เรื่องอาหาร..ไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไร..แค่พอทำให้ตัวเอง คนใกล้ตัวไม่ว่าที่บ้านที่ทำงานทานได้แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่เคยมั่นใจตัวเองสักครั้งว่าทำอร่อย ตัวเองรู้อยู่อย่างว่าการทำอาหารเราต้องใส่ใจในเวลาที่ทำ เมื่อเรารักที่จะทำอาหารเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง ที่ต้องการความรัก ความใส่ใจ บวกความอดทน พยายามในการทำเป็นอย่างมากถึงจะได้รสชาตที่ดีออกมา

ตั้งแต่เล็กจนโต...จำความได้ว่าเข้าครัวเรียนทำอาหารตอนอยู่ประถม อึ้งทึ่งกะของใหม่อยู่บ้านไม่เค๊ยไม่เคยทำ แทบจะเป็นคุณหนูเลยก็ว่าได้ หิวก็มีคนหาให้ทาน หรือเอาตังค์ไปหาซื้อทานเอง ไม่เคยสนใจว่าอาหารแต่ละอย่างมีที่มาที่ไปและทำอย่างไรบ้าง ทั้งๆ ที่คุณแม่เก่งในการทำอาหารทุกอย่างเป็นอย่างมาก...เป็นคนแบบใกล้เกลือกินด่าง ไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น..แต่พอที่ ร.ร คุณครูให้เข้าครัวเพื่อฝึกการทำอาหาร ให้รู้จักของใช้ต่างๆ ในครัวว่ามีหน้าที่ทำอะไรได้บ้าง แทบจะจำไม่ได้ว่าวันนั้นคุณครูสอนอะไรเราบ้าง...จนกระทั่งเรียนมัธยม อีกแล้วชีวิตฉันทำไมไม่พ้นครัวซะทีนะและทำไม๊ทำไมถึงมาเจอโรงเรียนที่มีเรียนทำอาหารด้วย เริ่มโตจำได้ว่าวันแรกที่เรียนเกี่ยวกับการทำน้ำสลัด ต้องตีไข่ยังไงใส่ส่วนผสมอะไรบ้างกว่าจะได้น้ำสลัด...ตอนเด็กๆ ไม่ชอบทานสลัดไม่ว่าน้ำข้นหรือน้ำใส มีแต่ผักเต็มไปหมด และสงสัยว่าเอาไข่ดิบมาตีน้ำสลัดแล้วไข่ไม่สุกทานได้ด้วยหรือ ไม่ยอมทานหลังทำเสร็จแล้ว..เมื่อโรงเรียนมีงานต้องออกร้านแข่งกันใน ร.ร. ด้วยตัวเองเป็นหัวหน้าชั้นต้องแสดงสปิริตเพราะไม่มีใครยอมรับงานนี้ตาม ร.ร. กำหนด ให้ขายของรับประทานได้ที่ทำเอง...เอาล่ะสิทำยังไงดี...มัธยมต้นตอนนั้นคิดได้แค่เชื่อมฟักทองขาย มีกะทิหยอดหน้าด้วย คงทำไม่ยุ่งยากอะไร เพื่อนร่วมชั้นมาค้างที่บ้านช่วยกันไปตลาดไปหาซื้อฟักทองและเครื่องปรุงต่างๆ จนครบแล้วมาลงมือทำกันที่บ้าน...โดยขอคำแนะนะจากคุณแม่นิดหน่อยท่านก็แนะนำแต่ไม่ช่วยลงมือปล่อยให้เราและเพื่อนลงมือกันอย่างสนุกสนาน ผลในที่สุดก็เป็นฟักทองเหนียวหนึบน่าทาน พร้อมกะทิข้นๆ ไว้หยอดหน้า เอาไปขาย..แบบใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ผลขายหมดในพริบตา เพราะฟักทองที่เชื่อมเป็นมันวาวเหนียวหนึบน่าทานจนอาจารย์ชมและมาอุดหนุน..โห..ได้กำลังใจเยอะแยะเพราะตัวเองลงมือการเชื่อมเพียงลำพังคนเดียว เพื่อนนั่งนอนเล่นกันสบายใจหลังผลักภาระการทำให้เราเพียงคนเดียว..

