ข้ออุปมาให้เห็นภัยที่น่ากลัวของสังสารวัฎ

พระพุทธองค์ ตรัสถึงการท่องเที่ยวในสังสารวัฏของบุคคลผู้ไม่รู้อริยสัจจว่า

“ภิกษุ ทั้งหลาย สงสารนี้มีเบื้องต้น และเบื้องปลายรู้ไม่ได้ ที่สุดเบื้องต้น

ที่สุดเบื้องปลายไม่ปรากฏ แก่เหล่าสัตว์ผู้ถูกอวิชชากีดขวาง ถูกตัณหาผูกไว้

วนเวียน ท่องเที่ยวไป” และได้ตรัสถึงการเกิดของภิกษุที่ไม่รู้อริยสัจ

ท่องเที่ยวในสังสารวัฏอันยาวนาน

การที่พระองค์ตรัสให้เห็นถึงโทษของสังสารวัฎนั้น อาจทำให้คนทั้งหลาย

ได้คิดพิจารณาด้วยตนเองว่า เมื่อท่องเที่ยวไปอย่างยาวนาน มีกองกระดูกเต็ม

ป่าช้า ได้รับความทุกข์มากมายเช่นนี้ เพียงพอแล้วหรือยัง ที่จะเบื่อหน่าย

คลายกำหนัด ในการเวียนว่ายตายเกิดในภพภูมิต่าง ๆ อันไม่มีที่สิ้นสุด แ

ล้วรีบเร่งทำความเพียรเพื่อให้พ้นจากสังสารวัฏ ภิกษุเมื่อรู้ถึงโทษเหล่านี้แล้ว

ย่อมสมัครใจที่จะประกอบความเพียร เพื่อให้พ้นจากภัยเหล่านี้ โดยความ

เต็มใจ นำมาฝากครับ


๑. เปรียบเทียบบุคคลที่เคยเป็นแม่ของภิกษุทั้งหลายว่า ถ้ามีคนตัด

หญ้า ท่อนไม้ กิ่งไม้ ใบไม้ ในชมพูทวีปนี้แล้วรวมเป็นกองเดียวกัน ครั้นรวม

กันแล้ว จึงมัด ๆ ละ ๔ นิ้ว วางไว้ สมมติว่า นี้เป็นมารดาของเรา นี้เป็นมารดา

ของมารดาของเรา มารดาของมารดาแห่งบุรุษนั้น ไม่พึงสิ้นสุด ส่วนหญ้า

ท่อนไม้ กิ่งไม้ ใบไม้ ในชมพูทวีปนี้พึงหมดสิ้นไปก่อน


๒. เปรียบเทียบบุคคลที่เคยเป็นพ่อของภิกษุทั้งหลายว่า ถ้ามีคน

ปั้นแผ่นดินนี้ให้เป็นก้อน แต่ละก้อนเท่าเมล็ดกระเบาแล้ว วางไว้ สมมติว่า

นี้เป็นบิดาของเรา นี้เป็นบิดาของบิดาของเรา บิดาของบิดาแห่งบุรุษนั้น

ไม่พึงสิ้นสุด ส่วนมหาปฐพีนี้ พึงหมดสิ้นไปก่อน


๓. เปรียบเทียบน้ำตากับมหาสมุทรทั้ง ๔ ว่า น้ำตาที่ไหลออก

เพราะร้องไห้เสียใจจากการตายของพี่สาว ของน้องสาว ของบุตร ของธิดา

ความเสื่อมของญาติ ความเสื่อมแห่งทรัพย์สินเงินทอง ความเสื่อมเพราะโรค

เพราะได้ประสบกับสิ่งที่ไม่พอใจ ของภิกษุทั้งหลาย โดยกาลนานนี้ มีจำนวน

มากกว่าน้ำในมหาสมุทรทั้ง ๔ เสียอีก ส่วนน้ำในมหาสมุทรทั้ง ๔ ไม่มากเท่าไร


๔. เปรียบเทียบน้ำนมกับมหาสมุทรทั้ง ๔ ว่า น้ำนมที่ภิกษุทั้งหลาย

ผู้วนเวียนท่องเที่ยวไปสิ้นกาลนานได้ดื่มจากมารดานี้ มีจำนวนมากกว่าน้ำใน

