|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
๐๐ ..... สองข้างทางม้าลาย ..... ๐๐
... สองข้างทางม้าลาย ...
ผมได้ดูรายการหนึ่งทางทีวีเสนอข่าวเด็กหญิงอายุ 5 ขวบทำหน้าที่เป็นเด็กเสริฟก๋วยเตี๋ยว เธอทำหน้าที่รับออเดอร์ เสริฟ คิดเงิน เก็บโต๊ะ เช็ดโต๊ะ เก็บเก้าอี้เข้าใต้โต๊ะ...เห็นเธอถือถาดที่มีชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ อยู่นั้นกลัวจะทำหกหล่นใส่ตัวเองจัง
เธอมีสุขภาพดีอ้วนท้วนน่ารัก แต่งกายสะอาดสวยงามสมวัย เธอให้สัมภาษณ์ว่าไม่มีใครบังคับเคี่ยวเข็ญ เธออยากช่วยเหลือคุณแม่ซึ่งเป็นแม่ครัว เธอทำงานประมาณห้าโมงเช้าถึงสามทุ่ม
ผมคิดว่าเธอคงเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต เป็นที่พึ่งของตัวเอง พ่อแม่พี่น้อง และคงมีใจเอื้อเฟื้อต่อคนอื่นๆ
ผมชอบดูรายการที่นำเสนอชีวิตของคนยากจนที่เดือดร้อนน่าสงสาร หรือคนดีที่ควรให้ความช่วยเหลือ
อีกรายการหนึ่ง...
เด็กชายอายุประมาณ 13 ปี อาศัยอยู่กับยายตาเกือบบอดและน้องสาวเล็กๆ อายุ 4 ปี ด้วยเหตุผลอะไรผมฟังไม่ชัดเด็กคนนี้ต้องรับภาระหาเลี้ยงทั้งยายและน้องสาวในขณะที่ยังเรียนหนังสืออยู่ เขาจึงรับจ้างทำงานทุกอย่างที่มีคนว่าจ้างตามความสามารถและสติปัญญาของเขา ส่วนมากจะเป็นงานกรรมกรเช่นขุดดินและแบกขน การเรียนจึงกระท่อนกระแท่นแต่ก็ผ่านได้ทุกชั้น ทางโรงเรียนมีเมตตาช่วยเหลือบ้าง แต่จะให้รับผิดชอบถึงยายและน้องสาวคงเป็นไปไม่ได้จึงนำเสนอทางรายการ
ผมจดหมายไปที่โรงเรียนตั้งใจจะแบ่งค่าขนมช่วยเหลือแต่เรื่องก็เงียบไป...ถึงจะเป็นเด็กแต่ผมก็นึกเป็นห่วงยายตาบอดและน้องสาว..ในแต่ละวันที่เด็กชายหัวหน้าครอบครัวไปโรงเรียนหรือไปรับจ้างทำงาน ใครจะดูแลคนทั้งสอง จะมีคนใจบาปแวะเวียนมาทำร้ายหรือไม่..คิดๆ แล้วก็ไม่สบายใจ
จนวันหนึ่งมีจดหมายมาจากเด็กชายคนนั้นขอบคุณผมที่มอบความช่วยเหลือให้เขาและครอบครัว อวยพรให้ผมได้รับผลบุญตอบแทน...อนิจจา! ผมยังไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเขาเลย คงเป็นความผิดพลาดบางประการ
หลายวันต่อมา รายการเดียวกันแจ้งให้ทราบว่าเด็กชายคนนั้นมีผู้ใจบุญช่วยเหลือแล้ว ผมจึงโล่งใจ
แม้ทางบ้านจะมีฐานะปานกลางแต่ปิดเทอมผมก็ไม่ได้ทำกิจกรรมช่วยเหลือครอบครัวอย่างเด็กดีคนอื่นเลย วันๆ ได้แต่เล่นคอมพ์ เล่นเกมส์ อ่านหนังสือการ์ตูนและช่วยเหลืองานบ้านเท่าที่จะได้รับคำสั่ง แต่การไม่ได้ไปโรงเรียนไม่ได้ไปไหนอยู่แต่บ้านก็เป็นการช่วยประหยัดเงินให้พ่อแม่ไม่ใช่หรือ
ผมรูปร่างสมบูรณ์แต่ไม่ถึงกับอ้วนพุงป่อง ก็รับประทานมากทั้งอาหารธรรมดาและอาหารเสริม วิตามิน โปรตีน ที่คุณแม่หามาบำรุง แม่บอกว่าให้สมองโตๆ ไว้ก่อนจะได้ฉลาด โตเป็นหนุ่มค่อยลดน้ำหนักให้หล่อก็ได้
