.. ธี .. (บทที่ ๙)

บทที่ ๙




สโตนรู้สึกตัวตื่น เขากำลังคร่อมอยู่บนร่างหนุ่มคนหนึ่ง..พายุร้ายผ่านไปพร้อมกับร่างชายชราที่พยายามสือสารอะไรบางอย่างกับเขา


สโตนลุกขึ้นนั่ง...เขาจำอะไรไม่ได้นัก คล้ายกำลังอยู่กับความร้อนกลางกองเพลิง..จู่ๆ รู้สึกเย็นวูบ ตัวลอยขึ้น และไม่รู้สึกอะไรอีกจนได้ยินเสียงชายชราคนหนึ่งพูดกับเขา

“ที่นี่ ที่ไหนกัน?..เราตายไปแล้วกระมัง..” สโตนกวาดสายตาไปรอบๆ พงป่าเขียวขจี.. “คงไม่ใช่นรก..สวรรค์เป็นอย่างนี้ละหรือ?” สโตนรำพึงกับตัวเอง

“นมัสเต” (๑) เสียงแผ่วจากร่างหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ

“เฮ้ย!” สโตนสะดุ้งโหยงถอยออกห่าง “อะไร?” ทำใจดีสู้เสือถามออกไป

“นมัสเต” ชายหนุ่มเผยอปากพูดอีกครั้งอย่างยากเย็น ริมฝีปากแห้งผากแตกระแหง

“คุณคือใคร..เป็นอะไรหรือเปล่า..ไม่สบาย?” สโตนไม่รู้จะพูดทำความเข้าใจอย่างไร เขาใช้วิธีเดาจากที่ได้เห็น “เดี๋ยวนะ..” สโตนไปที่ริมสระ ห่อใบไม้เป็นกรวยตักน้ำมาป้อนให้ชายหนุ่ม

“ดฮานยาบัค..” (๒) หลังจากดื่มน้ำกรวยที่สอง ชายหนุ่มลืมตาดำขลับขึ้นพูด “เมโร นาม สิงคาล โห” (๓) ขนตาปึกหนาเข้มสีเดียวกับผมกระเซิงปิดลงอีกครั้ง

“ผมไม่เข้าใจภาษาที่คุณพูดหรอกนะ ถ้าให้เดา..คุณคงชื่อสิงคาล เพราะคุณพูดว่า นาม สิงคาล..ใช่ไหม?” สโตนช่วยพยุงเมื่อชายหนุ่มพยายามลุกขึ้นนั่ง

“เมโร นาม สิงคาล โห” เหมือนจะย้ำความเข้าใจของสโตน...สิงคาลเองก็ไม่เข้าใจคำพูดของชายหนุ่มสง่างามผู้นี้..จากลักษณะท่าทางน่าจะเป็นคนในวรรณะพราหมณ์หรือกษัตริย์ หากคำพูด สิงคาลไม่เข้าใจอะไรเลย สังเกตจากสำเนียงเหมือนกำลังเข้าใจว่าเขาชื่อสิงคาลอย่างที่ตั้งใจบอก

“จัณฑาน ไกเน่ มอ” (๔) สิงคาลลองบอกสถานะของเขาอีกครั้งเพื่อทดสอบ และเพื่อบอกตัวตนที่แท้จริงของเขา

“จัณฑาน..ผมพอจะรู้ความหมายนี้นะ แต่ไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับคุณ..หรือคุณคือจัณฑาน?” สโตนยิ้มให้หนุ่มที่เขาอุปโลกตามความเข้าใจว่าชื่อสิงคาล และยิ้มให้กับตัวเองในการสื่อสารมั่วๆ ที่กำลังดำเนินอยู่

“มาม่า..มาม่า” (๕) สิงคาลยิ้มให้สโตน..เขาแน่ใจว่าชายหนุ่มใจดีผู้นี้ไม่รังเกียจการเป็นจัณฑานของเขา ซึ่งน้อยคนนักจะเป็นเช่นนี้

“เฮ้ย! ผมไม่ใช่แม่คุณนะ..ฮะ..ฮะ..” สโตนรู้ว่าสิงคาลไม่ได้หมายความตามนั้น คงหมายถึงอะไรสักอย่าง..ไม่เป็นไร วันหนึ่งเขาคงรู้

“เฮ้ย..ฮะ..ฮะ..” สิงคาลเลียนคำพูดของสโตน และหัวเราะตาม..เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด อาการป่วยไข้ก่อนจะขึ้นมาที่ป่าสักกะนี้หายไปสิ้น

ความเงียบเกิดขึ้นพร้อมกับความเก้อเขินของคนทั้งสอง สโตนเดินไปตักน้ำดื่มและนำมาเผื่อสิงคาล

“ปุคโย ดฮานยาบัค” (๖) หลังจากดื่มเสร็จสิงคาลเอ่ยขอบคุณ

“ดฮานยาบัค หมายถึงขอบคุณใช่ไหม?” สโตนเดาถูก

สิงคาลเริ่มแน่ใจว่าชายหนุ่มผู้นี้ไม่เข้าใจภาษาของเขาแน่..เขาใช้มือหนึ่งหยิบผ้าที่พันร่างตัวเองโหย่งขึ้น อีกมือหนึ่งหยิบผืนที่อยู่บนร่างสโตน สีเดียวกัน ชนิดเดียวกัน “มาม่า..มาม่า” พูดสื่อว่าเขาและสโตนอยู่ในฐานะพี่น้องกัน

“อ๋อ! ผ้าที่ใส่อยู่นี้เรียกว่ามาม่าหรือ” สโตนหยิบผ้าขึ้น “มาม่า!”

