|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
.....หมาหนาว.....
หมาหนาว
...ดีน ดาเรน...
คืนนี้ผมจับได้ไม้สั้น...
ผมทำงานอยู่ที่ร้านอะโกโก้แห่งหนึ่งแถวถนนสุริวงศ์ ถนนกิเลสราตรีอย่างที่ใครบางคนว่า แต่ความจริงมันก็คือถนนแห่งสายอาชีพหนึ่งเช่นเดียวกับอาชีพสุจริตอื่นๆนั่นเอง
หลังจากจบการศึกษาภาคบังคับ ม.3 ผมก็เข้ากรุงเทพฯเพื่อหางานทำ ผมลงรถที่ขนส่งหมอชิต ขึ้นแท็กซี่จะไปหาญาติที่ทำงานก่อสร้างแถวนนทบุรีตามแผนที่ที่ญาติส่งไปให้ผม แท็กซี่พาผมตระเวนจนหมดเงินไปกับค่ารถแล้วพาผมไปส่งไว้ที่หมอชิตตามเดิม
คืนนั้นผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงอาศัยแอบหลบนอนอยูในสวนจตุจักร ผมพบเด็กรุ่นเดียวกับผมซึ่งเดินเตร็ดเตร่อยู่เข้ามาชวนพูดคุยและชวนไปทำงาน จากการคุยกันผมพอฟังออกว่าเขาจะชวนผมไปทำงานอะไร ผมไม่ได้โง่นัก พอจะรู้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว อยากจะคิดดีทำดีอย่างที่ควรจะเป็น แต่จะทำอย่างไรได้เพื่อปากเพื่อท้องที่หิวอยู่ผมจึงไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้มากนัก
โชคดีหน่อยที่ผมเป็นคนหน้าตาไม่ขี้ริ้วขี้เหร่จึงพอเป็นใบรับรองการเข้าทำงานได้ งานที่ผมต้องทำก็ไม่ยากเย็นอะไรแค่ยืนยิ้มเข้าจังหวะกับเสียงเพลง ทนหนาวเอาหน่อยกับเสื้อผ้าน้อยชิ้นซึ่งบางทีก็ไม่มีเลย...ไม่อายอยู่แล้วเพราะเคยแก้ผ้าจับปลาในบ่อเลนบ่อยๆ
คิดถึงการจับไม้สั้นไม้ยาวครั้งแรกของผม...ผมคิดหนีทันทีเมื่อรู้ว่าจะต้องทำอะไร แต่เมื่อหนีเสือเข้าไปในบ่อจระเข้ยังไงก็โดนกัดวันยังค่ำ คืนนั้นผมวิ่งหนีออกจากร้านโดยมีพวกบึ้กๆวิ่งตามสามสี่คน พวกมันร้องกล่าวหาว่าผมวิ่งราว เราวิ่งหนีวิ่งไล่ตามซอกซอยแถวนั้นสักพักผมก็ถูกตำรวจจับ
ที่โรงพักกำลังวุ่นวาย ทั้งตำรวจในเครื่องแบบ นอกเครื่องแบบ ชายหญิงวัยรุ่นซึ่งเป็นผู้ต้องหาและวัยรุ่นที่ไม่ได้เป็นผู้ตัองหา ผมพยายามเล่าความจริงให้ตำรวจฟัง พี่บึ้กประจำร้านก็เล่าความจริงของเขาให้ฟังเช่นกัน คุณตำรวจทำท่างงๆแต่คงเข้าใจความจริงจึงลงบันทึกไปว่าผมมีความผิดฐานพกพาอาวุธมีดแล้วปล่อยตัวกลับ...กลับไปถูกซ้อมน่ะซิ!
ครั้งต่อๆ มาไม้สั้นหรือไม้ยาวผมก็ไม่ยี่หระแล้วละ ช่างมัน!
