|
เค้าบอกว่า ... ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ ... [เพิ่งรู้ก็วันนี้นี่แหละ]
เมื่อวันอังคาร เพิ่งรู้คะแนนสอบ Endocrine ครั้งแรก
ตกต่ำอย่างเห็นได้ชัด (ที่ 4 จากที่โหล่)
เศร้าสุดๆ
ไม่พอ ในวันเดียวกัน ไอ้เรื่องจัดกิจกรรมรับน้อง ก็มีปัญหาอีก!!!
จะขอความช่วยเหลือจากใคร ไม่เห็นมีใครยื่นมือมาช่วยเลย ...
ยิ่งเศร้าเข้าไปอีก ... 3 ล้านเท่า !!!
คราวนี้เลยร้องไห้น้ำตาแตกไปเลย คุมสติไม่ย่งไม่อยู่แล้ว
โทรไปร้องไห้กับแม่(อีกรอบ) ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ให้แม่รับรู้ ... แต่มันก็สุดจะทนแล้ว ...
ตอนนั้นถึงได้รู้ว่า ... แม่น่ะ ทำทุกอย่างได้เพื่อลูก ...
และเราก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆของแม่อยู่เสมอ ...
เรายังจำคำพูดของเราได้ ที่พูดกับแม่ในโทรศัพท์ว่า
"อุ้ยไม่ต้องการใครแล้ว .. อุ้ยต้องการแต่แม่คนเดียว"
ตอนนั้นรู้เลยว่าแม่อ่ะ โคตรรรรร จะสำคัญต่อชีวิตเราเลย (ป๊ะป๋า อย่าน้อยใจ ป๊ะป๋าก็สำคัญกับเราเหมือนกัน โอ๋ๆ)
และแม่เราก็ขับรถจากต่างจังหวัด มาหาเราแค่ 30 นาที ...
เราเคยได้ยินเพลงของพี่เต๋อ เรวัติ เพลงนึง เพลง "ยิ่งสูงยิ่งหนาว" ... (แก่เกินไปไหมเรา)
เพลงนี้ เหมือนกับชีวิตเราเลย
ยิ่งการศึกษาสูงๆ เจอกับคนเก่งๆ ยิ่งเจอแต่ .... ทั้งนั้นเลย (เติมเอาเอง)
เฮ่อ! ใจมันทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ ไอ้เรามันคนต่างจังหวัด ... ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน
แต่การวิ่งหนีปัญหา... มันก็ไม่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น และการวิ่งเข้าชนปัญหา .. มันก็อาจไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด
เราจำคำของแม่ได้ว่า ... "อุ้ย ต้องปลงบ้างนะ บางทีมันต้องมองข้ามปัญหาบางอย่างไป" ตอนนี้เราลองทำอย่างที่แม่บอก ... แคร์คนอื่นน้อยลง แคร์ตัวเองมากขึ้น ... (ไม่ได้หมายความว่า เราเห็นแก่ตัวนะ)
มันก็ดีนะ .. แม้เพื่อนๆมันจะด่าๆบ้าง เพราะ อุ้ยเปี๋ยนไป๋ จากคน say yes ตลอด กลายเป็น say no เป็นบางเวลา และไม่เอาปัญหาชาวบ้านมาเป็นปัญหาตัวเอง (มีปัญหาก็แก้ด้วยตัวเองสิฟะ!!! )
ตอนนี้สบายใจขึ้น ... และมีสมาธิในการอ่านหนังสือขึ้นเยอะ ....
ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา อ่านหนังสือๆ ไม่สนใจเรื่องชาวบ้าน (เรื่อง รับน้อง ทิ้งไว้ก่อน แม่งมีปัญหา เมิงแก้กันเองเถอะ!! กรูไม่ทำแล้ว กรูเหนื่อย)
เห็นได้เลยว่า สอบครั้งล่าสุด (ก็วันนี้แหละ) ผลเป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่ง แม้มันจะไม่ดีมาก แต่เราก็พอใจ (ก็รอดชีวิตจากการตกได้)
แต่พอเลิกสอบสิ .. ก็กลับมาแก้ปัญหาเรื่องรับน้องต่อ
ไอ้คนทำก็หน้าเดิมๆ .. ไอ้ที่ไม่ทำ ก็บ่นเหมือนเดิม
กรูล่ะเซ็ง ....
