| All Blog
|
เจ้าชายหิ้งห้อยกับเจ้าหญิงแสงจันทร์ บทที่ 9  สาวแท้สาวเทียมได้ละความสนใจจากภาพถ่ายและความทรงจำเก่าๆทั้งหมดไว้แต่เพียงเบื้องหลัง มีเสียงแอบหัวเราะดังคิกๆของหญิงสาวต่อความทรนง ของสาวเหล็กอย่างโรสที่แอบมีเขินเพราะได้เผยเรื่องรักแรกออกมา เดินมาถึงห้องที่จะให้เป็นห้องพักของริน ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในห้อง เตียงนอนใหญ่โตดูหนานุ่มน่านอนปรากฏอยู่ตรงหน้า หญิงสาวตาพองโตรีบถามย้ำว่านี่คือห้องพักของเธอหรือ โรสยิ้มอย่างมีเลศนัยพยักหน้ารับบอกว่านี่คือห้องพักของเธอ ว้าว!..สวยจังห้องนอนดีกว่าที่หนูอยู่เป็นร้อยเท่าเลยนะคะ ได้กลิ่นความสะอาดเลย เจ๊ต้องทำความสะอาดอย่างดีทุกวันเลยใช่ไหมคะ เคยแต่มีเครื่องนอนปูกับพื้นแสนธรรมดามาเจอเตียงนอนสวยๆเลยหลุดพูดตามนิสัยเปิ่นๆออกมาอีก มีเสียงหัวเราะหุหุจากคนร่างใหญ่ต่อความเด๋อด๋าของเธอที่บางครั้งก็ดูฉลาดแต่บางทีก็ดูซื่อๆใช่แล้วจ้ะและต่อไปนี้ห้องนี้จะเป็นห้องพักของหนูรินมีเซอร์ไพร์ให้ด้วยนะ ยกกระเป๋าเข้ามาได้เลย รินชี้ไปที่เตียงรวมทั้งเตียงใหญ่น่านอนนั่นด้วยใช่ไหมคะ ว้าว! ดีใจจังเลย สาวภูธรรีบวางกล่องเบียร์ใส่สัมภาระแบบลูกทุ่งของเธอ หงายหลังทิ้งตัวลงร้องเฮ!บนเตียงใหญ่หนานุ่มระดับที่มีแต่ห้องของโรมแรมห้าดาว แล้วลุกไปเปิดดูโน่นดูนี้อย่างเด็กซนใคร่รู้เสียหมด ในตู้เสื้อผ้าเจอชุดทักซิโด้สวยๆของบุญส่งอยู่เต็ม กล่องสมบัติใบใหญ่อยู่เคียงกันมีเครื่องมือสารพัดของพ่อนักมายากล เอ๊ะ!นี่มันเสื้อผ้าของดวงหมายความว่ายังไง? โรสกอดอกยืนยิ้มมองเด็กสาวที่ตนเองหมายมั่นจะให้มาเป็นศรีสะใภ้อย่างเอ็นดูยิ่ง ต่อไปเธอจะมาเป็นลูกสาวของเธออีกคน หยิบกล่องใส่เสื้อผ้าของเธอขึ้นมาด้วยข้อมือที่แข็งแรง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกขึ้นมาใส่ไม้แขวน แล้วก็ต้องบ่นอุบกับเสื้อผ้าแบบโหลๆมีแต่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ไม่มีชุดไหนเข้าตาเลย ไม่ไหวๆ ต้องรีบปรับปรุงด่วนจี๋แล้ว รสนิยมแย่มาก คนรักสวยรักงามอย่างโรสถึงกับถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ ส่ายหน้าจนหญิงสาวละสายตาจากตู้เสื้อผ้าหันมายิ้มแค่นๆ อะไรหรือคะเจ๊ ก็ชุดพวกนี้นะดิ ใส่เข้าไปได้ไงโหลยมาก เสื้อผ้าโหลๆที่สาวประเภทสองเห็นแล้วรับไม่ได้เลย สาวภูธรได้แต่ยิ้มเขินอายเอานิ้วมือแคะหัวคิ้วก็เสื้อผ้าทั้งหมดที่มีไว้เพื่อใส่ทำงาน มีชุดเก่งไว้ใส่เดินเที่ยวบ้างแต่ไม่มีชุดสวยเหมือนกับคนอื่นเลย ก้อ..