บ้านผมอยู่ตรงข้ามกับร้านสะดวกซื้อสิบเอ็ดที่เปิดขายทั้งวันทั้งคืนจึงอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่พุงของผมบวม..แต่อันที่จริงแม่ไม่ปล่อยให้ผมข้ามถนนไปซื้อนอกจากให้คนทำงานบ้านเป็นคนซื้อให้ ผมเองถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากข้ามถนนเพราะรถเยอะมาก
ยิ่งกว่านั้น เลยร้านสิบเอ็ดไปสักสามสิบเมตรมีซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นหนึ่งตั้งอยู่..แล้วอนาคตหนุ่มหล่อของผมจะมีได้อย่างไร
เย็นวันหนึ่งคนทำงานบ้านไม่อยู่แม่ก็ยังไม่กลับ ผมเกิดอยากกินชีสเค้กขึ้นมาใจจะขาดจึงตัดสินใจเสี่ยงอันตรายข้ามถนนตรงข้ามร้านสิบเอ็ดซึ่งมีทางม้าลายอยู่ แล้วเดินไปร้านซุปเปอร์ท๊อป..ผมซื้อชีสเค้กชิ้นเล็ก และอีกหนึ่งชิ้นสำหรับผมตอนดึก และอีกหนึ่งสำหรับความหิวในตอนเช้า ไอศกรีมหนึ่งกล่อง เวเฟอร์หนึ่งห่อ..เพียงเท่านี้ก็หมดไปเกือบห้าร้อยบาท
ผมต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวไอศกรีมจะนิ่ม ผมชอบชนิดเย็นจัดแบบมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่ อร่อยดี
อารามรีบร้อนและเพราะหินตัวหนอนบนฟุตปาธยื่นขึ้นมา ผมจึงสะดุดเซเสียหลักเกือบล้ม เสียวข้อเท้าแปล๊ป...ฝืนเดินต่อจนถึงร้านสิบเอ็ดจะข้ามถนนผมทนไม่ไหวเสียแล้ว ขาใช้ได้เพียงข้างเดียวกระเด๊กๆ ไปข้างสิบเอ็ดคว้าเก้าอี้แถวนั้นนั่ง
รับอะไรดีครับ? เด็กคนหนึ่งใส่เอี๊ยมกันเปื้อนยืนยิ้มอยู่ข้างโต๊ะที่ผมวางของไว้
อ้าว! ที่แท้ผมนั่งเก้าอี้ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างสิบเอ็ดนั่นเอง
ผมดูผอมไปถนัดเมื่อเทียบกับเด็กคนนี้ เขาอ้วนมากแต่ไม่เตี้ย ตัวสูงกว่าผม หน้าตายิ้มแย้ม ผมเกรียน อายุคงน้อยกว่า
ไอ้หมู!..เส้นหมี่ต้มยำซ้ำหนึ่ง ลูกค้าคนหนึ่งร้องสั่ง ไอ้หมูจึงผละไปจากผม
ไอ้หมู ทีแรกผมนึกตำหนิลูกค้าที่เรียกเด็กชายอย่างนั้นแต่ผมก็ใช้เรียกแทนตัวเขาเฉยเลย...ไอ้หมูเดินไปบอกหญิงสาวที่ยืนประจำหม้อน้ำซุป แล้วนำก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟ ตามด้วยน้ำแข็งเปล่า แล้วเดินไปอีกโต๊ะ..ลืมผมไปเลย
ผมนั่งปวดขาสักพัก ข้อเท้าเริ่มแดงคล้ำ คิดว่าจะกลับบ้านได้อย่างไร ที่สำคัญไอศกรีมของผมคงนิ่มแล้วแน่ๆ
เดินสะดุดก้อนหินมาหรือ?.. ไอ้หมูมายืนอยู่เมื่อไหร่ไม่รู้ เราก็เคยโดน..ตรงโน้นใช่ไหม? ชี้มือไปตำแหน่งที่เกิดเหตุ
ฮื่อ.. ผมก้มลงดูข้อเท้า พอเงยขึ้น ไอ้หมูไปรับออเดอร์ลูกค้าอีกโต๊ะหนึ่งแล้ว
ผมหยิบ N73 จากกระเป๋ากางเกงโทรฯ หาแม่ แต่ติดต่อไม่ได้ จะทำไงดีบ้านก็อยู่แค่นี้แต่ไปไม่ได้
มือถือสวยจัง.. ไอ้หมูอีกแล้ว เล่นเกมส์ได้ไหม?