เวลาตอกบัตรเข้างานของผมคือ 18.00 น. ถ้าใครมาสายถูกปรับ 200 บาท ขาดงานโดยไม่บอกล่วงหน้าปรับ 500 บาท และถ้าไม่อยู่จนร้านปิดก็อดได้ค่าแรงในวันนั้น...เท่าไหร่ทราบไหมครับ ค่าแรงประจำวันคือ 100 บาท ไม่มีเงินเดือน ไม่มีสวัสดิการอะไร อ้อ! มีกางเกงขาสั้นผ้าร่มอุบาทว์ๆหนึ่งตัวและมีหมอมาตรวจสุขภาพทุกเดือน เท่านั้นเอง
พวกผมมีชีวิตอยู่ได้จากทิปและเปอร์เซ็นต์จากค่าเครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งให้ ซึ่งไม่ค่อยมีลูกค้ามากนักเพราะร้านประเภทนี้มีมากเหลือเกิน เด็กๆอย่างผมยั้วเยี้ยไปหมดทั้งถนน
หลังงานเลิกประมาณตีหนึ่ง บางทีก็ตีสอง ผมจึงได้กินอาหารมื้อเดียวประจำวันของผม อาหารยอดฮิตคือข้าวเหนียวส้มตำ 30 บาทก็อิ่ม เหลือเงิน 70 บาทเป็นค่ารถ ค่าน้ำดื่มและค่าเช่าห้อง
กินส้มตำเสร็จแล้วผมต้องเตร็ดเตร่ เดินเล่นไปเรื่อยๆ บางทีก็นั่งที่สนามหญ้าหน้าสวนลุมพินีเพื่อรอให้ใกล้สว่างจึงจะกลับห้องพักที่เพื่อนผมเช่าอยู่กับแฟน พอพวกเขาไปทำงานประมาณเจ็ดโมงเช้าผมจึงเข้าห้องได้ ตอนเย็นเพื่อนกลับจากงานผมก็ออกไปทำงานพอดี เพื่อนคิดค่าเช่าเดือนละ 300 บาท ผมต้องเก็บเงินไว้วันละ 10 บาทเป็นค่าเช่าห้อง
วันหนึ่งแม่เขียนจดหมายมาขอเงินเพื่อจะเอาไปตัดดอก ธกส. ผมจะไปเอาที่ไหนกันละนี่?...ก็เพราะไม่อยากให้แม่กังวลใจผมจึงได้เคยบอกแม่ไปว่าผมมีงานทำที่ดี แม่จึงหวังจะให้ผมช่วยเหลือ...ลำพังรายได้วันละร้อยของผม ผมก็เป็นบ้านี่กิ๋นข้าวเหนียวตึงวันอยู่แล้ว!
เคยมีลูกค้าพาผมออกไปข้างนอกเหมือนกัน ผมขอยาเพื่อนกินหนึ่งเม็ดก่อนจะออกจากร้าน แล้วลูกค้าจะทำอะไรผมก็ทำไปเถอะ ผมเบลอๆไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่หรอก...ตรงนี้แหละที่ได้เป็นค่าเสื้อผ้าและค่าใช้จ่ายพิเศษอื่นๆ
ประชาชนอย่างผมจะเรียกว่าชั้นสองหรือชั้นสามดีครับ หรือไม่มีชั้นเลยถ้าดูจากการหาเลี้ยงชีพ อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ผมยังเคยคิดดูถูกตัวเองเสมอ อยู่ไปวันๆมองหาอนาคตและหนทางที่ดีได้ยาก เพื่อนบางคนหวังอนาคตที่ดีจากลูกค้าที่จะมาจริงใจและรับเลี้ยง...คงยาก แม้หาได้เดี๋ยวเขาก็เบื่อ ถึงไม่เบื่อก็ไม่น่าจะยินดีกับสถานะภาพเช่นนั้นเลย มันหดหู่...เหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงชนิดหนึ่ง!
โดยเฉพาะเพื่อนแล้วยิ่งหายาก เพื่อนร่วมอาชีพที่จะเป็นเพื่อนแท้หาแทบไม่มี ทุกคนต้องแสดงตัว ต้องอวดตัว ต้องแก่งแย่ง หรือไม่ก็งัวเงียอ่อนเปลี้ยเสียจนแทบจะไม่มีเวลาเสวนากับใคร...ก็กลับกลางวันเป็นกลางคืนกลางคืนเป็นกลางวันอย่างนั้น ทุกวันทุกคืน...
