"เจ็บช้ำ ครั้งนี้ เพียงชีวิตตราจิต จวบจน โลกหน้ารานร้าว แหลกสลาย ทรมาปิดตา สิ้นใจ ไป่ลืมชาติใด แม้นได้ กำเนิดอย่าเกิด หลงใหล ได้ปลื้มเร้นกาย หลีกไกล ไป่คืนชมชื่น รักโรย โปรยดิน" ยอดรัก...นารถทำให้ธารเจ็บช้ำนักหรือ สุดหัวใจ...ธารตัดขาดจากหัวใจแน่หรือวันที่รอคอย บทพิสูจน์ถึงอานุภาพแห่งรักของมนุษย์ที่มีให้กัน ทั้งในแง่สร้างสรรค์และทำลายเพราะเรื่องของจิตใจมิใช่บังคับกันได้ง่ายๆ เช่นนั้น ในความรัก จึงไม่มีอะไรแบ่งแยก หรือแอบแฝงมิตรภาพที่เริ่มต้นด้วยการเอื้ออาทร การเห็นอกเห็นใจ และเข้าใจซึ่งกันและกัน จึงเป็นสิ่งงดงามเสมอแต่สำหรับ ธารทิพย์ เธอผู้ที่เพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สมบัติ ผู้ที่ควรจะได้รับความสุขเกินกว่าจะหาใครเสมอเหมือนแล้วในชีวิตของเธอ ปรารถนาสิ่งเดียว...อิสรภาพอันถาวรเธอจึงดิ้นรนหาอะไรทำสักอย่าง เพื่อความเป็นตัวของตัวเอง เธอ...มีความฝัน เธอ...มีวันที่รอคอยแต่...วันที่รอคอยของเธอนั้น กลับทำให้วันที่รอคอยของเขามิมีวันหวนมาหรือว่า...อะไรที่เขาคอย อะไรที่เขาหวังไขว่คว้าจะผิดหวังเสมอเมื่อรู้สึก รัก จง บอกรัก ความรักยังมีหวัง ตราบเท่ายังมี...วันที่รอคอย
พูดถึงนามปากกา ทมยันตี คิดว่าหนอนหนังสือน้อยคนนักจะไม่รู้จัก พวงแสดเองไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ของคุณทมยันตีนะคะ ส่วนใหญ่จะอ่านนิยายของนักเขียนรุ่นใหม่ (นัยว่าเกิดช้า อายุน้อย เฟรชชี่อยู่อ่ะค่ะ 55+) แต่ที่จับพลัดจับผลูได้อ่านเรื่องนี้เพราะมีพี่สาวที่รู้จักกันเป็นแฟนพันธุ์แท้ของคุณทมฯ อยู่แล้ว พี่เค้ารู้ว่าพวงแสดชอบอ่านนิยายเลยหอบมาสนองนี้ดแบบจุใจ พวงแสดก็เลือกๆ หยิบเล่มที่เคยได้ยินชื่อมาอ่านก่อน เรื่องนี้เรียกว่าอยู่ลำดับท้ายๆ ที่เลือกหยิบเลยค่ะ แต่กลับเป็นเล่มที่อ่านแล้วลืมไม่ลง โคม่าถึงขั้นต้องหาซื้อมาเก็บสะสมเป็นเล่มโปรดอีกเล่มนึงเลยทีเดียว หุหุ วันที่รอคอย เป็นเรื่องราวของผู้ชายที่มีปมในใจมาตั้งแต่เด็กกับหญิงสาววัยละอ่อนไร้เดียงสาที่เปรียบดั่งดอกไม้ที่แย้มบานก่อนวัยอันควร นารถ (พระเอก) เป็นผู้ชายที่เติบโตมาด้วยความกดดันจากผู้เป็นแม่ ในขณะที่คุณนรามักจะวางตัวเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว นารถกลับติดดินและชื่นชอบชีวิตเรียบง่ายแบบคุณนวลผู้เป็นป้าจึงสนิทกับป้ามากกว่า แต่ลึกๆ ในใจก็รู้สึกเหว่ว้า โหยหาความรักจากแม่อยู่เสมอและพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะยืนบนลำแข้งของตัวเองให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งคุณนรา