เหอะๆๆ
ทำไมต้องเป็น "อีลูกช่างเก็บ" น่ะหรอคะ
ก็เพราะ ช่างเก็บ จริงๆ ไงล่ะ

วันนี้(ความจริงคือเมื่อวันอาทิตย์)
หม่าม้าให้ช่างมาติดแอร์ใหม่ เอาแอร์เก่าเทิร์น
พอช่างทำเสร็จ เราเลยต้องเก็บกวาดกันยกใหญ่
ถือโอกาสดูดฝุ่น เช็ดฝุ่นไปในตัว

ห้องของเรา(นอนกันสามคน ปริ๊นซ์ ญี่ปุ่น หม่าม้า)
ดูเหมือนไม่ใหญ่ แต่ความจริงน่ากลัวมาก
ของเต็มไปหมด เพราะความชอบเก็บ

ต้องคนแบบเดียวกันถึงเข้าใจ
ไอ้นู่นก็ชอบ ไอ้นั่นก็รัก
อันนู้นเพื่อนให้ อันนี้ยังใช้ได้อยู่

โอ้โห...ไม่ทิ้งสักอย่าง
ของดีก็เก็บไว้
เจ๊งเมื่อไหร่ก็ยังมีคุณค่าทางใจอยู่

เริ่มต้นด้วยการเช็ดฝุ่นที่คอมและพริ้นเตอร์
ตามด้วนสเตอริโอ ลำโพง ตู้โชว์ของ
ฝุ่นอย่างเขรอะ
ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำความสะอาดน้า
แต่เพราะว่าเช็ดเมื่อวาน วันนี้ก็ขึ้นอีกแล้ว
เบื่อจริงๆ เลย คนยิ่งขี้เกียจตัวเป็นขนอยู่

เช็ดไปก็รื้อไป
ว้าว! อันนั้นของขวัญวันเกิด อันนั้นการ์ดวันเกิด
อ๊ะ! นั่นพวงกุญแจที่สะสม เอ๊ะนั่นเข็มกลัดที่เพิ่งได้มา
อ้าว! การ์ดวันแม่ยังอยู่ตรงนี้ เอ๊ะ แล้วนั่นซีดีของใคร

สารพัดของ ชนิดที่เรียกได้ว่า
"บ้าสมบัติตัวจริง"

ไม่ใช่แบบเดียวกันไม่มีทางเข้าใจ
จริงๆ นะ
ถ้าเป็นคนอีกประเภทจะทิ้งๆๆๆ
ทำทุกอย่างกวาดออกไป เพื่อให้ห้องโล่ง
แต่ปริ๊นซ์ประเภทมีความสุข ขอให้ได้เก็บ
จะซ่อน จะอัดแพ๊คไว้มุมไหนก็ได้...อยู่ในบ้านเราเป็นพอ

หม่าม้าบอกว่าจะเอาตุ๊กตาไปบริจาคให้คนที่เขาไม่มีเล่น
เลยบอกว่า เอาไปเลย
นั่งนึกนึกมา

"หม่าม้า...อย่าเอาน้องกระต่ายหนูไปนะ"
"ยังจะเก็บไว้อีก"
"ก็ย่าซื้อให้ตอนเด็กๆ มันมีคุณค่าทางจิตใจ ม้าไม่รู้หรอก อีกอย่าง...ให้เขาไป นอกจากจะไม่เห็นค่าแล้ว มีหวังโยนทิ้งอีกแน่ๆ"
"เออ...ก็จริง"

มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ
น้องกระต่ายที่ว่า เป็นตุ๊กตาเก่า(โคดๆ)ตัวหนึ่ง
คอเกือบขาด หม่าม้าเอาผ้าแดงแถบใหญ่มาเย็บพันคอไว้
ตัวแบนแต๊ดแต๊ แขนขาพับได้
หน้าแอบดำนิดๆ แต่ดวงตามีประกายเหมือนจะบอกว่า

