ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 9

ที่เดิม เวลาเดิม คนใหม่ 9
Oct 13 11:50 Pm
******

-ต่อ-

บรรยากาศในร้านดูแปลกไปเมื่อเธอไม่อยู่
มันรู้สึกแห้งและร้อน
หนึ่งในผู้ชายกลุ่มนั้นมองมาที่ผมกับรอยยิ้มแบบสะใจ แต่เพื่อนเขากลับทำแบบตรงข้าม
ผมยิ้มตอบแบบไร้ความหมายและไร้คำแปล
............

ผมรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเรือเล็กที่ลอยอยู่กลางทะเล ไม่มีพายไม่มีใบไม่มีหางเสือ
แล้วผมก็โยนลูกเหล็กกลมๆลงในน้ำทะเล
มันจมเป็นแนวดิ่งอย่างซื่อสัตย์ ไม่เอียงซ้ายขวา แหวกผ่านความลึกของความทรงจำลงไปเรื่อยๆ
จนถึงส่วนที่ลึกที่สุด ตะกอนแห่งความทรงจำม้วนตัวขึ้นมาตามแรงกระแทก

จริงอยู่ เวลาช่วยให้คุณดีขึ้น และเจ็บปวดน้อยลง
แต่ข้อเสียอันใหญ่หลวงของมันก็คือ มันทำให้คุณลืม และถ้าคุณลืม
มันก็ง่ายที่คุณจะกลับไปเจ็บปวดซ้ำกับเรื่องเก่าๆ ขั้นตอนและวิธีการเก่าๆ
และก็แปลก มันกลับเจ็บปวดมากมายกว่าความเจ็บปวดครั้งนั้น

ตะกอนอดีตรวมตัวเป็นรูปหน้าของผู้หญิงคนนึง
ซึ่งเมื่อแปดปีที่แล้ว ผมคิดว่าผมรักและเชื่อใจเธอมาก
ผมรักเธอแบบ ไม่ต้องคิดสองครั้ง ถ้าจะมีใครซักคนจะเอาปืนมายิงหัวเธอ
ผมคงยื่นหัวให้แทนแบบไม่ต้องถามเหตุผล
ผมเชื่อมั่นและศรัทธาในรักครั้งนั้น คิดและวางแผนแบบมนุษย์ปกติที่เค้าคิดกัน
มันสวยงาม

แต่ผมก็พลาด เพราะผมเชื่อมั่นมากเกินไปจนลืมองค์ประกอบอย่างอื่น
เราไม่ได้อยู่กันสองคนบนโลกอย่างที่เราเข้าใจ มันมีคนอื่นด้วย
ความห่างไกล ความเหงา ความโหยหา ถ้ารุกเร้าจนเราเปิดช่องโหว่ มันก็ง่ายที่เราจะพลาด
ผมเชื่อมั่นในเธอ เชื่อมั่นในเรา ในตอนนั้น ผมอาจจะเชื่อไปเองคนเดียวก็ได้
ผมจึงส่งเธอไปหยอกล้อกับความฝันของเธอ
ก่อนที่เราจะกลับมาใช้ชีวิตร่วมกัน
......................................

เธอกลับมาพร้อมกับความผิดพลาดนั้น
เธอขอร้องให้ผมอภัยให้
แต่ผมอ่อนเยาว์และเจ็บปวดเกินไป
การได้กอดเธอก่อนหน้านี้ มันเหมือนกับการได้เติมพลังแห่งชีวิต
แต่จากนั้น มันเหมือนการกอดหนามแหลม ยาวและคม ที่งอกออกมาจากตัวเธอทุกทิศทาง
ยิ่งกอดแน่นเท่าไหร่ ผมก็จะเจ็บมากขึ้นเท่านั้น
ผมเลิกศรัทธาในรัก ในคน ในคำพูด การกระทำ
ผมไม่เชื่อในรักอีกแล้ว
ผมไม่ให้อภัยเธอ ไม่ว่าเธอจะกอดขาผมร้องให้ กราบที่แทบเท้าผม
หรือแม้แต่กินยานอนหลับเข้าไปเป็นกำ
ผมนั่งดูเธอหลับไปสองวัน ไม่กินไม่ดื่ม ไม่ส่งเธอไปโรงพยาบาล
เสี้ยวนึงในความคิดตอนนั้น ผมอยากให้เธอตาย

จนเธอฟื้นขึ้นมาและรู้ว่าไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
เธอจึงจากไป
จากนั้นผมจึงตั้งต้นร้องให้ ผมจำไม่ได้ว่ามันยาวนานแค่ไหน
ผมบ้าอยู่เป็นปีๆ ใช้เงินที่หามาได้กับชีวิตอย่างไม่มีทิศทาง
ไม่ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา
และไม่แยแสว่าใครจะจากไป
ผมสร้างเกราะที่แข็งและเหนียวที่สุดขึ้นมาห่อหุ้มหัวใจตัวเองไว้
ไม่ว่าผมจะมีใครอีกซักกี่คนก็ตาม ก็จะไม่มีใครทำร้ายผมได้อีก


แต่.......ผมลืมอะไรบางอย่างไป ผมลืมไปว่าคนอื่นที่อยู่กับผมก็มีหัวใจ
เค้าก็เจ็บเป็นเหมือนกัน เหมือนที่เราเป็น
ผมไม่มีสิทธิที่จะทำร้ายคนอื่น ผมไม่ได้รับอำนาจเหล่านั้น
และกลไกที่แย่ที่สุดของมนุษย์ก็คือ คุณจะทำร้ายได้ก็แค่คนที่รักคุณเท่านั้น
ฟังดูแปลกมั๊ย ทำร้ายคนที่รักเรา ใช่!!!คุณทำได้แค่นั้นแหล่ะ
และทั้งคุณและผม และเราก็ทำมันทุกวัน
ตลกดี.........คุณคิดยังงั้นมั๊ย?

..............................
................................

ควันบุหรี่ลอยม้วนตัวเป็นวงแล้วลอยสูงขึ้น
ผมมองตาม จนองศาของสายตาไปพบกับผู้ชายคนเดิม
แต่เค้าไม่ได้มองมาที่ผม สายตาเค้าสูงข้ามหัวผมไปด้านหลัง
พร้อมกับสีหน้าที่ประหลาดใจ
ผมอดไม่ได้ที่จะหันมองตามเพื่อหาสาเหตุแห่งความแปลกใจนั้น

ปอย... ..........น้องปอยกลับมายืนกอดอกอยู่ข้างหลังผมเมื่อไหร่ไม่รู้
เธอยืนนิ่ง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง
ผมงงนิดนึง "ลืมอะไรรึเปล่าครับ?"ผมเลิกคิ้วพร้อมคำถาม
"ลืมค่ะ... พี่นั่นแหล่ะลืม "
ผมงงหนักขึ้น กูลืมอะไรวะ???
"พี่ลืมขอเบอร์โทรศัพท์ปอยค่ะ"


-มีต่อ-

Create Date : 30 กันยายน 2552		2 comments
Last Update : 30 กันยายน 2552 11:33:06 น.
Counter : 676 Pageviews.
Share Tweet