เอาเถอะ ... พรุ่งนี้ เค้าก็ไปรับน้องกันแล้ว ... แก้ปัญหากันเองเถอะ ... เพราะ ช้านไม่ไปรับน้องเฟ้ยยย (ทั้งๆที่ตัวเองทำงานมากกว่า 70% ในการจัดการทั้งหมด)
ถามว่าเสียใจไหม? .... ไม่เสียใจนะ เพราะ มันหมดใจแล้วจริงๆ
มันหมด กับ การร้องไห้ครั้งนั้นไปแล้ว ... มันหมดไปกับ คำตอบที่เราได้ในวันนั้น ...
แต่เราบอกเลย ว่า การจัดเรื่องทริป เรามีความสุขมาก ที่เราลงไปทำ ... เพราะ เราชอบเรื่องท่องเที่ยว อยู่แล้ว อีกอย่าง ... เราอยากช่วยเพื่อนเราคนนึงที่มันอาจต้องซ้ำชั้นทั้งปี ถ้ามันสอบวิชา Endocrine ต่ำกว่า C+
เราไม่เสียใจ ถ้า Endocrine เราได้แค่ C ถ้าเราช่วยให้ไอ้เพื่อนเราคนนี้ได้ pass ชั้นเรียน
และเราก็ดีใจ ที่งานรับน้องครั้งนี้ มันลงตัว(เสียที) อย่างที่เราคิด และเราก็เชื่ออย่าง 100% ว่า มันต้องออกมาดี
ทั้งเพื่อนเราและน้องๆ จะมีประสบการณ์ที่ประทับใจกับทริปนี้ (อย่างแน่นอน )
แม้ว่า เราจะไม่มีส่วนร่วมในการเดินทางครั้งนี้ก็ตาม ...
เย็นวันนี้ มีทั้งเพื่อนๆและน้องๆ หลายคน (เป็นสิบ) ถามคำถามเดียวกับเรา
"อุ้ย เอ็ง/พี่ ไม่ไปรับน้องหรอ"
และคำถามที่ตามมาต่อไป
"ทำไมล่ะเมิง/พี่ เมิง/พี่ จัดไม่ใช่หรอ คนจัดไม่ไปได้ไง"
ไอ้เราได้แต่ยิ้มๆ แล้วตอบไป
"เออน่า ... กรูจะไปทำบุญ ไปงานบวชรุ่นพี่ที่ม.เก่า อย่ามาขัดบุญกรูนะ ... คนกำลังจะไปทำบุญ อย่าชวนกรูไปทำบาปเลยนะ" (บาปนี้ หมายถึง การกินสุราเมรัย)
ไปงานบวชจริงๆนะ ไม่ได้กุเรื่องมาบังหน้า ... (ว่าไม่อยากไป แต่ไม่ค่อยมีใครเชื่อ)
(ความจริงก็นิดหน่อยแหละ ตอนแรกปฏิเสธว่าไม่ไปแล้ว แต่พอเกิดเรื่อง เลยโทรไปบอกพี่เค้าใหม่ว่าจะไป)
วันนี้ พอสอบเสร็จ ก็ได้รับโทรศัพท์จากสวรรค์อีกแล้ว
โทรมาทวงงานอีกแล้ว ... เหอๆ นึกว่า จะพูดว่า "สอบเป็นไงบ้าง"
แต่ก็อยากได้ยินเสียงพอดี เหอๆ ดีใจๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เราเลยบอกว่า เนี่ยๆ เพิ่งสอบเสร็จ คุยได้ๆ พี่แกเลยคุยใหญ่ เลย .... เรื่องงาน
พี่แกก็ถามแหละ ว่า ทำสอบได้ป่าว ไอ้เราก็ได้แต่หัวเราะ แหะๆ (ก็ไม่เก่งแบบพี่เค้านี่หว่า) บอกพี่เค้าไปว่า กำลังพยายาม survive อยู่พี่
เม้าท์ๆไปสักพัก ... ถามเรื่องหลาน (พอดีเค้ากำลังเห่อหลาน) บอกว่าว่างๆจะไปเยี่ยมน้องเค้าที่บ้าน
พี่แกเล่นบอกว่า เออ มาจิ ....
