โชคชัย ไดอารี่
หลังจากที่ดูแล้วรู้สึกทึ่งในความละเอียดอ่อนและมีวินัยของคุณโชคชัย บูลกุญ มาก ๆ ค่ะท่านต้องเขียนไดอารี่ทุกวันเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมาก ๆ สำหรับคนทำงานทั่วไปและคนทำงานหนักอย่างคุณโชคชัยเอง เราก็เคยอยากเขียนไดอารี่ทุกวันเหมือนกัน มีครั้งนึงตอนที่มาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ โอปอให้ไดอารี่มาเล่มนึงเป็นของขวัญรับปริญญาก็เลยตั้งใจว่าจะเขียนทุกวัน แต่จนแล้วจนรอดเขียนอยู่ประมาณครึ่งปี แล้วแต่อารมณ์ด้วยวันไหนเหนื่อยลายมือก็จะลาก ๆ เขี่ย ๆ จนกระทั่งวันนึงกลับมาเขียนแล้วบันทึกล่าสุดกับวันที่จะเขียนอ่ะ มันเป็นวันที่เดียวกัน เดือนเดียวกันแต่คนละ พ.ศ. โห พึ่งจะรู้ว่าเราละเลยอะไรไปนานขนาดนี้เลยเหรอไม่ได้เขียนไดอารีเป็นปีแล้วอ่ะ... รู้สึกผิดมาก ๆ เลย เพราะกลัวว่าทุกวันที่เขียนมันจะมีแต่คำว่า เหนื่อย เบื่อ อะไรประมาณนี้เลยรอให้วันไหนมีอะไรดีดีแล้วค่อยเขียน แต่ชอบคำพูดคุณโชคชัยที่ท่านบอกว่าเขียนเพื่อเตือนความทรงจำว่าวันไหนดี วันไหนแย่ อารมณ์เสีย วันไหนเรารู้สึกไม่ดีก็ให้เปิดหาวันที่เรารู้สึกดีดี หรืออ่านเพื่อทบทวนว่าเราได้ทำอะไรผิดไปบ้างก็ให้แก้ไข และจะแก้ยังไง ... แต่ตอนนี้ก็กำลังหัดเขียนอยู่ค่ะบางทีการเข้าบล๊อคมาอ่านข้อความของเพื่อนออนไลน์ก็ได้มุมมองที่แตกต่างและหลากหลายมากกว่าการอ่านความคิดในแง่มุมของเราคนเดียว ฝากขอบคุณหลาย ๆ บทความที่ร่วมแชร์ประสบการณ์กันนะคะ มีหลายครั้งที่แอบเข้าไปอ่านแล้วก็ได้แง่คิดดีดี หรือแม้แต่เข้าไปดูแล้วขำ ๆ ฮา ๆ แก้เบื่อได้เหมือนกันนอนหลับขอให้ได้เงินหมื่น นอนตื่นขอให้ได้เงินแสนค่ะทุกท่าน แต่ถ้าจะให้ดีกว่านั้นขอให้เงินแสนนั้นมีจริง จะได้รีบนอนรีบตื่น 555(เป็นคำอวยพรของคนอีสานค่ะ)