..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 6)

.. 6 ..





หนุ่มรูปหล่อคืนวันศุกร์..



เมื่อคืนคุณดูเพลียๆ ..หน้าที่การงานความตั้งใจดี..กลั่นกรองมามากมายขนาดนั้น แข็งแรงอย่างไรก็เอาไม่อยู่



โชคดีของประเทศและคนไทยที่มีวีรบุรุษออกมาจากตู้โทรศัพท์สาธารณะ (!!??)..นอกเหนือสิ่งใด..สำหรับคนเล็กๆ สองคนที่นอนดูอยู่หน้าทีวี..ความสงบ สามัคคีบังเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อคุณปรากฏ..รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้าง..หลับๆ ตื่นๆ ตามประสา

แม่ถามว่าพูดเรื่องอะไรอยู่ (ช่วงแรก) ..ผมจะอธิบายอย่างไรดี..ตัวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันเกี่ยวกับรางเดี่ยว รางคู่ ขนาด..เมตร..ขนาด..เมตร..รู้แต่ว่าเกี่ยวกับการคมนาคมที่จะทำให้ทันสมัยสะดวกสบายขึ้น..แต่ช่วงต่อๆ มาที่เกี่ยวกับความเป็นอยู่ ทำมาหากิน ดำรงชีพของชาวบ้านอย่างเราๆ แม่และผมค่อยเข้าใจ..บางเรื่องดูน่อมแน๊มเกินไปถ้าเทียบกับเนื้อหาช่วงแรก..นั่นแสดงถึงการเอาใจใส่กับทุกเรื่อง..ทุกคน ที่อาศัยอยู่ร่วมชายคาหลังใหญ่นี้..โอ..พ่อบ้านคนเก่ง!

และเพราะได้พบหวานใจนั่นเอง ทำให้แม่อารมณ์ดี..ยอมใส่ผ้าอ้อม..เปิดแอร์ได้ตามสมควร..แต่ที่ยังคล้ายทุกคืนคือไม่ยอมดูทีวีต่อ..แม้เมื่อกลับจากโรงพยาบาลเมื่อวันพุธที่ผ่านมาผมหลอกแม่เรื่องสาเหตุของการนอนไม่หลับ..โกหก! (ไม่ดี)..ว่าหมอแนะนำให้ดูละครทีวีสักครึ่งตอน หรือจนจบก็ได้ อย่ารีบนอนเร็ว อย่างน้อยสักสี่ทุ่มจะได้หลับรวดถึงเช้า (แฮะๆ..แม่มะเชื่อ)


คืนวันพฤหัส..แม่ทำท่าไม่ยอมใส่ผ้าอ้อมตั้งแต่หัวค่ำ..ผมหลอกล่อจนยอมใส่ชนิดเป็นกางเกง (นิ่มสบาย..ที่ไม่ยอมใส่เพราะมีแผลกดทับอยู่ที่ก้น..น่าเห็นใจ..แต่ถ้าไม่ใส่ก็จะทำเลอะเทอะทั้งที่นอน ต้องเปลี่ยน เช็ดทำความสะอาดกันครั้งแล้วครั้งเล่า..เจ็บแผลมากกว่าใส่ผ้าอ้อมเสียอีก)

แต่..แม่มามุขใหม่ (คืนพฤหัสเดียวกัน)..ฉี่เสร็จปุ๊ปแกะผ้าอ้อมออกเอง (เหตุผลว่าแสบแผล)..ผมต้องทำความสะอาดย่อยและเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ใหม่..การณ์เป็นอย่างนี้จนครั้งที่สี่ (เพราะปวดล้าแขน..อ้า..80 กก.นะไม่ใช่เบาๆ)..ผมพลิกไม่นุ่มนวลอย่างครั้งแรกๆ “เบาๆ หน่อย..” เสียงเคืองๆ “คนนะไม่ใช่สัตว์!”..ผมปี๊ดขึ้นสมอง..น้อยใจ..เคืองเบาๆ..แม่ว่าผมอย่างนี้ได้อย่างไร..แต่ผมก็ทำหน้าที่ต่อจนเสร็จ..

