++ออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ พอสว. บ้านแม่บาง++
ตอนที่ 1.วันเดินทาง
++...จัดทำขึ้นเพื่อเผยแพร่ประชาสัมพันธ์กิจกรรมของ...++
++..หน่วยแพทย์อาสา สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี อ.สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน...++
...สวัสดีครับ เพื่อนๆและทุกๆท่านที่แวะผ่านมาบ้านดอยงาม หยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ หลายๆคนคงจะมีวันหยุดกันซินะ...แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่ได้หยุด เพราะต้องมีหน้าที่ที่ต้องไปปฏิบัติงาน และงานที่ไปนั้นก็เป็นงานของ หน่วยแพทย์อาสาฯ ซึ่งผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่จะต้องได้ออกไปปฏิบัติงานในครั้งนี้ด้วย ผมรู้สึกดีใจครับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมครั้งนี้ ถึงแม้จะเหนื่อย(มากๆๆๆ) แต่ก็ไม่เคยท้อครับเพราะยังรู้ว่า ยังมีใครอีกหลายๆคนกำลังรอเราอยู่...และพวกเขาก็รอด้วยความหวัง...
...ถ้าอยากรู้ว่าผมไปทำอะไรมาบ้างก็ตามผมมาชมกันได้เลยครับ รับรองว่าไม่มีเบื่อครับ...
...เดินทางออกจากที่นัดหมายมาได้ไม่เท่าไหร่ก็มาเจอรถติดซะแล้ว(ติดหล่ม)ฮา...ไปถามเขาว่าติดหล่มตรงนี้มานานไหม เขาก็ตอบมาว่ารถติดอยู่ตรงนี้นานแล้วกำลังรอรถให้มาช่วยมาลาก อ๊ะๆ..ช่างพอดีอะไรเช่นนี้ที่รถของทางเราผ่านมาพอดี ก็เลยได้ช่วยเขาไว้ ...งานนี้เลยได้ทั้งบุญและยังได้ใจของชาวบ้านอีกด้วยนะครับ..ยิ้ม ยิ้ม..
..วิวสวยๆข้างทางครับ แสงแดดกำลังทอแสงไล่ก้อนเมฆ...ทำให้กลายเป็นทะเลหมอกขนาดย่อมๆครับ..
...อ้อ เกือบลืมบอกครับว่า ทางคณะที่ไปออกหน่วยครั้งนี้ ช่วงแรกๆของการเดินทางจะเดินทางด้วยรถยนต์กันครับแต่พอไปถึงอีกสักระยะหนึ่ง ก็จะเปลี่ยนจากรถยนต์มาเป็นการเดินเท้าครับ เพราะเส้นทางที่ไปหมู่บ้านแม่บางนั้น ยังไม่มีถนนครับ มีแต่ทางเท้าเท่านั้น...ช่วงนี้แหละครับพี่น้องที่ จะได้เห็นน้ำใจของกันและกันละ เหอๆ เพราะทางเดินขึ้นเขานั้นทั้งสูงและก็ชันมากด้วย...ตามภาพ กำลังจะแบ่งสัมภาระเพราะมีชาวบ้านเขาอาสามาช่วยครับ ดูๆไปแล้วช่างวุ่นวายดีแท้...อ้าว..แล้วขอมผมมันอันไหนละเนี่ย
...ไม้เท้าเป็นสิ่งจำเป็น ที่ทุกคนจะต้องมีใว้เพื่อใช้ในการพยุงตัวไม่ให้ลื่นหรือล้ม..
...ลองสังเกตุ ใบหน้าของแต่ละท่านเอาใว้ดีๆนะครับ แรกๆก็จะมีรอยยิ้มสวยๆกันอยู่..และถ้าเดินผ่านไปอีกหน่อยไม่รู้ว่าจะมีรอยยิ้มกันอีกหรือเปล่า..เหอๆ..สู้ๆๆ
ต้นไม้ใหญ่ๆในป่าแห่งนี้ก็ยังมีเหลือให้เห็นอยู่นะ
 
...กำลังยื่นลุ้น ให้พี่เขาเดินข้ามสะพาน??(หรือเปล่า)...ให้ปลอดภัยครับ....
