หายไปทำงานที่ จ.นครราชสีมา มาเป็นการทำงานที่ค่อนข้างเหนื่อยเพราะมีทีมงานก็เหมือนไม่มีช่วยอะไรได้นิดหน่อยแค่บางคน งานส่วนใหญ่ตัวเองเป็นคนทำเกือบหมดตั้งแต่เป็นวิทยากร พิธีกร จัดการเกี่ยวกับเอกสารทุกอย่าง ติดต่อหน่วยงานและอื่นๆ กลับมาก็ต้องทำเองทุกอย่าง ดีที่มีหัวหน้าใหญ่ช่วยในการเป็นวิทยากรบรรยายร่วมกัน ก็ไม่เข้าใจว่าจะไปทำไมกันเยอะแยะในเมื่อทำทุกอย่างได้เบ็ดเสร็จเพียงลำพัง บางคนไปเพื่อไปทำธุระส่วนตัวตามที่ตนเองต้องการ...เซ็งค่ะเซ็ง..ขอบ่นสักหน่อย..บางครั้งคนเราก็ต้องหาทางระบายบ้างเพราะบางอย่างไม่สามารถพูดกันตรงๆ ให้บาดหมางน้ำใจกันได้ มีบางคนยังมาขอไปอีกทริป..แบบนี้ยังจะพิจารณาให้ร่วมคณะอีกไหมคะนั่น...จบ..

วันแรกของการเดินทางก็เริ่มมีปัญหาแล้ว..เมื่อมีใครบางคนที่คิดว่าตัวเองอาวุโสกว่า พยายามให้คนร่วมทีมขัดขืนคำสั่ง แล้วยังกล่าวหาว่า จขบ.ซึ่งเป็นหัวหน้าทีม ทำตัวให้เครียดไปหรือเปล่า...ทั้งที่สิ่งที่สั่งให้ทำเพื่อทุกคนที่ไป...นะ..นอกจากไม่ปฏิบัติตามแล้วยังยัดเยียดข้อกล่าวหากันซึ่งๆ หน้าอีก..สำหรับ จขบ.มีโมโห ก็แสดงท่าทีให้คนขัดคำสั่งเห็นว่าไม่พอใจ แต่ก็รีบปล่อยวางเพราะแก้ไขอะไรไม่ได้ปัญหาเกิดเฉพาะหน้าก็ต้องแก้ด้วยความรวดเร็ว จะไม่ให้คนสร้างปัญหาร่วมทางก็ไม่ได้เพราะทุกอย่างกำหนดด้วยคำสั่งหมดแล้ว มีทางเดียวคือต้องปรับอารมณ์ตัวเองไม่คิดอะไรให้วุ่นวาย เพื่อความสุข สงบของทุกคนที่ร่วมทางไปทำงาน..เป็นสิ่งที่คิดดีที่สุดในเวลานั้นทำทุกอย่างกลับสู่โมทปกติโดยเร็ว แต่ใจของ จขบ.ยังคุกรุ่นคิดเรื่องนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผิดกับตอนที่มาขอไปด้วยแต่พอได้ไปมาทำกันแบบนี้หรือ?? ต้องใช้ความอดกลั้นและอดทนไม่ทำให้บรรยากาศแย่ไปกว่านี้เพื่องานและทุกคน

