ระริน ตอนที่ 8 (ยังหาชื่อเรื่องที่เหมาะสมไม่ได้คะ)

เวลาล่วงไปหนึ่งยาม รถของจักพรรดิ์เลี้ยวเขามายังคฤหาสต์สุดหรู ไฟหน้ารถสาดส่องไปยังสนามหน้า ตอนนี้บ้านเงียบสงัด มีเพียงไปห้องนอนระรินที่ยังสว่างอยู่  ชายชราก้าวลงมาจากรถด้วยสีหน้าไม่สู่ดีนัก แต่ยังไม่เดินเข้าไปยังบ้านหลังงามโดยทันที ชายชราเดินมาหยุดอยู่ตรงบันไดทางขึ้นหน้าบ้านและแหงนหน้ามองคฤหาสต์สุดหรูพักใหญ่ ไม่เดินไปไหน

“คุณท่านครับ ยังไม่เข้าบ้านเหรอครับ ไปพักผ่อนดีกว่านะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว” สมพงษ์กล่าวเตือนสติชายชรา

“เดี๋ยวไป ขอฉันได้ยืนดูบ้านหลังนี้ให้นานๆ ไม่รู้ว่าวันไหนที่จะไม่มีโอกาสได้ดูมันอีก” ชายชราพูดออกมาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

สมพงษ์ได้แต่รับฟัง พูดอะไม่ออกเพราะเข้าใจความรู้สึกจักพรรดิ์เป็นอย่างดี วันนี้เหมือนเป็นวันเริ่มต้นแห่งการเปลี่ยนแปลง สมพงษ์ทำได้แค่เพียงหวังว่าให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี  เพียงครู่ชายชราก้าวเท้าเดินเข้าบ้านไป ท่าทางเคร่งเครียดและไม่มีความสง่างามเหมือนเคย  จักพรรดิ์ใช้ทุกวินาทีขบคิดตลอดเวลาเพื่อจะหาเงินมาใช้คืนบริษัทให้ได้ และเขาอยากจะรักษาสถานะครอบครัวให้เป็นเหมือนดังเดิม แต่ทางเลือกที่มีให้ช่างเป็นทางที่แคบและแทบจะไม่มีหนทางอื่นๆเลย  ชายชราเดินมายังห้องนอนส่วนตัว ปิดประตูลั่นกลอนล้อคสนิท หากแต่ว่าวันนี้ชายชราไม่สามารถขบตาลงได้ เขาเดินไปยังตู้เก็บเอกสารเพื่อค้นหาบางสิ่ง สิ่งนั้น คือ รูปถ่ายกิตติกรนั่นเอง รูปใบนี้จักพรรดิ์และกิตติกรถ่ายด้วยกันเมื่อเคยออกไปตรวจงานที่ไซด์งาน ชายสองคนใส่สูทยืนกอดคอแสดงความสนิทสนม แต่ว่านี้ สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพื่อนรัก กลับกลายเป็นเพื่อนแค้นเสียแล้ว  จักพรรดิ์หยิบรูป  พร้อมเขียนรายละเอียดบ้านของกิตติกรใส่กระดาษและใส่เอกสารพร้อมรูปลงในซองสีน้ำตาล ชายชราหยิบซองขึ้นมาและรำพึงอย่างท้อใจ

“มึงบีบคั้นกูให้ทำแบบนี้ ไอ้กิตติ อโหสิกรรมให้กูด้วยแล้วกัน”

…………………………………………………………………………………………………………………..

แสงแดดยามเช้าสาดส่องมายังห้องนอนของระริน ไม่ทันลืมตาตื่นเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น ระรินรีบลุกออกจากเตียงอันอ่อนนุ่มไปยังห้องน้ำ ระรินอาบน้ำเสร็จ ตกแต่งตัวสวยงามเรียบร้อย ค่อยๆเดินลงมาข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าก่อนไปทำงาน บ้านยังดูเงียบเหงาเหมือนอย่างเคย ไม่เห็นเงาผู้เป็นบิดาเลย

“ป้าสร้อยคะ เห็นคุณพ่อไหมคะ”

“เห็นสมพงษ์บอกป้าว่า คุณท่านกลับมาดึกมาเมื่อคืน แต่ออกจากบ้านไปแต่เช้าเลยคะ”

“รินไม่ได้เจอคุณพ่อเลยคะ รินมีเรื่องอยากคุยกับคุณพ่อนิดหน่อยนะคะ”

“คุณรินไม่ลองโทรหาท่านล่ะคะ” ป้าสร้อยกล่าวแนะนำ

“รินอยากคุยต่อหน้ามากกว่า คุณพ่อคงงานยุ่งมากนะคะ ไม่เป็นไรหรอกคะป้า รินรอได้”

“คุณรินไปทานอาหาเช้าดีกว่านะคะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”

“คะ”

ระหว่างที่ระรินกำลังจะก้าวเท้าไปยังห้องอาหาร เสียงรถใครบางคนก็เลี้ยวมาจอดยังหน้าบ้าน  ไม่ทันหายสงสัย เจ้าของรถเดินในบ้านอย่างไม่เกรงใจ