แต่ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง...เอ้ย! ตัวหนึ่ง...มันคือไอ้ตูบหน้าปากซอยเข้าหอพัก เมื่อผมย้ายมาอยู่ใหม่ๆ มันเข้ามาตีสนิทอี๋อ๋อกับผม เพราะคงจะได้กลิ่นปลาร้าส้มตำที่ผมเพิ่งกินมาหมาดๆ คืนต่อมาผมจึงเก็บกระดูกไก่จากร้านส้มตำมาฝากมัน และผมก็ทำเป็นประจำทุกวัน
ไอ้ตูบมันคอยมารับผมหน้าปากซอยทุกคืน กระดิกหางแกว่งก้นให้ทุกครั้ง ก็กลิ่นกระดูกไก่มันหอมหวนออกอย่างนั้น มันคาบกระดูกเข้าไปในพงหญ้าข้างทาง...บ้านของมัน...มันอยู่ตัวเดียวไม่มีเพื่อนพ้องหรือลูกเมีย แน่ละไม่มีเจ้าของคอยให้ความเมตตา คงว้าเหว่และต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดเพียงลำพัง...เช่นเดียวกับผม
คืนหนึ่งผมกลับเข้าซอยเร็วกว่าปกติ ประมาณตีสาม มีวัยรุ่นสองคนเข้าประชิดตัว คนหนึ่งล็อคคออีกคนเอามีดจี้ ผมเห็นจวนตัวจึงปลดเป้สะพายให้อย่างที่พวกมันต้องการ ไอ้ตูบโผล่ออกมาจากความมืดกระโดดแยกเขี้ยวคำรามงับเจ้าสองคนเสียกระเจิง เออ...ค่อยคุ้มค่ากระดูกไก่หน่อย...
จากวันนั้นผมไม่กล้ากลับเข้าซอยในเวลาดึกๆ อีก ต้องรอจนกว่าฟ้าสางจึงกลับเข้าหอ ผมกลัวไอ้สองคนจะกลับมาแก้แค้น ขนาดเวลาเย็นตอนออกไปทำงานผมยังหวาดๆกลัวพวกมันจะมาดักทำร้ายที่หน้าปากซอย ผมจึงต้องเดินเรื่อยเปื่อยทุกคืน คืนไหนง่วงจริงๆผมก็นอนมันตรงนั้นละ ตรงไหนก็ตรงนั้นที่มันไม่ประเจิดประเจ้อและไม่ผิดกฎหมาย
ความมืดอยู่ที่ไหนความมืดก็อยู่ที่นั่น ไม่มีหรอกแสงสว่าง ผมเคยเดินไปเรื่อยๆ ในสวนลุมฯเพื่อรอเวลาให้ถึงเช้า ใจหนึ่งลึกๆ อยากเป็นสัตว์เลี้ยงของใครสักคนอย่างที่ตัวเองเคยนึกรังเกียจนักหนาเหมือนกัน...
วันหนึ่งผมเดินไปพบวัยรุ่นพวกที่เคยเห็นนั่งเล่นอยู่ที่สถานีตำรวจ พวกเขาเดินปรี่เข้ามา ผมรีบชิ่งออกกลางถนน...ก็เลยรอดตัวมาได้ คืนต่อมาเจออีก คราวนี้มันยิ้มเหยียดๆเยือกๆหนาวเข้ากระดูก ผมจึงเลี่ยงไม่เดินไปทางนั้นอีก
ผมยังวิตกถึงเรื่องเงินตัดดอก ธกส. ของแม่...
ค่อยคิดแล้วกันนะ...ถึงเวลาทำงานจากผลของการจับไม้สั้นไม้ยาวแล้ว ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่กินยาหนึ่งเม็ดแล้วขึ้นเวทีไปให้ไอ้เพื่อนที่จับได้ไม้ยาวมันรังแกให้ลูกค้าดู...
พอลงจากเวทีพี่กัปตันมาจูงผมไปหาแขกคนหนึ่ง ผมพูดไม่ผิดหรอก ก็ลูกค้าที่เป็นแขกไง เขาใส่ชุดยาวๆที่มีผ้าคลุมหัวด้วย ผมใส่เสื้อผ้าทั้งที่ยังเบลอๆอยู่และตามออกไปกับแขกคนนั้น...เมื่อถึงที่พักของเขาปรากฏว่ามีแขกทะมึนอีกคนหนึ่งรออยู่...ผมรีบกินยาอีกสองเม็ด คิดกลัวๆ อยู่ในใจว่าผมอาจจะตายจากการกระทำของแขกสองคนนี้ก็ได้ถ้าเขาเป็นคนไม่ดี แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ตายก็ตายนะ! คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาจึงทำให้ผมอึดได้ขนาดนั้น
ผมไม่ตายครับ...และแขกก็ใจดีให้เงินพอที่แม่จะใช้ตัดดอก ธกส.ได้ แล้วผมก็สะเงอะสะงะไปนั่งเบลองีบหลับด้านหลังของสวนลุมฯ ในที่มืดลับตาคน
กำลังจะเคลิ้มหลับผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมาที่ผม ผมปรือตามองแล้วต้องสะดุ้ง...ไอ้พวกที่ผมหลบฉากมาได้สองหนสองครานั่นเอง ผมใจหายวาบรีบเอามือกุมกระเป๋าสตางค์แน่น แม่จ้วยเปิ้ลจิ่ม! ผมลุกขึ้นจะวิ่งหนีแต่ช้ากว่าพวกมัน...