มันไม่มีจะเงินจะซื้อนี่ค่ะ ยีนส์ตัวร้อยเก้าสิบเก้าบาท เสื้อยืดก็ตัวละร้อยกว่าบาทเองรินตอบตามประสาซื่อ คนฟังถึงกับเอามือกุมอกใหญ่ร้องอุทานออกมา โถๆลูกสาวของเจ๊ฟังได้แค่นั้นสาวร่างบึกก็รีบเข้าไปกอดปลอบใจเดี๋ยวเจ๊จะพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่ห้างนะ เอาแบบสวยๆแพงๆเลยนะ หลวงพ่อท่านโอนเงินมาให้แล้วเอาไว้รับขวัญลูกสะใภ้ เราจะช้อปกันให้หนำใจไปเลย ส่วนเสื้อผ้าสะเหร่อพวกนี้ฮึนะรึทิ้งมันไปได้เลย ไม่ได้นะคะ!!เธอตกใจจนรีบคว้าหมับเสื้อยืดจากมือใหญ่ของมันยังดีๆอยู่เลยแล้วหนูก็ยังไม่ได้รับปากด้วยว่าจะเป็นลูกสะใภ้ซะหน่อย เจ๊เอาอะไรมาพูดก็ไม่รู้ หนูรับปากจะมาทำงานเป็นแม่บ้านให้เจ๊เท่านั้น โถ..เด็กหนอเด็ก คนใส่ขนตาปลอมถอนใจเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มได้อย่างตื้นตันเด็กคนนี้รู้จักหารู้จักใช้เงินไม่ผิดหวังที่ตนหมายมั่นจะให้เป็นสะใภ้ของท่านก็เมื่อตอนกลางวัน หลวงพ่อท่านตรวจดวงเราแล้วนี่นาว่าเป็นเนื้อคู่ของบุญส่งแน่นอน ท่านพอใจหนูมากแต่จะออกปากขอหนูให้ลูกชายท่านเลย มันก็ไม่ใช่กิจของสงฆ์ด้วย เรื่องการทาบทามสู่ขอ เจ๊ก็บอกแล้วไงว่าจะขึ้นไปหาพ่อกับแม่หนูรินทำเรื่องสู่ขออย่างเป็นเรื่องเป็นราวไง โรสยังคงยืนยันหนักแน่น ดวงตากลมใสฉายแววน้อยใจออกมา ก้มหน้าหลบตา อาการลังเลไม่มั่นใจมันเกิดขึ้นจนญาติผู้ใหญ่ของบุญส่งต้องเร่งสอบถามมาอีกครั้งเพราะนึกว่าตนเองพูดเรื่องการแต่งงานจนเธอเข้าใจดีแล้ว มันไม่ใช่เรื่องนั้นนะคะ แต่ดวงเขายังไม่รู้เรื่องเลยตะหาก เธอกอดเสื้อยืดราคาถูกกับอกแน่น มีน้ำตาคลอออกมาเล็กน้อยเพราะรู้สึกกังวลว่าเขาจะรับได้ไหมจากเป็นเพื่อนกลายมาเป็นคู่ชีวิต โรสรู้สึกเหมือนตนเองจะรวบรัดกับรินมากเกินไป ขนาดหลวงพ่อท่านยังเห็นดีด้วย บุญส่งไม่กล้าขัดแน่เชื่อเจ๊นะ ดวงตาที่มีน้ำคลอหน่วยของหญิงสาว หันมาสบอีกครั้งยืนยันคำเดิม หนูขอเวลาให้เราทั้งสองคนค่อยปรับตัวเข้ากันสักพักได้ไหมคะ ถ้าหากให้แต่งงานไปแบบนี้ หนูกลัวว่าดวงเขาจะไม่..