ชัวร์อยู่แล้ว นายมีไหม?
มีแต่ของน้าคนทำก๋วยเตี๋ยว.. ไอ้หมูก้มมองข้อเท้าบวมของผม เดินไม่ได้หรือ?
อือ..ไม่รู้จะกลับบ้านยังไง คงต้องรอจนกว่าจะติดต่อแม่ได้..ต่อในใจ
บ้านอยู่ไกลไหม เราพาไปให้ ไอ้หมูยิ้มแก้มกลม...ที่จริงไอ้หมูเป็นเด็กหน้าตาดีอายุคงสักสิบสอง เวลายิ้มเหมือนเด็กเจ็ดแปดขวบ
โน่นไง ผมชี้ไปฝั่งตรงข้าม
น้าๆ เดี๋ยวเค้ามานะ จะพาเพื่อนไปส่งบ้านหน่อยเขาขาเจ็บ
จะดีหรือ นายทำงานอยู่ ผมนึกนิยมความมีน้ำใจของเด็กข้างถนนคนนี้ เขาค่อนข้างมอมแมมแต่ซ่อนความสะอาดไว้ข้างใน ฐานะความเป็นอยู่คงไม่ดีนัก เห็นได้จากสภาพทั่วๆ ไป เสื้อผ้า รองเท้าแตะเก่าคร่ำ
ไม่เป็นไรน้าอนุญาตแล้ว..พอดีว่างลูกค้า ไอ้หมูรวบถุงพลาสติกเตรียมจะประคองผม
นายชอบกินไอศกรีมไหม? จู่ๆ ผมถามออกไปเมื่อเห็นหยดน้ำรอบๆ กล่องไอศกรีม
นานๆ กินที มันแพง
เราให้นาย แต่มันนิ่มแล้ว ผมยื่นถุงให้..ใจร้ายหรือเปล่า ให้ของไม่ดีกับคนอื่น
แน่นะ!.. ไอ้หมูตาโต แป๊ป.. หิ้วถุงวิ่งเข้าไปในร้านสิบเอ็ด สักครู่ก็ออกมา ฝากพี่เขาแช่ไว้ก่อน
ไอ้หมูจับแขนผมข้างหนึ่งพาดบ่าและรวบเอวกึ่งประคองกึ่งกระเดียดผมข้ามทางม้าลาย...เมื่อถึงหน้าบ้านไอ้หมูหันมองกลับไปร้านที่เริ่มมีลูกค้าเข้ามา ขณะเดียวกันผมวิตกว่าจะเข้าบ้านได้อย่างไรเพียงลำพัง ไอ้หมูจะช่วยเหลือผมจนตลอดได้หรือเห็นเหลียวมองร้านบ่อยๆ...พอดีแม่กลับมาและพาผมเข้าบ้าน
เมื่อเย็นผมไม่ทันได้ขอบใจไอ้หมูมัวแต่ปวดขา...จนหมดชีสเค้กชิ้นที่สองจึงนึกได้ ฤทธิ์ยาทำให้ปวดน้อยลง ผมกระเด๊กๆ ไปที่หน้าต่างกระจกมองร้านก๋วยเตี๋ยว..ไอ้หมูยังเดินไปเดินมา
ตกดึก ผมสะดุ้งตื่นเพราะปวดฉี่...เมื่อทำธุระเสร็จ กระเด๊กผ่านหน้าต่างอดมองไปอีกไม่ได้..หันเข้ามามองนาฬิกาติดข้างฝา เกือบจะตีสองแล้วไอ้หมูยังยืนล้างชามอยู่..เฮ้อ!..เด็กๆ สมควรทำงานขนาดนี้เชียวหรือ?
