วันก่อนที่ไปซีเอดนอกจากได้หนังสือ "หมื่นตา" ของคุณกะว่าก๋าแล้ว ยังได้หนังสือการ์ตูนนิทานอีสป 50 เรื่องมีภาพวาดสวยงามกระดาษอย่างดี ถูกใจเจ้าตัวน้อยเป็นอย่างมาก...ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก..เจ้าตัวน้อยหารู้ไม่ว่าคนซื้อก็อยากอ่านเหมือนกัน...555555...

จากการเปิดอ่านก็ได้นิทานหลายเรื่อง ที่อ่านแล้วสอนตนสอนคนได้ดีทีเดียว เกิดประกายปิ๊งๆ เอามาลงในเรื่องที่น่าสนใจดีกว่าเนอะ...วันนี้เลือกมา 3 เรื่อง

เรื่องแรก : ราชสีห์กับลาและหมาจิ้งจอก

ราชสีห์กับลาและหมาจิ้งจอกได้ร่วมกันออกล่าเหยื่อโดยมีข้อตกลงกันว่าจะแบ่งเหยื่อกันอย่างยุติธรรม ครั้นล่ากวางได้ตัวหนึ่ง ราชสีห์มอบหน้าที่ให้ลาเป็นผู้แบ่ง ลาแบ่งเหยื่อออกเป็นสามส่วนเท่าๆกัน แล้วเชิญให้ราชสีห์เป็นผู้เลือกก่อนในฐานะที่เป็นเจ้าป่า และหัวหน้าทีม แต่ราชสีห์รู้สึกไม่พอใจวิธีการของลาจึง ตะปบ ด้วยอุ้งเท้าเต็มแรง ลาถึงแก่ความตายทันที

“เจ้าคงจะรู้จักความยุติธรรมดีกว่าเจ้าลาโง่ตัวนี้กระมัง” ราชสีห์กล่าวกับหมาจิ้งจอกหมาจิ้งจอกผงกหัวรับคำ มันจัดแจงแบ่งเหยื่อออกเป็นสองส่วน เหยื่อชิ้นใหญ่สำหรับราชสีห์ และเหยื่อชิ้นเล็กๆสำหรับตัวมันเอง

“โอ...สหายของข้า” ราชสีห์กล่าวอย่างอารมณ์ดี “ใครเป็นผู้สอนให้เจ้ามีความยุติธรรมถึงเพียงนี้”

“ไม่มีใครสอนข้าหรอกท่านเจ้าป่า” หมาจิ้งจอกตอบเสียงแผ่นเบา

“แต่ชะตากรรมของเจ้าลาโง่ตัวนี้ทำให้ข้ารู้วิธีแบ่งเหยื่อที่ถูกต้อง เพราะเคราะห์กรรมของผู้อื่นย่อม เป็นตัวอย่างที่ดี สำหรับตัวเรา"

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :ไหวพริบและสติปัญญา สามารถช่วยให้รอดพ้นจากภัยอันตรายได้เสมอ

จากนิทานเรื่องนี้ได้ข้อคิดว่าผู้ที่อ่อนแอมักตกเป็นเบี้ยล่างของผู้ที่แข็งแรงกว่าเสมอ...มีให้เห็นกันอยู่ดาดดื่นในเวลานี้..ที่ผู้มีอำนาจมักใช้อำนาจ และแสดงอำนาจในทางมิชอบ ทำอะไรถูกเสมอ ไม่ว่าจะสั่งให้ใครไปฆ่าใคร ก็กลายเป็นการฆ่าอย่างถูกต้อง คิดจะปิดการสื่อสารไม่ให้ใครรับรู้ข่าวที่แท้จริงเพื่อจะได้เสนอข่าวลือ ข่าวลวง ข่าวเท็จ ข่าวหลอกลวงฝ่ายเดียวก็ทำ เปรียบเหมือนราชสีห์ในนิทานเรื่องนี้ที่เป็นเจ้าป่า ตัวก็ใหญ่เสียเปล่าเป็นถึงผู้นำของสัตว์ทั้งปวง แต่ไร้ศักดิ์ศรี ที่ยังไปเอาเปรียบลาซึ่งในสายตาราชสีห์ว่าโง่ เอาเปรียบหมาป่าซึ่งแม้จะปราดเปรียว แต่ก็ตัวเล็กและแพ้พลังอำนาจของคำว่าเจ้าป่าของราชสีห์ นิทานเรื่องนี้นอกจากสอนการมีไหวพริบของหมาป่า แต่ยังสอนให้คนที่ทำตัวเหมือราชสีห์รู้จักละอายในสิ่งที่ทำและคำนึงถึงศักดิ์ศรีของตัวเองบ้าง...

