“ถนนเมืองหลวง”

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

            ฉันมองดูศพของตัวเองด้วยความสังเวชใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสาวสำนักงานอย่างฉันจะมาจบชีวิตบนรถรับจ้าง ถูกชายอัปลักษณ์ข่มขืนแล้วบีบคอตาย

            มันปู้ยี่ปู้ยำกับร่างของฉันจนหายหื่นแล้วแทนที่จะไหว้ขอขมา กลับทำราวกับฉันเป็นหมูเป็นหมาที่มาตายในรถของมัน ... ดูสิ ดูมันทำ มันลากร่างของฉันออกมาทิ้งข้างถนน แค่นี้ยังไม่พอ ถืบให้กลิ้งเข้าไปในสุมทุมพุ่มไม้ ฉันไม่ใช่หมานะแก ข่มขืนฉันแล้วก็น่าจะสำนึกบุญคุณกันบ้าง อย่างน้อยก็น่าจะดึงกระโปรงลงมา ทำกันแบบนี้ ถึงตายเป็นผีฉันก็ยังรู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย อีกไม่นานคงมีคนมาพบศพฉัน จากนั้นนักข่าวก็มาถ่ายรูป ไม่นานภาพอันสุดแสนอุจาดตาของฉันก็เผยแพร่ไปทั่วประเทศ

            ภาพสาววัยยี่สิบเจ็ดใส่ชุดทำงานที่เรียบร้อย แต่กระโปรงเข้ารูปสีเข้มถูกเลิกขึ้นทั้งหมด กางเกงในถูกดึงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า นอนหงายให้ของสงวนตากแดดตากลมอย่างทุเรศลูกนัยน์ตา ใครเห็นภาพนี้ก็ไม่รู้สึกเท่ากับที่พ่อแม่ฉันเห็น คงเหมือนเห็นโลกถูกดาวหางพุ่งชนแตกดับไปต่อหน้าต่อตา เพราะฉันเป็นลูกคนเดียวที่พวกท่านรักเป็นอย่างยิ่ง ทุกบาททุกสตางค์ที่ได้จากการรับจ้างทำนาทำสวนผลไม้ หมดไปกับการส่งฉันเรียนจนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยในจังหวัด และด้วยความอยากเป็นสาวสำนักงานแห่งเมืองหลวงที่ดูดีมีระดับ ฉันจึงเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ โดยไม่ฟังคำของพ่อแม่ ที่ขอให้ฉันหางานทำในอำเภอเมือง

            ฉันเช่าหอพักอยู่แถวมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่ง แต่ที่ทำงานของฉันอยู่ในถนนสายธุรกิจ แม้ห่างกันแค่สามสิบกว่ากิโลเมตร แต่ต้องใช้เวลาเดินทางเหมือนข้ามอำเภอ ฉันต้องตื่นหกโมงเช้า ทำธุระส่วนตัวเกือบชั่วโมง จากนั้นอยู่บนรถประจำทางหนึ่งชั่วโมงกว่า จึงสามารถตอกบัตรเข้างานก่อนเก้านาฬิกา โดยที่ไม่เคยสายแม้แต่วันเดียว เว้นเสียแต่ว่าวันนั้น ... วันที่ทำให้ฉันเปลี่ยนมาใช้บริการรถรับจ้าง

            เด็กช่างกลตีกันบนรถประจำทางที่ฉันนั่งอยู่ แถมยิงกันอีกด้วย เสียงปืนสามนัดยังดังก้องอยู่ในหูฉันจนถึงบัดนี้ แม้เป็นวิญญาณแล้วฉันก็ยังตกใจกับเหตุการณ์ในวันนั้นไม่หาย เพราะเด็กหนุ่มคนหนึ่งล้มตายข้างฉัน

            ภาพดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจสุดขีด เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชุ่มเลือด และกลิ่นคาวที่โชยเข้าจมูกในทันที ทำให้ฉันหมดแรงวิ่งหนีลงจากรถเหมือนผู้โดยสารคนอื่น แถมยังอาเจียนแล้วเป็นลม ฟื้นขึ้นมาในรถพยาบาล ต้องตอบคำถามนักข่าวทั้งๆที่แทบไม่มีแรงพูด จากนั้นยังต้องไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจ

            บริษัทรู้เรื่องนี้ก็ช่วยแก้ปัญหา เจ้านายอนุมัติค่ารถให้ฉันอย่างลับๆ เดือนละสามพันบาท เป็นเรื่องที่รู้กันระหว่างเขา ผู้จัดการฝ่ายบัญชี และตัวฉัน โดยเจ้านายกำชับให้ฉันนั่งรถรับจ้างมาทำงานแทนรถประจำทาง

ช่วงแรกฉันก็ทำตามที่เจ้านายขอ แต่ด้วยความงกฉันจึงนั่งวินมอเตอร์ไซค์จากหน้าหอพักไปสถานีรถไฟฟ้า รวมๆแล้วถูกกว่านั่งรถรับจ้างหลายสิบบาท ประหยัดไปได้พอสมควร อย่างน้อยก็ได้ค่ามื้อเที่ยง

แต่นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างได้ไม่นานฉันก็เข็ดขยาดไปตลอดชีวิต เป็นเพราะไอ้เด็กแว้นจอมซ่า มอเตอร์ไซค์ของฉันวิ่งมาดีๆ มันขับปาดหน้าราวกับฉันเป็นอริของมัน

ผลก็คือล้มกลิ้งทั้งฉันและคนขับ ตอนนั้นดวงยังไม่ถึงฆาต ฉันใส่หมวกนิรภัยแถมรถที่ตามมาก็ห้ามล้อได้ทัน ฉันและคนขับจึงแค่ฟกช้ำดำเขียว แต่ก็ทำให้ฉันสัญญากับตัวเองและเจ้านายอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“หนูขอโทษ ต่อไปนี้หนูจะนั่งแต่รถรับจ้างมาทำงาน รับรองอย่างเด็ดขาด เพราะเข็ดแล้วค่ะ”  

เมื่อความงกของฉันหายไปราวกับปลิดทิ้ง ฉันก็นั่งรถรับจ้างไปทำงานด้วยความสุข เพราะเย็นสบาย เงียบ มีเพลงหรือข่าวให้ฟังเพลินๆ มีบ้างที่เจอคนขับพูดมากให้รำคาญ ชอบถามโน่นถามนี่ ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องการเมือง ฉันใช้วิธีถามคำตอบคำหรือไม่ตอบเลย ส่วนใหญ่พอรู้ว่าฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าก็ขับต่อไปอย่างเงียบๆ

จนกระทั่งถึงวันสิ้นบุญของฉัน วันที่ฉันเรียกรถไอ้ผู้ร้ายคนนี้ นั่งได้ไม่นานฉันก็รู้สึกง่วงนอน แม้เอะใจว่าอาจถูกวางยาเหมือนที่เป็นข่าว แต่ฉันก็ไม่อาจบังคับร่างกายได้ แขนขาหนักแบบคนกินยาแก้ไข้ไปหลายเม็ด ฉันหมดสติไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บ ลืมตาก็เห็นไอ้คนขับรถมันอยู่บนตัวฉัน ฉันกรีดร้องออกมาเพียงคำเดียวมือสองข้างที่มันขยำหน้าอกฉันอยู่ก็เปลี่ยนมาบีบคอ

ก่อนขาดใจตาย ฉันนึกถึงพ่อแม่ เสียใจที่ไม่ทำตามคำขอของพวกท่าน ฉันไม่น่ามาทำงานที่เมืองหลวง ผู้คนเยอะแยะ รถราเต็มถนน ดูเจริญและทันสมัย แต่หารู้ไม่ว่าเมืองนี้เต็มไปด้วยคนบ้า

เด็กนักเรียนพกปืน เด็กแว้นขับรถเหมือนจะฆ่าตัวตาย และไอ้แท็กซี่วางยาบ้ากาม

- จบ -

Create Date : 20 มิถุนายน 2555
Last Update : 20 มิถุนายน 2555 11:01:13 น.		1 comments
Counter : 1178 Pageviews.
Share Tweet