ระหว่างทางแวะทานข้าวกลางวันที่แดรี่โฮม ทุกคนสั่ง ทุกคนอยากทานก็ตามใจ แต่พอ จขบ. อยากทานและสั่งบ้างแค่อย่างเดียวกลับมีปัญหา ใครบางคนที่มีปัญหาก่อนการเดินทางก็ยังคงสร้างปัญหาการร่วมทางต่อด้วยคำพูดว่า อย่าสั่งเลยที่สั่งมาเยอะแล้วเดี๋ยวทานไม่หมด..ก็ไม่เป็นไร จขบ.เป็นคนขี้เกรงใจคนอื่นและค่อนข้างตามใจคนอื่น ทั้งที่เป็นหัวหน้าทีมและเป็นคนกุมเงินค่าใช้จ่ายทุกอย่างจะจ่ายหรือไม่อยู่ที่ตัวเองและหัวหน้าใหญ่ที่ไปด้วย แต่ไหงถูกลดอำนาจจากใครบางคนที่ขอร่วมทางทั้งที่ไม่ใช่งานของตัวเอง แต่ จขบ.มีน้ำใจกล้าขอก็กล้าให้ไป อะไรยังไม่น่าเกลียดเท่า หลังจากไม่ให้ จขบ.สั่งแล้วตัวเองยังสั่งอาหารจานอื่นต่อ แล้วที่อ้างเมื่อกี้ว่าสั่งมาเยอะแล้วมันหายไปไหนกันหนอ ที่สำคัญอาหารจานที่เธอสั่งมา เป็นอาหารพวกเนื้อ ที่ จขบ. และคนร่วมโต๊ะบางคนไม่ทานเพราะทานไม่ได้ ทั้งที่ จขบ.ก็บอกแล้วว่าอาหารชนิดนี้คนร่วมทางทานไม่ได้หมดทุกคนต้องทานกันสองคน แต่เค้าก็สั่งเพื่อทานกันสองคน..ขนาด จขบ.เป็นคนพูดอะไรตรงๆ ก็ยังไม่ละอาย จนหัวหน้าใหญ่ต้องบอก จขบ.ให้สั่งอาหารที่ จขบ.ต้องการ พวกเค้าจึงรู้สึกตัวก็แก้เขินด้วยคำพูดว่า ที่ไม่ให้สั่งเพราะกลัวว่าที่ จขบ.สั่งมาจะทานไม่หมดแล้ว จขบ.ต้องรับผิดชอบคนเดียวเพราะใครสั่งมาคนนั้นต้องรับผิดชอบ...55555...แต่พอสั่งมาวางไม่ถึง 5 นาทีเกลี้ยง..แต่อาหารที่เธอสั่งมาเหลือกลับบอกพวกเราว่าทานให้หมดนะเสียดาย รู้สึกแย่แต่ต้องคิดเสมอว่าต้องอดทนๆ เพื่องานเพื่อทุกคนคนอื่นที่ร่วมทาง..ทุกอย่างจบลงที่ไอศครีมหลากรสที่อร่อยจริงๆ ทานเสร็จมีแถมถ้วยกลับบ้านโดยให้เอาถ้วยเก่าที่ทานไปแลกถ้วยใหม่ที่ยังไม่ใช้ ใครเคยไปลองจะรู้ว่าอร่อยแค่ไหน

ออกจากแดรีโฮมปากทางเข้าเขาใหญ่ ไปตามเส้นทางเขาใหญ่มีวิว ทิวทัศน์เป็นป่าเขาและรีสอร์ชเป็นระยะๆ มีต้นไม้ดอกไม้อย่างที่เห็นในบางที่ ลืมเหนื่อยกะการเดินทางครั้งนี้เลยค่ะ

วันที่ต้องทำงานบางวันต้องทำงานตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจนดึก กลับถึงที่พักหลับเป็นตาย มีเรื่องบ่นนิดหน่อยเกี่ยวกับการทำงานครั้งนี้ ไม่เข้าใจเพื่อนร่วมทีมว่าที่มา มาเพื่อเที่ยวหรือเพื่ออะไร เป็นคำถามที่ค้างคาใจจนถึงวันที่นั่งเขียนบล๊อกนี่ล่ะ ในช่วงที่จัดประชุม หัวหน้าใหญ่เรียกหาใครบางคนที่ชอบสร้างปัญหา ถามว่าหายไปไหนทำไมไม่ช่วยกันทำงาน ก็ต้องบอกตามที่ได้รับทราบจากเจ้าหน้าที่คนอื่นว่าเธอออกไปซื้อเครื่องดินเผาชื่อดังที่นี่โดยขอให้เจ้าหน้าที่ที่นี่พาเธอไปและไปเพียงลำพังคนเดียว หัวหน้ามีสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไร คืนก่อนการทำงานลองถามเธอว่า เธอพอจะช่วยอะไรได้บ้างในการทำงานครั้งนี้ เพราะเธอมีความสามารถพอตัวที่จะช่วยให้งานลุล่วงไปด้วยดีได้ แต่ จขบ.ไม่รู้ว่าเธอตั้งเป้าหมายทุกอย่างไว้ก่อนไปแล้ว ว่าเธอจะไปทำอะไรที่ไหนบ้าง เธอเลยบอก จขบ.ว่าให้จขบ.ทำงานตามหน้าที่ไม่จำเป็นต้องมีเธอ เธอคงช่วยได้เพียงช่วยกลุ่ม น่าเสียดายความสามารถของเธอ เธอห่วงเรื่องส่วนตัวมากกว่าเรื่องงานซึ่งเธอคงคิดว่าเธอไม่ได้รับผิดชอบในพื้นที่นี้ แล้วเธอมาทำแป๊ะอะไรไม่ทราบ ยังมีหน้ามาขอไปทริปต่อไปที่ จขบ.เป็นหัวหน้าคณะอีก...จขบ.คงต้องตัดสินใจใหม่ เพราะทริปนี้ จขบ.ยืนยันว่าเหนื่อยมากตั้งแต่ก่อนไปจนกลับมาแล้วก็ยังเหนื่อยต่ออีกหลายวัน ไม่เคยเหนื่อยอะไรเท่าการทำงานครั้งนี้เลยขอบอกค่ะ...(บ่นอีกแล้ว)