และเขาก็ทำได้สำเร็จเพราะมีความอยากเอาชนะเป็นแรงผลักดัน จนมีบริษัทเป็นของตัวเอง ถือเป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ที่ก้าวหน้าในอาชีพการงานพอสมควร ธาร (นางเอก) เป็นเด็กกำพร้า ถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศตั้งแต่แม่กับพ่อเลี้ยงเสียชีวิตลง ชีวิตในโรงเรียนประจำค่อนข้างเคร่งครัด การอยู่ไกลบ้าน ไม่มีทั้งพ่อและแม่ทำให้ธารรู้สึกเงียบเหงา อ้างว้าง และโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ธชา (ไม่รู้จะเรียกอะไร เป็นตัวละครเด่น หรืออาจจะเรียกว่าตัวร้ายก็ได้ค่ะ) เป็นลูกติดพ่อเลี้ยงของธาร เขาเกลียดธารเพราะคิดว่าถูกแย่งความรักของพ่อไปจึงอยากสั่งสอนให้ธารรู้จักความโดดเดี่ยวอ้างว้างเหมือนที่ตัวเองเผชิญมาจึงส่งธารไปเรียนโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศและไม่ยอมให้ธารกลับบ้าน แต่เมื่อธารแอบหนีกลับมาและเขาได้พบเธออีกครั้งก็ตกหลุมรักธารเข้า การเล่าเรื่องจะเอียงไปทางเจาะลึกความรู้สึกนึกคิดของพระเอกซะมากกว่า อ่านแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมนารถถึงคิดแบบนี้หรือทำแบบนี้ นารถจะเป็นผู้ชายที่นิยมความสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างต้องดีที่สุดเท่านั้น เพราะอยากเอาชนะคุณนราผู้เป็นแม่ มันเหมือนกับว่าปมในใจผลักดันให้นารถเป็นแบบนี้ ทุกอย่างเป็นเหตุเป็นผลกันอยู่ค่ะ คุณทมฯ เนียนมากๆ อิอิ แต่ทางด้านของนางเอกจะไม่ค่อยเข้าใจว่ารู้สึกยังไงแน่ สไตล์นางเอกของคุณทมฯ จะเป็นแนวๆ นี้ซะส่วนใหญ่ค่ะ คือฉลาด เข้มแข็ง นิ่งๆ เก็บอารมณ์เก่ง กว่าพวงแสดจะเข้าใจนางเอกทุกเม็ดก็ตอนจบของเรื่องนั่นล่ะค่ะ เศร้ามากกกก และเพราะเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของนารถนี่เอง ในตอนที่เขามาเจอกับธารครั้งสุดท้าย พวงแสดรู้ทั้งรู้ว่านารถจะพูดอะไร (บอกให้ธารกลับไปหาธชาพร้อมแจ้งข่าวดีว่ากำลังจะแต่งงาน) แต่เมื่ออ่านถึงประโยคนั้นจริงๆ พวงแสดทนไม่ไหวค่ะ น้ำตาร่วงเผาะๆ ปล่อยโฮเลยค่ะ (จิ้นตัวเองเป็นนางเอกอีกแล้วฉัน 55+) เรื่องนี้นางเอกน่าสงสารได้ใจพวงแสดมากๆ ทั้งถูกปล่อยเกาะอย่างโดดเดี่ยวที่โรงเรียนประจำ กลับมาก็ถูกธชารังแกทั้งที่ไม่ได้รักแต่ก็ไม่มีทางสู้ พอมีลูกก็แท้งด้วยฝีมือของคนที่เป็นพ่อเด็กเอง เมื่อมาเจอกับพระเอกก็ถูกทิ้งอีกครั้งด้วยเหตุผลที่ว่าธารเป็นผู้หญิงมีตำหนิ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร