คิดถึงนิปปอนมารูวันที่เก้า “เทียบท่าภูเก็ต” คิดถึงนิปปอนมารูวันที่เก้า “เทียบท่าภูเก็ต” ค่ำคืนที่ผ่านมานอนหลับไม่สนิท หลับๆตื่นๆ อยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็อดที่จะแง้มม่านหน้าต่างดูบรรยากาศข้างนอกว่าถึงหรือยังประเทศไทย ท้องฟ้ายังมืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากสปอร์ตไลท์บนดาดฟ้าเรือที่สาดส่องไปในท้องทะเลกว้าง เสียงเครื่องยนต์ขนาดยักษ์ของนิปปอนมารูครางกระหึ่มสม่ำเสมอ ใจจดจ่อว่าพรุ่งนี้จะถึงประเทศไทยแล้ว ถึงจะไม่ใช่จังหวัดบ้านเกิดของผมและเพื่อนๆพีวายไทยเกือบทุกคนยกเว้นไอ้อิฐ ซึ่งเป็นเด็กภูเก็ตโดยกำเนิด แต่พวกเราก็รอเวลาว่าเมื่อไรจะถึงเสียที พวกเราใช้ชีวิตในต่างแดนกันมาก็แปดวันเข้าไปแล้ว หลายคนไม่เคยจากบ้านมานานขนาดนี้ รวมทั้งผมด้วย ความเหงามันคอยสะกิดใจในยามว่างจากกิจกรรมบนเรือนิปปอนมารูอันใหญ่โต โอ่อ่าหรูหราลำนี้แล่นไปท่ามกลางมหาสมุทรที่เวิ้งว้างมองไปทางไหนก็เห็นแต่ทะเล มันยิ่งทำให้คิดถึงบ้านอย่างจับใจ               ฟ้าไม่ทันสางถึงแล้วประเทศไทยที่รัก ตลอดเวลาที่จากบ้านไปยังต่างแดนเนิ่นนานวันอย่างนี้ทำให้เข้าใจเลยว่าความรักในแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอนนั้นเป็นอย่างไร ไม่มีแผ่นดินไหนอีกแล้วที่จะมีความสุขเหมือนอยู่ในบ้านเราถึงแม้ข้าวปลาอาหารการกินอยู่ในต่างแดนจะอุดมสมบูรณ์เพียงใดแต่ก็ไม่สุขใจเท่ากินข้าวกับน้ำพริกที่บ้านเรา ทันทีที่ฟ้าสางพอเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวบ้างก็รีบกุลีกุจออาบน้ำอาบท่าแต่งตัวมารอพิธีเคารพธงชาติที่ลาน sport deck ก่อนใคร นำกล้องส่องทางไกลมาส่องชมวิวเกาะภูเก็ตจากบนเรือ สวยเหลือเกิน น้ำทะเลสีฟ้าสดใส หาดทรายขาวสะอาด ตึกรามบ้านช่อง โรงแรม รีสอร์ท เรียงรายตลอดแนวยาวของหาด แสงไฟยังคงระยิบระยับแข่งกับแสงอาทิตย์ที่เริ่มส่องแสงระเรื่อสีทองเจิดจ้า เรือท่องเที่ยว เรือประมงจอดนิ่งสนิทเรียงราย นึกภูมิใจว่า เอาแค่น้ำทะเล ตึกรามบ้านช่อง หรือแม้กระทั่งเรือประมงของไทยเราก็งดงามกว่าชาติอื่นๆแล้ว วันนี้ไม่มีไทยพีวายคนไหนตื่นสายสักคน ทุกคนต่างมารอบนลานSport Deck ด้วยความตื่นเต้น ชุลมุนวุ่นวายกับการถ่ายรูปกันยกใหญ่ วันนี้ไทยทำหน้าที่เชิญธงชาติไทยและของประเทศสมาชิกขึ้นสู่ยอดเสา การเชิญธงชาติในแต่ละท่าเรือ เมื่อเรือเทียบท่าประเทศใด ประเทศนั้นจะเป็นผู้แทนทำพิธีเชิญธงชาติโดยธงชาตินั้นจะประดับบนเสาธงต้นกลางของแถวเสาธงที่ตั้งเรียงรายบนชั้นลอยของลาน Sport Deck  07.40 น.