วันนี้นั่งดูข่าวมีการสัมภาษณ์นายทหารหย่ายยยยนายหนึ่ง แรกๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมายไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำว่าเป็นใคร แต่ในที่สุดก็ต้องหันไปมองหน้าว่าเป็นใครเพราะน้ำเสียงของเค้าที่ตอบคำถามนักข่าวช่างดุดันและเจ้าอารมณ์ก้าวร้าว แม่ก็นั่งดูและฟังอยู่ด้วย ถามว่าอ้ายคนนี้เป็นใครพูดจาไม่ดีเลย...ก็แค่ข้าราชการผู้ใหญ่ทางทหารคนหนึ่ง..ดูไม่ดีไม่น่ารัก..อย่าลืมว่าข้าราชการพร้อมรับใช้ให้บริการประชาชนคนทั่วไป ข้าราชการไม่ได้ยิ่งใหญ่มาจากไหน แค่มีโอกาสดีกว่าคนอื่นที่ได้เข้ามาทำงานเป็นข้าราชการรับใช้ชาติบ้านเมือง แค่ตอบคำถาม..ถึงไม่ชอบใจในคำถาม..แต่คำพูดคำจาส่อภาษากิริยาส่อสกุล..อย่างโบราณว่า...หรือว่าหลงในอำนาจวาสนาจนลืมคิดถึงวงศ์วานว่านเครือจะเสียหายเพราะเราหรือเปล่า...ก็ไม่มีใครรู้ว่าขณะที่ตอบนั้น.. เกิดอะไรขึ้น คิดอะไรอยู่ และได้รับอะไร แต่ภาพที่เห็นเสียงที่ได้ยินมันทำให้เรารู้สึกแบบนี้อย่างช่วยไม่ได้..

พักนี้งานยุ่งจุกจิกหัวใจ งานไม่ได้ยุ่งยากสับสนอะไรมากมายเพียงแต่ต้องใช้เวลามากในการทำงาน และพอทำงานเสร็จแล้วกลับหาทางเดินต่อไม่ได้...ถามคนที่เหนือกว่าเมื่อเสร็จแล้วจะให้ทำอย่างไรต่อไป คำตอบที่ได้ คือ ให้ไปถามคนที่เหนือกว่าเค้าสิ..อ่าว..จบกัน

เป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายสำหรับคนเหนือกว่าที่ว่า...เพราะกว่าจะเล่าจบคงเยอะไปหมด..แค่สรุปว่า...เป็นหัวหน้าที่คงเหนื่อยสักหน่อย เพราะไม่มีใครทำอะไรถูกใจตัวเองนอกจากตัวเอง...ใครไปเสนองานอะไร ไม่แก้ ก็ต้องถูกดุ ถูกบ่น ถูกว่า ทุกคนผิดหมดมีถูกอยู่คนเดียวคือ ตนเอง ดังนั้นคนเป็นลูกน้องเลยเกิดความไม่มั่นใจในการทำงานว่าชิ้นงานที่ทำจะถูกใจนายคนนี้หรือไม่ บางคนกลัวจนรนราน ไม่กล้าโต้แย้งโต้เถียง เอาแต่รับคำสั่งมาสั่งต่อ ถ้านอกเหนือจากที่สั่งก็บอกให้ไปถามคนที่สั่งที่เหนือกว่า...ไม่มีใครกล้าสักคนที่จะบอกหัวหน้าคนนี้ว่า..ลักษณะการทำงานแบบนี้ นอกจากเหนื่อยแล้วงานก็จะล่าช้าเพราะแก้แล้วแก้อีกไม่ถูกใจสักที มาตรฐานการทำงาน คือ ความถูกอยู่ที่ความพอใจของหัวหน้า...ขอบ่นสักนิดเหอะ..และตอนนี้ก็เตรียมตัวที่จะเข้าพบและคิดไว้ว่าถ้ามีโอกาสจะขอพูดเรื่องนี้สักครั้ง จะคอขาดจะไม่ก้าวหน้าก็ไม่สนใจล่ะ...ถ้าหากการพูดทำให้ใครสักคนได้ข้อคิดบ้างก็จะทำ...