เรื่องที่สอง : ม้ากับลา

พ่อค้าคนหนึ่งเดินทางค้าขายระหว่างเมืองต่างๆ ได้นำสินค้าที่เตรียมไปจำหน่ายซึ่งมีจำนวนมากให้ลาบรรทุกจนหลังแอ่น ส่วนม้านั้นพ่อค้าให้เดินตัวเปล่าเพราะต้องการจะถนอมไว้เนื่องจากเกรงจะขายไม่ได้ ราคาหากม้าของตนบอบช้ำจากการเดินทาง ลารู้สึกว่าการบรรทุกครั้งนี้หนักเกินกำลัง มันพยายามอ้อนวอนม้าผู้เป็นสหายขอให้ช่วยแบ่งเบาสัมภาระ

“เพื่อนเอ๋ย..ข้ารู้สึกตาลายแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว ช่วยแบ่งสัมภาระไปบรรทุกบ้างเถิด เมื่อพักค่อยยังชั่วกลับมีแรงขึ้นมาสักหน่อย ข้าจะรีบนำของเหล่านั้นมาบรรทุกตามเดิม หากเพื่อนไม่ช่วยคราวนี้ข้าคงต้องขาดใจตายอยู่กลางทางแน่ๆ”

ม้าไม่สนใจคำขอร้องของลา มันยังคงเดินอย่างสง่าต่อไปในขณะที่ลาเริ่มหมดแรงทำท่าจะล้มลง

“ข้าไม่ได้สำออยหรอกนะแต่คราวนี้ไม่ไหวจริงๆ เจ้านั้นทั้งสูงใหญ่และแข็งแรงกว่าข้ามากนัก โปรดอย่านิ่งดูดายอยู่เลย หากเพื่อนไม่เมตตาข้าคงไม่มีโอกาสได้กล่าวคำวิงวอนอีกแล้ว”

“หุบปากของเจ้าซะที มันธุระกงการอะไรของข้าที่จะต้องไปช่วยคนอื่น เจ้ามีหน้าที่บรรทุกก็ก้มหน้าก้มตาทำไปซิ”

ลาผู้น่าสงสาร กัดฟันเดินต่อไปได้อีกไม่กี่ก้าวก็ล้มลงขาดใจตาย พ่อค้าจึงนำสินค้าทั้งหมดให้ม้าบรรทุกแทน และเมื่อเดินทางจนเหน็ดเหนื่อยพ่อค้าก็ขึ้นไปขี่บนหลังอีกด้วย ในเวลานี้ม้าได้แต่สำนึกเสียใจในความเห็นแก่ตัวของมัน แต่ก็สายไปแล้ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : การไม่รู้จักเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่นในสิ่งที่สมควรเมื่อคราวที่เขาตกทุกข์ได้ยาก ทุกข์นั้นอาจจะมาถึงตัวเราได้เช่นกัน

จากนิทานเรื่องนี้ได้ข้อคิดว่า การนิ่งดูดายกับปัญหาต่างๆ ที่คิดว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง นอกจากนิ่งดูดายแล้วยังต่อต้านคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองหรือธุระไม่ใช่ ปล่อยให้ผู้อื่นต้องแก้ปัญหาโดยไม่คิดจะช่วยทั้งที่ผู้อื่นขอร้องให้ช่วย หรือถ้าไม่ช่วยก็อยู่เฉยๆ อย่าทำตัวเป็นภาระด้วยการพูดถากถาง หรือด่าทอให้ช้ำใจ เพราะสักวันหนึ่งปัญหาที่คิดว่าไม่ใช่ปัญหาของตนเองมาเกิดขึ้นกับตนเอง เมื่อนั้นจะแก้ไขไม่ได้ กว่าจะคิดได้ก็สายเกินแก้ไขแล้ว จะเสียใจที่ไม่เคยคิดจะช่วย แล้วในที่สุดทุกข์ร้อนก็มาถึงตัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่ในมุมกลับกันถ้าหากไม่นิ่งดูดายช่วยกันคนละไม้ละมือช่วยกันในสิ่งที่ถูกต้องให้เกิดผลสำเร็จ เมื่อปัญหาผ่อนคลายหมดไปทุกคนก็มีความสุขร่วมกัน...หรือที่เรียกว่า สามัคคีคือ พลัง นั่นล่ะ..

เรื่องที่สาม : หมาจิ้งจอกกับจระเข้

จระเข้ตัวหนึ่งได้คุยอวดตัวกับหมาจิ้งจอกด้วยความภาคภูมิใจว่า

“ข้านะไม่ใช่สัตว์ธรรมดาสามัญเหมือนพวกเจ้าหรอกรู้ไว้ซะด้วยเพราะบรรพบุรรุษของข้าสืบเชื้อสายมาจากเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเจ้าไม่เชื่อก็ลองขึ้นไปถามเทพเจ้าบนสวรรค์ได้เลย”

“ข้าไม่ต้องไปให้เสียเวลาหรอก” หมาจิ้งจอกกล่าวอย่างเย้ยหยัน

“แค่ดูสารรูปของเจ้า ใครๆก็รู้ว่ชาติกำเนิดเดิมของจระเข้นั้น ไม่ใช่สูงส่งหรือยิ่งใหญ่อะไรเลย”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : สภาพความเป็นจริงย่อมไม่สนับสนุนคำลวงโป้ปดมดเท็จใดๆ

จากนิทานเรื่องนี้ได้ข้อคิดว่า คนขี้โม้ ยังไงก็ขี้โม้วันยังค่ำ โม้จนคนอื่นจับคำเท็จ จับคำหลอกลวง โป้ปดมดเท็จได้ เพราะไม่มีความจริงใจในคำพูด แค่ต้องการอวดแสดงความยิ่งใหญ่ให้คนอื่น คุยให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองเก่งกล้าสามารถ บางคนพูดจาดีดูน่าเชื่อถือแต่หาสาระอะไรไม่ได้เพราะทำอะไรไม่ได้ พูดเอาดีเข้าหาตัวเองไปวันๆ ก็เข้าทำนองจระเข้ขี้คุยนี่ล่ะ...เสียชาติพันธ์หมดเลย...อับอายมั๊ยล่ะเจ้าจระเข้เอ๋ย...555555....