นั่งมองเธอผู้เอาแต่ใจสักพักอดไม่ได้พูดขึ้น “แม่พูดอย่างนี้ได้อย่างไร..ตี๋รักแม่..ทำให้ทุกอย่าง ทุกวัน ทั้งวัน แล้วหาว่าปฏิบัติกับแม่อย่างสัตว์..น้อยใจครับ..น้อยใจมาก”..ไม่น่าเชื่อว่าแม่ได้ยิน..”ก็แล้วแต่จะคิด”..ดูดิ๊..ฟังแม่พูด..นักเลงเก่าชัดๆ..ผมงี้น้ำตาตกใน..ได้แต่คิดว่า..เถอะ..อย่างไรก็ได้..นึกเสียว่าผมเป็นบุรุษพยาบาลที่กำลังเฝ้าไข้เวรกลางคืนแล้วกัน..คนไข้จะเกเรอย่างไรไม่มีสิทธิ์บ่น (ตอนนั้นตีสามแล้ว..ผมยังไม่ได้นอนแลย..แม่ก็ไม่ได้นอน)

ประสาทแข็ง..น้อยใจ..นอนไม่หลับแน่นอน..ผมนั่งมองแม่อย่างนั้นจนครึ่งชั่วโมงต่อมา..”ปิดไฟนอนเถอะ”..แม่ตะแคงหันหลังอยู่ (ไม่แคงซ้ายก็ขวา..เพื่อเลี่ยงโดนแผล)..ผมนิ่ง..ไม่ขยับ..แช่สายตา แช่ความรู้สึกไว้กับเยือกแข็งองศาหนึ่ง (ความรู้สึกอยากตาย..ถ้าผมตายแม่จะนิสัยดีขึ้น เหมือนเด็กที่ไม่มีคนพะนอตามใจ..เพียงแค่ความคิด..ถ้าตายแล้วใครจะปฏิบัติแม่ล่ะ?)


“ก็รู้ๆ อยู่..” แม่คงนอนคิดอยู่นานพูดขึ้น “แกแสนดีกับแม่..หาใครอย่างแกไม่ได้แล้ว..” แม่หยุดไปครู่หนึ่ง..รอผมตอบ..ไม่..งอนเป็นเหมือนกัน..”ขอโทษที่ว่าแก..มันเจ็บแผลจึงเผลอพูดไป..” ผมยังนิ่ง

“ขอโทษอีกที..” อึดใจต่อมา แม่ขยับตัว..พูดซ้ำ

ผมอยู่ไม่ได้แล้ว..โผเข้ากอดแม่..”ตี๋รักแม่..ทำทุกอย่างให้แม่ได้..แม่อย่าว่าอย่างนี้อีกนะ..ตี๋น้อยใจ และไม่ได้โกรธแม่..รักแม่นะ” รู้สึกตัวแม่สั่นๆ “รักแม่มากครับ”

แม่โฮออกมา..”มีลูกตั้งหลายคน..”..ผมรู้ว่าแม่จะพูดอะไรต่อ “ไม่เอาแม่อย่าคิดมาก” แม่ต่อ..”เข้าใจ..แต่ละคนมีความรับผิดชอบ หน้าที่ๆ ต้องทำ..” แม่พูดได้เป็นเรื่องเป็นราว “แต่สละเวลามาดูสักนิดให้ชื่นใจ..ไม่ต้องถึงกับมาดูแลก็ได้..” สะอื้น “มีแกคนเดียวก็พอแล้ว”

มีหรือผมจะไม่โฮ..สองคนแม่ลูกกอดกัน..แฮปปี้เอ็นดิ้งละซี..ป่าว..เปล่าคับ..555..เหมือนเดิม..ผมตามใจที่จะไม่ใส่ผ้าอ้อมให้แม่ รองแต่ผ้าซับอ้อมซับเปียก..เผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้..ตีห้าครึ่งรู้สึกเปียกๆ..โห!..ฉี่แม่ทั้งเตียง (เจ้าตัวไม่รู้สึกอะไรเลย)..งัวเงียทั้งสองคน ..ผมทำความสะอาดแม่..เตียง..เปลี่ยนเสื้อผ้า..เปลี่ยนผ้าซับเปียก..ผ้าปูไว้ค่อยเปลี่ยนตอนเช้า....เด็กช่วยงานบ้านเข้ามา..บ่นยิ้มๆ..”เหม็นฉี่คุณยายทั้งบ้านเลย”..เกินไปนะเธอ!