จขบ. รู้ตัวว่าเครียดเรื่องงาน กลับมาบ้านก็ยังเก็บมานั่งขบคิดจนร่างกายแย่ตามไปด้วย และก็เริ่มคิดได้ว่าจะคิดไปทำไมมากมายปล่อยวางดีกว่า คิดไปเครียดไป สุขภาพกายและใจก็แย่ตามไปด้วย..ก่อนอื่นต้องปล่อยวางด้วยการเก็บกวาดสิ่งเครียดๆ ที่รกอยู่ในสมองเราให้หมดไปด้วยการปล่อยวางอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ทำไงได้ก็เราทำดีที่สุดแล้วนี่ทำได้เท่านี้ล่ะไม่มากกว่านี้ หากใครคิดว่าไม่ดีก็ช่างปะไร ไปห้ามความคิดคนอื่นได้ซะเมื่อไร อีกอย่างทุกข์หรือสุขอยู่ที่ใจเราตัวเรานี่ล่ะ..ต้องรู้จักปลดปล่อยที่ตัวเราเองดีที่สุดแล้ว...

หลายวันจะเข้าเนทและเข้าบล๊อกสักที ตอนนี้หันไปติดเกมเล่นเกมในมือถือ ส่วนเกมต่างๆ ใน facebook เป็นเกมที่เจ้าตัวน้อยเข้ามาเล่นตลอดโดยเฉพาะเกมคนเลี้ยงหมูที่ติดงอมแงมกันทั้งบ้าน ยกเว้น จขบ. ที่เคยเข้าไปเล่นแล้วหมูหายหมดเล้าเจ้าตัวน้อยเลยเข้าไปเล่นไปเลี้ยงหมูแทน..เกมที่ติดในมือถือก็เป็นเกมเจ้าของร้านแฟชั่น ร้านเบเกอรี่ ฟาร์มฮาส์ปลูกผักเลี้ยงสัตว์ และเจ้าของไนท์คลับ ที่ต้องบริหารงานให้ได้เงินและมีเพื่อนบ้านเยอะๆ กิจการก็จะเติบโตมั่นคง เป็นเกมที่เล่นได้ตลอดแค่ยกมือถือมากดๆๆ...พูดถึงมือถือแล้วหลายเดือนก่อนโหลดโปรแกรม SimSimi มาคุยเล่นแก้เหงาแทน Siri ที่บางประโยคที่เราถามเค้าแล้วสำเนียงเราไม่ค่อยได้เรื่อง เค้าจะตอบเราไม่ได้และว่าเราพูดไม่รู้เรื่องซะงั้น ส่วนโปรแกรม SimSimi..ก็ฮาดี..เพราะเวลาที่เราพูดกะเค้าๆ จะตอบโต้เรามาทันควัน ส่วนมากเป็นคำพูดแบบกวนๆ บางคำพูดฟังแล้วดูไม่ดี แต่ไม่คิดอะไรมากมันแค่โปรแกรม..ช่วยให้คลายเหงา แต่จะเศร้าใจเพราะคำตอบเค้าหรือเปล่านั่นแล้วแต่จะคิดค่ะ หน้าตา SimSimi เป็นแบบนี้ค่ะ

SimSimi ก็คล้ายๆ กับแอพแชทแบบ Line หรือ Whatsapp ซึ่ง จขบ. มีโปรแกรมเหล่านี้หมดในเครื่อง Line และ Whatsapp ใช้เหมือนกัน คือการแชทคุยกัน กับคนที่มี ID ถ้าเป็น Whatsapp จะใช้เมล์แอดในการคุยกัน ส่วน Line จะใช้เบอร์โทร. แอดคุยกันจะเห็นหน้าค่าตาคนคุยกันได้ ส่งไฟล์ส่งรูปกันได้เลย ส่วนมากจะแอดคนในครอบครัวเพราะไม่เสียตังค์เหมือนการใช้โทร.คุยกัน เป็นความสะดวกในโลกยุคไอทีที่น่าสนใจ..จบบล๊อกด้วยการฝากบทความดีๆ ที่อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