เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนลงไดอารี่ออนไลน์ ตอนที่เขียนคุณย่าเพิ่งเสียได้ไม่นาน
ตอนนั้น อุ้มเสียใจมากเลยน่ะ เขียนไปร้องไห้ไป คอมพิวเตอร์ก็ดันมีปัญหา เขียนแล้วก็หาย ต้องเขียนใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า (ความพยายามสูง)
เขียนเสร็จแล้วก็ไม่กล้าแปลให้คุณสามีอ่าน แค่เริ่มแปลไปได้สองประโยค น้ำตาเจ้ากรรม มันก็ไหลอาบหน้าทุกที

การที่เราเสียคนที่เรารักมากที่สุดในชีวิตไป มันช่างทำใจยอมรับได้ยากเหลือเกิน

ตอนนี้ก็ยังคิดถึงย่าอยู่ตลอดเวลา
รูปตัวเองที่เจอในห้องย่า ก็ยังเก็บไว้ เห็นทีไร สะท้อนใจทุกที
นอกจากรูป ยังเจอที่รัดผมของตัวเอง ที่ย่าเก็บไว้ให้ด้วย กลิ่นมือย่ายังติดอยู่เลย (แกคงกำเล่นบ่อยๆ เวลานึกถึงหลาน)
เวลาเอาที่รัดผมมาดม อุ้มร้องไห้ทุกที เพราะทำให้นึกถึงกลิ่นของย่า ตอนที่แกยังมีลมหายใจอยู่

ย่าจ๋า ไม่ว่านานแค่ไหน หลานคนนี้ ไม่มีวันลืม ย่าอยู่ในความทรงจำของหนูเสมอ

รักย่าที่สุด

อ่านแล้ว น้ำตารื้น คิดถึงยายขึ้นมาเลย
เราเขียนบรรยายไม่เก่ง ยิ่งถ้าเป็นความรู้สึกแล้วด้วย ยิ่งไม่ได้ใหญ่ แต่อุ้มเขียนได้โดนใจมาก ๆ

รู้ไหมคะ ว่า จขบ. มีชิวิตคล้ายดิฉันมากๆเลย

ดิฉันก็อยู่กับปู่และย่ามาตั้งแต่เด็กๆ จนอยู่มาวันนึงก็ไปเรียนต่างประเทศ และย่าก็เสีย ตอนที่เรียนอยู่เหมือนกันค่ะ จะกลับก็กลับไม่ได้ เพราะตอนนั้นใกล้จะสอบแล้ว

กลับมาบ้านที่เมืองไทย ก็ไม่เห็นย่าแล้ว ตอนนั้นแทบจะขาดใจเลยล่ะค่ะ

ย่าดิฉันเสียไปก้เกือย 4ปีแล้วล่ะค่ะ ก็ยังคงคิดถึงท่านอยู่

คุณย่าเรายังอยู่จ้า
คิดถึงย่าเหมือนกัน

อือ น้ำตาเราไหลไปด้วยเลย
จขบ. มีย่าเปนที่สุดของหัวใจเหมือนกัน
เราก็โตมาเพราะย่าเลี้ยง เราจะต้องจับมือ่าเวลานอน เพราะตอนเด็กจะกลัวผี ย่าจะขีจักรยานคันเก่าไปรับที่อนุบาล เราสองคนย่าหลานช่วยกันปักผ้าหาเงิน สมัยก่อนจนมากๆ ย่าจะชอบทำอะไรอร่อยๆให้กินเสมอ เพราะเราไม่มีแม่ วันแม่ย่าก็จะโรงเรียนให้กราบเทนแม่ แล้วเราก็เรียกย่าว่าแม่ ย่าก็แทนตัวเองว่าแม่ ...
สำหรับเด็กที่พ่อแม่ไม่เลี้ยง แต่เราก้ได้รับความอบอุ่นจากย่า ....

