดถอยลดน้อยลง

มานั่งคิดถึงอดีตที่เคยก่อ

อยากตัดพ้อต่อว่าเคยเป็นหงส์

มาวันนี้ที่เคยคิดลดน้อยลง

ได้แต่ปลงที่คิดฝันมันคือดิน

กว่าจะรู้ว่าสายทำลายตัว

ความขลาดกลัวทำลายทุกอย่างสิ้น

เกือบมอดม้วยชีวาสิ้นฟ้าดิน

ฉันหมดสิ้นโรยราไร้เรี่ยวแรง

আআআআআআআআআআআআআআআআআআ

Create Date : 25 กันยายน 2550

Last Update : 21 กันยายน 2551 13:59:06 น.

2 comments

Counter : 778 Pageviews.

มาอ่านคนแรกเลยจ้า

โดย: ไม่รู้หนูไม่ได้ทำ

วันที่: 26 กันยายน 2550 เวลา:14:24:35 น.

แต่งกลอนได้ดีมากๆเลยค่ะ

โดย: pumpond

วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:23:30:36 น.