ไปๆ มาๆ เหมือนบทที่ 2 ..ไม่ได้ตั้งใจนินทาแม่หรืออวดความกตัญญูของตัวเองนะครับ..แค่ระบายให้เพื่อนผู้อ่านรับรู้ เพื่อกำลังใจที่มโนไปเองว่าได้รับจาก counter ที่ปรากฏหลังโพสท์เรื่อง


เบื่อไหมกับแม่ลูกคู่นี้..

ผมเดาไม่ถูกจริงๆ ว่าเพื่อนที่กดเข้ามาอ่านคือเพศ วัยใดกันแน่ เพราะเรื่องที่กำลังเขียนไม่ไปทางไหนแน่นอนสักทาง..เอาเป็นว่า..สัพเพเหระจากปลายนิ้วที่เลอะเลือนแล้วกันคับ

ต่อจากเมื่อวาน..

เพื่อนบ้านร่วมห้องแถวๆ ที่ผมอยู่..ห้องท้ายสุด (ห้องแรกของอีกด้าน..เยื้องศาลเจ้าพ่อไฟ..ติดทางเดินข้ามคลองบางหลวงไปวัดประดู่..เดินต่อไปได้ถึงท่าพระ..สามแยกท่าพระ)..ห้องนี้นำพาไปสู่ห้องถัดมาที่มี “ยุ่น” หนุ่มน้อยตาบอดที่กลายเป็นตัวเอกของ “ไม่มีเมฆสีเงิน” ..และ “ตี๋” ตัวละครอีกตัวที่บางบทบาทลอกมาจากเหตุการณ์ระหว่างผมกับยุ่นที่น่าสงสารจริงๆ (ตอนหน้าคับ)


วันนี้..ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2558 เป็นวันเกิดของเพื่อนบางคนในเฟส..ทำให้นึกสงสัย..คนที่เกิดวันที่ 29 จะทำอย่างไร..อด..ถ้าเป็นผม..จะไม่นับปีที่ไม่มีวันเกิดของตัวเอง..55..คงอายุน้อยกว่าเพื่อนร่วมรุ่น..ดี..ดี..และถ้ากรณีนี้เกิดกับผู้ใหญ่ผู้โต..555..คงรั้งตำแหน่งได้อีกนาน..กินเงินเดือนเกินชาวบ้านที่เกิดตามปกติ..5555..ผมหาเรื่องใส่ตัวป่าวนิ..555++


เมื่อคืน..ชอบนโยบาย ผักผลไม้เอ้าท์เลท ที่คุณรูปหล่อแนะนำ..และเรื่องจะเปลี่ยนบรรยากาศแถวที่ทำงาน..ที่ผมสนใจคือ..การแสดง..สินค้าศิลปะ ทั้งสูงคุณค่า ขนาดปานกลาง หรือเล็กจิ๋ว เพื่อสะดวกในการซื้อขายและพกพา (กรณีนักท่องเที่ยวซื้อเป็นของฝาก)

นึกครึ้มอยากนำหนังสือทำมือที่เหลือจากมดปลวกไปวางขาย..งานหัตถกรรมเล็กๆ ที่ผมทำด้วยความรักและความสุข..โดยเฉพาะรูปภาพสีน้ำมันที่วาดสะสมไว้จำนวนหนึ่ง


นึกไปอย่างนั้นเอง..ทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง..เกิดจากความชอบ ความรัก..ความรักจากหลายดวงใจโดยเฉพาะตัวเอง..จะนำไปขายได้อย่างไร


อีกอย่าง..ของรัก..คนรัก..ความรัก..ของผม..รักแล้วรักเลย..อย่างไรก็รัก..รักแล้วไม่มีวันเลิกรักแน่นอน..ชัวร์คับป๋ม..

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2558		3 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2558 15:29:54 น.
Counter : 990 Pageviews.
Share Tweet