ครบ 1 ปีพอดีครับ (เกินไปนิดหน่อย) สำหรับเวลาที่ผมไม่ได้มาเขียน blog เลย ล่าสุดที่ผมเขียนก็คือวันที่ 5 กันยายน 2553 ในเรื่องที่ผมกลายเป็น “อดีตนิสิตปริญญาเอก” หลังจากวันนั้นผมก็ได้ใช้ชีวิตที่สบายมากขึ้น มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น ได้ไปออกกำลังกายมากขึ้น แต่ในใจก็ยังฟุ้งซ่านตามประสาคนที่ต้องมีอะไรทำ

หลังจากวันที่ผมหยุดการเรียนปริญญาเอก ต่อมาอีก 9 เดือน ผมก็ตัดสินใจกลับไปทำงานที่เก่า โดยการสมัครแล้วทำการสอบแข่งขันใหม่หมดทุกขึ้นตอน งานที่ต้องรับผิดชอบก็ไม่เหมือนเดิม งานดูน้อยชนิดลง แต่มีความเครียดเพิ่มขึ้นจากขอบข่ายงานในครั้งก่อน ผมถามตัวเองว่าเราเหมาะสมกับงานนี้หรือเปล่า เฝ้าถามตัวเองทุกวันทุกคืน ในที่สุดใจของผมก็ตอบออกมาว่า “ไม่เหมาะ” เพราะผมจบสายงานการเป็นครู และความใฝ่ฝันของผมคือได้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ในระหว่าง 1 เดือนที่ผมเริ่มงานใหม่กับที่ทำงานเก่า ก็พยายามค้นหางานตามความฝันของตนเอง ในที่สุดก็เจอครับ แต่มันก็ไกลจากบ้านอยู่หน่อย ก็คือ เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา

ผมตัดสินใจไปสมัครสอบเลยครับ โดยการสนับสนุนทั้งหัวหน้างาน พี่ๆ ที่ทำงานที่มีพระคุณ เพื่อนๆ ร่วมงาน หลังจากทำการสมัครและไปสอบ ปรากฏว่าผมก็ได้งานนี้ครับ ช่วงแรกๆ ก็ต้องปรับตัวกันขนานใหญ่ เพราะเราทำงานในหน้าที่นักวิชาการศึกษามานาน พอมาเป็นอาจารย์ก็ต้องขยันขึ้น (แต่มันเป็นสิ่งที่เราชอบนี่หน่า)

สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมากครับ เพื่อนร่วมงานทั้งอาจารย์ด้วยกันเอง และเจ้าหน้าที่ท่านอื่นๆ ก็เอ็นดูและให้ความสำคัญกับเรามาก ทำให้ผมต้องเพิ่มความรักตนเองและขยันมากขึ้น เพื่อไม่ให้คนอื่นๆ ผิดหวังกับเราอีก นักศึกษาก็น่ารักกันทุกคน อาจเป็นเพราะสังคมที่นี่เป็นสังคมต่างจังหวัด ที่ไม่เหมือนสังคมในกรุงเทพมหานคร รถไม่ค่อยติด (แต่ผิดกฎจราจรกันเยอะมาก) แสงสีก็ไม่ค่อยมี (ผมก็ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนอยู่แล้วครับ)

พอถึงวันนี้ นั่งทำงานเตรียมสอนไปเรื่อยๆ มีโอกาสได้เปิด blog ของตัวเองอีกครั้ง พอเห็นวันที่ที่เราเขียนครั้งที่แล้ว ก็เลยตัดสินใจเริ่มเขียน blog ใหม่อีกครั้ง เพื่อเป็นการเริ่มต้นชีวิตการทำงานใหม่ หวังว่าผมจะขยันเขียน blog ขึ้นนะครับ