“สวัสดีครับริน ผมมารับคุณไปทำงาน”

“รินตกใจหมดเลยคะ รินกำลังจะออกจากบ้านพอดีเลย ไม่เห็นโทรมาบอกก่อนเลย”

“ก็ผมคิดว่ารินน่าจะยังไม่ออกจากบ้าน”

“ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนนะคะ จะได้มีแรง”

“ครับ ผมกำลังหิวอยู่พอดี”

“เชิญคะ”

ชายหนุ่มสุดเทห์ เช้าถึงเย็นถึงแบบนี้อีกไม่นานก็จะกลายเป็นคนคุ้นตาของคฤหาสต์หลังนี้ไปโดยบัดดล ดูเหมือนจะดูไร้มารยาท แต่หากชายหนุ่มไม่เดินเกมส์รุก จะพิชิตใจสาวสวยได้อย่างไรกัน น้ำหยดลงหิน หินยังกร่อน ใจดวงน้อยของสาวไทยคนนี้จะเหลืออะไร หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ทั้งคู่ก็ออกไปทำงานพร้อมกัน ระรินไม่นำรถส่วนตัวไปเพราะว่าไปกับชายหนุ่มสุดเท่ห์ แน่นอนว่าขากลับชายหนุ่มต้องเป็นผู้มาส่งอย่างแน่นอน

                เช้าวันใหม่มาเยือนยังคฤหาสต์หลังงาม จักรพรรดิ์สะดุ้งตื่นหลังจากฝันร้ายจนเหงื่อตก ชายชรามองออกไปยังนอกหน้าต่าง ดูแล้วช่างเป็นเช้าที่สวยงามเหมือนอย่างเคย ไม่ทันที่จะลุกออกจากเตียงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชายชราลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

“สมพงษ์ มีอะไรเหรอ”

“ขอโทษนะครับท่านที่มาปลุกท่านตอนนี้นะครับ มีคนเอาซองนี้มาให้ และกำชับว่าให้ส่งให้ถึงมือ คุณท่านให้เร็วที่สุดครับ”

“ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันลงไปนะ”  ชายชรารับซองมา พร้อมกับคำฉงนในใจว่ามาจากใคร ชายชราค่อยๆเปิดซองออก ภายในเป็นตั๋วเครื่องบินเที่ยวบ่ายโมงของวันนี้ไปยังอีกซีกโลกนึง  ต้องไปต่อเครื่องที่ญี่ปุ่น ตั๋วเครื่องบินไปยัง เมือง ลองบีส แคลลิฟอเนีย สหรัฐอเมริกา แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ยังไม่ทันหายสงสัย มือถือที่อยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น หมายเลขที่โทรมานั้นเป็นของไกสรนั่นเอง

“ฮัลโหล ว่าไง”ชายชรารับสาย และกล่าวทักแบบสั้นๆ

“ได้ตั๋วแล้วใช่ไหม บินด่วนวันนี้ บ่ายโมง คนที่จะไปกับแกเป็นสาวและลูกน้องฉันอีก 3 คน ไปแค่ไม่เกิน  1 อาทิตย์ กลับมาแกได้ 50 ล้าน ” แค่คุมเด็กมันไป ไม่มีอะไรหรอก

“ทำไม มันเร็วนักว่ะ กูเพิ่งไปหามึงเมื่อวานเองนะ” จักพรรดิ์ถามออกไปอย่าง งงๆ

“งานมันเร่ง นะมึง มึงก็รีบนิ ไปเก็บกระเป๋า เดี๋ยวกูจะให้ลูกน้องไปรับที่บ้าน”

“อืม” ชายชราตอบรับและวางสายไป

                กระเป๋าเดินทางถูกจัดอย่างรีบด่วนโดยป้าสร้อย  จักพรรดิ์เริ่มครุ่นคิดอย่างหนักถึงความเสี่ยงที่เกิดขึ้น อีกทั้งตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่า งานที่ไกสรให้ไปทำ มันเป็นงานเกี่ยวกับอะไร แต่เวลานี้ชายชราไม่มีทางเลือกให้เลือกมากนัก จักพรรดิ์หิ้วกระเป๋าลงมารอรถรับ อย่างที่ไกสรบอก

“คุณผู้ชายจะไปไหนเหรอคะ สร้อยจะได้บอกคุณหนูถูก หากคุณหนูถาม” สาวใช้ถามอย่างเกรงใจ

“บอกรินว่า ฉันไปธุระเรื่องงานที่อเมริกา ประมาณ 7 วันนะ ”

“ได้คะ”

                จักพรรดิ์นั่งปล่อยอารมณ์ คิดไปเรื่อยเปื่อย เพียงไม่กี่อึดใจ รถของไกสรก็มาถึง  ชายชราเดินก้าวออกไปจากบ้านและมองไปรอบๆ อย่างแอบใจหายไม่ได้  ชายชราหวังเพียงว่า งานที่ไปทำครั้งนี้จะช่วยให้เขารักษาบ้านหลังนี้ไว้ได้

Create Date : 20 กรกฎาคม 2555		1 comments
Last Update : 20 กรกฎาคม 2555 0:31:35 น.
Counter : 1131 Pageviews.
Share Tweet