รุ่งขึ้นผมตื่นไม่เช้ามากแต่ก็ไม่สาย..อีกสองวันโรงเรียนจะเปิดเทอมแล้วต้องพยายามตื่นเช้าให้เคยชิน ไม่รู้ทำไมผมรีบมองไปที่ร้านสิบเอ็ดเป็นอย่างแรก..ร้านก๋วยเตี๋ยวเก็บพับพันด้วยผ้าพลาสติกเรียบร้อย ค่อยยังชั่วนึกว่ายังเปิดอยู่อีก
แม่ไปทำงานตามปกติ คนทำงานบ้านกลับมาแล้ว ผมได้แต่แกร่วอยู่ในห้อง กิน นอน เล่นคอมพ์ เล่นเกมส์ไปตามเรื่อง..ชีสเค้กชิ้นสุดท้ายยังอยู่ในตู้เย็น ผมเบื่อมันแล้วละ อันที่จริงราคาเกือบร้อยนะนั่น..ทำไงได้ผมไม่อยากกินแล้วนี่
ผมหลับๆ ตื่นๆ จนบ่ายเห็นไอ้หมูมาเปิดร้าน เริ่มจากเปิดผ้าคลุมออก ยกโต๊ะเก้าอี้ออกมาตั้ง เติมเครื่องปรุงรสใส่พวง นั่งตักน้ำตาล พริกป่น น้ำส้ม ใส่ถุงเล็กๆ เตรียมให้ลูกค้า...ไอ้หมูปาดเหงื่อ อากาศและไอแดดข้างถนนคงร้อนมาก สักพักเดินเข้าร้านสิบเอ็ด ออกมาพร้อมกล่องไอศกรีมที่ผมให้...ผมหลบวูบเมื่อไอ้หมูหันมามองบ้านผมก่อนตักไอศกรีมเข้าปาก
เกือบเย็นผมเริ่มหิว ใจหนึ่งอยากอุดหนุนก๋วยเตี๋ยวร้านไอ้หมู แต่ผมไม่ชอบกิน...กำลังมองดูไอ้หมูที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับมือถือ น้าสาวมาจากไหนไม่รู้บิดหูไอ้หมูพร้อมดึงมือถือคืน ไอ้หมูคลำหูป้อย คงแอบหยิบของน้ามาเล่นเกมส์
ผมมีมือถือเครื่องเก่าที่เลิกใช้แล้วอยากจะเอาไปให้ไอ้หมูแต่ไม่แน่ใจว่าสมควรหรือไม่ น้าเขาจะคิดอย่างไร ถ้ามีมือถือก็มีค่าใช้จ่ายไอ้หมูจะเอามาจากไหน หนแรกผมให้เขาพร้อมเครื่องก็ได้แต่ต่อไปล่ะ อีกอย่างตามความเป็นจริงเด็กอย่างเขายังไม่จำเป็นต้องใช้...แล้วเด็กอย่างผม!