ท่าเรือภูเก็ต ผู้คนไม่มากนัก ไอ้อิฐบอกว่า คนที่นี่เขาไม่สนใจหรอกว่าที่นี่มีอะไร อาจจะแปลกใจบ้างที่เห็นเรือสำราญลำเขื่องสวยงามเข้ามาเทียบท่าซึ่งอาจจะไม่มีมาบ่อยครั้งนัก ที่นี่เป็นเมืองท่องเที่ยว เต็มไปด้วยธุรกิจโรงแรม รีสอร์ท และธุรกิจที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว   09.30 น. พิธีต้อนรับโดยผู้ว่าราชการจังหวัดภูเก็ต เลขาธิการสำนักงานส่งเสริมและประสานงานเยาวชนแห่งชาติ (สยช.) สมาคมเรือและพี่ๆ X’PY มาต้อนรับอย่างอบอุ่น เสร็จจากพิธีต้อนรับคณะเยาวชนโครงการเรือทั้งหมดก็ขึ้นรถบัสไปทัศนศึกษาสถานที่สำคัญของจังหวัดภูเก็ต เริ่มจากพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติจังหวัดภูเก็ต จากนั้นไปต่อที่หาดสุรินทร์ ผมไม่เคยเห็นหาดทรายที่ไหนทรายขาวสะอาดอย่างนี้นอกจากที่เกาะเสม็ดจังหวัดระยอง อดภูมิใจในความสวยงามของหาดทรายสวยงามของเมืองไทยที่อวดสายตาต่างชาติได้อย่างเต็มภาคภูมิ พีวายหญิงไทยหลายคนแทบจะกระโจนเข้าใส่แม่ค้าส้มตำหลังจากที่เจอแต่อาหารเลี่ยนๆกันมาหลายวัน จากนั้นก็พากันขึ้นไปยังยอดเขารังเป็นยอดเขาจุดชมวิวเมืองภูเก็ต มองเห็นทะเลและหาดทรายในมุมสูง ที่จุดที่นักท่องเที่ยวนิยมมานั่งจิบกาแฟชมวิวกันที่นี่ นอกจากนั้นไปชมพิพิธภัณฑ์หอยมีจำหน่ายของที่ระลึกที่ทำจากเปลือกหอยทะเลนานาชนิดแต่ราคาค่อนข้างแพง จากนั้นนั่งรถต่อไปยังจุดชมวิวแหลมพรหมเทพ เคยเห็นแต่ในหนังสือ อ.ส.ท.ที่แม่ซื้ออ่านเป็นประจำที่ลงพิมพ์ไว้สวยงามชวนให้คิดว่าสักครั้งอยากมาชมสถานที่จริง วันนี้ได้มาเห็นแล้วเหมือนพรหมเทพสร้างไว้จริงๆ ภาพต้นตาลสองต้นยืนตระหง่านอยู่ไกลๆ สุดปลายแหลม เหมือนในหนังสือที่ผมเคยคิดว่าเป็นภาพในจินตนาการเสียมากกว่าคงไม่มีอยู่จริง เสียดายว่าไม่ได้เดินลงไปยังศาลาที่ตั้งเดียวดายสุดปลายแหลมนั้นเพราะเวลาน้อย จุดนี้เป็นจุดชมวิวพระอาทิตย์ตกที่สวยงามที่สุดไม่แพ้ที่แห่งใด   17.00 น.พิธี welcome ceremony โดยท่านรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี นายสุรศักดิ์ เทียมประเสริฐ คนที่ผมขานนามสกุลท่านผิดตอนที่สอบมาโครงการเรือนี่แหละท่านมาเป็นประธานกล่าวต้อนรับคณะเยาวชนโครงการเรือเยาวชนทั้ง 7 ชาติ พิธีจัด ณ ที่แห่งหนึ่งเป็นใต้ถุนอาคารไม้ทรงโบราณ น่าจะเป็นสถานที่สำคัญ ที่หนึ่งของจังหวัดภูเก็ต อากาศร้อนอบอ้าวและพวกเราใส่สูททำให้หงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อไปเปรียบเทียบกับประเทศอินโดนีเซียที่เขาจัดในอาคารโอ่อ่า ติดแอร์เย็นฉ่ำ แต่ภูเก็ตไทยเราก็กินขาดเรื่องวิวทิวทัศน์ ถ้าเป็นฝรั่งจะชอบแบบopen air นี้เสียมากกว่า18.00 น. งานเลี้ยงต้อนรับจัดที่โรงแรมหรูในจังหวัดภูเก็ต โดยท่านรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ผู้หลักผู้ใหญ่ของจังหวัดภูเก็ต และจากสมาคมเรือเยาวชน การแสดงบนเวทีที่นี่คณะเยาวชนไทยเราจัดแสดงการรำมโนราห์โดยน้องแกะสาวน้อยจากพัทลุง ต่อด้วยการร้องเพลงประสานเสียงเพลงรักกันไว้เถิดของพวกเราพีวายไทยทุกคน งานเลี้ยงเลิกราก็ปาไป 5 ทุ่ม พวกเรากลับไปนอนที่เรือนิปปอนมารูหลับผล็อยเพราะเพลียมาทั้งวัน วันนี้เป็นวันที่พวกเราอบอุ่นที่สุดนับตั้งแต่เริ่มต้นโครงการเรือมาได้แปดเก้าวัน เพราะที่นี่คือแผ่นดินไทย        Create Date : 06 มกราคม 2556 10 comments Last Update : 26 มกราคม 2556 23:07:09 น. Counter : 3106 Pageviews. Share Tweet