กำลังคิดว่าคงแย่แน่แล้วผมก็ทรุดฮวบลงกับพื้น...ดาวลอยวูบวาบอยู่ตรงหน้า แค่เฮือกหายใจเท้าก็ลอยมาที่หน้าผมอีกตื้บ และอีกตื้บ พวกมันสี่ห้าคนรุมยำผม ผลัดกันตืบ ตึ้บๆปึ้กๆ...ผมชาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ส่วนใหญ่พวกมันเลือกอัดแต่บนใบหน้า...โชคดีที่ใส่รองเท้าผ้าใบกันทุกคน
พอได้สติผมร้องขอความกรุณาให้พวกมันหยุดทำร้ายผมจะเอาอะไรก็เอาไป ผมกลัวว่ามันจะใช้อาวุธซึ่งผมคงเสียชีวิตแน่ แม้แค่เพียงจับผมโยนลงน้ำผมก็คงตายเหมือนกันเพราะว่ายน้ำไม่เป็น
กูไม่เอา กูไม่เอาของมึง มันคนหนึ่งตะคอกใส่ผม
มึงเป็นตุ๊ดใช่มั้ย ? ตื้บๆๆ
กูเห็นมึงหลายวันแล้ว ปึ้ก ตื้บ ผมยกมือไหว้ร้องขอชีวิต
มึงไม่ต้องไหว้กู ไอ้ตุ๊ด ผมกลัวตายมากยื่นกระเป๋าสตางค์ให้มัน
กูไม่เอาของมึง มึงไม่รู้จักกู อยากจะเข้าคุกหรือมึงไอ้ห่ะ
มึงอย่ามาเดินให้เห็นหน้าอีก แล้วผมก็ถูกรุมอัดอีกสักพัก
มึงจะได้หายหล่อ ไอ้ตุ๊ด ถุย ! มันสำรอกทิ้งท้ายก่อนจะจากไป
ผมมีแรงขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ วิ่งขโยกออกมาที่ถนนโบกมือเรียกรถแท็กซี่ พอคนขับรู้ว่าผมวิ่งหนีคนร้ายมาและเห็นใบหน้าที่ปูดบวมมีเลือดออกไหลโทรมของผมเขาก็เหยียบคันเร่งทิ้งผมไป ดีหน่อยที่คันที่สองยอมรับผม ผมขอร้องให้พี่แท็กซี่ไปส่งเท่าที่เงิน 70 บาทที่เหลือจะไปได้ แต่พี่เขาใจดีส่งผมถึงปากซอยหอพักและแนะนำให้ผมไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ...
ลงจากรถได้ผมทรุดนั่งกับฟุตปาทริมถนน ควักกระจกบานเล็กออกมาส่องดูหน้า จากแสงไฟข้างถนนผมเห็นหน้าของแดร็กคูล่าตนหนึ่ง ดวงตาบวมปลิ้นเต็มไปด้วยสีแดงช้ำของเลือดที่คั่งอยู่เต็มสองลูกตา ไม่มีตาขาวเหลืออยู่เลย คิ้วแตกเห็นเนื้อปนเลือด เหนือคิ้วและบริเวณหน้าผากปูดบวมออกมาอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะปูดบวมได้ขนาดนั้น เหมือนเสริมกะโหลกสุนัขไว้บนหน้าผาก แข็งๆ ปูดๆ นี่มันมาจากไหนกัน ใต้ตาก็แตกช้ำ เลือดกำดาวยังซึมเกรอะกรัง ทั้งน้ำมูกน้ำลายและเลือดไหลเลอะเต็มเสื้อไปหมดทั้งตัว...ผมไม่เหลือแม้แต่สภาพของประชาชนชั้นเลวอยู่เลย...
ผมเริ่มรู้สึกปวดบนใบหน้าและร่างกาย ผมค่อยๆ ลุกขึ้นก้าวเดินเข้าซอย ผมตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า นึกเสียดายเงินตัดดอกของแม่...แต่แล้วก็นึกได้ว่าพวกผู้ร้ายไม่ได้เอาไป...เอ...ทำไมมันจึงไม่เอาเงินของผม แล้วมันรุมกระทืบผมทำไม...ยังจำได้ที่มันทำเสียงสมเพชพูดว่าผมไม่รู้จักว่าพวกมันเป็นใคร และขู่จะเอาผมเข้าคุก...
