เหตุการณ์ที่ไม่เคยลืม

การอยู่หอพักก็เป็นรสชาติชีวิตอีกแบบของการอยู่ในมหาวิทยาลัย ถึงแม้หน่อยจะเคยอยู่โรงเรียนประจำมาเมื่อสมัยม.ต้นก็ตาม แต่การอยู่หอพักในมหาวิทยาลัยกับสมัยม.ต้นนั้นค่อนข้างแตกต่างกันมาก

วันนี้หน่อยจะมาเล่าเรื่องการอยู่หอพักตอนอยู่มหาวิทยาลัยให้ฟังค่ะ มันอาจจะเป็นเรื่องไม่ดีเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามหาวิทยาลัยของหน่อยมีแต่เรื่องอย่างนี้นะคะ

ตอนขึ้นปี 2 หน่อยไม่สามารถอยู่หอพักของมหาวิทยาลัยได้แล้ว เพราะทางมหาวิทยาลัย(เรียกว่า “มอ” ดีกว่าค่ะ พิมพ์น้อยดี) ต้องการให้นักศึกษาปี1 เข้าอยู่ ส่วนนักศึกษาปี2 ขึ้นไปจะเข้ามาพักก็ได้แต่ต้องช่วยงานต่างๆ ของหอพัก ซึ่งแบบว่าหน่อยไม่ค่อยมีเวลาและขี้เกียจมากๆ (จริงๆ สาเหตุจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า) หน่อยจึงต้องไปหาหอพักเอกชนข้างนอก หาอยู่เป็นเดือนกว่าจะได้หอพักที่ค่อนข้างถูกใจและถูกสตางค์ก็ได้หอพักหนึ่งที่อยู่ห่างจากมอประมาณ1-2 กม. ถือว่าไกลพอสมควรแต่สำหรับหน่อยก็ไม่ไกลนักเพราะมีรถป๊อปคู่ใจขับไปเรียนได้

หอพักนี้ตอนกลางคืนจะว่าเปลี่ยวก็เปลี่ยวนะคะ แต่หน่อยไม่เคยกลัวเลย ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไรทั้งๆ ที่หน่อยเช่าอยู่ห้องนั้นคนเดียว จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้หน่อยจำไปอีกนาน

วันนั้นตอนประมาณ 3 ทุ่ม พี่หมอโทรมาหาหน่อย
“เฮ้ย หน่อยวันนี้ดูบอลไหม รอบชิงยูฟ่านะ เนี่ยเพื่อนพี่มากกันเต็มห้องเลย ” คือว่าห้องหน่อยไม่มีทีวีน่ะค่ะ ต้องอาศัยไปดูทีวีห้องคนอื่นอยู่บ่อยๆ
“เหรอพี่ แต่นี่มันมืดแล้วอ่ะ ไม่ค่อยอยากออกไป เดี๋ยวหน่อยคิดดูก่อนนะพี่”
“เออ ถ้ามาก็รีบมาล่ะ อย่าลืมซื้อขนมมากินด้วย”

หลังจากวางสายจากพี่หมอไปได้ไม่นาน หน่อยก็คิดว่าไปนอนห้องคนอื่นซะบ้าง ดีกว่านอนคนเดียวเหงาจะตาย แถมได้ดูบอลอีกต่างหาก ว่าแล้วก็แต่งตัวออกจากห้องขี่รถป๊อปไปหอพี่หมอ แล้วคืนนั้นพวกเราก็ดูบอลกันก็มี พี่หมอ พี่เอก พี่ก๊อต(3คนนี้เป็นเจ้าของห้องค่ะ) พี่เต้เล็ก(คนนี้แวะเวียนมาห้องนี้บ่อยๆ) น้องภา(คนนี้ก็มาบ่อยเหมือนกันเพราะเป็นขวัญใจพี่เอก) แล้วก็หน่อย คืนนั้นหน่อยก็นอนค้างที่ห้องนั้นแหล่ะค่ะ ตื่นมาประมาณ 9 โมงกลับไปห้องตัวเอง

เมื่อไปถึงหน้าห้อง ภาพตรงหน้าคือ ประตูห้องเปิดอ้าไว้ กระจกของหน้าต่างบานเกล็ดที่ติดอยู่ข้างๆ ประตูหน้าห้องหายไป1อัน หน่อยตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้ามากๆ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนด้วยความขี้เกียจไม่ได้ล็อคกุญแจสายยูซึ่งปกติหน่อยล็อคอยู่เป็นประจำ คราวนี้โจรมันคงเอากระจกบานเกล็ดออกแล้วบิดลูกบิดข้างในเปิดเข้าไป เมื่อเข้าไปในห้องตรวจดูทรัพย์สินต่างๆ เช่น คอมพิวเตอร์ สร้อยข้อมือทองคำ เงินที่ซ่อนไว้ ฯลฯ ก็อยู่ครบแถมไม่มีร่องรอยการรื้อค้นใดๆ ยกเว้น ผ้าห่มที่หน่อยคลุมไว้อยู่บนเตียงในตอนก่อนออกจากห้อง ตอนนั้นได้ลงมาอยู่ที่พิ้น ตอนนั้นหน่อยรู้สึกโล่งใจมาก

ตอนกลางวันหน่อยไปกินข้าวกับพวกพี่ๆ(น้องๆ ) ที่ดูบอลเมื่อคืน หน่อยก็เล่าให้ทุกคนฟัง
“จริงดิ ไอ้หน่อย” พี่หมออุทาน
“เนี่ยพี่ หน่อยสงสัยนะ ว่าทำไมมันไม่เอาของอะไรในห้องหน่อยไปเลย”
“มันไม่เอาของแก แต่มันจะเอาอย่างอื่นน่ะสิ” พอพี่เต้เล็กพูดจบ หน่อยก็หน้าซีดแล้ว

วันต่อมาหน่อยบอกแม่บ้านของหอพักว่าจะย้ายหอในสิ้นเดือนนี้ และในระยะเวลาที่เหลือหน่อยแทบไม่ได้นอนที่ห้องเลย หน่อยก็แวะเวียนไปนอนที่ห้องเพื่อนๆ เพราะหน่อยเป็นstaffเชียร์ ซึ่งกลับค่อนข้างดึก หลังจากนั้นไม่นานหน่อยก็ได้ย้ายไปอยู่หอพักที่ใกล้กับมอมากขึ้น

ปัจจุบัน หอพักนั้นไม่มืดไม่เปลี่ยวเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะว่าตอนนี้มีร้านหมูกระทะเปิดใหม่อยู่ข้างๆ ทุกวันนี้หน่อยก็ยังคิดถึงหอพักนั้นอยู่ เพราะที่นั่นมีความทรงจำดีๆ ในชีวิตมหาวิทยาลัยอยู่มาก

Create Date : 19 เมษายน 2548		6 comments
Last Update : 19 เมษายน 2548 18:42:46 น.
Counter : 563 Pageviews.
Share Tweet