เส้นบางๆระหว่างความเป็นเพื่อนและคนรักเธอเองก็ไม่อาจจะแยกแยะได้เช่นกัน ดวงหทัยของเธอจะไม่คิดเช่นนี้ด้วยหรือ คนบ่าใหญ่สะบัดเส้นผมยาวหนานุ่มให้พ้นบ่า ขนตาปลอมงอนเชิดกระพริบปริบๆมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากเพราะรู้ทันความคิดของคนแอบมีรัก ค่อยวางมือลงบนบ่าบอบบาง เสียงทุ้มนุ่มคอยปลอบโยน ดวงหทัยจะไม่รักหนูรินใช่ไหม มันเหมือนว่าหนูรินเข้าหาทางผู้ใหญ่ แล้วบังคับให้เขามาแต่งงานด้วย หนูคิดแบบนี้มันก็ไม่ผิดหรอกนะเจ๊คงรวบรัดไปหน่อย ก็พอดีคนที่พูดถึง กำลังเข้ามาพอดี กลับมาแล้วครับเจ๊ ขอข้าวด้วยครับ.. คนใบหน้าใหญ่ขนตาสวยเอียงหน้ามากระซิบแน่ะ บุญส่งกลับมาแล้วหิวซกมาเลยเป็นอย่างนี้ทุกที ต่อไปนี้หนูรินจะต้องเป็นคนหาข้าวหาน้ำให้พ่อตัวดีแล้วนะบอกจะมาเป็นแม่บ้านให้แล้วนี่แอบกระเซ้า นิ้วดันหัวไหล่แต่กระนั้นร่างบางยังเซ หัวใจของเธอกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ ตุ่มต่อมชอบกลเพราะอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าดวงหทัยก็จะรู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว โรสเสียงดังเรียกให้บุญส่งเข้ามาข้างใน บุญส่ง เดินดูข้าวของแปลกตาหน้าห้องนอนของตนเองยิ่งแปลกใจกล่องใส่อะไรน่ะเยอะแยะ มีไหปลาร้ามาด้วย ยัยรินบ้านนอกเอาปลาร้ามาฝากให้ผมเหรอ ผมไม่เอานะเดี๋ยวมีกลิ่นปาก ประเดี๋ยวเถอะ! นั่นเอามาให้เจ๊ตะหาก เราจะเอาไว้ใส่ส้มตำกินวันหลัง ส่วนนายเราไม่ให้กินด้วยหรอกผู้หญิงบ้านนอกที่ถูกว่าเมื่อกี้สวนขึ้นทันควัน คิ้วขมวดหน้านิ่ว โผล่ออกมาจากแผ่นหลังใหญ่ของโรส บุญส่งเห็นเป็นแปลกใจเพราะร้อยวันเพื่อนสาวคนนี้ไม่เคยขึ้นมาถึงห้องพักข้างบนนี้เลย ริน เธอมาได้ไง? คนถูกถามเอียงหน้าไปซุบซิบบอกให้คนต้นเรื่องสาวเทียมร่างใหญ่เป็นคนตอบคำถามของเขาส่วนตนเองแอบไปยืนบิดอายอยู่ข้างหลัง มีเสียง กระแอมไอจากลำคออวบใหญ่ขึ้นก่อนเริ่มพูด บุญส่ง ต่อไปนี้หนูรินจะมาทำงานเป็นแม่บ้านให้เรานะ ที่เอาข้าวของมาด้วยมากมายขนาดนี้ก็เพราะเธอจะมาพักกับเราด้วย.. พูดยังไม่ทันจบประโยคบุญส่งก็รีบชิงพูดขัดอะไรนะครับ ริน!จะมาพักกับเราด้วย ไหนเจ๊บอกเราถังแตกไม่มีแม้แต่เงินจะจ่ายค่าเช่าร้านไงแล้วนี่ทำไมยังจะจ้างแม่บ้านมาด้วยอีก ห้องของเราก็ออกสะอาดดีอยู่แล้วนี่ นักส่งดอกไม้ถึงกับเลิกคิ้วอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ โรสที่ผ่านทำงานบ้านเองคนเดียวทั้งหมดถึงกับแยกเขี้ยวหลุดเสียงห้าวใหญ่ออกมามะเงกดิสะอาด บุญส่งไม่ยอมทำงานบ้านเลยเอาแต่เล่นกับดินกับดอกไม้ เจ๊เลิกงานมาเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วยังต้องมาเหนื่อยทำงานบ้านอีก จะไม่ให้จ้างแม่บ้านมาช่วยอย่างที่เห็นได้ไงเหตุผลของโรสทำเอาบุญส่งคอเเข็งเพราะเถียงไม่ออก รินทำท่าจะขยับปากพูด โรสเอานิ้วแตะริมฝีปากของเธอไว้ บอกว่าจะจัดการบุญส่งเอง ส่วนเรื่องเงินเดือน หลวงพ่อท่านอนุมัติค่าจ้างให้หนูรินแล้วนะเงินเดือนของเธออยู่นอกบัญชี คำพูดโต้ตอบระหว่างบุญส่งกับโรส หลายคำของเขาทำเอาเธอก้มหน้าซึมไม่พูดอีกจนคนร่างใหญ่ดึงร่างมากอดปลอบเพราะจิตใจของหญิงสาวยังบอบบางแล้วจึงหันมาส่งสายตาตำหนิ ทำเสียงฮึ่มเพราะบุญส่งทำหน้าน่าเกลียดมาก พอนึกถึงเป้าหมายของตน จำใจต้องยิ้มกว้างอีกครั้งนิ้ว ชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดของหญิงสาว ใช่ หนูรินจะมาเป็นแม่บ้านให้เราแล้วจะพักและอยู่กินด้วยเสร็จสรรพ รินจะมาเป็นแม่บ้านและพักกินอยู่ด้วยเสร็จสรรพมันคือคำตอบเด็ดขาดของโรส บุญส่งได้แต่เหนื่อยใจจนไม่อยากเถียงอีกแต่ห้องนอนมันมีแค่สองห้องเท่านั้นห้องเล็กของโรส ห้องใหญ่ของตนใหญ่พอถ้าจะกั้นห้องได้เห็นเมื่อวานโรสเอาฉากกั้นห้องกับเตียงนอนมาวางหรือว่ามันเป็นแผน แล้วจะให้รินพักห้องไหนละอย่าบอกนะว่าคือที่ห้องของผม คราวนี้บุญส่งหนักใจเอาจริงๆ ริน ถึงกับหันมาจ้องหน้าเจ๊โรส อะไรกันคะเจ๊ นี่ห้องของดวงหรือค่ะ นึกสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเพราะเห็นเสื้อผ้าของเขาอยู่เต็ม ฮะ!ริน เธอจะแย่งห้องของฉันเรอะ ใจเย็นๆก่อนนะสองหนุ่มสาวโรสได้แต่ยิ้ม ยกมือโบกลงให้ทั้งสองเพลาๆอารมณ์ใส่กันห้องของรินอยู่ถัดไปแต่ห้องน้ำต้องใช้ร่วมกันกับบุญส่งนะ ห้องถัดไปมันก็คือห้องเดียวกัน โรสเป็นคนจัดการเอาฉากมาแบ่งพื้นที่ห้องเมื่อวาน บุญส่งพึ่งมารู้จุดประสงค์ก็วันนี้เอง รินยังทำหน้าไม่ถูก ทั้งสองรู้สึกเหมือนตกลงไปในกับดักที่ถอนตัวไม่ออก โรสดีดลูกคิดรางแก้ววางแผนไว้ทั้งหมดแล้ว ไม่ยอมนะ! ถ้าคนที่บ้านรู้หนูจะเสียหายแค่ไหนเรื่องอะไรจะให้มานอนห้องผู้ชายรินเริ่มโวยวายขึ้นมา บุญส่งก็เสียงดังไม่แพ้กัน ชั้นต่างหากจะเสียหาย ไม่ใช่เธอยัยเบื้อก รินเกิดอาการฮึดถลกแขนเสื้อขึ้นสูงจะไม่ยอมโดนว่าฝ่ายเดียวอีกแล้วไหน! ใครยัยเบื้อกพูดมาให้ดีๆนะ! เอาละๆโรสต้องเป็นกรรมการห้ามศึกเดี๋ยวเจ๊จะเป็นคนจัดการให้เองทั้งหมด หนูรินเข้าไปที่หลังฉากกั้นนั่นเลยนะ มีโต๊ะ ตู้เตียงเฟอร์นิเจอร์พร้อม