อ๊ะๆ..มีน้องๆตามมาอีกแล้ว ถ่ายไว้ๆ..
เดินทางมาเกือบจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว ขอหยุดพักสักแปร๊บบบนะ มันเหนื่อยอ่า
..น้ำใจจากชาวบ้านที่เขามาช่วยกันขนของครับ  ซาบซึ้งในน้ำใจของพวกเขาจริงๆ...ถ้าไม่มีพวกเขาแล้ว พวกเราก็คงจะเดินทางไปไม่ถึงที่หมายแน่ๆเลยละ...ขอบพระคุณนะครับ..
ถะ ถะ ถึงแล้ววววววววว...เย้ๆๆดีใจจัง..วู้ๆๆเห็นหลังคาบ้านลิบๆแล้ว เฮ้อ!!กว่าจะถึง
โหหห...ดูดอกบัวตองซิครับสวยเชียว...นึกว่าจะโรยไปหมดแล้วนะเนี่ย..
อ้าว...สวัสดีจ้าเด็กๆ..มาคอยต้อนรับคนแปลกหน้า(หรือหน้าแปลกกันแน่หว่า)..ฮา สงสัยคิดว่าเราหล่อแน่ๆเลยคริ คริ
....ว้า น่าเสียดายนะครับ ที่วันนี้มืดค่ำไปซะก่อนเอาไว้เดี๋ยวผมจะเอาช่วงต่อไปมาให้ชมกันอีกนะ...รับรองว่าสนุกครับ
สำหรับครั้งนี้..
ผมก็ขอขอบคุณทุกๆท่าน ที่ได้แวะมาเยี่ยมชมบ้านดอยนะครับ..
แล้วอย่าลืม กลับมาติดตามตอนต่อไปนะ..ยิ้ม ยิ้ม
ดอยงาม
** กรุณากด pause เพื่อรอให้แถบการเล่นเต็มก่อน จากนั้นกด play เพื่อฟังเพลงได้ไวขึ้น**
เพลงนี้ขอมอบให้กับเพื่อนทุกๆคนที่เหนื่อยมาด้วยกันครับ
| Create Date : 19 พฤศจิกายน 2550 |
| Last Update : 19 พฤศจิกายน 2550 2:05:24 น. |
|
12 comments
|
| Counter : 2051 Pageviews. |
 |
|
มีแต่ทางเท้าเท่านั้น...ช่วงนี้แหละครับพี่น้องที่ จะได้เห็นน้ำใจของกันและกันละ เหอๆ เพราะทางเดินขึ้นเขานั้นทั้งสูงและก็ชันมากด้วย...ตามภาพ กำลังจะแบ่งสัมภาระเพราะมีชาวบ้านเขาอาสามาช่วยครับ ดูๆไปแล้วช่างวุ่นวายดีแท้...อ้าว..แล้วขอมผมมันอันไหนละเนี่ย
ซาบซึ้งในน้ำใจของพวกเขาจริงๆ...ถ้าไม่มีพวกเขาแล้ว พวกเราก็คงจะเดินทางไปไม่ถึงที่หมายแน่ๆเลยละ...ขอบพระคุณนะครับ..
เฮ้อ!!กว่าจะถึง
แซวๆๆเน่ออิอิ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เห็นเด็กนักเรียนแล้ว... อยากเป็นครูสอนพวกเค้าจัง
แต่...คิดว่าเป็นบุญของเด็กๆแล้วที่ไม่มีครูอย่างปาณิกคอยสอน
ไม่งั้น... >0< ไม่อยากคิดเลยว่าอนาคตเด็กๆจะเป็นไง (แหะๆ พูดเล่นจ้า)
จะรอติดตามตอนต่อไปคับพ๊ม...