Group Blog All Blog
|
เรื่องเศร้ากับชีวิตการทำงาน เป็นเวลา 103 วันที่ผมไม่ได้ Update Blog เลย ที่จริงแล้วนี่คงเป็นวิสัยของคนขี้เกียจเป็นแน่แท้ ที่จริงแล้ว ความขี้เกียจของผมนั้นไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ คงเริ่มเมื่อตอนเรียน ป.โท ที่รับสอนพิเศษเต็ม 7 วัน ทำให้เวลาในการเขียนรายงาน ทำการบ้านส่งอาจารย์ไม่เพียงพอ ทำให้เวลาผมจะไปเรียน ต้องคอยภาวนาให้ไม่สบาย เกิดแผ่นดินไหว ภัยพิบัติต่างๆ นานา เพื่อให้อาจารย์ยกเลิก Class (ซึ่งในความเป็นจริง โอกาสที่เราอยากใหเกิด จะมีความเป็นไปได้แค่ 0 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น (เห้อออออออออออ!) Topic ของ Blog ในวันนี้เป็นเรื่องเศร้าครับ ผมให้ชื่อเรื่องว่า เรื่องเศร้ากับชีวิตการทำงาน เพราะดูแล้วตรงตัวดี ไม่ต้องเย้นเย้ออารัมพบทอะไรมากมาย ตอนนี้ผมทำงานเป็นนักวิชาการศึกษาในที่แห่งๆ หนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร งานของผมนั้นไม่ได้ใช้ความรู้ที่จบมา แต่พอถูๆ ไถๆ ได้ เพราะชื่อตำแหน่งมันดูเหมือนจะดูดีมีสกุล ดูแล้วเป็นผู้ได้ใช้ความรู้ทางด้านการศึกษา (ซึ่งเป็นสาขาที่ผมจบมา) ปัญหาของผมก็คือ การทำงานเข้ากับคนอื่นไม่ได้ โดยเฉพาะกับคนที่มีตำแหน่งใหญ่กว่า เวลาผมทำงาน ผมจะทำงานเต็มร้อย (MSN ก็ไม่เคยเล่น เพลงก็ไม่ฟัง อย่างมากก็นั่งดูข่าว ตอบกระทู้ได้บ้าง (สาเหตุหลักก็คืองานผมค่อนข้างเยอะ สาเหตุรองคือหน้าจอคอมพิวเตอร์ของผมหันออกทางเดิน ซึ่งไม่มีม่านหรือมู่ลี่คอยบังไว้)) แต่ความคาดหวังของเบื้องบนมันมากกว่า เช่น ผมทำร้อย เบื้องบนต้องการร้อยยี่สิบ พอผมทำไปให้ เบื้องบนตีราคาผมแค่ห้าสิบ บางครั้งถ้าทำอะไรม่ได้ดั่งใจ ก็จะใช้คำพูดเชือดเฉือนน้ำใจกันไปเลย เช่น ไม่มีสมอง ให้ไปถามแม่ที่บ้าน จบ ป.โท มีปัญญาแค่เนี่ยะ (ประมาณเนี่ยะอ่ะครับ)  สิ่งที่เสียใจที่สุด ไม่ใช่การถูกด่าหรอกครับ แต่มันเป็นความรู้สึกที่เสียไป ผมมีความตั้งใจที่จะมาทำงานที่องค์กรแห่งนี้อย่างเต็มที่ งานเยอะล้น ต้องกลับบ้านเที่ยงคืนก็เคยทำ ผมก็ไม่บ่น แต่เมื่อทำงานผิดพลาด สิ่งที่เราต้องการคือกำลังใจ และคำแนะนำ ไม่ใช่คำด่าหรือคำเปรียบเทียบ ผมยอมรับว่าผมเป็นคนขี้น้อยใจ แต่ยังๆ ก็ยังตั้งอยู่บนเหตุผล น้อยใจมากๆ กลับไปเศร้าที่บ้านคืนเดียวก็จบ แต่ครั้งนี้มันเป็นความเศร้าถาวร ผมมาทำงานด้วยความทุกข์ เหมือนกับตอนที่ผมรายงานตอน ป.