ไม่ต้องเกรงใจเพราะห้องนี้ก็เป็นห้องของหนูรินเช่นกัน บุญส่งทำท่าไม่เห็นด้วยไม่ทันจะอ้าปาก โรสดึงแขนหลานชายในปกครอง เดินไปนั่งที่มุมดูหนังฟังเพลง มุมโปรดของบุญส่งแล้วเริ่มร่ายยาวถึงจุดประสงค์ของตนเอง ความจริงเจ๊ก็เปรยเรื่องของหนูรินมาตั้งนานแล้วนะว่าเจ๊พอใจอยากได้เป็นสะใภ้แต่เราทำหูทวนลม ไม่ยอมรับรู้เองตะหาก แล้ววันนี้เจ๊ยังพาหนูรินไปกราบหลวงพ่อท่านมาแล้วด้วย ท่านพอใจหนูรินมากนะเพราะรู้จักดีอยู่แล้วไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนเลย พอเจ๊ออกปากว่าอยากได้หนูเด็กคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้ ท่านก็เห็นดีด้วยทันที ดีดลูกคิดรางแก้วของโรสอ่านเหตุการณืตอนนี้ไว้หมดแล้ว รวมทั้งเรื่องบีบเขาเรื่องเงิน บุญส่งหมดทางจะต่อรองทำหน้าเศร้าเสียงพูดอ้อยสร้อย ทำไมทั้งหลวงพ่อทั้งเจ๊ต้องมาคอยควบคุมชีวิตของผมด้วย รู้สึกว่าชีวิตมันไม่เป็นของตนเองเลย ในความรู้สึกไม่ได้นึกรังเกียจรินหากแต่ในใจมีเธอเป็นเพื่อนเท่านั้น โรสเพียงนั่งกอดอกมองหลานชาย ถ้าไม่แต่งก็ไม่เป็นไรนะ หลวงพ่อท่านก็คงเสียใจไปบ้างแต่คงไม่นานแต่เรื่องเงินที่ท่านให้ใช้ทุกวันนี้โดยเฉพาะเรื่องเอามาซื้อทองเอามาทดลองปลูกกุหลาบของเรา หลวงพ่อท่านคงต้องงดนะเพราะว่ามันเปลื้องใช่เหตุ หลวงพ่อท่านบอกแล้วไงบุญส่งต้องอายุครบยี่สิบห้าปีก่อนจึงจะมีสิทธิ์ใช้จ่ายเงินของหลวงพ่อได้หรือถ้าแต่งงานบรรลุนิติภาวะโดยการแต่งงาน บุญส่งก็จะได้สิทธิ์นั้นทันที ผมขอเวลาคิดได้ไหมครับ คือ..มันกะทันหันเกินไป ผมตั้งตัวไม่ทัน บุญส่งก็ให้คำตอบมาเช่นเดียวกับริน ต่างคนต่างไม่แน่ใจ โรสไม่อยากคาดคั้นเอาคำตอบเอาในตอนนี้ปล่อยให้หลานชายนั่งคิดทบทวนข้อเสนอของตนเองไปเงียบๆตามใจแล้วกันแต่ยังไงต่อไปนี้หนูรินจะมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเราในฐานะลูกสาวของเจ๊ ในระหว่างนี้บุญส่งห้ามมาทำรุ่มร่ามกับเธอเด็ดขาดเข้าใจไหม สวนกุหลาบลอยฟ้า เวลาที่แสงสีผ้าตากผ้าอ้อมกระจายไปทั่ว ดวง..ดวงหทัย..เธออยู่ตรงไหนน่ะ เสียงหวานใสมาจากปากประตู เธอมาพร้อมกับถาดใส่ลูกแอปเปิ้ลกับโยเกิร์ตคนในสวนดอกไม้ ขานรับมาจากมุมหนึ่ง ฉันอยู่นี่เธอจะตามมาทำไม ดวงอาทิตย์ใกล้ลับเหลี่ยมตึก แสงสีหมากสุกแรงกล้าแยงเข้าตาจนต้องเอามือป้องจึงเห็นหัวคนผลุบโผล่ เธอเดินซอกแซกผ่านแปลงกุหลาบสีแดง กลิ่นหอมละมุนของมันทำให้เธอสดชื่นขึ้นอย่างประหลาด