เป็นผู้ถูกกระทำตลอด พวงแสดรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับธารเลยค่ะ (ฮือๆๆ สงสาร) อ่านเรื่องนี้แล้วลืมไม่ลงจริงๆ ค่ะ มันรู้สึกสะเทือนใจ หดหู่ และเสียดายในหลายๆ เรื่อง ทั้งที่อีกแค่นิดเดียวนะ นิดเดียวจริงๆ ธารจะได้มีความสุขแล้ว จะได้มีครอบครัวที่เคยโหยหา มีคนที่รักคอยดูแลและปกป้องคุ้มครองให้ปลอดภัยจากนี้ตลอดไป ไม่ต้องโดดเดี่ยวอ้างว้างและต่อสู้ในโลกที่โหดร้ายกับเธอเพียงลำพัง แต่อีกแค่นิดเดียวนั้นกลับไม่เกิดขึ้นสักอย่างค่ะ... อ่านแล้วเกลียดธชาเข้าไส้ ช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวได้อีก น่ารังเกียจที่สุด แต่จริงๆ แล้วธชานี่รักธารมากนะคะ กัดไม่ปล่อยเลย พอธารเริ่มแข็งข้อตีตัวจากไป ธชาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ธารกลับมาอยู่กับตน ยอมแม้กระทั่งจะจัดงานแต่งโดยไม่แคร์สื่อ แต่ก็นั่นแหละค่ะ มาคิดได้ในตอนที่สายไป ธารไม่ยกโทษให้ ยอมตายไม่ยอมกลับค่ะ นางเอกใจแข็งและใจเด็ดมากๆ ค่ะ พวงแสดล่ะนับถือจริงๆ สัมผัสได้ถึงความอ้างว้างโดดเดี่ยวของนางเอกเลยค่ะ (ต้องนับถือคนเขียน เพราะแต่ละคำที่ใช้ กินใจอย่างลึกซึ้งเลยค่ะ) ยิ่งตอนที่ธารได้เจอนารถ มันเหมือนกับว่านารถคือความหวังเดียวที่จะทำให้ธารหลุดพ้นจากธชาได้ หากเขาลุกขึ้นปกป้องคุ้มครองธาร ธารคงหลุดพ้นจากธชาเสียทีและได้มีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง แต่นารถกลับไม่ทำ ปล่อยให้ธารต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายเพียงคนเดียวค่ะ ตอนที่สะเทือนใจที่สุดทำให้พวงแสดร้องไห้จนตาบวม ไม่ใช่ตอนที่นารถบอกว่าจะแต่งงานกับคนอื่นทั้งๆ ที่ธารกำลังอุ้มท้องลูกของเขา ไม่ใช่ตอนที่ธารอยู่ในห้องไอซียู อาการเป็นตายเท่ากันเพราะถูกธชายิงก่อนจะฆ่าตัวตายตาม... ...แต่เป็นตอนที่นารถรออยู่อย่างกระวนกระวายใจพร้อมความคิดที่ว่าจะไม่ปล่อยให้ธารต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว เขาบอกคุณนวลว่า ผมจะพาธารกลับบ้าน (หมายถึงเมื่อเธอฟื้นแล้ว) นั่นคือการยอมรับธารในแบบที่เธอเป็น ไม่สนใจว่าเธอจะเป็นผู้หญิงมีตำหนิ ยอมรับเธอกับคุณนวลผู้เปรียบเสมือนแม่แท้ๆ ยอมรับแล้วโดยไม่มีเงื่อนไข แล้วคุณนวลก็บอกว่า เราต่างหาก นั่นแหละค่ะ น้ำตาไหลพรากๆ ยังกะเขื่อนแตก ธารจะไม่ได้มีแค่นารถแต่จะมีคุณนวลและคุณนราด้วย (แม่ลูกเข้าใจกันก็เพราะมีเรื่องของธารมาเชื่อมนี่แหละค่ะ) อ่านตรงนี้แล้วอบอุ่นหัวใจเคล้าความรู้สึกเสียดายอย่างที่สุด (นัยว่าธารไม่รอดชัวร์ หมดหวังล้านเปอร์ฯ) ความหวังอันริบหรี่นั้นรู้จุดจบเลยว่ามันจะมอดดับในที่สุด กินใจจริงๆ ค่ะตอนนี้ ธารกำลังจะมีทุกอย่างที่เฝ้ารอคอยอย่างอ้างว้างมาตลอดทั้งชีวิต แต่แล้วกลับไม่มีอะไรที่เป็นของเธอ ถ้าเพียงแต่ธารจะยังหายใจ พวงแสดก็อยากรู้เหมือนกันว่าจุดจบของเรื่องจะเปลี่ยนแปลงไหม ในเมื่อธารเขียนกลอนลาเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ขอให้เธอเร้นกายผ่านนารถไปแบบไม่ยอมหวนคืน... จริงๆ แล้วนารถก็รักธารนะคะ แต่เพราะธารเป็นผู้หญิงมีตำหนิจึงเลือกที่จะทิ้งธารไป พอรู้ตัวว่ารักธารโดยไม่สนใจอดีตก็สายไปซะแล้ว ใจนึงก็สงสาร สงสารเพราะเข้าใจในสิ่งที่นารถทำและสิ่งที่นารถเป็น แต่อีกใจก็สมน้ำหน้า สมควรแล้วที่ต้องอยู่ต่อไปอย่างเจ็บปวดเพราะคิดถึงแต่หน้าตา สังคม และความเหมาะสมเลยต้องมีบทสรุปแบบนี้ (คุณทมฯ คงอยากให้คนอ่านเห็นผลจากการกระทำของตัวละคร พวงแสดคิดว่างั้นนะคะ) แต่พวงแสดก็เอียงไปทางสงสารมากกว่าค่ะ เพราะถ้านารถเลือกใหม่ จุดจบของธารคงไม่ใช่แบบนี้ สรุปว่าที่สงสารก็เพราะเห็นใจธารนี่เองค่ะ คุณทมฯ ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครได้ลึกซึ้งมากๆ อินจัดๆ เลยเรื่องนี้ ภาษาไม่ต้องพูดถึง แม้จะไม่ใช่ในแบบที่พวงแสดชอบนัก (ชอบท่วงทำนองสนุกสนานมากกว่าค่ะ) แต่นับเป็นภาษาที่บาดจิตบาดใจ แต่ละคำโดนๆ ทั้งนั้น ซึ้งกินใจของแท้ค่ะ เรื่องนี้นับเป็นนิยายที่พวงแสดไม่ได้กรี๊ดพระเอก แต่กลับกรี๊ดนางเอกแบบเว่อร์ๆ แทนค่ะ ชอบธารมากๆ น่าเห็นใจ น่าสงสาร รู้สึกเอ็นดู เสียดายกับบทสรุปของเรื่อง เป็นเรื่องที่หยิบขึ้นมาอ่านใหม่บ่อยๆ แต่ประทับใจในแบบที่แตกต่างจาก 2 เรื่องที่เคยรีวิวไปแล้ว (2 เรื่องที่แล้วชอบความหวานค่ะ) เพราะเรื่องนี้ประทับใจแบบลืมไม่ลงและยังคงเสียดายกับบทสรุปมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ สำหรับใครที่ชอบแนวเศร้าซึ้งกินใจ บีบคั้นอารมณ์ เรื่องนี้ไม่ควรพลาดค่ะ ได้ข้อคิดด้วย (นิยายของคุณทมฯ ส่วนใหญ่ก็มีข้อคิดทั้งนั้นอ่ะนะ 55+) แต่ไม่แนะนำสำหรับคนที่ภูมิต้านทานความเศร้าอ่อนแอค่ะ ขอเตือนเลยว่าอ่านแล้วรู้สึกเหมือนถูกสูบลงไปในความโดดเดี่ยวอ้างว้างของตัวละคร อ่านแล้วคงเศร้าหดหู่ไปหลายวัน ^^ Note :: นิยายทุกเรื่องที่พวงแสดเอ่ยถึงอาจจะพูดในทำนองชอบมากกว่าไม่ชอบนะคะ เพราะพวงแสดจะพูดถึงเฉพาะเล่มที่ตัวเองชอบเท่านั้น ส่วนเรื่องที่อ่านแล้วไม่ประทับใจ พวงแสดจะไม่พูดถึงค่ะ ^^พวงแสด...