"อย่าทิ้งเรานะ มาเล่นด้วยกันก่อนเถอะ"

(ยังๆ ความต๊องยังไม่จบเท่านั้น)

"หนู...หม่าม้าว่าเราสลับกล่องเสื้อผ้ากับชั้นหนังสือดีมั้ย จะได้มีที่ว่างอีก"
"โห...ต้องรื้อออกหมดเลยสิ หนังสืออ่ะ"

แล้วเราก็รื้อๆๆ เอาหนังสือออกหมดชั้น
ว่าจะเอาออกมาหมด กว่าจะหาทางเรียงเข้าไป
โฮ...ทำไมมันเยอะอย่างงี้!!!

และนี่คือภาพเมื่อจัดเสร็จแล้ว(ส่วนหนึ่ง)

ข้างบนชั้นเป็นขิมกับของขวัญวันเกิด
ชั้นหนังสือวางแน่นเอี๊ยดคล้ายชุมชมแออัด(ไปด้วยความชอบส่วนบุคคล)
ข้างๆ เป็นกล่องใส่เสื้อผ้า
ข้างบนมีกล่องหนังสือสองภาษาหมีพูห์
เซ็ตบารามอส กับ twilight
โคมไฟ กับ ของขวัญอีกส่วน

ข้างล่างรูปไม่ต้องพูดถึง
ถังเช็ดฝุ่นดำปิ๊ดปี๋...

เอวังด้วยประการฉะนี้แล

เก็บฝากหนึ่งของห้องเสร็จก็ย้ายมาอีกฝั่ง
แหม...หม่าม้ารื้อของในตู้โชว์ออกมาเช็ดฝุ่น
ปริ๊นซ์นั่งเงียบๆ (ล่ะมั้ง) ได้ไม่นานเลยพูดขึ้นมา

"ไม่ค่อยเลยนะม้า"
"ทำไม?"

จะทำไม...

อาไร้...

ของในถุงหม่าม้ากวาดเรียบ
เพราะเป็นตุ๊กตุ่นยอดมนุษย์และสหายที่ป่าป๊าสะสม
หม่าม้าบอกว่าไม่สวย เกะกะ ตั้งไม่ค่อยได้
เลยกวาดเรียบซะ

แต่พอของตัวเองนี่สิ
นั่งเช็ดอย่างดี เตรียมเรียเข้าตู้สวยงาม
ปริ๊นซ์ต้องรีบคว้าตัวมาชักภาพเป็นหลักฐานก่อน
เดี๋ยวไม่ทันเหมือนยอดมนุษย์ของป๊าล่ะแย่เลย

ตอนถ่ายหม่าม้ายังพูด

"นี่แหละ ของสะสมอย่างเดียวของหม่าม้า"

แหงล่ะ...อย่างอื่นหนูสะสมให้ม้าหมดแหละ
(เจ๊จ้องแต่จะทิ้งของหนูอย่างเดียวเลย)

น้องเต่าน้อยของหม่าม้า
V
V
V

ส่วนอันนี้ หนึ่งในของชอบเก็บของปริ๊นซ์เอง

เป็นแค่กล่องช๊อคโกแลตอันจิ๋ว
ที่เพื่อนซื้อมาฝากจากญี่ปุ่น(มั้ง)
กินคำเดียวก็หมด แต่กล่องมันน่ารัก
เลย "เก็บ" ตามเคย

ฮ่าๆ ใครเป็นคนประเภทตรงข้ามอ่านแล้วอย่าเพิ่งหงุดหงิดนะคะ
ก็มันชอบเก็บอ่า...