พอเริ่มมัธยมต้นตอนปลายจำได้ว่าคุณแม่ต้องการหารายได้เสริม หรือเค้าทำสนุกๆ เพื่ออวดฝีมือ (อันนี้นินทาคุณแม่) เพราะหลายๆ ปีที่ใครๆ ต่างชื่นชมและชื่นชอบในรสชาตอาหารทุกอย่างของคุณแม่ และก็คงป้อยอให้ทำขาย คุณแม่เองก็คงบ้ายุ....5555555....ทำขายซะงั้นล่ะตอนนั้นคุณแม่ทำห่อหมกหมูเป็นกระทงๆ แล้วจ้างให้เด็กที่ต้องการหารายได้เอาไปขายตามบ้านใกล้เรือนเคียง ผลขายดิบขายดีไม่พอขาย คุณแม่ก็ขยายกิจการค้าตามแรงยุ ด้วยการขายไส้กรอกปลาแนม เสริมทัพไปอีก..ขายหมดอีก..ไม่พอค่ะ..ซื้อปลากรายมาขูดเองนอกจากทำห่อหมกลูกชิ้นแล้วยังเอาไปทำทอดมัน หนังปลาก็เอาไปแช่น้ำปลาตากทอดกรอบขายอีก และก้างปลาก็ไม่ทิ้งอีกนะคะเพราะตอนแล่ (ท่านแล่เองกะมือ) แล่ไปก็พูดไปเพราะมีเรายืนคอยดูด้วยความแปลกใจว่าท่านทำอะไรนักหนา แต่ที่ยืนดูนั้นจริงแล้วตระกละ คอยดูว่าเมื่อไรเสร็จจะเขมือบเป็นคนแรก ตอนนั้นค่อนข้างตุ้ยนุ้ยแบบอวบน้อยๆแก้มป่องหน่อยๆ ทานเก่งมากคุณแม่ทำอะไรมาอร่อยหมด เลยไม่รู้ว่าคุณแม่ทำอร่อย หรือเราตระกละ....555555....อ่าวพูดเรื่องแล่ปลาไหงมาเรื่องนี้ได้...55555....ก้างปลาท่านเอาไปคลุกแป้งแล้วเอาไปทอดซะกรอบแล้วจิ้มอาจาดทานค่ะอร่อยเป็นบ้า (แต่ยังเป็นปกติจนทุกวัน) ตอนนี้ตัวเองเริ่มมีบทบาทเพราะเห็นคุณแม่ท่านลงมือเองในการทำอาหาร สงสาร หรืออยากมีส่วนร่วมจำไม่ได้ค่ะ จะว่าคุณแม่ใช้ก็ไม่ใช่เพราะพี่น้องท่านก็ไม่ใช้ แต่มีเรานี่ล่ะที่ชอบขลุกอยู่ในครัวกะคุณแม่ถ้าไม่ไปเที่ยวไหนต่อไหน จำได้ว่าช่วยคุณแม่ปิ้งไส้กรอกที่ต้องทานควบคู่กับปลาแนมอาสาท่านเองว่าจะดูแลส่วนนี้ให้ ตอนแรกคุณแม่มายืนกำกับห่างๆ แต่ตอนหลังพอปิ้งอันแรกได้ดีและสวยงามจนเป็นที่ไว้ใจ ตั้งแต่นั้นท่านจะเรียกหาให้ไปปิ้งจนหน้าหมองไปเลย จากหน้าขาวๆกลายเป็นกระดำกระด่างจากควันไฟที่ต้องโรยกากมะพร้าวตอนย่างไส้กรอกสลับกะขี้เถ้าเพื่อกลบไฟในเตาถ่านไม่ให้ถ่านในเตาแรง เพราะถ้าไฟแรงไส้กรอกจะแตก ไส้ในไส้กรอกก็จะทะลักออกมา ถามท่านว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ให้มันยุ่งยาก ควันก็รมซะน้ำตาไหลพรากๆ ท่านบอกไส้กรอกจะหอมและสวยงามน่ารับประทาน..ไม่รู้หรอกว่าทานกำลังสอนเคล็ดลับบางอย่างในการทำ แต่ก็จำมาจนทุกวันนี้ไม่เคยลืม...เวลาที่เห็นไส้กรอกปลาแนมจะแพงสักแค่ไหนจะใช้กากมะพร้าวโรย หรือปิ้งออกมาโดยวิธีไหนถ้าเห็นเป็นซื้อรับประทานค่ะ..คิดถึงตอนเด็กๆ...55555....

การค้าขายอาหารของคุณแม่ไปได้สวย...ขายหมดทุกวันขายอะไรจะใหม่เก่าขายได้หมด ขอให้เป็นยี่ห้อคุณแม่ เด็กที่ช่วยขายก็หน้าระรื่นทุกวันเพราะขายหมดเร็ว ไม่เหนื่อยมากเดี๋ยวก็ได้ค่าแรงแล้ว...ยังไม่พอค่ะ คุณแม่ซื้อเตาอบมาอีกมาทำเค๊ก คุกกี้ ขนมเปี๊ยะ ขายอีก...แต่คราวนี้เราชอบมาก...55555....เพราะชอบทานขนมมากกว่าทานข้าวอาสาคุณแม่ไปขายคุณครูกะเพื่อนๆ ที่ ร.ร ขายไปแกะทานไปคุณแม่ไม่ค่อยได้กำไรหรอกเพราะกำไรอยู่ในท้องลูกตัวเองหมด ก็เป็นค่าจ้างที่ช่วยขายให้ไงคะ.....5555...