มหาสมุทรทั้ง ๔ เสียอีก ส่วนน้ำในมหาสมุทรทั้ง ๔ ไม่มากเท่าไร


๕. เปรียบเทียบการเกิดกับจำนวนกัปว่า การเกิดของภิกษุทั้งหลาย

นั้น มีจำนวนกัป ที่นับไม่ถ้วน ภิกษุแต่ละรูปได้ท่องเที่ยวไป มิใช่ ๑ กัป มิใช่

๑๐๐ กัป มิใช่ ๑,๐๐๐ กัป มิใช่ ๑๐๐,๐๐๐ กัป แต่มีจำนวนกัปที่นับประมาณ

ไม่ได้

ความยาวนาน ของกัป พระพุทธองค์ทรงเปรียบเทียบว่า มีภูเขาศิลา

แท่งทึบลูกใหญ่ มีความยาว ๑ โยชน์ กว้าง ๑ โยชน์ สูง ๑ โยชน์ ไม่มีช่อง

ไม่มีโพรง บุรุษพึงเอาผ้าแคว้นกาสีลูบภูเขานั้น ๑๐๐ ปีต่อครั้ง ภูเขาศิลา

ลูกใหญ่นั้น พึงหมดสิ้นไป เพราะความพยายามนี้ แต่กัปยังเร็วกว่า

ส่วนกัปหนึ่งยังไม่หมดสิ้นไป


๖. เปรียบเทียบการระลึกชาติได้ของพระสาวก ๔ รูปกับการเกิดว่า

ถ้ามีพระสาวก ๔ รูป มีอายุ ๑๐๐ ปี มีชีวิตอยู่ ๑๐๐ ปี หากว่าเธอเหล่านั้น

สามารถระลึกชาติย้อนหลังไปได้ วันละ ๑๐๐,๐๐๐ กัป กัปที่เธอเหล่านั้น

ระลึกไปไม่ถึงยังมีอยู่ ต่อมาสาวก ๔ รูป มีอายุ ๑๐๐ ปี มีชีวิตอยู่ ๑๐๐ ปี

พึงมรณภาพไปก่อนที่จะระลึกชาติได้หมด


๗. เปรียบเทียบกองกระดูกกับการเกิด ๑ กัปว่า กองกระดูกของ

บุคคลคนหนึ่ง ผู้วนเวียนท่องเที่ยวไปตลอด ๑ กัป ถ้ามีผู้นำกองกระดูกนั้น

มากองรวมกันได้ และกระดูกที่กองรวมกันไว้ ไม่สูญหายไปจะใหญ่เท่ากับ

ภูเขาเวปุลละ แต่ถ้าเมื่อใด เห็นอริยสัจจ์ ๔ ก็สามารถพ้นทุกข์ได้ มีการเกิด

อย่างมากเพียง ๗ ชาติเท่านั้น


อ้างอิง มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

นอก จากนี้ ยังทรงสอนให้เรามีเมตตาต่อกัน ทรงสอนว่า เมื่อเราพบ

คนที่มีมือ มีเท้าไม่สมประกอบ หรือพบคนที่มีความสุข มีบริวารคอยรับใช้

ก็ให้คิดว่า แม้เราเองก็เคยได้รับความทุกข์ความสุขเช่นนี้หมือนกัน พบใครใน

โลกนี้ ก็ให้คิดว่า ทุกคนล้วนแต่เคยเกิดเป็นแม่ เป็นพ่อ เป็นลูกชาย เป็นลูกสาว

ของเรามาแล้ว ในสังสารวัฎฎอันยาวนาน เราจึงควรมีเมตตาต่อกัน ไม่ทำร้ายกัน

......................................................

ขอบคุณภาพประกอบสวยๆจาก INTERNET ค่ะ

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2554		0 comments
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2554 20:37:31 น.
Counter : 899 Pageviews.
Share Tweet