เรื่อง/ภาพเดชา เวชชพิพัฒน์

ในนวนิยายเรื่อง“ล่า” โดย “ทมยันตี”

มีประโยคหนึ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจแม้อ่านมานานมากกกก

“หยุดก่อนชีวิตป้ายนี้ฉันจะลง”

ที่มาของประโยคนี้คือชีวิตนางเอกอยู่ในช่วงหมดโปรฯเข้าสู่โหมดตกอับแบบ “อัปรีย์เรียกพี่” (ตัวเองและลูกสาวถูกข่มขืนจนต้องปฏิบัติการ“ล่า”) ตอนนั้นถึงขนาดว่าเธอต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงาน ขณะอยู่บนรถเธอก็คิดอย่างท้อแท้ว่าหากชีวิตเปรียบเหมือนรถประจำทาง เธออยากบอกว่า

“หยุดก่อนชีวิตป้ายนี้ฉันจะลง”

ลงไปทำไมล่ะ... ลงไปหาโปเกม่อนมั้ง

ลงไปพักไงไม่ว่าจะลงไปนั่งพัก ลงไปหาของกิน ลงไปหาห้องน้ำ หรือลงไปเดินเล่นล้วนถือเป็นการพักชีวิต ชาร์จแบตฯนิสสสสนึงก่อนกลับมาขึ้นรถเมล์เดินทางต่อ

เอาล่ะจบเรื่องล่ามาเรื่องล่อ เอ๊ย เรื่องเที่ยวของผมกัน

ชีวิตผมเองก็ไม่มีอะไรหนักหนาสาหัสหรอกพูดง่ายคือไม่เคยหมดโปรฯ เพราะใช้แบบเติมเงิน อิอิ

แต่เป็นคนเหนื่อยง่ายเบื่อง่าย เอะอะอะไรก็พยายามหาเรื่องพัก

อาศัยทำงานไปพักไปแบบนี้แหละเจริญนะจะบอกให้ ... เจริญกว่ารุ่นน้องไง รุ่นเดียวกันไม่ต้องพูดถึง

มีการพักครั้งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ลงจากรถประจำทางสายชีวิตลงไปพักอย่างจริงๆจังๆนั่นคือคือตอนไปอยู่ ปาย เจ็ดวันเจ็ดคืน

วันๆไม่ทำอะไรเช้าตื่นมากินข้าวแล้วก็ปั่นจักรยานไปเที่ยว

ช่วงแรกก็ปั่นเที่ยวในตัวเมืองก่อน

วันต่อๆมาก็ปั่นเที่ยวรอบๆตัวเมืองปาย

ปั่นไปเที่ยววัดเที่ยวน้ำตก

ปั่นไปเที่ยวหมู่บ้านชาวจีนเพื่อกินข้าวขาหมูกับหมั่นโถว

ปั่นไปกองแลน

ปั่นไปชมสะพานเก่า

ปั่นไปเที่ยวชมหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องการทอผ้าและปลูกดอกไม้

ทำแบบนี้อยู่เจ็ดวันกลับไปทำงานปรากฏว่าทำงานไม่เป็นครับ ลืมหมดเลย ต้องให้ลูกน้องมาสอนงานใหม่ (ทำแบบลับๆไม่ให้เจ้านายรู้ไม่อยากโดน “รีโปรเบชั่น” ให้เสียประวัติ)

ใครอยากเป็นเหมือนผมบ้าง... เที่ยวจนทำงานไม่เป็น

ลางานแล้วเก็บกระเป๋าไปเที่ยวหลายๆวันเลยครับ

###

ติดตามเรื่องท่องเที่ยวสไตล์ผม

ด้วยการกดไลค์เพจ “เที่ยวเหอะน่าอย่าคิดมาก”

Create Date : 08 มกราคม 2560
Last Update : 8 มกราคม 2560 12:16:12 น.		2 comments
Counter : 748 Pageviews.
Share Tweet