ก่อนกลับมีเวลาไปไหว้หลวงพ่อคูณอีกครั้งเป็นครั้งที่สองที่ได้ไปกราบท่าน หลังจากที่ไปกราบท่านเมื่อปีที่แล้ว มาครั้งนี้ดูท่านสุขภาพไม่ค่อยดีผอมลงมากต้องมีคนช่วยพยุงเวลาลุกนั่งเดิน ได้ไปกราบท่านในห้องส่วนตัวเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ครั้งนี้ต่างตรงที่ท่านไม่ค่อยมีแรงเท่าที่ควรแต่ท่านก็ยังมีแรงโขกหัวพวกเราคนละป๊อกสองป๊อกเหมือนครั้งก่อน หลังกลับมาก็ได้ทราบข่าวว่าท่านป่วยต้องเข้ารับการรักษาที่ รพ.วันนี้ได้ทราบข่าวว่าท่านหายดีแล้วก็ดีใจอยากให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรงให้พวกเราได้กราบไหว้ท่านตราบนานเท่านาน

ภายในวัดไปครั้งนี้เห็นความเปลี่ยนแปลงมากมาย เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ว่าการสร้างห้องต่างๆ การทำขวดน้ำมนต์ 12 ราศีหรือการมีนิธิทัศน์ให้เข้าไปนั่งชมความเป็นไปของชีวิตมนุษย์ หรือแม้แต่ในพิพิธภัณฑ์หลวงพ่อคูณก็มีมัคคุเทศก์นักศึกษามาช่วยให้ข้อมูลเกี่ยวกับวัดและหลวงพ่อคูณมากมาย

ก่อนกลับ กทม.ได้มีโอกาสแวะไปที่วัดหลวงพ่อโต อ.สี่คิ้ว อีกครั้งมาครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากการมาครั้งที่แล้วสักเท่าไรเพียงแต่โบสถ์วิหารสร้างเสร็จแล้ว ทุ่งทานตะวันที่เคยมีหายไป วันที่ไปมีผู้คนไปกันมากมายทั้งที่ไม่ใช่วันหยุด อากาศก็ร้อนแต่ก็พอทนได้ วันนี้ได้แวะทานลาดหน้าชาววังซึ่งเค้าว่ากันว่าอร่อยมาก ก็อร่อยจริงๆ ด้วยทานเสร็จก็อย่าลืมทำบุญเพื่อให้คนที่มาวันหลังได้ทานกันต่อไปนะคะ