เป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำนะคะได้มีโอกาสดีดีแบบนี้   โดย: อมยิ้มนิดนิด 6 มกราคม 2556 11:27:23 น.

ธรรมะมีหลายชั้น ขึ้นอยู่กับเราคาดหวังแค่ไหน ปล สวัสดีครับ   โดย: อัสติสะ 6 มกราคม 2556 16:17:44 น.

ใช่เลยครับ ไทย ร้อนอบอ้าว ใส่สูทแล้วดูโก้ แต่ไม่ไหว เหมือนกัน.. เมื่อก่อนไปงานแต่งงานใคร มักจะใส่สูท แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ครับ ขอผูกไทค์พอ...นอกจากจำเป็นจริง ๆ อ้อมาตอบคำถาม เวลานั่งสมาธิ แล้วหลับ... ส่วนใหญ่ มักจะทานอาหารเยอะ หรือไม่ได้รับการพักผ่อนพอ เราแก้โดย พักให้พอเพียง... แต่ถ้านั่งสมาธิแล้ว รู้สึก ว่าหลับ เมื่อใด ให้ลืมตาโดยกระพริบ หลายครั้ง แล้ว บริกรรม พุทโธ หรือ ใช้คำที่เคยใช้ เช่น เกสา หรือโลมา ถี่ ๆ เข้าไป.... จิตจะนิ่งเข้าสู่สมาธิใหม่ ผมก็เคยเป็นนะครับ...เวลานั่งเข้าสมาธิแล้ว เกิด คิดถึงโน่น นี่ เท่ากับจิตออกจากสมาธิแล้ว ก็จะพุทโธ ถี่ ๆ จะเข้า สมาธิใหม่... เช้าวันนี้ สมาธิหลุดประมาณ 5 ครั้งก็บริกรรม พุทโธ ถี่ ๆ ก็เข้าได้ตามปกติ พอเสร็จแล้ว รู้สึกสบาย แต่ไม่ถึงกับปลื้มปิตินะครับสำหรับ วันนี้ ถ้าเกิดปิติ นั่นคือ เข้า ฌาน ระดับต้น ๆ แล้ว การเดินจงกรม เราเดินเปิดตา มองไม่ไกล รับรู้สิ่งต่าง ๆ พยายาม วางจิตไว้ที่ฐาน เช่นหน้าผาก... ไม่คิดอย่างอื่น นั่นคือ สมาธิเบื้องต้น เหมือนกัน แต่ใช้สำหรับทำงาน ส่วน นั่งสมาธิ หลับตา บริกรรมพุทโธ จิตจะนิ่งเข้าสู่ สมาธิ ขนิกะหรือเบื้้องต้น แล้วอาจจะเข้าลึกไปอีก จนถึง ฌาน ทั้งสมาธิ กับฌาน มีหลายขั้นครับ. ส่วนใหญ่เรามักจะไม่่พูดว่าใครถึงขั้นไหน ผู้เข้าถึงจะรู้ เอง และอาจจะรู้ถึงอีกฝ่ายได้ครับ การนั่งสมาธิบ่อย จิตจะเข้มแข็ง เกิดพลังจิต พลังที่เกิด ขึ้น จะถูกใช้ไปประมาณ 40 ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้ติดตัว ตลอดไปครับ..... ชักจะยาวไป กลัวคนเบื่อนะครับ   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 6 มกราคม 2556 16:42:50 น.

