เรามิใช่ดอกไม้ในแจกันที่รอวันเวลามาทำลาย
|
|||||||||||||
หยาดเหงื่อแห่งชีวิต หยาดเหงื่อแห่งชีวิต กราบเท้าพ่อและแม่ที่เคารพ จวนจะครบขวบปีที่จากบาน สู่เมืองหลวงเมืองสวรรค์อันตระการ ลูกทำงานสำหรับแลกกับเงิน โดยตำแหน่งหน้าที่ลูกเขาผูกมัด แรกแรกการสัมผัสก็ขัดเขิน หลังจากนั้นไม่นานงานก็เดิน บางครั้งเพลินลืมทุกข์สุขกับมัน เงินงวดก่อนส่งไปเพื่อใช้หนี้ หมดเสียทีปัญหาน่าหวาดหวั่น มีหนังสือขอมาอีกห้าพัน ถ้ามีเงินก็จะปันให้ทันที ยิ่งฟังข่าวหนาวแล้งแห่งอีสาน คิดถึงบ้านผืนนาน้ำตาปรี่ ฟ้าทำไมแตกต่างกันอย่างนี้ แล้งสิ้นดีไม่มีฝนจนนึกท้อ ที่ลูกอยู่แถวนี้มีน้ำมาก จนลูกอยากบรรทุกไปส่งให้พ่อ รดผืนนาให้ชื้นข้าวคืนกอ ไม่ต้องง้อฝนฟ้ามาประทัง กราบเท้าพ่อและแม่ที่เคารพ เงินไม่ครบหาไม่พอตามพ่อสั่ง พวกผู้ชายหลายคนยากจนจัง เจอหลายครั้ง ขึ้นห้อง ฟรีไม่มีเงิน
เพื่อปากท้องของครอบครัว ต้องยอมเจ็บช้ำฝืนจำทน
หลากหลายความจริงของชีวิต ที่หลายคนต้องเผชิญครับ สวัสดีครับ โดย: bayesian
 วันที่: 26 มิถุนายน 2554 เวลา:21:45:12 น.ปอม และ น้องหมี...มาขอบคุณที่แวะไปทักทาย และกรุณา comment นะคะ
อ่านกลอนคุณ dontana แล้ว...เศร้าจังง่ะ.. เมืองไทยควรดีกว่านี้....ขอเป็นพลังเล็กๆนะคะ ฝันดีนะคะ  โดย: กาปอมซ่า
วันที่: 26 มิถุนายน 2554 เวลา:23:12:16 น.นี้เเหล่ะค่ะชีวิต ทุกข์สุขปะปน
....มือสองมือตรากตรำจนหยาบกร้าน หัวเข่าด้านเพราะล้มมาหลายหน ขาสองขาเเทบสิ้นเเรงเเต่ต้องทน เกิดเป็นคนถ้ายังอยู่ต้องสู้เอา ....ไม่ได้มีสมบัติมาคับฟ้า ไม่มีหน้ามีตาอย่างใครเขา มีเพียงคำสั่งสอนของพ่อเรา ให้พวกเจ้าเฝ้าขยันหมั่นอดทน ....มือสองมือนี่เเหละจะก่อสร้าง ขาสองข้างจะนำทางฝ่าเเดดฝน ใจหนึ่งใจจะสั่งให้ทรนง สร้างชีวิตให้มั่นคงด้วยตนเอง โดย: pranfun
วันที่: 28 มิถุนายน 2554 เวลา:23:16:04 น.ฝันดีนะคะเพื่อน ๆ
  รอยน้ำค้าง ... ................... ... ได้เวลากาลผันเพื่อสรรค์สร้าง เก็จน้ำค้างพร่างพรายฉายผลึก ผุดผาดท่ามกลางสีสันแห่งพรรณพฤกษ์ ซ่านรู้สึกหล่อเลี้ยงนานเพียงพอ ... . . . โดย: ploythana
วันที่: 28 มิถุนายน 2554 เวลา:23:54:35 น. |
dontana
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ชอบกลอน Group Blog All Blog
Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
แวะมาอ่านกลอนค่ะ ชีวิตจริงเศร้ากว่านิยายมากเลยนะคะ