หายหน้าหายตาไปตั้งแต่ต้นปี...เป็นเพราะเบื่อ เป็นเพราะเหนื่อย เป็นเพราะไม่อยากเข้าเนท เป็นเพราะไม่รู้จะเขียนอะไรทั้งที่มีเรื่องตั้งมากมายแต่ก็เขียนไม่ออกซะงั้น...ตั้งแต่ต้นปีผ่านมาสองอาทิตย์ไปดูหนัง 3 เรื่องเลี้ยงตัวเองบ้างเลี้ยงคนอื่นบ้าง คนอื่นเลี้ยงบ้าง....555555....ผลัดๆ กันไป

สองเรื่องแรก เป็นหนังที่เจ้าตัวน้อยรบเร้าให้พาไปดู เรื่องทรอนค่อนข้างหนักสมอง จขบ.มากและคิดตามว่าเจ้าตัวน้อยจะดูรู้เรื่องหรือไม่หนอเนี่ย..ปรากฏว่าถามอะไรตอบได้หมดเก่งกว่าตอบคำถามข้อสอบซะอีก ส่วนเมกกะมายด์เจ้าตัวน้อยแจ้งความประสงค์ไว้นานแล้วเป็นหนังดูเพลินน่ารักดีที่ให้ตัวร้ายกลายมาเป็นพระเอก ส่วนเรื่องสุดท้ายแม่เจ้าตัวน้อยแกล้งเจ้าตัวน้อยพาไปดูหนังผีเพราะรู้ว่าไม่ชอบดูหนังผี..ก่อนดูหน้าตาหล่อเลี่ยมเร้เรไร หลังดูเจ้าตัวน้อยออกมาหน้าเยินมีรอยขีดข่วนที่ใบหน้าสันนิษฐานว่าตอนผีออกมาเจ้าตัวน้อยเอามือปิดหน้าแล้วเล็บตัวเองคงข่วนหน้าตัวเองนั่นล่ะ...555555....

เทศกาลปีใหม่ที่ทำงานก็มีเทศกาลไหว้ผู้ใหญ่เพื่อสวัสดีปีใหม่รับคำพรและรับของแจก แต่จุดประสงค์หลักของคนไปไหว้นอกจากรับคำพรจากผู้ใหญ่แล้วก็คือรับของแจกจากผู้ใหญ่เป็นที่ระลึก ครั้งนี้ จขบ.ได้มาทั้งหมด 5 ชิ้นเป็นร่ม แก้วน้ำ ปากกาดินสอกด พระ สมุดบันทึก เป็นประเพณีไปซะแล้วสินะ

