Bloggang.com : dejaboo44 : เที่ยวเวียดนาม ตามรักคืน

เที่ยวเวียดนาม ตามรักคืน

เที่ยวเวียดนาม ตามรักคืน
โดย เดชา เวชชพิพัฒน์
นวนิยายเชิงท่องเที่ยวที่สะท้อนภาพสังคม ประวัติศาตร์ ความเป็นมาของประเทศเวียดนาม ผ่านการเดินทางของหนุ่มสาว 4 คน ที่ร่วมทุกข์สนุกสนาน จนก่อเกิดเป็นความรักในที่สุด
จัดพิมพ์โดย สนพ.เพื่อนดี หาซื้อได้ตามร้านหนังสือทั่วไป

ตัวอย่างจากบทที่ 1
ป่าตรงหน้าค่อนข้างรกทึบกว่าที่เคยเที่ยวมา ต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นเต็มบริเวณ บ้างมีเถาวัลย์พัน รอบ บ้างมีตะไคร่เกาะเปลือกหนา เสียงนกเสียงลิงดังสลับกัน ป่าแน่นทำให้แสงอาทิตย์ส่องผ่านลงมา ได้ไม่เต็มที่ พื้นดินส่วนใหญ่จึงชื้นแฉะ ใบไม้ที่ร่วงหล่นทับถมส่งกลิ่นเน่าตลบอบอวล
วนันต์กำลังเดินอยู่ในป่าแห่งนั้นด้วยความสงสัย เขามาเที่ยวป่ากับใคร มาเมื่อไร แม้พยายาม บอกตัวเองว่าป่าตรงหน้าเป็นป่าในประเทศที่เขาคุ้นเคย แต่มีอะไรบางอย่างบอกว่าไม่ใช่ นอกจากไม่รู้สึก สนุกสนานผ่อนคลายเหมือนตอนเที่ยวป่ากับเพื่อนๆ เขายังระมัดระวังตัวทุกย่างก้าว ก้มมองก็ยิ่ง แปลกใจที่เห็นตนใส่รองเท้าทหาร ย่ำไปบนพื้นที่เป็นดินโคลนสลับดินดำ เดินผ่านต้นไม้ใหญ่น้อยด้วยใจ เต้นแรงและด้วยความกลัว … ใช่ ความกลัว เขาบอกตัวเองได้ว่ามันคือความกลัว แต่ไม่ได้กลัวสิงสารา สัตว์
ยังไม่ทันถามตัวเองว่ากลัวอะไร ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงดังลั่นฟ้าลั่นแผ่นดิน
วนันต์สะดุ้งตื่น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือผนังห้อง เขานอนตะแคงตาเบิกโพลง ก่อนกระพริบถี่ๆเพื่อ เรียกสติกลับคืนมา ซึ่งเป็นวิธีเฉพาะตัวที่ได้ผลเร็วที่สุด
“ฝันร้ายอีกแล้ว” วนันต์บ่นเบาๆขณะลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียง เขานั่งก้มหน้าก้มตาอยู่นานหลาย อึดใจจึงสะบัดหน้าไปมา ราวกับสามารถสลัดฝันร้ายให้หลุดจากหัว ทั้งๆที่เป็นฝันร้ายเรื่องเดิมตั้งแต่เขา จำความได้

หลังอาบน้ำ ขณะนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทำงาน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อเห็นหมายเลขของ เพื่อนสนิทจึงกดปุ่มรับ
“เป็นไงบ้าง ใช้ได้ไหมเพื่อน” ฮอคกี้ถามอย่างร้อนใจ เขาหมายถึงแป้งร่ำ ผู้หญิงที่เขาตั้งใจจีบ เป็นคนรัก ทั้งสองคนรู้จักมานานสองเดือน แต่เพิ่งแนะนำให้วนันต์รู้จักเมื่อคืน ตามสัญญาของเพื่อนสนิท ว่าก่อนตกหลุมรักผู้หญิงคนไหน ผู้หญิงคนนั้นต้องผ่านมาตรฐานของวนันต์ เพราะการอกหักครั้งล่าสุด ของฮอคกี้ทำเขาแทบเป็นแทบตาย
“ผ่าน” วนันต์ตอบสั้นๆแต่มีความหมายต่อฮอคกี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะในหมู่เพื่อนฝูง วนันต์ขึ้นชื่อ เรื่องการดูคน
“ขอบใจเพื่อน ข้าว่าแล้ว งานนี้ดูคนไม่ผิด ว่าแต่ว่าเรื่องไปเที่ยวเวียดนามล่ะว่าไง แป้งไปด้วย นะโว้ย” ฮอคกี้หมายถึงแผนแบกเป้เที่ยวในต่างแดน ที่เขากับวนันต์ตกลงกันไว้เมื่อหลายเดือนก่อน
“เขาลาได้หรือ ตั้งหลายวัน” วนันต์ถามด้วยความเคยชิน หลายครั้งที่เขากับฮอคกี้วางแผนไป แบกเป้เที่ยวในต่างแดน เพื่อนคนอื่นล้วนอยากไปด้วย แต่ติดเรื่องเวลา ไม่มีใครว่างเหมือนเขาสองคน ตัวเขาทำงานอิสระด้านออกแบบสิ่งพิมพ์ ฮอคกี้เป็นลูกชายเจ้าของโรงงานทอผ้า เมื่อต่างฝ่ายต่างเป็น เจ้านายตัวเอง หยุดงานได้นานกว่าพนักงานบริษัท การเดินทางท่องเที่ยวแต่ละครั้งจึงไม่ต่ำกว่าสอง สัปดาห์
“ลาได้ เขาไม่ได้ลาพักร้อนมาสามปีแล้ว เห็นเล่าว่าเจ้านายเรียกเข้าไปถามทุกปี บอกให้รู้จัก พักผ่อนบ้าง”
“ทำงานบริษัทฝรั่งก็แบบนี้ เขาเห็นความสำคัญของการพักผ่อนหย่อนใจ”
“งานนี้มีลุ้นด้วยนะโว้ย แป้งชวนเพื่อนไปด้วย”
“อือฮึ” วนันต์ไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านั้น
“ไม่ต้องมาอือฮึ ข้าเห็นรูปในโทรศัพท์มือถือแล้ว เอาไปเลยเต็มสิบ”
วนันต์ส่ายหน้า “ตกลงนายจะจีบคนไหนกันแน่”
“จีบแป้งนั่นแหละ แต่ซินจาวนี่จะทาบทามให้นาย … คนไม่มีแฟน” ฮอคกี้ร้องประโยคสุดท้าย เป็นทำนองเพลงยอดนิยม
“เขาชื่ออะไรนะ”
“ซินจาว เป็นภาษาเวียดนามแปลว่าสวัสดี แป้งบอกว่าแม่เขาตั้งเป็นชื่อเล่นเพราะมีเชื้อสายเป็น คนเวียดนาม”
“ซินจาว” วนันต์ทวนคำเบาๆ
“ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วน่าชื่อซินเดอเรลลามากกว่าว่ะ
วนันต์หัวเราะเบาๆ “แค่นี้ก่อนนะเพื่อน ขอตัวไปสะสางงานก่อน เดี๋ยวไม่ได้ไปเที่ยว”
“เออ ข้าเองก็ต้องหาข้อมูลสำหรับเป็นผู้นำเที่ยวกิตติมศักดิ์” กล่าวแล้วฮอคกี้กดปุ่มตัดสัญญาณ

Create Date : 14 ตุลาคม 2553

Last Update : 14 ตุลาคม 2553 8:46:54 น.

0 comments

Counter : 615 Pageviews.