Me…Myself : ผู้หญิง...ที่หายไป

ใน Double life of Veronique (1991) ของผู้กำกับโปแลนด์ Krzysztof Kieślowski เล่าเรื่องราวของผู้หญิงสองคนจากสองประเทศ เวโรนิก้า อาศัยอยู่ในโปแลนด์ วันหนึ่งที่จัตุรัสกลางเมืองเธอสวนทางกับขบวนนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งเศส และเธอเห็นผู้หญิงอีกคนที่หน้าตาไม่ต่างไปจากเธอ เวโรนิก อาศัยอยู่ที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ค้นรูปการเดินทางที่เคยถ่ายไว้ และพบว่าหนึ่งในภาพถ่ายนั้นมีภาพของผู้หญิงอีกคนที่เหมือนกับเธอราวภาพสะท้อนของกระจก และในวันที่เวโรนิก้าสิ้นใจกลางเวทีคอนเสิร์ต ชิวิตของเวโรนิกได้เริ่มต้นขึ้น
...
อุ้มขับรถชนแทนในวันที่เธอยังคงเสียใจกับรักร้าวของผู้ชายในอดีต แทนสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับความเป็นตัวตนของเขา มีเพียงภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักผุดขึ้นมาบางครั้งในความทรงจำ แทนเข้ามาทดแทนความอบอุ่นที่ขาดหายไปในชีวิตของอุ้ม และอุ้มได้กลายเป็นบ้านที่ขาดหายให้กับแทน คนสองคนที่ “ ขาด ” เติมเต็มกันและกัน และในวันที่แทนกอดอุ้มไว้ในอ้อมแขน เขาบอกอยากให้วันยาวนานต่อไปอย่างนี้ เขาบอกเพราะเขากลัวผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ปรากฏเป็นภาพลางๆในความทรงจำ จะปรากฏตัวขึ้นมาสักวันและพรากเปลี่ยนชีวิตของเขา ความทรงจำในหัวนั้นเขาไม่อยากได้มันกลับคืนมา เขาเพียงแค่อยากลืมอย่างนี้ไปตลอดกาล
...
ในทางการแพทย์ มีปรากฏการณ์อย่างหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับอาการป่วยทางจิต เรียก Dissociative identity disorder หรือ Split personality เกิดขึ้นในกรณีที่ผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองหรือจิตใจอย่างกะทันหันรุนแรง และสมองได้สร้างกระบวนการป้องกันขึ้นมาโดยทำการลืมเหตุการณ์ที่ตนต้องสัมพันธ์เกี่ยวข้อง พร้อมกับสร้างตัวตนใหม่ที่สามารถต้านรับเหตุการณ์นั้นได้ขึ้นมาทดแทน
...
และผมว่าบางครั้งในชีวิตคนเราก็เป็นแบบนั้น เราไม่เคยที่จะเข้าใจว่าบทบาทที่เรากำลังเลือกสวมเล่นอยู่นั้นแท้จริงแล้วมันถูกสร้างขึ้นโดยใคร หรือเพื่อตอบสนองต่อใคร ในจุดประสงค์ใด จนบางทีเราลืมไปด้วยซ้ำว่า อะไรคือตัวตนของเราที่แท้
ผมชอบบทภาพยนตร์ที่เขียนขึ้นโดย คงเดช จาตุรนต์รัศมี มากเช่นเดียวกับทุกๆผลงานที่ผ่านมาของเขา ( เฉิ่ม / สยิว / เดอะ เล็ตเตอร์ จดหมายรัก ) ผมว่าเขาเป็นคนที่ละเอียดกับอารมณ์และรักทุกตัวละครที่เขาสร้างขึ้นมา เขาเสนอภาพของคนเล็กๆได้ด้วยมุมมองที่ยิ่งใหญ่ และเขาไม่เคยตัดสินการกระทำของใคร เขาพูดถึงประเด็นของความเป็นเพศและคนรักเพศเดียวกันได้อย่างเป็นกลางมากที่สุดในบรรดาหนังไทยกระแสหลักทั้งหลายที่เคยหยิบประเด็นเรื่องนี้มาเป็นหัวใจของเรื่อง และเขาพูดถึงความรักที่สามารถก้าวข้ามพรมแดนของความเป็นเพศในกรอบที่มีแต่ผู้หญิงและผู้ชายได้อย่างน่ายกย่อง