ออกจากวัดไปไม่ถึง 45 นาทีแวะทานข้าวกันที่ฟาร์มโชคชัยก่อนกลับเข้า กทม. และแวะที่ไร่สุวรรณเพื่อซื้อผลิตภัณฑ์จากข้าวโพดไม่ว่าจะเป็นนมข้าวโพด ข้าวโพดดิบและต้มสุกแล้ว ที่นี่ได้ไวน์องุ่นมา 5 ขวดได้นมข้าวโพดมา 1 กล่องที่บรรจุนมข้าวโพดมา 12 ขวดในความคิดของตัวเองไม่อร่อยเท่าครั้งก่อนซึ่งนมข้าวโพดจะเข้มข้นมากครั้งนี้เหมือนผสมน้ำดูไม่เข้มข้นเท่าที่ควร แต่ที่นี่มะดันแช่อิ่ม มะปรางแช่อิ่มและสละลอยแก้วอร่อยมากค่ะ ที่ฟาร์มโชคชัยอาหารอร่อยถูกปากแต่ราคาค่อนข้างแพงๆ กว่าที่แดรี่โฮม เป็นอาหารที่คุณภาพใกล้เคียงกันแต่ราคาบาดใจคนจ่ายมากค่ะ..หึ หึ...อยากรู้นักว่าทริปอื่นเรียกร้องที่จะทานแบบนี้หรือไม่กันนะ??..หรือว่าเราใจดีเกินไป..??? ที่ฟาร์มโชคชัยได้ของฝากที่บ้านเยอะแยะไม่ว่าไอศครีม เม็ดนม หมวก นอกเหนือจากที่ไร่สุวรรณและจากโคราช ซึ่งได้ขนม หมูหยอง หมูแผ่น หมูม้วน และจำไม่ได้ ทุกคนได้เหมือนกันหมดเป็นของกำนัลของคนที่โน่น นอกจากนี้ได้ผ้าไหมสำหรับตัดชุดซึ่งเป็นของกำนัลที่เจ้าหน้าที่ที่โน่นให้เป็นพิเศษ 2 คนกับหัวหน้าใหญ่ทั้งที่ปฏิเสธแล้วว่าไม่ขอรับแต่ด้วยเหตุผลว่าให้เป็นการส่วนตัวช่วยรับน้ำใจหน่อยไม่เกี่ยวกับงาน...

การทำงานครั้งนี้ได้ประสบการณ์จากการทำงานมากมายโดยเฉพาะประสบการณ์จากการทำงานกะ "คน" รู้จักคำว่าอดทน และอดกลั้น และตัดใจ ปล่อยวาง ถือว่าเป็นการทำงานที่ดีที่ทำให้รู้จักคนอื่นซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานมากขึ้น บางคนเคยร่วมทางการทำงานแต่ด้วย จขบ.เป็นลูกทีมเหมือนเธอเลยมองไม่เห็นปัญหาทั้งที่มีคนเตือนและพูดถึงเธอแล้ว ทริปหน้าคงต้องปรับเปลี่ยนการไปทำงานใหม่เรื่องคนที่จะไปให้ดีกว่าเดิมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนการไปทำงานในครั้งนี้ ต้องไม่ใจอ่อนและเห็นแก่ใครทั้งสิ้นถ้าหากคนๆ นั้นไม่คิดจะไปทำงานเพื่อช่วยงานกันจริงๆ อีกอย่าง จขบ. ต้องคิดดีทำดีและพยายามเข้าใจคนอื่นให้มากๆ มากกว่าการทำงานครั้งนี้ เพราะทุกการกระทำมีเหตุและผลในตัวของมันเองอาจเป็นเพราะ จขบ.เด็กกว่า การทำงานในความรู้สึกเธอคงคิดว่า จขบ.ด้อยกว่าเธอไม่สมควรสั่งเธอได้มั๊ง..เป็นสิ่งลำบากในการทำงานเป็นทีมอีกเรื่องหนึ่งที่ จขบ.เองก็ลำบากใจ เมื่อหน่วยงานกำหนดคนในการไป คนที่ควรไปก็ไปไม่ได้เพราะติดงานและธุระอื่น คนที่ไปได้กลับไม่มีคุณภาพในการไปทำงาน..ผลเลยเหนื่อยสำหรับเจ้าของทริปการทำงานอย่าง จขบ. หากใครประสบปัญหาคล้ายๆ กันแบบนี้ ขอฝากข้อความดีๆ ให้อ่านกันค่ะ แล้วจะผ่านทุกอย่างไปด้วยดี....