ปีที่แล้วลืมเขียนไป ช่วงปลายปีมีใครบางคนที่เคยรักกัน โทร.มาลาจากกัน ก็งง ว่าเค้าจะไปไหนพูดเสียงเศร้าๆ เหมือนมีอะไรในใจบางอย่าง ถามก็ไม่ยอมบอกๆ เพียงแค่มาขอลาต่อไปจะไม่โทร.มารบกวนอีก ในใจคิดก็ดีนะเพราะทุกครั้งที่เค้าโทร.มาจะทำให้เราไม่สบายใจต้องมีเรื่องโน้นเรื่องนี้มารบกวนใจตลอด แต่อีกใจก็ห่วงว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่าไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้ตั้งแต่รู้จักกันมา เมื่อถามไม่บอกไม่ตอบก็ตามใจถึงแม้จะเป็นการคุยกันเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตก็ตาม..บางทีก็คิดว่าเค้าคงอยากได้ยินคำว่าเราอโหสิกรรมให้ในสิ่งที่เค้าทำบางอย่างกะเราไว้ที่ตัวเค้าเองก็รู้ดีว่าไม่ควรทำกับคนที่รักและจริงใจกับเค้าคนหนึ่ง และ จขบ.เคยพูดอยู่เสมอว่าในชีวิตเค้านอกจากคุณแม่เค้าแล้วมีเรานี่ล่ะที่รักเค้ามากรองจากคุณแม่..แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรที่มั่นคงถาวรแม้แต่ความรัก ครั้งนั้นเจ็บปวดมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่ไม่ใช่ความรักครั้งแรกแต่เป็นความรักที่รัก รักแบบไม่มีข้อแม้ไม่มีพรมแดน รักแบบไม่รู้อนาคต เพียงแค่ได้รักและรักกันเราสองคนก็พอใจแล้ว แต่ก็คิดเสมอว่าสักวันรักนี้ก็ต้องจากเราไปเพราะรู้แต่แรกแล้วว่าเราไม่เหมาะสมกัน เราต่างกันลิบลับไม่ว่าฐานะ ความเป็นอยู่ อุปนิสัยใจคอและในทุกด้าน แต่เราก็ร่วมทางเดินด้วยกันมาได้ 5 ปีเต็ม ทุกที่ๆ เคยไปยังอยู่ในความทรงจำทุกครั้งที่ผ่านตรงนั้นอดที่จะคิดถึงคนๆ นี้ไม่ได้ทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะคิด ยิ่งคิดยิ่งทำให้เจ็บปวดเปล่าๆ แต่ก็ไม่เคยลืมคนๆ นี้ได้สักทีเพราะเธอมีทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีที่ทำกับ จขบ.จนไม่อาจลืมได้ และถ้าคนปัจจุบันได้มาอ่านข้อความเหล่านี้ก็คงเสียใจและรู้สึกไม่ดี เพราะเหตุการณ์ทั้งหมดเค้าก็รับรู้หลังจากนั้นและให้อภัยกับคนอย่างเรา

ช่วงชีวิตคนๆ หนึ่งก็มีบ้างที่มีหลากหลายเรื่องราวที่คอยรบกวนจิตใจและไม่อาจลืมความทรงจำนั้นได้...มันยากมากตอนที่ต้องทำใจกับความล้มเหลวในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง พอมาเจอการ์ตูนไอ้แป้นเข้าก็บอกตัวเองว่าใช่เลย ในขณะที่ตัวเองเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะไม่รู้ว่าจะอยู่เพื่ออะไร ในที่สุดเวลาก็รักษาทุกอย่างทุกอย่างก็ลางเลือนไปกับวันเวลา เหลือแค่ความทรงจำที่เคยมีกัน เป็นแค่ความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเคยรักกัน เคยมีความสุขด้วยกันเท่านั้นเอง การ์ตูนที่บอกว่า "กะอีแค่แผลถลอกนิดเดียวเดี๋ยวมันก็หาย...ฉันลุกเองได้...เดินให้มันระวังกว่านี้หน่อยนะ...คิดเสียว่าแค่ "ล้ม" ไปก็แล้วกัน" จึงเป็นประโยคที่ดีสำหรับคนที่รู้สึกแย่เสียใจกับความรักที่จากไปด้วยเหตุอะไรก็ตาม..ขอแค่มีชีวิตอยู่..ความรักที่ว่าจากเราไปก็ไม่ได้จากเราไปไหนยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเราทุกครั้งที่เรานึกถึงล่ะ...

บางทีความหลังที่ผ่านมาเนิ่นนาน...ก็อาจรบกวนจิตใจคนที่ยังคงมีความหลัง ทุกครั้งที่ความหลังเป็นสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด อยากลืมเท่าไรก็ทำไม่ได้สักที ภาพเหล่านั้นมันยังฝังจำอยู่ในความรู้สึกทุกอณูใจ ...จะทำอย่างไรดี ก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องไปคิดถึงสิ่งเหล่านั้นอีก...แต่ห้ามความคิดไม่ได้ ห้ามใจตัวเองก็ไม่ได้....ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ...ยิ่งอยากคิด...และอยากจะจำ..ขอบคุณผู้เขียนการ์ตูนไอ้แป้นนะคะที่สร้างสรรค์การ์ตูนดีๆ ชวนคิดให้พวกเราได้อ่านกันค่ะ..