บองชู๊ ... มาดาม

เสียใจด้วยคะคุณอุ้ม

สบายดีนะคะ ไม่ได้คุยกันซะนาน มาอ่านเรื่องน้ำเน่าที่ blogได้นะคะ รูปที่กล่องน่ารักดีคะ

เข้าใจความรู้สึกดีค่ะ ใครเลี้ยงเรา เราก้อมีความผูกพันและรัก คุณย่าเค้าอยู่กับคุณเสมอนะคะ

อ่านแล้วเศร้าตามเลยค่ะ ทำให้ฝนคิดถึงยายฝนขึ้นมาถนัดตาเลย .. แบบว่าฝนรักยายฝนมากๆ น่ะค่ะ จำได้สมัยเป็นเด็กหลังจากแม่ฝนตาย ฝนชอบกินอะไร ยายก็จะเอามาให้ที่โรงเรยนตลอด ไม่ว่าถนนหนทางจะลำบากแค่ไหนยายก็ยังอุตส่าห์มาหาพร้อมของกินอร่อยๆ และก็เงิน 20 บาท ฝนจะมีความสุขมากๆ เมื่อได้ยินคุณครูประกาศออกไมโครโฟนว่ามียายมาเยี่ยม ดญ. มาลี ยายสิ้นบุญไปเมื่อปี 2540 นี่ก็จะ 10 ปีแล้วค่ะ ฝนได้ทำรูปยายมาไว้ที่เมืองนอกด้วยค่ะ เห็นรูปแล้วยายสบายใจค่ะ ส่วนย่าฝนก็รักค่ะ และก็ยังช่วยเหลือท่านเท่าที่ทำได้ ตอนนี้ท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ กะว่าปีหน้ากลับไทยก็จะไปเยี่ยมท่านอีก


ขอบคุณ จขบ มากๆ ที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้ได้อ่านกันค่ะ ขอให้รักษาสุขภาพนะคะ และก็ดีใจมากๆ ที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันค่ะ

คิดถึงย่าเหมือนกันค่ะ แต่วันนี้ย่าไม่อยู่แล้วสิ ยังเหลือแต่คุณยายเอาไว้ให้หลานชื่นหัวใจค่ะ

คุณพี่ขอบอกว่า จอยร้องไห้ไปแล้ว เหมือนกันเลยอ่ะ จอยก้ออยู่กะยายมาตั้งแต่เด็กพี่ นอนกะยาย กำมือยาย และอยู่จนเห็นวันสุดท้ายของท่านค่ะพี่ ทุกคำสอน+คำด่า อยู่ในใจจอยเสมอไม่เคยลืม พอมาอ่านของพี่แล้วสะกิดใจมากๆ น้ำตาไหลเลยอ่ะพี่ พี่เขียนได้ดีมากกกๆเลยค่ะพี่
จอยเชื่อว่า ย่าพี่ก้อคงจะดีใจมากที่เห็นพี่ประสบความสำเร็จในทุกๆด้วนอย่างวันนี้ค่ะ
วันนี้มาซึ้งอย่าเอียนนะคะคุณพี่
คิดถึงนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะพี่ ต้องมีพลังวัตรไว้สู้ บรรดาไอ่พวกเต่าล้านปีอีก สู้ๆๆ ค่า

วันนี้นั่งอ่านบล็อกของคุณอุ้มทั้งวันเลย อ่านไปแล้วรู้สึกว่ามีอะไรคล้ายๆกันหลายอย่าง ยิ่งได้มาอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับคุณย่าของอุ้ม เราน้ำตาไหลเลย เศร้าเน้อะ

ขอแอดเป็นเพื่อนด้วยคนนะคะ จะเข้ามาติดตามเสมอคะ ชอบอ่านมากๆ

ขอให้กิจการขายดีๆนะคะ เอาใจช่วยจ้า

ลืมบอกไปว่าเราเป็นเพื่อนกับก้ากับเจมส์จากศิลปากร เรียนเอกเดียวกันจ้า ส่วนพี่แมวเป็นรุ่นพี่ ทุกคนน่ารักหมดเลย และก็ดีใจที่อุ้มเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยด้วยอีกคน