หรือมันคือขาใหญ่ที่หมั่นไส้และอยากสั่งสอนผม...ถ้าเป็นมิจฉาชีพพวกมันต้องชิงทรัพย์ผมซิ...หรือว่า...จริงสิ ผมเคยเห็นพวกมันบนสถานีตำรวจนี่นา...หรือผมกำลังถูกสั่งสอนโดยคนที่ผมหวังจะพึ่งพาหาความปลอดภัยจากพวกเขาอยู่...
โอ...ให้ตายซิ! นี่มันเรื่องจริง เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผม ไม่ใช่เรื่องสั้นวันอาทิตย์ของหนังสือพิมพ์รายวันฉบับไหนๆทั้งนั้น...
ไอ้ตูบเดินออกมาจากซอกมืด เมื่อเห็นผมมันไม่กระดิกหางอย่างเคย คงจำผมไม่ได้...มันก้มหน้า เหลือบตามองผมอย่างหวาดระแวงแล้วเลี่ยงลงข้างทาง ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว หรืออาจจะเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นตอนค่อนรุ่งปลายเดือนธันวาคมก็ได้ ...มันเหลือบตามองผมอีกครั้งแล้วแทรกตัวที่สั่นเทานั้นเข้าไปในพงหญ้าแห้ง.....
มันคงหนาวเข้ากระดูกเหมือนผมในขณะนี้กระมัง!.....
| Create Date : 08 มกราคม 2551 |
| Last Update : 28 พฤษภาคม 2551 14:21:19 น. |
|
30 comments
|
| Counter : 950 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: สีน้ำฟ้า  วันที่: 8 มกราคม 2551 เวลา:13:19:53 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.80 วันที่: 8 มกราคม 2551 เวลา:15:01:28 น. |
|
|
|
| โดย: สีน้ำฟ้า IP: 61.7.165.90 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:5:35:28 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.167 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:7:39:20 น. |
|
|
|
| โดย: สีน้ำฟ้า IP: 61.7.165.90 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:8:06:56 น. |
|
|
|
| โดย: โอ๊ต..เจ้าค่ะ.. IP: 124.120.62.110 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:10:01:17 น. |
|
|
|
| โดย: ดีน ดาเรน IP: 124.121.172.167 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:10:04:45 น. |
|
|
|
| โดย: โอ๊ต..เจ้าค่ะ.. IP: 124.120.62.110 วันที่: 9 มกราคม 2551 เวลา:10:19:33 น. |
|
|
|
| โดย: แอม IP: 118.172.4.169 วันที่: 13 มกราคม 2551 เวลา:18:52:05 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.171.168 วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:7:33:31 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:12:41:34 น. |
|
|
|
| โดย: ดีน (ดาเรน ) วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:15:21:59 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:1:24:59 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.225 วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:6:23:40 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 18 มกราคม 2551 เวลา:16:00:59 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.172.140 วันที่: 19 มกราคม 2551 เวลา:14:50:09 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:2:07:58 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.163 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:7:14:30 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.163 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:7:19:06 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.163 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:7:21:15 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:22:40:02 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.171.108 วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:23:10:25 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:23:41:21 น. |
|
|
|
| โดย: คนสาธารณะ วันที่: 21 มกราคม 2551 เวลา:14:54:28 น. |
|
|
|
| โดย: แสง สีรุ้ง IP: 161.200.255.162 วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:17:45:56 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.27 วันที่: 22 มกราคม 2551 เวลา:23:11:31 น. |
|
|
|
| โดย: my_oom วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:32:38 น. |
|
|
|
| โดย: คนที่ดีนก็รู้ว่าใคร IP: 125.25.204.63 วันที่: 19 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:48:58 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.178.45 วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:17:08:44 น. |
|
|
|
| โดย: คนเดียวกะคอมเม้นท์ 28 IP: 125.25.200.16 วันที่: 28 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:46:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
แต่เอ๊ะ.. พี่ว่าพี่อ่านเรื่องนี้รอบที่สอง รอบแรกไม่รู้อ่านที่ไหน..จำไม่ได้..ถนนนักเขียนหรือเปล่า..
ไม่แน่ใจ
แต่ถือว่า..เป็นการถ่ายทอดความทรงจำผสมผสานเข้ากับจินตนาการได้น่าอ่านอีกเรื่องหนึ่ง..
พี่ชอบเรื่องสั้นมากกว่าเรื่องยาวแฮะ.. (อย่างน้อยก็มีเหตุผลที่พอเพียงแหละ..เหตุและผลที่ว่าเพราะใช้เวลาอ่านน้อยกว่าไง)