เฮ้ยยย.... (อึ้ง คนกำลังอึ้ง)
แล้วบ้านพี่อยู่ไหนล่ะ ... จะรู้ได้ง๊ายยยยยยย
พี่แกดันพูดว่า "ง่ายๆ อยู่ .... ตรงนั้นตรงนี้ตรงโน้น งายยยย"
ไอ้เรา ก็อืมๆๆ แล้วจะให้ไปคนเดียวเนี่ยนะ? (ได้ไงฟะ?)
ไอ้เราก็เลยตกลงว่า เอางี้ สัปดาห์เราว่าง ถ้าว่างตรงกันแล้วค่อยไปละกัน ... เดี๋ยวเราขับรถไป (ขับกันคนละคัน)...
(ใครจะบ้าไปบ้านพี่เค้าคนเดียวฟะ ... แม่เด็ก จะนึกว่าเราจะมาขโมยลูกเค้าอ่ะดิ ถ้าพี่เค้าไม่ไป แล้วช้านจะคุยกับใคร ถึงแม้ว่าที่บ้านเค้าจะเคยเห็นเราแล้วอ่านะ แต่ก็ไม่สนิทกันขนาดน้านนนนน)
เห็นมะ ... ตอนนี้ มีความสุขจัง ... แม้ว่าจะร้องไห้มากมายกับ เรื่องบ้าๆ แต่ก็มีแม่และเพื่อนเก่าให้กำลังใจ ...
ตอนนี้ อุ้ยก็เปลี่ยนไปแล้ว ... ปลงอะไรๆ ได้เยอะขึ้น มีความสุขมากขึ้น ... เครียดน้อยลง ...
แถมยังได้คุยกับพี่ ... เหอๆ มีความสุขๆ
บางที ความสุขเล็กๆน้อยๆ ก็เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้ชีวิตไปได้อีกหลายวัน ...
เห็นมะ .. ฟ้าหลังฝน สดใส เสมอ ... เชื่อเถอะ
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณ ม่าม้า ... ที่เป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ และทำทุกอย่างๆให้อุ้ยเสมอ ... ทดแทนพระคุณอีก 100 ชาติ ก็ไม่เพียงพอ (แต่เราก็ยอมทดแทนนะ จะได้เกิดเป็นลูกแม่ตั้ง 100 ชาติแน่ะ ... แต่แม่คงเบื่อเราก่อนแหงๆ ฮ่าๆ)
ขอบใจอี๊ฟ ยัยเฉาก๊วยของเรา ที่คอยถามไถ่และรับฟังเราอยู่เสมอ ขอบใจมากๆ นายได้ใจเราไป 100% เลย (เพื่อนเก่าคนอื่นๆ อย่าน้อยใจเน้อ ... เราก็ให้ใจพวกนาย 100% เหมือนกัน)
Create Date : 17 พฤศจิกายน 2549 |
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2549 23:12:29 น. |
|
7 comments
|
Counter : 407 Pageviews. |
|
|
|
โดย: icebridy วันที่: 17 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:30:07 น. |
|
|
|
โดย: บัวริมบึง วันที่: 17 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:43:20 น. |
|
|
|
โดย: แมท (everything on ) วันที่: 19 พฤศจิกายน 2549 เวลา:13:51:49 น. |
|
|
|
โดย: ชื่อชั้นสะกดว่า"อีฟ"ย่ะ เป็นเพื่อนกันมาจะ7ปียังสะกดไม่ถูกอีกนะ (-->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- ) วันที่: 20 พฤศจิกายน 2549 เวลา:0:31:05 น. |
|
|
|
โดย: กิมจิ (Sveron ) วันที่: 21 พฤศจิกายน 2549 เวลา:8:38:39 น. |
|
|
|
โดย: jenny (สาวอิตาลี ) วันที่: 22 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:00:18 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
แอบคิดถึงใครคนนึง ... แอบรู้สึกดีๆ กับคนคนนั้น ...
แต่ก็รู้ว่า ทุกอย่างมันต้องหยุดไว้แค่นี้ ...
ดังนั้น ...
... ฉันขอแค่เป็นคนที่เธอไว้ใจ ใกล้ๆตัวเธอ ก็พอ ...
|
|
|
|
|
|
|