กว่าจะเก็บห้องเสร็จใช้เวลาเกือบสองวันค่ะ
เพราะว่าต้องรอหม่าม้ามาบัญชาการ
ปริ๊นซ์ ปุ่นนั่งรอ
เพราะไม่รู้ว่าแต่ละกล่องที่หม่าม้าก็บของไว้จะให้เอาไปไหน
สุดท้ายหม่าม้าบอกให้เอาไปเก็บห้องป้าวา
กลายเป็นห้องเก็บของใหม่ซะงั้น

คืนแรกเราก็ดึงที่นอนลงมานอนพลางๆ ค่ะ
ยังแอบกลัวอยู่ว่าภูมิแพ้จะขึ้นหรือเปล่า
เห็นซกมกอย่างงี้เป็นภูมิแพ้ฝุ่นค่ะ

ถ้าไม่เยอะไม่เป็นไร
ถ้ามากเข้า ประกอบกับไม่ชอบออกกำลังกาย มันก็จะเป็นค่ะ
เป็นมากขึ้นตอนมาเรียนหมอเนี่ยแหละ
ตอนเด็กๆ ฉีดยากระตุ้นภูมิทุกเดือนก็ยังงงอยู่
เอ๋...เราก็สบายดีนี่หน่า

ไปๆ มาๆ ไม่สบายตอนโตซะงั้น
เพราะไม่ได้อยู่บ้านตลอดด้วยล่ะ
ปริ๊นซ์ไม่ชอบซื้อผลไม้เอง เพราะไม่เคยได้ที่อร่อยเลยสักครั้ง
ปกติหม่าม้าเลือก ปริ๊นซ์ไม่เคยสังเกตุ นี่ล่ะข้อเสีย

ตอนนี้พอจะซ์้อเลยต้องโทรมาถาม
"ฮัลโหลหม่าม้า แอปเปิ้ลยี่ห้อไหนดี"
"หม่าม้า...หน้านี้กินส้มได้มั้ยอ่ะ"
"หม่าม้าถ้าซื้อสัปปะรดจะเปรี้ยวป่ะ"

ก็ตลกดีๆ ทั้งที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
แต่ผลไม้ที่ซื้อตามที่หม่าม้าบอกก็อร่อยจริงๆ

เมื่อกี้พูดถึงภูมิแพ้
ไม่กี่วันมานี้เพิ่งเป็น
จมูกตีบไปข้างเว้นข้างเลยค่ะ
แล้วก็คันตาย่างแรง
เฮ้อ...อัดยาไปสี่วันกว่าจะหาย

รู้งี้ไปเบิกหมอดีกว่า...เสียดายๆ

พูดว่าเบิก อย่าหาว่าขี้เหนียวเลยค่ะ
เรียกว่าอุ่นใจจะดีกว่า
ปริ๊นซ์เป็นโรคจิต ชอบสะสมยา
อยู่ที่กรุงเทพยังไม่เท่าไหร่ซื้อได้เพราะใกล้บ้าน
แต่พออยู่หาดใหญ่ต้องสะสมไว้
เป็นถุงทรงตั้งของโรงพยาบาล บรรจุยาแน่นมากๆ

ยาพารา ยาคลายกล้ามเนื้อ ยาแก้ปวดท้องประจำเดือน
ยาฮอร์โมนช่วยให้ประจำเดือนมาปกติ ยาแก้เมา(ทั้งที่ไม่เมาเลย)
ยาแก้ท้องเสีย ยาแก้ไอ ยาแก้แพ้
ยาแก้อาเจียน ยาลดน้ำมูก ยาขับเสมหะ
ยาแก้อักเสบ ยาทาแผลร้อนใน ยาแก้หวัด
ยาลดการบวมของเยื่อบุโพรงจมูก

เรียกได้ว่ามาห้องปริ๊นซ์ถ้าอยากได้ยา
มีความสุ๊ข มีความสุข

(ทั้งที่ชอบบอกคนอื่นว่ากินยามากๆ แล้วตับจะพัง)

อ่าน้า...

วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า
อยากนอนเร็ว พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าไปใส่บาตรกับหม่าม้า

ปล. ฝันดีค่ะ

Create Date : 28 เมษายน 2552
Last Update : 28 เมษายน 2552 1:57:47 น.		12 comments
Counter : 866 Pageviews.
Share Tweet