นั่นเพราะความรักไม่เคยมีข้อกำหนดและตัวตนที่ชัดเจน ความรักสามารถเกิดขึ้นได้ เป็นไปได้กับคนที่เราอาจจะไม่เคยนึกถึง และความรักอาจจะไม่มีเพศ
...
แทนอาจจะมีตัวตนที่แท้ที่ถูกซ่อนซุกอยู่ที่ไหนซักแห่งของซอกความทรงจำ และเขาอาจจะทำมันหล่นหายไปท่ามกลางแสงสี กากเพชร และขนนกของบรรดาเหล่าป้าๆ พี่ๆในคาบาเร่ต์แห่งนั้น เขาอาจจะกลืนกินตัวตนใหม่และเลือกกลายเป็นอีกคนที่สมบูรณ์ จนกระทั่งถึงวันที่ตัวตนที่ว่านั้นถูกกะเทาะและซากที่ยังเหลืออยู่ของความทรงจำเก่าๆไหลลอดออกมา
และอุ้มอาจจะมีตัวตนที่แท้ที่ถูกซ่อนซุกอยู่ที่ไหนซักแห่งของซอกความทรงจำ เธอโหยหาความรักจากใครก็ได้ซักคนที่จะสามารถทำให้เธอได้รู้สึกว่าถูกรัก จากใครซักคนก็ได้ที่จะสร้างความอบอุ่นได้สอดคล้องกับภาพของความรักที่ขาดหายไปของเธอ ใครซักคนก็ได้ที่เธอจะสามารถดูแลเขาได้อย่างที่เธอชอบทำ
...
เราไม่เคยที่จะเข้าใจตัวเอง และเมื่อเราต้องถูกบังคับให้เลือก เรายังไม่สามารถที่จะตัดสินใจ ความรักก็อาจจะเป็นเช่นนั้น
...
ผู้หญิงคนที่แทนเห็นเลือนรางในความทรงจำอาจจะเป็นตัวร้ายที่สุดของเรื่อง เพราะในวันที่เธอเดินทางมาถึงหลังจากที่สูญหายไปนั้น เธอได้เข้ามาทำลายความสุขในอุดมคติที่ขาดหายไปของทั้งอุ้มและแทน เธอเข้ามาเพื่อสร้างจุดจบให้กับตัวตนสมมุติที่ได้ถูกสร้างขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆและจูงมือทั้งคู่เข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง โลกที่แวดล้อมไปด้วยกรอบและกฎเกณฑ์บ้าบอต่างๆนานา กรอบที่หากว่าเราไม่สามารถเบียดตัวเองลงได้แนบชิดแล้วนั้น เราจะมีค่าไม่ต่างไปจากตัวประหลาดที่สังคมไม่มีวันจะเข้าใจ
แต่ถ้าผู้หญิงในหัวของแทนคนนั้นจะเป็นตัวร้ายที่สุดของเรื่องจริงอย่างที่ว่า และหากเธอจะมีความดีอยู่บ้าง มันคงอยู่ที่การได้สามารถก้าวเข้ามาสวมตัวตนลงบนร่างของแทนอีกครั้ง และเปิดปากเขาเพื่อตอบคำถามของอุ้มที่ว่ายังรักเธออยู่อีกหรือไม่ เพราะคำตอบของแทนในวันนั้นมันก้าวข้ามไปไกลกว่าเส้นแบ่งที่ถูกขีดขึ้นทุกเส้น และทำลายเส้นกรอบของความรักรวมไปจนถึงเส้นกรอบแห่งตัวตนลงได้ในที่สุด
…
บางครั้งในชีวิต การสูญหายไปของอะไรบางอย่าง อาจจะทำให้เราได้ค้นพบกับอีกบางสิ่ง และบางครั้งการกลับคืนมาของบางสิ่งอาจจะทำให้เรารู้ว่า ท้ายที่สุดแล้ว เราไม่ได้ทำสิ่งใดสูญหายไปเลย

( Me…Myself ขอให้รักจงเจริญ ; กำกับโดย พงพัฒน์ วชิรบรรจง , 2007 )

Create Date : 30 เมษายน 2550		7 comments
Last Update : 30 เมษายน 2550 2:47:22 น.
Counter : 826 Pageviews.
Share Tweet