ผลจากทั้งหมดนี้ที่ทำให้ตัวเองได้ซึมซับเกี่ยวกับการทำอาหารโดยไม่รู้ตัว..มารู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรก็ได้ก็ตอนต้องจากคุณพ่อและคุณแม่เข้ามาเรียนต่อใน กทม. และท่านปล่อยทิ้งไว้ให้อยู่กะพี่น้องตามลำพัง ด้วยตัวเองชอบเข้าครัวเลยอาสาทำอาหาร แล้วให้คนอื่นรับทำความสะอาดบ้านบ้าง ซักผ้าบ้าง แบ่งงานกันไป ทำแรกๆ ก็พอทานได้..อีกอย่างเป็นคนชอบใส่บาตรทุกๆ เช้าทำเสร็จก็แบ่งไว้ใส่บาตรเหมือนตอนอยู่บ้านและคุณแม่เคยทำ..แรกๆ พระท่านคงต้องกล้ำกลืนกับรสชาตอาหารบางอย่างบ้างล่ะ...55555...หรือไม่ก็คงเป็นหน้าที่ของลูกศิษย์ที่ต้องรับกรรมมารับประทานอาหารฝีมือห่วยแตกอย่างเราล่ะ แต่ทำตั้งแต่ปี 1 ถึง ปี 4 ประสบการณ์ทำให้อาหารที่ไม่อร่อย ก็อร่อยได้ในที่สุดระหว่างนี้ก็ทำอาหารแปลกๆ อย่างกะหรี่ปั๊บ สังขยาทาขนมปัง ครองแครงกรอบ ไปฝากเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกัน..อ๋อ..ไม่ได้ใจดีค่ะ....5555...เพื่อนเป็นหนูตะเภาลองวิชาการทำอาหารของตัวเองเท่านั้นเองค่ะ...

จบมาได้งานทำก็ยังไม่วายเอาเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ทำงานเป็นหนูตะเภาอีกลองผิดลองถูกกับสูตรอาหารต่างๆ ที่น่าสนใจ มีเรื่องตลกอยู่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ จ. หนึ่งแถวภาคใต้ แล้วมีชื่อขนมผิงอร่อยที่สุด คิดถึงอยากทานแต่ไม่ได้กลับไปที่นั่นนานแล้วเพราะคุณพ่อก็ย้ายมาแล้วไม่มีญาติ มีแต่เพื่อนก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเพราะตอนย้ายมายังเด็ก แต่นึกถึงรสชาตขนมผิงอยากทานมาก หาสูตรมาลองทำทานเอง เป็นครั้งแรกที่เอาไปให้พี่ๆ เพื่อนๆ ที่ทำงานทานแค่กัดคำแรกทุกคนหน้าเหยเกกันหมด..พร้อมคายออกมาแทบไม่ทัน...เพราะขนมผิง กลายเป็นขนมหินไปซะนี่...555555...เหตุนี้เป็นที่มาของการไปเรียนขนมอบ และตามด้วยหลักสูตรอื่น ที่ ร.ร นี้สอนมีอาทิตย์หนึ่งก็เรียนแค่วันเดียวเรียนทั้งวันสนุกมาก..เลยเพิ่งรู้ว่านี่ล่ะคือสิ่งที่ตัวเองชอบและมีความสุข..และคิดว่าทำไมน๊อเราไม่ไปเรียนคหกรรมด้านการทำอาหารซะก็สิ้นเรื่อง นั่นเป็นเพราะตัวเองค้นหาตัวเองไม่เจอนั่นเองค่ะ

วันนี้ดึกแล้วคงต้องทิ้งไว้แค่นี้ก่อน แล้วจะมาเขียนเล่าเรื่องการทำอาหารของตัวเองให้ฟังต่อในบล๊อกหน้า ถือเป็นการคุยกัน ไม่ได้มาโชว์ฝีมืออะไรเพราะไม่มีฝีมืออะไรหรอกค่ะ แค่ครูพักลักจำจากคุณแม่และคนรอบตัวและเป็นคนชอบเรียนรู้ในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้และกล้าซักถามในสิ่งที่ควรถามและอยากรู้เท่านั้น...วันนี้แค่มาเกริ่นๆ ค่ะ...