โท ไม่เสร็จ อยากลาป่วย อยากลาพักร้อน ผมมีความเชื่อว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ทำบุญต้องไม่หวังผล แต่ตอนนี้มันกำลังจะตรงกันข้ามครับ  ความรู้สึกตอนนี้คืออยากลาออก แต่ก็สงสารคนที่จะมารับภาระงานของผมต่อ ผมเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงอะไรยากมากๆ ชอบทำเหมือนเดิมซ้ำไปซ้ำมา แต่ความรู้สึกอยากลาออกนี้ เป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน เพราะถ้าจะลาออก คงลาออกเพราะมีกิจจำเป็น แต่ตอนนี้อยากลาออกเพราะมันไม่มีใจให้กับองค์กรนี้แล้ว ผมจะหวังอะไรได้ถ้าวันๆ ต้องมาทำงานด้วยความวิตกกังวัล ระแวงตัวเองตลอดเวลา  ผมถือว่านี่เป็น Diary ของผม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นพื้นที่สาธารณะ แต่ก็อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกในใจของผม ผมเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีตำแหน่ง หรือยศอะไรสูง แต่ก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบต่องาน เป็นคนที่รักงาน และเป็นคนที่รักเพื่อนร่วมงานมากที่สุดคนหนึ่งก็เท่านั้น 
เคยที่มีความรู้สึกว่าคนที่มารับภาระต่อจากเราคงจะลำบากและน่าสงสารน่าดู แต่อยากให้คิดว่า ต่อให้ไม่มีเราองค์กรก็ต้องดำเนินต่อไป เราไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ( อย่าหลงตัวเองว่าสำคัญ)รักตัวเองดีกว่า ถ้าเรามีความสามารถ อย่าไปกลัว พวกไม่มีบุญที่จะมีพนักงานดีดีอย่างเรา อย่าไปทนอยู่กับสังคมทำงานแบบนั้น เพราะมันจะกลืนตัวเราจนเป็แบบเขาเอาได้ สู้ๆ
โดย: runlacat
 วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:15:13:12 น.หลายคน หลายความคิด ขอให้คุณเจอเเต่สิ่งดีๆๆนะค่ะ
โดย: นุ๊ก (บ้านร้างซอย8
) วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:15:36:11 น.คิดเหมือนกันทุกประการเลยค่ะ
เราเต็มที่ที่สุดเราทำงานมากๆๆๆๆๆๆ แต่หัวหน้าบอกว่าเรายังไม่ดีพอ แล้วจะอยู่ต่อไปทำไม แต่นู๋จะลาออกก็ไม่ได้เพราะยังมีหลายเรื่องที่ต้องรับผิดชอบ เฮ้อ เหนื่อยจังค่ะ โดย: mutualek
วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:16:22:58 น.อืมม์ ท่าทางจะโดนเจ้านายวางยาเบื่อมา...
เลยเบื่อนู้นเบื่อนี่ไปหมด อาการต่อมาก็เศร้า หมดกำลังใจ สับสน.... เดี๋ยวอีกพักก้อดีขึ้นครับ เป็นกำลังใจให้นะฮะ โดย: พี่เฮฮา (พี่เฮฮา
) วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:18:37:26 น. |
ต้นคุง ณ โดราเอมอน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จบการศึกษาระดับปริญญาโท สาขาวิชาการสอนวิทยาศาสตร์ ม.เกษตรศาสตร์ กำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก สาขาวิชาวิทยาศาสตรศึกษา ม.ศรีนครินทรวิโรฒ ครัย ตอนนี้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ ความใฝ่ฝัน คือ อยากจะเรียนให้จบปริญญาเอก เพราะอยากสอนคนที่เป็นครู ให้เป็นครูสอนคนที่ดี (งงมั้ยเนี่ยะ!) เคยออกทีวีด้วยครับ ไปเล่นเกมเศรษฐี The Champion ได้แชมป์ 7 สมัย (ออกอากาศวันที่ 8 - 21 กรกฎาคม 2549) ตอนนี้ติด AF มากๆ ไม่รู้จะทำยังไงให้หายติด ติดมันทุก season ด้วย ใครสามารถพาเข้าบ้าน AF ได้จะขอแต่งงานด้วยเลย Friends Blog |
||||||||||||