สิงคาลรู้ว่าสโตนเข้าใจผิด เขาส่ายหัว จิ้มนิ้วที่อกสโตน “มาม่า..มาม่า..”

มั่นใจว่า มาม่า หมายถึงตัวเขา แต่สโตนไม่แน่ใจว่าคืออะไร คุณ..พี่.. เพื่อน หรือ? “สโตน..” สโตนตัดสินใจบอกชื่อ..เข้าใจว่าสิงคาลคงอยากรู้

“สิงโตน..สาโตน..” สิงคาลเอ่ยตามพร้อมกับพยักหน้าถาม

"เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ..เดี๋ยวก็กลายเป็นสิงโตจนได้..ฮะ..ฮะ..”

“สิงโต” ทันควันออกมาจากปากสิงคาลที่จ้องสโตนอยู่

“โตน..โตน..เอางี้ เรียกโตนเฉยๆ ก็แล้วกัน..โตน..” สโตนสะดุดคำพูดของตัวเอง “โตน..” เขาสะท้อนใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล..หน้าสลดลง

“โตน” สิงคาลเอ่ยตามเบาๆ..เขาเดาว่าสโตนกำลังเกิดความรู้สึกอะไร “โตน..” แม้จะไม่รู้สาเหตุ สิงคาลตบต้นแขนสโตนปลอบใจ คิดเดาว่าสโตนอาจคิดถึงบ้าน..สถานที่ หรือผู้คนที่จากมา

“โตน” สโตนเอ่ยซ้ำอีก..เขาไม่น่าพลั้งชื่อนี้ออกมา อะไรๆ วิ่งเข้าสู่ความทรงจำอย่างเลี่ยงไม่พ้น “โตน” ...ความหลังมากมายประดังเข้ามา รวมทั้งคนหลายๆ คน..ศักดิ์..ลาย..ลายลักษณ์..ลายคราม..ลดาวัลย์และคุณหมอวารุณี..ที่สำคัญคือคนๆ หนึ่ง..หิน!..ตัวเขาเอง!..สโตนยกแขนขึ้นดู ลูบผมยาวดำสลวยด้วยสีหน้าประหลาดใจ

นึกอะไรขึ้นมาได้ สโตนรีบไปริมสระ ชะโงกหน้าเหนือน้ำใส..ภาพที่เห็นคือหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง หน้าเข้ม สีผมสีตาดำดั่งขนนกกา..ไม่ใช่เขา!..เพื่อความแน่ใจสโตนยกมือขึ้นลูบหน้า หนุ่มในน้ำก็ลูบตาม..สโตนไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็น..รูปร่างหน้าตาของเขาผิดแผกไปไม่เหมือนเดิม...จะว่าตกใจก็ไม่ใช่ สโตนจำยอมรับว่าชายคนนั้นคือเขาอย่างไม่ต้องสงสัย...



ขณะเดียวกับที่สโตนกำลังงงกับสรีระของตัวเอง ธี ก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนกว่ากัน เขากำลังชะโงกอยู่เหนือลำธารในอุ้มผางคี พิจารณาเจ้าตาสีน้ำเงินอย่างมีสติ ไม่โง่เขลาเพราะแรงตัญหาเช่นสักครู่ที่ผ่านมา..แม้ทำกิริยาอาการอย่างไรเจ้าตาสีน้ำเงินก็ทำตาม.. ธี ลงในลำธาร วักน้ำชำระร่างกาย..แน่นอนตาสีน้ำเงินทำตาม..ฉะนี้จะเป็นอย่างไรได้นอกจาก..เขากำลังอยู่ในร่างของดวงตาที่ฝันถึงมาตลอดชีวิต


“หินทำอะไรน่ะ?” ลายครามเดินเข้ามาในอุ้มผางคี เห็นสโตนอยู่ในลำธาร

“อ๊ะ!” ธี สะดุ้งหันมอง

“พี่โตน..” ลายลักษณ์ร้องทัก ดีใจ นึกสนุกขึ้นมาทันที่ที่เห็นสโตนอยู่ในน้ำ “ผมเล่นด้วย..”

“เมื่อกี้ผมเคาะประตูแล้ว หินคงไม่ได้ยิน..นึกยังไงลงไปเล่นน้ำ?”

“หิน?” ลายลักษณ์หันมองพ่ออย่างไม่เข้าใจ

“หินคืออีกชื่อของพี่โตน” ลายครามนั่งลงอธิบายข้างลำธาร “ลายลักษณ์ร้องอยากมาหาพี่โตน” ลายครามชี้แจงเบาๆ เลี่ยงไม่ให้ลายลักษณ์ได้ยิน เพราะเด็กน้อยไม่ได้เป็นอย่างที่เขาอ้าง

“ลายลักษณ์..” ธี เรียกชื่อ เอื้อมมือขึ้นจากลำธารมาที่ลายลักษณ์

“พ่อ..” ลายลักษณ์มองพ่อ ขออนุญาต..ไม่ใช่นิสัยของเด็กน้อยในอดีตเลย

“ลงไปเล่นกับพี่โตนสิ” ไม่ใช่นิสัยของลายครามเช่นเดียวกัน


“เป็นอะไรไปกันหมด!” คุณหมอวารุณีตามเข้ามาอย่างเงียบเชียบ...

 

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2552		5 comments
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2552 14:43:22 น.
Counter : 691 Pageviews.
Share Tweet