ชีวิตจริงไม่เคยได้เดินทางไปต่างประเทศไม่ว่าใกล้หรือไกลเลยค่ะ แต่เข้าใจความรู้สึกที่ว่าที่ไหนๆ ในโลก คงไม่เหมือนเมืองไทย บ้านเรา แผ่นดินเกิดของเรานะคะ เรื่องบล็อกย้วย...ไม่เป็นไรค่ะ ก็เราไม่ทราบนี่คะ ตัวเองก็เคยทำอะไรแบบนี้เหมือนกันค่ะ กว่าจะรู้ เพื่อนบล็อกส่วนมากใจดีค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 6 มกราคม 2556 17:50:48 น.

ถ้าใครทำได้ก็ดีมากเลยค่ะ   โดย: mamamodern 6 มกราคม 2556 18:03:06 น.

ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้านและยินดีที่รู้จักนะคะ   โดย: โจนบ้ากับป้าแก่ๆ 7 มกราคม 2556 1:59:49 น.

ประวัติศาสตร์....มักทำให้เราหดหู่ได้เสมอนะคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 7 มกราคม 2556 14:57:59 น.

มาทักทายยามเช้าค่ะ   โดย: sawkitty 8 มกราคม 2556 7:13:52 น.

ใส่สูทผูกไท มันต้องนั่งในห้องแอร์เย็นๆ ฉ่ำๆ รู้สึกว่าที่ภูเก็ต ไม่ฝนตกก็ร้อน แค่นั้น ฮ่าๆ อึดอืดแทนคะ เมื่อก่อนตอนอยู่ที่เกาะพะงัน แค่เห็นเรือครูทลำเล็กๆ ยังเป็นบ้าวิ่งตามถ่ายรูปไม่เคยเห็น เคยเห็นเรือสำราญขนาดกลางๆครั้งหนึ่ง เล้นผ่านหน้าบ้านไป ไฟสวยมาก ตอนนั้น ต้องใช้ กล้อง DSLR เท่านั้น รีบิว่งกลับไปเอากล้อในบ้าน พอวิ่งออกมา เรือมันลำเล็กลง ซูม แล้วก็ไม่ช่วยอะไร เสียดายมาก เพราะว่า ไม่ค่อยเห็นบ่อยๆ นิปปอนมารุคงลำใหญ่น่าดู ^^   โดย: โน็ตตัวดำ 8 มกราคม 2556 8:14:41 น.

แวะมาทักทายค่ะ ตาลเองเคยไปต่างประเทศที่ไกลหน่อยแค่ครั้งเดียวเองค่ะ ตอนไปเที่ยวก็สนุกดี ขากลับก็ยังไม่ค่อยอยากกลับ แต่พอทันทีที่เครื่องเข้าเขตประเทศไทย เห็นแสงไฟของบ้านเราแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีเลยล่ะค่ะ ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าที่บ้านเราจริงๆ เนอะคะ   โดย: ไอศครีมรสช๊อกโกแลตชิพ 8 มกราคม 2556 21:54:28 น.