มองไปอีกทีไอ้หมูเดินยิ้มแก้มกลมต้อนรับลูกค้า เขาคงต้องทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนกว่าร้านจะปิด ตีหนึ่งตีสอง วันพรุ่งนี้และวันมะรืน...ไอ้หมูเป็นเด็กเหมือนกับผมแต่ทำไมไม่เหมือนกัน
ผมสะท้านใจเมื่อเห็นไอ้หมูวิ่งเข้าร้านสิบเอ็ดหยิบกล่องไอศกรีมออกมาอีก พอมีลูกค้าก็วิ่งเข้าไปฝากใหม่ เขาค่อยๆ กินเหมือนไม่อยากให้มันหมด
เกือบตีสองผมตื่นขึ้นฉี่...ไอ้หมูฟุบหลับอยู่ข้างอ่างล้างชาม ผมยืนค้างมองเพื่อนร่วมวัยด้วยความสงสาร นึกปลอบใจไอ้หมูด้วยความทุกข์ของเด็กชายที่ต้องรับผิดชอบยายตาบอดและน้องสาว..ที่ว่าปลอบใจนั้นหมายถึงทั้งใจไอ้หมูและใจผม
เย็นต่อมา ไอ้หมูถูกดึงหูลากมาจากท๊อปมาร์เก็ต เดาได้เลยว่าแอบหนีไปเล่นเกมส์ที่นั่น ไอ้หมูหน้าเหยเกเพราะน้าสาวทั้งลากทั้งบิด แต่เมื่อเป็นอิสระเขาก็ยิ้มแก้มกลมอย่างเคยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำงานตามปกติ..ใจไอ้หมูทำด้วยอะไรหนอ?
ผมล้มตัวบนเตียงคิดถึงเพื่อนแก้มกลม..นอกจากไขมันและเลือดเนื้อที่รวมเป็นตัวตน ไอ้หมูมีสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งอยู่ในตัวเขา นั่นคือความดี..ไม่ใช่เพราะช่วยผมข้ามถนนหรือช่วยน้าสาวทำงานแต่มันคือหลายๆ อย่างที่ผมได้เห็นในสองวันนี้ รวมทั้งรอยยิ้มที่ไม่มีแววเหน็ดเหนื่อยหรือความไม่พอใจปรากฏให้เห็น
ผมเผลอยิ้มคนเดียว..ค่อยยังชั่วหน่อยที่เห็นไอ้หมูเกเรเป็นเหมือนกัน..ก็ดื้อหยิบมือถือของน้ามาเล่น และแอบแวบไปเล่นเกมส์ในท๊อปมาร์เก็ตนั่นไง..ผมคงไม่สบายใจตลอดไปถ้าไอ้หมูเป็นเด็กดีร้อยเปอร์เซนต์แต่ต้องอยู่กับความลำบากอย่างนั้น..เกเรเสียบ้างนะเพื่อนอย่าดีให้มากนักเลย
เปิดเทอมวันแรกผมตื่นเต้นกับชั้นเรียนใหม่ เสื้อผ้าใหม่ รองเท้าใหม่ หนังสือใหม่และเป้ใบใหม่จนลืมเรื่องไอ้หมูเสียสนิท..เกือบค่ำจึงนึกได้ว่าเมื่อคืนผมเตรียมมือถือเครื่องเก่าพร้อมสอดธนบัตรใบละหนึ่งร้อยบาทห้าใบไว้ใต้กล่อง เด็กๆ อย่างพวกเราสมควรได้รับความไม่สมควรบ้างเพื่อความสนุกสนาน
ออกไปชะเง้อดูหน้าบ้านหลายครั้งก็ไม่เห็นรอยยิ้มบนแก้มกลมๆ ของไอ้หมู..เดี๋ยวเถอะ! คงถูกบิดหูลากมาจากซุปเปอร์ท๊อปแน่ๆ...ผมคิดผิด!..จนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แวว
ถึงคราวผมต้องกินก๋วยเตี๋ยวร้านไอ้หมูเสียแล้ว...ผมข้ามทางม้าลายไปที่ร้านพร้อมกล่องใส่มือถือทั้งๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นอย่างไร..ผมไม่เคยนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างถนนด้วยซี
ไอ้หมูหายไปไหนล่ะเจ้? ลูกค้าคนหนึ่งถามแทนผมที่ยืนเก้ๆ กังๆ
กลับบ้านนอกไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้โรงเรียนเปิด
อ้อ..เรียนหนังสือด้วยหรือ..มันน่ารักนะ
ผมปลื้มใจและดีใจแทนไอ้หมูที่มีคนเห็นความดีและความน่ารักของเขาไม่ใช่แค่ผมคนเดียว และอาจจะเพราะเด็กดีอย่างเขาจึงทำให้คิวลูกค้าค่อนข้างยาว
ผมเดินกลับบ้านไม่ได้ซื้อก๋วยเตี๋ยวแต่อย่างไร นึกตำหนิตัวเองที่ว่าจะ ว่าจะ ว่าจะทำความดี แล้วไม่ได้ทำสักที แต่อย่างน้อยผมก็ภูมิใจที่มองออกว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนไม่ดี แม้ในตัวผมเองก็พบสิ่งไม่ดีหลายอย่าง
ผมใจลอยถึงไอ้หมูบนทางม้าลาย นึกถึงเมื่อครั้งช่วยผมข้ามถนน นึกเห็นหน้าเขาตอนมองมาที่บ้านก่อนกินไอศกรีม เขาคงนึกขอบใจผม
ปี๊น!
