ช่วงเป็นเด็กบางครั้งการเล่นซุกชน ก็ทำให้รู้สึกไม่สบายได้เหมือนกัน

มีอยู่ครั้งหนึ่งไปเล่นกับเพื่อน ๆ อายุไร่เรี่ยกัน ประมาณหกเจ็ดขวบ

มีเมล็ดของต้นไม้พวกเราก็เก็บมาเล่นกัน มีต้นไม้อยู่ชนิดหนึ่งคือ ต้นโพธิ์ ใบโพธิ์มีรูปร่างสวยดี

ส่วนผลสีเขียวเราก็เก็บมาเล่นโยนและรับกัน เมื่อผลของต้นโพธิ์แก่จัดก็จะมีสีน้ำตาล

เราเอาผลที่แก่จัดไปโยนใส่กำแพงวัดจะมีเสียงดังเหมือนระเบิดและทำให้เด็ก ๆ

เกิดความสนุกสนานที่ได้โยนผลของต้นโพธิ์แข่งกันอาชีพเสริม

พอผลแตกออกก็จะมีเมล็ดอยู่ข้างในมีลักษณะวงกลมเหมือนเหรียญสลึง ตรงนี้แหละที่เด็ก ๆ สนใจ

นำมันมาแกะออกจะมีเนื้อข้างในเป็นสีขาวเหมือนกับถั่วลิสง พากันลองกินดู ก็ทานได้ แต่พอสักพัก

ทุกคนเกิดการเวียนหัว คลื่นไส้ และก็อาเจียนออกมา ภาษาพื้นบ้านเขาเรียกว่า “เมาสิ่งมีพิษ”

ผลสุดท้ายพอทุกคนอาเจียนหมดแล้วอาการก็ค่อยดีขึ้น รีบพากันไปบ้วนปากทุกคน

ผู้ปกครองเห็นก็เลยดุว่าไปกินทำไมมันทำให้เป็นสิ่งมีพิษและอันตราย จากวันนั้นก็ผ่านไป

พอมาถึงอีกวันหนึ่ง พวกเพื่อน ๆ ก็มาชวนไปเล่นรอบ ๆ

บริเวณหมู่บ้านและได้ไปเจอต้นบอนชนิดหนึ่ง และเพื่อนก็บอกว่าต้นบอนชนิดนี้กินได้

ลำต้นจะสูงประมาณครึ่งเมตรและหนึ่งเมตร มีลำต้นคล้าย ๆ กับต้นเผือก

ที่สังเกตเห็นก็คือถ้าลำต้นบอนที่ทานได้จะมีสีเขียวเมื่อลอกเปลือกบอนออกก็ทานได้

แม่ค้าที่ขายมะละกอชอบนำบอนนี้ไปเป็นผักข้างเคียงที่ทานกับตำมะละกอ

จากนั้นก็ลองลอกเปลือกบอนที่พวกเราเจอกันและลองกัดทานกันดู แค่นั้นแหละเป็นเรื่องอีกแล้ว

บอนที่ทานเข้าไปนั้นเป็นบอนคัน ทุกคนทำหน้าเหยเก และพากันคันไปทั้งปาก

วิ่งไปหาน้ำเพื่อล้างออกจากปากกัน พอเอาไปถูตรงไหนก็คันตรงนั้น วิ่งกันกระเจิงเลย

กว่าจะหยุดคันต้องพากันกลับบ้านไปอาบน้ำให้สะอาด หาเกลืออม หรือ น้ำตาล

เผื่อความคันจะได้ลดลง นี่ก็เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ไม่ลืมเลย สำหรับความซุกชนตอนวัยเด็ก

เข็ดกันไปอีกนานกับอาชีพเสริม