สองพ่วงแก้มแดงระเรื่อ ก็ฉันเอาแอปเปิ้ลกับโยเกิร์ตมาให้นายไง นายกำลังหิวไม่ใช่เหรอในมือถือถาดอาหารมาด้วย เดินผ่านแปลงกุหลาบสีแดงเมื่อกี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์รักมองไปทางไหนก็สวยงามไปหมด บุญส่งรู้ได้ทันทีว่าเรดโรสคงแผลงฤทธิ์ใส่เธอเข้าให้แล้ว หยุดมือที่กำลังจับพลั่วพรวนดินหันมามอง นี่ทีหลังเธออย่าขึ้นมาข้างบนนี้โดยพลการนะ มันอันตราย รู้แล้วละน่า เผอิญหนามกุหลาบเกี่ยวแขนเสื้อของเธอเยลโล่โรสส่งกลิ่นหอมเย็นทำให้รู้สึกสงบตัดความร้อนรุ่มของเรดโรสเมื่อครู่ออกไปคล้ายตัดพิษ หญิงสาวรู้สึกในหัวจะมึนๆไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อมาถึงสวนกุหลาบแห่งนี้ พอดีตาไปเห็นรังผึ้งที่ซอกมุมหนึ่ง รังมันใหญ่มาก ตัวผึ้งกระพือปีกพร้อมกันทีส่งเสียงกระหึ่ม นายดันเอาผึ้งมาเลี้ยงด้วยทำไม สัตว์พวกนี้มันอันตรายมากรู้มั้ย รินเกิดอาการเสียวสันหลัง เวลานี้ทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงมีแปลงเพอเพิ้ลโรสคั่น เจ้าของสวนใส่ชุดเอี้ยม สวมถุงมือและผ้าปิดปากยังคงก้มหน้าอยู่กับการพรวนดินดูแลสวนเท่านั้น พอเธอเดินจะชนกุหลาบสีม่วงมีฤทธิ์ทำให้ง่วง บุญส่งทั้งฉุนทั้งวุ่นวายใจ รีบดึงผ้าปิดปากออกรีบห้ามน้ำเสียงค่อนข้างดัง รินทำท่าซึมอีกเมื่อครู่เขาก็เสียงดังใส่เธอ เอาละๆ บุญส่งลดน้ำเสียงลง รินก็เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากแนนนี่ที่ทำให้จิตใจของเขาวุ่นวาย มันคือผึ้งป่าแอฟริกันพวกมันอพยพมาอยู่กับฉันเองไม่ได้เอามาเลี้ยงสะหน่อยแล้วอีกอย่างพวกมันจ่ายค่าเช่าให้ฉันคือช่วยผสมเกสรดอกกุหลาบแล้วยังช่วยป้องกันพวกหัวขโมยที่จะมารบกวนแปลงกุหลาบของฉัน ทางที่ดีเธออย่าขึ้นมาบนนี้อีกดีกว่าผึ้งพวกนี้มันหวงรังมีสัญชาตญาณดุร้ายมาก เขาเตือน เธอมองเห็นรังผึ้งมีลายเหมือนเสือยิ่งขนลุกขนพองแต่เห็นเขายังอยู่เลยทำใจดีสู้เสือนายอยู่กับของอันตรายขนาดนี้ได้ยังไง ระวังมันจะรุมต่อยนายเข้าสักวันมากขนาดนี้ถึงตายได้เลยนะ อ้าปากหาวง่วงนอนอย่างไม่ทราบสาเหตุ กลิ่นหอมอ่อนๆของกุหลาบสีม่วงทำให้เธอเป็นเช่นนั้น เปลี่ยนสายตาหันไปมองกุหลาบแต่ละแปลงต่างผลิดอกเบ่งบาน ที่นี่สวยอย่างที่คนร่ำลือกันจริงๆนึกถึงในอดีตเณรดวงหทัยก็ชอบหมกมุ่นอยู่กับดอกไม้พวกนี้ นายชอบกุหลาบจังนะ สมัยเป็นเณรก็เห็นชอบเล่นแต่กับดอกไม้ หญิงสาวยืนอวดหุ่นสวยท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ ดวงตากลมใสเป็นประกายมองดอกไม้หลากสีรอบตัว ผิวสีน้ำผึ้ง รูปร่างสูงเพรียวกระชับสมส่วน บุญส่งแอบลอบมอง ถึงแม้จะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่รินก็เป็นคนสวยไม่แพ้แนนนี่เลย เธอสวยอย่างเป็นธรรมชาติปราศจากการปรุงแต่ง เสียงพลั่วขุดพรวนดินดังสวบๆไม่หยุด บุญส่งยังคงก้มหน้ากับกระถ่างดอกไม้เขาทำได้เพียงเท่านี้ ไม่มีทองคำธาตุสำคัญในการเปลี่ยนสีของกุหลาบ สัญญาที่ให้ไว้กับพี่ญาดาว่าจะมอบกุหลาบดำภายในสามเดือนกำลังเลือนลางทุกที กรี๊ด!!!.ดด.ด.ด. ผึ้งตัวหนึ่งกลับบินมาเกาะบนต้นแขนทำเอาเธอกรี๊ดลั่นขอความช่วยเหลือ บุญส่งปักพลั่วกับดินรู้สึกรำคาญมากกว่า ดึงผ้าเช็ดหน้าจากอกเสื้อมาโบกสะบัดสองสามทีผึ้งตัวนั้นก็บินมาหาเขาทันที เพียงโบกอีกครั้งมันก็บินหากินทางอื่นต่อ มีกลิ่นบาง อย่างอยู่ในเนื้อผ้าที่สามารถควบคุมมันได้ มันได้กลิ่นเกลือแร่จากเหงื่อบนแขนของเธอเลยบินมาตอม ทางที่ดีเธอรีบกลับลงไปที่ห้องดีกว่า สวนกุหลาบของฉันแม้แต่เจ๊โรสยังไม่อยากมาเฉียด บุญส่งพูดเสียงเย็นชามาก จับพลั่วทำงานต่อ รินยังไม่หายตะลึง น.นาย..ทำได้ยังไงกันน่ะเธอไม่อยากจะเชื่อ เห็นผึ้งตัวโตบินจากไปถึงกับหายใจคล่องขึ้นหวาดเสียวไม่หาย บุญส่งเป็นนักมายากลก็จริงแต่ไม่นึกว่าจะสามารถควบคุมแมลงมีเหล็กในได้ บุญส่งยังคงง่วนกับการพรวนดินต่อแล้วก็ต้องร้องเอ๊ะ!ลั่นเพราะรินยังคงเดินเพ่นพล่านกำลังจะมุ่งไปที่แปลงกุหลาบขาวใจกลางสวน ถังขนาดใหญ่หลายใบวางซุกข้างแปลงไวด์โรส จุดอันตรายที่สุดของสวน ก่อน ที่เธอจะเฉียดเข้าไปใกล้ บุญส่งสั่งหยุดเดินทันที เดินไปลากแขนเธออกมาเพราะมันเป็นถังบรรจุปรอทหนึ่งในสารเคมีสำคัญที่เขาใช้ในการทดลองสร้างสีและปรุงแต่งกลิ่นของกุหลาบ เปลือกนอกของสวนกุหลาบอันสวยงามกลับแฝงเร้นซุกซ่อนด้วยของอันตรายอย่างร้ายกาจ รินพอรู้เข้าได้แต่เดินตัวลีบ บุญส่งพาไปส่งถึงปากประตูเพื่อยุติความวุ่นวาย
อ่านแล้ว สนุก ชอบมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ลงเร็วๆเลยค่ะ ^^
โดย: chakansi IP: 115.87.181.72 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2553 เวลา:14:47:15 น.
|
แจ็ค ในสวนถั่ว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] ยินดีต้อนรับสู่บ้านของคนชอบคิดชอบเขียนครับ
|
|||||||||||||