อุ๊ปส์!.. ผมกระโดดขึ้นฟุตปาธ..เกือบไป
ก่อนเข้าบ้านผมมองไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว มันตั้งอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้วแต่ผมไม่เคยสังเกตเห็นสักที..นึกโล่งใจเหมือนเมื่อครั้งได้ข่าวว่ามีคนช่วยเหลือเด็กชายคนนั้น..ถึงแม้ไอ้หมูจะอดได้มือถือแต่เขาก็ได้ไปโรงเรียน ไม่ต้องทำงานดึกๆ ดื่นๆ อีกแล้ว
อาจเป็นไปได้ว่าปิดเทอมคราวหน้าผมจะสังเกตเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวนี้อีกครั้ง ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ว่าจะ ว่าจะ อีกแล้ว..ไอ้หมูต้องมีมือถือใช้ ต้องนิสัยเสียเหมือนผมบ้าง และไม่เป็นเด็กดีมากนัก
ผมยิ้มให้กับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่บนโต๊ะวางของจิปาถะที่ไอ้หมูเคยนั่งกรอกเครื่องปรุงรสใส่ถุง..ภาชนะที่ใช้ใส่ถุงพลาสติกเล็กๆ...กล่องไอศกรีมของผมนั่นเอง
| Create Date : 19 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 22 พฤษภาคม 2553 13:07:21 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 540 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:45:46 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:47:42 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:49:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
อุ๊ คนแรก
ขอปูเสื่อนั่งรอด้วยคนนะจ๊ะ
จากคุณ : JeThuek (agriculture24)
เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 53 19:45:02
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 3
มาอ่านเรื่องของ เพื่อนสองคน ค่ะ
สวัสดีค่ะ สบายดีนะคะ คุณดาเรน
จากคุณ : teansri
เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 53 23:33:31
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 4
อ่านได้อย่างสบายใจ กับความดีที่อยู่ในใจของเด็กทั้งสองคนครับ.
จากคุณ : เจียวต้าย
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 05:45:07
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 5
สวัสดีครับคุณปู่เจียวต้าย ...
ดีใจมากครับที่คุณปู่อ่านและเม้นท์ให้ผมและเด็กทั้งสองคน ...
ขอบคุณครับ ...
ดีน ดาเรน ...
จากคุณ : ดาเรน
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 06:58:39
ความคิดเห็นที่ 6
สวัสดีครับคุณ teansri ...
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่านเรื่องของเพื่อนคู่นี้ ...
ผมสบายดีครับ .. คุณเที่ยนสีคงสบายดีเช่นกันนะครับ ...
ดีน ดาเรน ...
จากคุณ : ดาเรน
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 07:02:40
ความคิดเห็นที่ 7
สวัสดีครับคุณ JeThuek (agriculture24) ...
อุ๊ คือชื่อหรือคำอุทานครับ ...
ยินดีที่ได้รู้จัก และดีใจมากที่คุณอุ๊ทักเข้ามาเกือบจะทันทีที่ผมโพสท์เสร็จ ...
อย่าน้อยใจที่ผมตอบที่หลังนะครับ ผมเรียงตามอาวุโสอะครับ ...
ขอบคุณมากจริงๆ ใจวาบเลยเมื่อแรกเห็นเม้นท์กำลังใจจากคุณ ...
ดีน ดาเรน ...
จากคุณ : ดาเรน
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 07:09:19
ความคิดเห็นที่ 8
น่ารักจังครับ บางทีคนเราไม่ต้องดีร้อยเปอร์เซนต์ ก็เป็นคนดีที่น่ารักมากๆ ได้เนอะ
ถึงตอนนี้จะดูเหมือนเป็นมิตรภาพฝ่ายเดียวที่ค่อยๆ งอกขึ้นมาช้าๆ
แต่ปิดเทอมหน้า คงมีโอกาสเติบโตขึ้นอีกนะครับ
ทั้งมิตรภาพ ไอ้หมู และ "ผม"
จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร)
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 07:50:45
ความคิดเห็นที่ 9
คุณพีทครับ ...
นี้คือเรื่องสั้น แต่ถูกจุดประกายให้กลายเป็นเรื่องยาวอีกเรื่องหนึ่งเสียแล้ว ...
โดยคุณพีท ...
ขอบคุณครับที่เม้นทน่ารักๆ ให้เช่นกัน ...
ดีน ครับ ...
จากคุณ : ดาเรน
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 09:25:58
ความคิดเห็นที่ 10
อูยยย......
อย่าหาว่าดัดจริตเลยนะคะคุณดีน
อ่านไปน้ำตาคลอไป ..ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องเศร้า
ขอยกมืออยากให้เป็นเรื่องยาวด้วยคนค่ะ
จะรอ ไอ้หมู กลับมาช่วงปิดเทอมหน้านะคะ
~~~ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่อ่านแล้วใจฟูในช่วงวิกฤติแบบนี้ค่ะ
จากคุณ : จุดตานิด
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 09:50:56
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 11
อ่านแล้วแอบสะอึก..
ว่าเราหรือเปล่าหว่า ?
ก็เราเลี้ยงลูกตามตำรา ข้างบนเป๊ะ แหะๆ
.......................................................................
เด็กสองคน ความเป็นอยู่ การใช้ชีวิตแผกจากกัน
หากสำนึกที่ดียังมีอยู่เต็มเปี่ยม คนหนึ่งรู้หน้าที่ตัวและทำได้อย่างดี
ยังผลให้อีกคนหนึ่งค่อยซึมซับและไม่ลังเลที่จะสานมิตรภาพต่อกัน
หวังว่าปิดเทอมหน้า ไอ้หมูคงจะได้โทรศัพท์มือถือจากเพื่อนนะคะ..
ปล. เป็นห่วงเด็กอีกหลายคนที่กำลังกลายพันธุ์
ผ้าขาวไม่สมควรจะให้แปดเปื้อน ไม่ว่ากรณีใดๆ ใช่มั๊ยคะปู่ดีน ?
จากคุณ : คุณแม่ใจดี
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:11:08
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 12
(ขออาศัยกระทู้นะคะคุณดีน)
คุณแม่คะ เคยมีท่านผู้ใหญ่มาที่บ้านพร้อมลูกชายสามคนอายุไล่ๆกันประมาณ 7-10 ขวบ
มาถึงก็รื้อทุกอย่างในบ้านเล็กๆของเรา ชุลมุนวุ่นวายมาก ทำเอานั่งตาปริบๆ พูดไม่ออก
คุณแม่เด็ก(ภรรยาเจ้านาย) พูดแก้เก้อว่า ...ไว้โตหน่อยค่อยสอน
ความจริงมันไม่มีคำว่า"ค่อยโต"หรอกนะคะ อะไรสอนได้ก็ควรสอนไปเรื่อยๆ
อึ้งค่ะ...กับพฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมัยนี้
ขอโทษอีกครั้งที่ทำให้กระทู้ออกทะเลนะคะคุณดีน
จากคุณ : จุดตานิด
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:21:28
ถูกใจ : ดาเรน
ความคิดเห็นที่ 13
คุณดาเรนเขียนได้น่ารักจริงๆครับ
ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้ตอนเช้า แล้วรู้สึกว่าเป็นการเริ่มวันใหม่ที่ดีจริงๆครับ^^
แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 53 10:25:04
จากคุณ : ซงย้ง
เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 53 10:21:52
ถูกใจ : ดาเรน